Αν δεν το έχεις καταλάβει, επίτρεψέ μου να σου επιστήσω την προσοχή σε αυτό. Το facebook δημιουργεί ΜΙΚΡΟΚΟΣΜΟΥΣ με τις 5άρες χιλιάδες «φίλων» που επιλέγεις να πλαισιώσεις τον εαυτό σου. Συνήθως ομοϊδεατών-χειροκροτητών. Επειδή σε ταράζει ΤΟΣΟ η αντίθετη άποψη και ο Μαρκ θέλει την εμπειρία σου να είναιαπρόσκοπτη. Η πλανγματικότητα αυτού του σύμπαντος που δημιουργείς, σε οδηγεί συχνά να ξαφνιάζεσαι τόσο σε κοινωνικά θέματα που σου είναι άγνωστα, σε πολιτικά ζητήματα, ή ενίοτε οδηγεί και στο να μην ξαφνιάζεσαι καθόλου, καθώς όλοι οι γύρω σου την Κυριακή των εκλογών ποστάρουν φωτός από παραλίες ή μπουζουκοτράγουδα, όπερ σημαίνει έχεις αγγίξει τη νιρβάνα του απολιτίκ bliss.
Τα like και ο εγκωμιαστικός σχολιασμός παράγουν ντοπαμίνη, που είναι σαν να παίρνεις χάπια, ή να κάνεις σεξ, ή να τρως Salted Caramel. Στον αντίποδα, η διαφωνία παράγει συναισθήματα άγχους και πίεσης. Όταν μάλιστα συστηματικοποιείται, το άγχος ξεκινά από το να αντικρύζεις απλώς το όνομα του συστηματικώς αντιφρονούντα στις ειδοποιήσεις σου. Νιώθεις πως γερνάς γρηγορότερα, πως η ζωή είναι μικρή, πως δεν είσαι εσύ για τέτοια και τον καρατομείς με unfriend. Αν μάλιστα υπάρξει έντονη αντιπαράθεση κάνεις και block, γεγονός που ισοδυναμεί στην πραγματική ζωή με το εξής παράδειγμα:
«Μιλάς σε μια ταβέρνα με ένα φίλο φίλου σου, και ενώ πίνεις το ουζάκι σου, σου πετάει ότι θα ψηφίσει Ποτάμι, γιατί ο Σταύρος, κακά τα ψέματα δεν είναι βαπτισμένος μες την πολιτική μούργα. Εσύ απαντάς ότι αυτά είναι ανοησίες και ότι τόσα χρόνια δημοσιογράφος ήταν, είχε τα πολιτικά του παρε-δώσε, σίγουρα θα βούτηξε λίγο στο μελάκι από άλλη ιδιότητα. Σου απαντά ότι δεν έχει δοκιμαστεί στον πολιτικό στίβο. Άλλωστε, προσθέτει ο φίλος φίλου, και ο ΣΥΡΙΖΑ που ψηφίζεις εσύ δεν είναι έξω από το πανηγύρι αυτό. Εξανίστασαι και του λες να ανακαλέσει γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ο ηθικός φάρος της πολιτικής ζωής του τόπου, ή έστω το μη χείρον βέλτιστο, ή κάποιο πολωτικό δίλημμα βάσει του οποίου δεν δικαιούται να διαλέξει μια τρίτη επιλογή, ή ότι έχει το ηθικό βάρος ότι αν δεν επιλέξει τη λύση που προτιμάς εσύ είναι σαν να ψηφίζει ΝΔ. Τότε σου απαντάει, ε τότε ας ψηφίσουμε όλοι μαζί Ποτάμι για να μη βγει η ΝΔ, να πάμε εκεί την πόλωση και το εκβιαστικό δίλημμα. Με τη λογική σου να έχει καταρρεύσει καλείσαι να κάνεις ένα εκ των δύο πραγμάτων. Είτε να του πεις οτί έχει δίκιο και ότι θα βρεις κάποιο λιγότερο μανιχαϊστικό approach στην πολιτική σου επιχειρηματολογία, είτε θα σταματήσεις τη συζήτηση εκεί για να σώσεις τα προσχήματα. Αντ’ αυτού, ακουμπάς κάτω το ποτήρι ούζο, βγάζεις ένα πιστόλι μοριακής αποδόμησης και πατάς τη σκανδάλη που γράφει πάνω ΠΛΟΚ. Ο αντιφρονών έχει εξαφανιστεί, άρα μάλλον το επιχείρημα σου συνεχίζει να πείθει όσους δεν άκουσαν την επιχειρηματολογία του». Ή έτσι νομίζεις στην πλανγματικότητα σου.
Η πλανεπιδραστική λειτουργία της «Αυλής» στους εγκέφαλους τόσο απλών όσο και πολιτικά ενεργών προσώπων είναι καταλυτική και αλλιώνει ουσιαστικά την αντίληψη της πραγματικής πραγματικότητας, από την οποία κάθε κάστα επιλέγει να απέχει όλο και περισσότερο, περιστοιχίζοντας εαυτούς από ομοίους, ταξικά, ιδεολογικά ακόμη και σεξουαλικά.
Η επιλογή να συνδιαλεχτείς με ακραίους –όχι φασίστες, ας μην φτάσουμε σε αυτούς– υποστηρικτές περίεργων ή μη δημοφιλών απόψεων, ή τουλάχιστον μη δημοφιλών για την εκάστοτε κάστα, έχει μάλιστα καταντήσει να θεωρείται κάτι μεμπτό. Ως κάποιος που επιλέγω να συνδιαλέγομαι με ακραίους υποστηρικτές της αντίθετης άποψης, εφόσον πληρούν το κριτήριο ενός μίνιμουμ λογικής σκέψης, έχω δεχτεί αμέτρητες φορές την έριδα από άτομα που είναι πιο κοντά μου ιδεολογικά.
Φυσικά το επιχείρημα της ματαιότητας του «preaching to the choir» (αυνανιστικός ιδεολογικός βαυκαλισμός μετ’ αλληλοευλογίας γενιών) τους «ξεπερνά», όπως είναι πλέον μοδάτο να λες, όταν «δήθεν» δεν καταλαβαίνεις κάτι, που δεν συμφέρει να προσπαθήσεις να καταλάβεις. «Αυτό με τη μαλακία που σας δέρνει, με ξεπερνά.»
Ήρθαν λοιπόν οι εκλογές, κάθε νοήμων άνθρωπος αισθάνεται σοδομισμένος –με όχι ευχάριστω τρόπο έστω– και πέφτουν οι κάστες απ’ τα σύννεφα της ονείρωξης τους στο σκληρό αχυρένιο στρώμα της πραγματικότητας του όλου.
«Οι φασίστες ανέβηκαν!» Μα στις Ευρωεκλογές θα ανέβουν κι άλλο φίλτατε που δεν θα λειτουργήσουν οι τοπικοί μηχανισμοί που έχουν εδραιωθεί τόσα χρόνια στους ΟΤΑ. Α, όσο για τις συλλήψεις, αυτές ήταν αυτογκόλ δεν ήταν λύση, κάποιοι τα έλεγαν αλλά έκρωζαν διάφοροι πολιτικοί χώροι πως «όσοι δεν συμφωνούν υποστηρίζουν τους φασίστες» ή δεν είναι αρκετά αντιφασίστες. Εκ των μέγιστων ΑΝΤΙΦΑ, που κοκκορεύονταν πως «σκότωσαν» το φασισμό, ήταν φυσικά τα όψιμα payroll του ΠΑΣΟΚ. Α, και το βίδεο του Μπαλτάκου; Μα ελάτε τώρα. Σαμποτάζ στον εαυτό τους θα έκαναν;
«Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έσκισε!» Ναι είναι σίγουρο ότι όταν έχεις 4000 Συριζαίους φίλους και 1000 ΑΝΤΑΡΣΥΑ το στατιστικό δείγμα της κοινωνίας που συναναστρέφεσαι και τα λέτε καθημερινώς, έδινε μια εικόνα μεγάλης αλλαγής και συντριπτικής νίκης. Φυσικά το μεγάλο στοίχημα της Περιφέρειας Αττικής πήγε άπατο, ενώ έπεσε τόσο χρήμα και παράτυπη διαφήμιση, ώστε να παρθεί μια πρωτιά με ποσοστό πάμφτωχο για πρωτευσιάνο ΣΥΡΙΖΑ. Για να μη συζητήσουμε για Δυτική Ελλάδα που νίκησε ο Κατσιφάρας. Και ένας απίστευτος πάτος στους Δήμους.
«Η ΔημΑΡ δεν μοίρασε πολιτισμό!». Η υποψήφιός της στην Περιφέρεια Αττικής με ποσοστό μικρότερο του Μαντούβαλου, ειλικρινά με ΠΟΝΕΣΕ ως εικόνα. Αλλάπρέπει να παρθούν σοβαρά μηνύματα εκεί για το τι επιφυλάσσει το μέλλον και να σφίξουν είτε τα δόντια (Ένωσις), είτε οι κώλοι (Κάματος).
«Ακόμη ψηφίζουν ΝΔ/ΠΑΣΟΚ!». Ναι γιατί ακόμη υπάρχει πολύς κόσμος που έχει βολευτεί απο ΝΔ και ΠΑΣΟΚ. Υπάρχουν οι μηχανισμοί. Υπάρχουν συνδικαλιστές. Υπάρχουν οι φοιτητικές παρατάξεις. Όλα είναι στη θέση τους. Δεν τα διάλυσε κανείς, δεν θα διαλυθούν μόνα τους. Άντε μόνα τους να μετακομίσουν κάποια στο ΣΥΡΙΖΑ.
«Οι γραφικοί πήραν τους Δήμους από την πρώτη Κυριακή!» Ναι. Εκείνος ο δήμαρχος που έβγαινε σε φωτός με τη γυναίκα του την πλατινέ και το διάδοχο του, σε φωτογραφίες γεμάτες καλαισθησία, ο Μαρουσιώτης ντε… ~70%. Ο Κιμ Γιονγκ Παχ ~65% για 4η θητεία. Ο Πάχτας έχασε στο τσακ. Ο Κατσιφάρας και ο Τατούλης σκίσαν. Α και οι 2 ΜΕΓΑΛΟΙ γραφικοί βγήκαν πρώτοι στους 2 ΜΕΓΑΛΟΥΣ δήμους της χώρας. Καμίνης και Μπουτάρης οι αγαπημένοι του κατεστημένου.
Όπα όπα για κάτσε λίγο, τι; Πάμε ένα rewind να δούμε τι ήταν Καμίνης και Μπουτάρης στις προηγούμενες εκλογές 2010. Ο Καμίνης την πρώτη Κυριακή, 4 χρόνια πίσω, έρχεται δεύτερος με ένα 28% και 54.000 ψήφους. Τη δεύτερη Κυριακή βρίσκεται με ένα θριαμβευτικό 52% και 77.000 ψήφους. Την πρώτη Κυριακή ψηφίζουν 210.000 άνθρωποι και τη δεύτερη 167.000, μια διαφορά που μείον κάτι ψιλά είναι το άθροισμα των ψηφοφόρων του ΚΚΕ και της ΧΑ που πάνε για φράπες.
Το +23k έρχεται κατόπιν παρότρυνσης γραμμής ΣΥΡΙΖΑ και ανεξάρτητων να στηρίξουν Καμίνη. Ίδια καρμπον μαθηματικά και στον Μπουτάρη, ίδια γραμμή και τη δεύτερη Κυριακή. Πανηγύρια και ελπίδα πανταχώθεν, λες και εξελέγη ο Ομπάμα δήμαρχος.
Και έρχεται το 2014 και όντως οι 2 γραφικοί έχουν λούσει. Αλλά πριν τους έχεις «γραμμώσει». Και όχι μόνο αυτό, αλλά κατεβάζεις και ως αντίπαλο στη Θεσσαλονίκη τον ΙΔΙΟ υποψήφιο, που πέρυσι είπες στους ψηφοφόρους σου, να παν να ψηφίσουν τον «Γιάννη». Δεν αλλάζεις υποψήφιο αλλά κρατάς κομματικό στέλεχος παλιό – δεν θα έκανε μπαμ ως αντίστοιχη υποψηφιότητα του «Γαβριήλ» μία νέα δυναμική Συριζαία ως υποψήφια;; – και σε περνάει μία δημοτική παράταξη, που λέγεται «Εντάξει». Ε, εντάξει.
Τελικά όμως με τους γραφικούς τι έγινε; Αυτό που έγινε, είναι ότι εντάσσονται στο σύστημα που καλούνται να υπηρετήσουν. Ο Καμίνης πρόδωσε σχεδόν κάθετι που είχε υποσχεθεί πως θα κάνει, διαφημίζει ως επιτυχίες μια δημοσιονομική δημοτική εξυγίανση αντίστοιχη της εθνικής δημοσιονομικής εξυγίανσης (ναι καμία εκ των δύο δεν συμβαίνει) και όπως η κυβέρνηση πάει από κτίριο σε κτίριο και από όνομα σε όνομα καθε πιθανή δημόσια ή ημιδημόσια (sic) υπηρεσία, έτσι και ο δήμαρχος εξυγίανε τα οικονομικά του δήμου χωρίς να ακουμπήσει ούτε λέπι από τις γνωστές και εδραιωμένες «μαφίες» του δήμου του.
Και ναι, έχει κι άλλο, αλλά τώρα κάνουμε λίγο πιο pop το φορμά, για να ξεκουραστεί το μάτι.
O κόσμος, αγαπητές φίλες, είστε μπερδεμένοι. Λογικό.
Έρχομαι όμως να σας ξεμπερδέψω, και μην αρχίσετε τα μα και μου, δώστε βάση.
1. Η Ιδεολογία
Ξεκινάω με τον light επιδραστικό παράγοντα στη ψήφο του κόσμου.
Οι ιδεολογίες των κομμάτων στην Ελλάδα διαμορφώνονται ως εξής:
ΝΔ – Νεοφιλελεύθερη προσέγγιση, λαϊκή όπου υπάρχει πάτημα, οι άλλοι να κόψουν το λαιμό τους.
ΕΛΙΑ – Δημοκρατικός Φιλελευθερισμός.
ΣΥΡΙΖΑ – Τρίτος Δρόμος για το Σοσιαλισμό. (Ω ναι. Αν μιλάς για εφικτό, ω ναι)
ΔΗΜΑΡ – Δημοκρατικός Αριστερίζων Φιλελευθερισμός (Παρατηρήστε τις ομοιότητες)
ΑνΕλ – Εθνικιστικός Απομονωτικός Συντηρητισμός
ΧΑ – Εθνικοσοσιαλισμός-Φασισμός
ΚΚΕ – Κομμουνιστικός Απομονωτικός Συντηρητισμός (Παρατηρήστε τις ομοιότητες)
ΑΝΤΑΡΣΥΑ – Ανανεωτική Αριστερά (Ψιλοαστειεύομαι, θέλοντας να πω πως έχει πάρει τη θέση του παλιού Σύριζα/Συνασπισμού στον ιδεολογικό χάρτη)
ΠΟΤΑΜΙ – Not Available
Oικολόγοι – Δημοκρατικός Φιλελευθερισμός με Περιβαλλοντικό Στρες
Παρατηρήσεις: Η παραδοσιακή, μη κομμουνιστική αριστερά, συρρικνώνεται.
2. Το Διακύβευμα
Το επικαλούμενο διακύβευμα από κάθε κόμμα.
ΝΔ – Σταθερότητα, ρητορική «αυτά δεν είναι τα χειρότερα».
ΕΛΙΑ – «Θα πάρω τη μπάλα και θα φύγω».
ΣΥΡΙΖΑ – Αλλαγή, ρητορική «αυτά δεν είναι τα χειρότερα».
ΔΗΜΑΡ – Εμείς είμαστε εκλεπτυσμένοι. Δεν θα τσακωθούμε κιόλας.
ΑνΕλ – Πολιτισμένοι Πατριώτες, αγαπάμε την Ελλάδα.
ΧΑ – Απολίτιστοι Πατριώτες, μισούμε τους προδότες και ό,τι δεν είναι Ελλάδα.
ΚΚΕ – Ταξική Πάλη αλλά μόνο μέσα από εμάς.
ΑΝΤΑΡΣΥΑ – Αγωνιστική αριστερά, απαραίτητη και ως μικρή φωνή.
ΠΟΤΑΜΙ – Είμαστε φρέσκοι, καθαροί, απαραίτητοι αλλά θα μείνουμε μόνο ως τρίτοι.
Οικολόγοι – Ρυπαίνουσα ανεργία – Λιώνουν οι Πάγοι – Φωτιές στα Δάση
Παρατηρήσεις: Τα 2 σοβαρά διακυβεύματα πολώνουν την ψήφο. Ο αγώνας; Ποιος θα πείσει πως ο πάτος θα πάει πιο βαθιά με τον άλλο. Αστοχία. Η «πόλωση» ως λειτουργικό εργαλείο είναι παραμύθα. Ο δικομματισμός δεν λειτούργησε λόγω πόλωσης αλλά λόγω ισοσκελισμένων κομματικών και ψηφοπαραγωγικών μηχανισμών μεταξύ των δύο κομμάτων. Εκβιαστικά διλήμματα του Έλληνα ο φάκελος δεν υπομένει.
3. Οι Αποσκευές
Κάθε κόμμα έρχεται με τις αποσκευές, που οφείλεις να σηκώσεις ως σταυρό*(διπλής, τριπλής αν ψηφίζεις Ποτάμι) στη συνείδησή σου ψηφίζοντας το.
ΝΔ – Μας έφτασε ώς εδώ. Είναι αντιλαϊκό.
ΕΛΙΑ – Μας έφτασε ώς εδώ. Μας κατηγόρησε και για αυτό. Δεν ψηνόμαστε.
ΣΥΡΙΖΑ – Μεταμορφώνετε στο ένα κόμμα που μας έφτασε ώς εδώ.
ΔΗΜΑΡ – Παθητικότητα. Στάση στην Κυβέρνηση Συνεργασίας.
ΑνΕλ – Καμμένος.
ΧΑ – Είναι λίγο δολοφόνοι, μαφιόζοι.
ΚΚΕ – Το πιο υποκριτικό κόμμα στην ιστορία των ΚΚ.
ΑΝΤΑΡΣΥΑ – Ακραίο παρελθόν, μικρό παρόν.
ΠΟΤΑΜΙ – Πιθανότητα καιροσκοπισμού.
Οικολόγοι – Εμμονική πολιτική προσέγγιση.
Παρατηρήσεις: Προφάνώς η πιο βαριά επιλογή είναι η ΧΑ. Η πιο βαριά επιλογή για μη σκατόψυχους είναι η Ελιά. Η πιο βαριά επιλογή για ρεαλιστές είναι η ΔημΑρ (ελαφρότατη όμως για ρομαντικούς). Η πιο ελαφρία από άποψη «μπαγκαζιών» είναι ξεκάθαρα το Ποτάμι. Βαρέστε τον κώλο σας κάτω, για το πόσο λίγες ευθύνες έχει το κόμμα σας για ότι γίνεται σήμερα στη χώρα. Έχει περισσότερες από το κόμμα που φτιάχτηκε πριν 3 μήνες, ή το κόμμα σας αποτελείται από ένα μάτσο γελοιούς για να έχει λιγότερες ευθύνες από κάτι τύπους που δεν υπήρχαν τον Φεβρουάριο.
4. Τα Ατού
Φυσικά κάθε κόμμα έχει τα ΑΤΟΥ και τα ΥΠΕΡΑΤΟΥ του.
ΝΔ– ΑΤΟΥ: Η σχέση του Σαμαρά με το αλβανικό community και την Ευρώπη
ΥΠΕΡΑΤΟΥ: Χρήματα
ΕΛΙΑ– ΑΤΟΥ: Το re-branding.
ΥΠΕΡΑΤΟΥ: Oι θεμελιωμένοι μηχανισμοί του, που λειτουργούν σχεδόν στον αυτόματο.
ΣΥΡΙΖΑ– ΑΤΟΥ: Οι συνδικαλιστές και λοιποί ξερασμένοι του ΠΑΣΟΚ.
ΥΠΕΡΑΤΟΥ: Η πολυσυλλεκτικότητα στελεχών και απόψεων, όλοι οι καλοί -ή πολλοί μέτριοι- χωράνε.
ΔΗΜΑΡ– ΑΤΟΥ: Ο πολιτικός πολιτισμός και η έλλειψη κομματικών τραμπούκων.
ΥΠΕΡΑΤΟΥ: Απενοχοποιημένη αριστερή ψήφος για δεξιούς at heart.
ΑνΕλ– ΑΤΟΥ: Καμμένος. (Ναι είναι και ατού και αποσκευή, μην τα κάνω όλα νιανιά)
ΥΠΕΡΑΤΟΥ: Πολιτισμένος Ευκολοχώνευτος Αντιμνημονιακός Λόγος χωρίς πολλά πολλά.
ΧΑ– ΑΤΟΥ: Μαγκιά-Θράσος (Ο Αντρέας είχε αναλύσει τη σημασία του στην πολιτική) ΥΠΕΡΑΤΟΥ: Είναι Ελληναράδες. Οι πιο κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση του σιχαμένου Έλληνα συμπατριώτη σου, που σε κάνει να σιχαίνεσαι τον εαυτό σου, την πόλη σου, τη χώρα σου. Είναι η Πατριαρχία, ο Σεξισμός, η Καγκουριά, το Θράσος, η Επιθετικότητα, το Νταϊλίκι, ο Καθαροκουτελισμός, η Μανούρα, που βλέπεις γύρω σου, αλλά σε κοινοβουλευτικό επίπεδο.
ΠΟΤΑΜΙ- ΑΤΟΥ: Πολλά στελέχη του.
ΥΠΕΡΑΤΟΥ: Πολιτισμός και αποστασιοποίηση από την πολιτική διαπλοκή.
ΚΚΕ- ΑΤΟΥ: Σταθερότητα θέσεων.
ΥΠΕΡΑΤΟΥ: Κακά τα ψέματα είναι οι μόνοι των οποίων τα όργανα θα βγουν να δείρουν φασίστες.
ΑΝΤΑΡΣΥΑ- ΑΤΟΥ: Ρομαντικός Αριστερισμός. Το αληθινό κόμμα που άξιζε αφίσα με φιλιά ζευγαριών μέσα στους μπάτσους. Το σ’αγαπώ πες το με πέτρες.
ΥΠΕΡΑΤΟΥ: Απενοχοποιημένη αριστερή ψήφος για αριστερούς at heart.
ΟΙΚΟΛΟΓΟΙ-ΑΤΟΥ: Θα ενωθούν με το ΣΥΡΙΖΑ.
ΥΠΕΡΑΤΟΥ: Δεν έχουν πια Τρεμόπουλο.
Η κατάληξη;
Θες συμπέρασμα αγαπημένε αναγνώστη;
Η αλήθεια είναι πως το κείμενο αυτό ξεκίνησε με την αναπαράσταση πράξεων.
Με λόγο γλυκό και κατά το δυνατόν διανθισμένο.
Είδες άλλαξα και τη φόρμα στην πορεία.
Προσπάθησα δε, με παραδείγματα, να το παραστήσω ενεργά.
Και σίγουρα θα προκαλέσα το φόβο την αντίδραση ή τη συμπάθεια σου.
Δυστυχώς η λύτρωση στην τραγωδία της ελληνικής πολιτικής πραγματικότητας, πρέπει να έρθει από ΕΣΕΝΑ.
Social Links: