17 χρόνια μετά την προβολή του στην ελληνική τηλεόραση, ο Κακός Βεζίρης φαντάζει ακόμα τρομακτικά επίκαιρος.
Μία σειρά απο τις πάμπολλες που φύτρωναν σαν τα μανιτάρια εκείνα τα χρόνια της επιφανειακής ευημερίας, δεν συνάντησε την αντίστοιχη εμπορική επιτυχία άλλων τηλεοπτικών σειρών του διδύμου Ρώμα-Χατζησοφιά και διήρκησε μόλις μία σεζόν.
Η υπόθεση ήταν εκκωφαντικά στοχευμένη:
Ο Γενικός Γραμματέας του ΥΠΕΧΩΔΕ (δηλαδή ο αντίστοιχος Λαλιώτης που κινεί τα νήματα) της κυβέρνησης του ΝΑΚΑ (δηλαδή του ΠΑΣΟΚ) θέλει σαν τρελός να γίνει υπουργός στη θέση του υπουργού. Και θα κάνει τα πάντα για να το καταφέρει, γεγονός που δημιουργεί τα αστεία τεκταινόμενα.
Ο Χάρης Ρώμας, στην υποκριτική μανιέρα της γνωστής υστερίας του, είναι ουσιαστικά ο εκσυγχρονιστής Ιζνογκούντ σε αυτή τη μοντέρνα διασκευή του κόμικ τουGoscinny, τοποθετημένη σε ένα Υπουργείο της χρυσής δεκαετίας του ’90.
Ο υπουργός, τον οποίο υποδύεται ο πρόωρα χαμένος Χρήστος Ευθυμίου, είναι παχύσαρκος και ονομάζεται Ευάγγελος (καταφανής και εδώ η αναφορά) Μόσχος.
Ο υπουργός, παντελώς άχρηστος και ανίκανος, κατάφερε να ανέλθει χάρη στον Λαρισαίο (πρώην αριστερό νυν προύχοντα) πατέρα της γυναίκας του, την οποία υποδύεται η Μαρία Γεωργιάδου.
Σε εξαιρετική φόρμα η ηθοποιός, με αμίμητη θεσσαλική προφορά, ενσαρκώνει το ρόλο της ψωνισμένης συζύγου πολιτικού με τα κιτς ακριβά ρούχα και τον ορυμαγδό κοσμημάτων, την οποία απασχολούν μόνο η επίδειξη και ο τζόγος.
Ο υπουργός πέρα από το καλό φαγητό, έχει και μία λατρεία στο Αννιτάκι, την οποία υποδύεται η Τατιάνα Καποδίστρια, αλλάζοντας τη φυσική φωνή της σε μπασαδούρικη για να πετύχει τον ρόλο της πρώην βίζιτας νυν τραγουδίστριας μπουζουκιών.
Ο τρίτος γυναικείος ρόλος, η Πόλυ, ανήκει στην Βάσω Γουλιελμάκη που υποδύεται την γραμματέα του υπουργείου / τρελό βύσμα. Και η τρίτη βασική ηθοποιός της σειράς αλλάζει τελείως τον τρόπο ομιλίας της σε αδικαιολόγητα ναζιάρικο για να πετύχει την περσόνα της χαζούλας άχρηστης που όμως έχει ερωτευτεί τον πανούργο επίδοξο σφετεριστή του θρόνου.
Το αριστερό χέρι του οποίου ενσαρκώνει ο Γιώργος Γαλίτης, στον ρόλο του ιδεαλιστή νέου που είναι ίσως ο μόνος ακόμα ρομαντικός ταγμένος στον σοσιαλισμό και φυσικά ερωτευμένος με την Πόλυ.
Τέλος, η σεναριογράφος Άννα Χατζησοφιά κρατάει για τον εαυτό της το ρόλο της ιδιαιτέρας του υπουργού και κομματόσκυλου, η οποία υποπτεύεται τα ύπουλα σχέδια του Κλέονα Βεζύρη (Χάρη Ρώμα)
Και με αυτή τη βάση, καταφέρνουν να πλάσουν πολύ αστεία δρώμενα με βάση απλούστατα σενάρια και διεκπεραιωτική σκηνοθεσία, που όμως συνεχώς δίνουν την εντύπωση ότι όντως περνάνε πολύ καλά στα γυρίσματα (κλασικό κλισέ ναι) και πάνω απ’όλα φέρνουν εις πέρας ένα καλλιτεχνικό και -γιατί όχι- πολιτικό όραμα.
Από τα βέλη της σειράς δε γλιτώνει κανείς από την τότε κυβέρνηση, είτε έμμεσα είτε φωναχτά (όπως στο επεισόδιο όπου ακούγεται εν έτει 1997 αυτολεξεί η ατάκα «ο Άκης ξέρει από πιπίνια»).
Και αυτό ακριβώς είναι το διαχρονικό: η σάτιρα απέναντι στην αλλοτριωμένη εξουσία που ξεπούλησε όλα τα παλιά ιδανικά της θολωμένη από την έπαρση και την αλαζονεία.
Αυτοί που κάποτε δήλωναν αγωνιστές, να γίνονται κολαούζοι επιχειρηματιών, να ασχολούνται με μίζες και με διαπλεκόμενα συμφέροντα.
Τα ίδια που η παρούσα εξουσία συνεχίζει και σήμερα να κραδαίνει, απειλητικά πια για τον κόσμο.
Μία εμμονή για το χρήμα, για το lifestyle.
Μία επίπλαστη ευημερία που πατούσε σε χάρτινα θεμέλια.
Η σάτιρα και η κριτική που λείπει πάρα πολύ απο τις μέρες μας όταν ο πρωθυπουργός κάνει μήνυση για ένα αποκριάτικο βιντεάκι, όταν bloggers συλλαμβάνονται για ένα ταψί παστίτσιο, όταν επικίνδυνα άχρηστοι και φασίστες καταλαμβάνουν σημαντικές θέσεις, όταν ο κάθε ψωνισμένος υποκριτής επιχειρεί να κοροϊδέψει τον κόσμο μες στα μούτρα του.
Ως ιστορικό ντοκουμέντο και μόνο λοιπόν, πέρα από την υποκειμενική καλλιτεχνική του αξία, ο Κακός Βεζίρης σχεδόν 2 δεκαετίες μετά την προβολή του, μας θυμίζει εκείνη την εποχή που πολύς πολύς κόσμος φαίνεται να αναπολεί, μα που ουσιαστικά ποτέ δεν έφυγε. Το καλό σενάριο θα είναι οι μελλοντικοί «χαλίφηδες» να καθοδηγήσουν αυτόν τον κόσμο έτσι ώστε να μην επιζητά το παλιό του βολέματος, του ρουσφετιού και της υλικής χλίδας αλλά να κάνει επιτέλους το βήμα παραπέρα προς την αξιοπρέπεια.
Για το πραγματικά νέο.
Μπας και δεν ξαναγίνουν τα ίδια.
Γιατί ακούω συχνά για τον «Ιστορικό του μέλλοντος» αλλά δεν τον βλέπω και δεν ξέρω αυτός ο δύσμοιρος τι θα πρωτογράψει.
Social Links: