Dollhouse

Έχω από πρώτο έτος μια φίλη με την οποία είμαστε καμένοι με το Buffy: The Vampire Slayer και γενικά το πόσο τέλειες είναι η δημιουργίες του Whedon. Ακόμη κι αν δεν βλεπόμαστε, κάθε μερικές εβδομάδες ανταλλάσουμε κάποιο link σχετικά με δημοφιλείς παραγωγές στις οποίες παίζει ένας από τους «εκλεκτούς» ηθοποιούς του αγαπημένου δημιουργού.

Είχα λοιπόν τελειώσει το Buffy θυμάμαι κι έψαχνα κάτι καλό να δω, αλλά το plot summary του Dollhouse δεν με είχε πείσει. Μέχρι που μου είπε και η φίλη Άννα ότι αξίζει και είπα να το κοιτάξω. Η ειρωνεία είναι πως 2 εβδομάδες αργότερα ήμουν πιο ενθουσιασμένος με την μοναδική αυτή σειρά από εκείνη…

Το βασικό σενάριο παίζει σε modern day setting, όπου μαθαίνουμε για έναν οργανισμό με την ονομασία Dollhouse (didn’t see that coming, now did you..?), ο οποίος έχει στα χέρια του μια τεχνολογία με την οποία μπορεί κυριολεκτικά να «προγραμματίσει» ανθρώπους, δίνοντας τους όποια προσωπικότητα και αναμνήσεις παραγγέλνουν (πανάκριβα και ανώνυμα συχνά), σ’ εκείνους τους πελάτες που είναι φυσικά πρόθυμοι να πληρώσουν αδρά γι’ αυτό που πάντα ονειρεύονταν. Σύντροφο. Σκλάβο. Έρωτα. Τεχνική αφεντία. Meaningless sex. Άριστο bodyguard. Ή απλώς, την ιδανική babysitter για μερικές μέρες επειδή περισσεύουν μερικά εκατομμύρια στο νοικοκυριό σου.

Η αλήθεια είναι πώς ακούγεται λιγότερο εντυπωσιακό από ότι είναι, όταν το ανακαλύπτει κανείς από τα, αρχικά τουλάχιστον, αυτοτελή επεισόδια της σειράς. Ξεναγούμαστε μέσα στις πολυτελείς, άκρως κρυμμένες από τα δημόσια μάτια, εγκαταστάσεις του οργανισμού αυτού. Φυσικά αυτό δημιουργεί και τις κατάλληλες προϋποθέσεις για espionage/police detective φάσεις που θα αρέσουν σε κάποιους και αποτελεί ένα ενδιαφέρον αλατοπίπερο, ειδικά στην αρχή της σειράς.

Στο μεταξύ, η τεχνολογία και η μεθοδολογία που παρουσιάζονται συχνά κλέβουν την παράσταση, ειδικά αν είστε fan τέτοιων κατηγοριών sci–fi. Ο οργανισμός διαθέτει μια τεράστια βιβλιοθήκη σκληρών δίσκων και στον κάθε έναν από αυτούς αποθηκεύονται ψηφιακά οι μνήμες και η προσωπικότητα ενός ατόμου, πραγματικού ή εικονικού (I kid you not). Οι βασικοί προγραμματιστές-νευρολόγοι της εγκατάστασης, μπορούν ακόμη και να τροποποιούν ή να κάνουν mix n’ match στοιχεία από διάφορες τέτοιες προσωπικότητες-imprints, όπως τα αποκαλούν. Ακόμη, φυσικές ικανότητες, muscle–memory, αντανακλαστικά και εμπειρία φυσικών συγκρούσεων επιτρέπουν και την δημιουργία Dolls με ικανότητες ενός master πολεμικών τεχνών με δεκαετίες εμπειρίας.

Μόνο σταδιακά συνειδητοποιεί κανείς πόσο άρτια ανεπτυγμένη είναι αυτή η τεχνολογία και πόσο απεριόριστες οι πιθανές εφαρμογές της… Σταδιακά. Είναι ίσως το καλύτερο επίρρημα που σκιαγραφεί το πώς σε επηρεάζει αυτή η σειρά. Ομολογουμένως υπήρξαν αρκετές φορές που σκέφτηκα να την αφήσω, καθώς η έλλειψη κεντρικού στόχου δεν με ελκύει γενικά.

Παρόλα αυτά υπάρχουν εκείνες οι ενδιαφέρουσες «cyberpunk» πινελιές που με έκαναν να κάθομαι σκεπτικός για μερικά λεπτά μετά τα credits και ωθούσαν το χέρι μου στο να κάνει κλικ για το επόμενο μέρος. Τα κομμάτια της ιστορίας που δεν έχουν να κάνουν με πιστολίδι, τρέξιμο ή corporate μυστικά. Εκείνα που μας μιλούσαν για το τι είναι οι Dolls. Σαν επακόλουθη συνέπεια, τι είμαστε εμείς? Πως ορίζει κανείς το που τελειώνουν οι αναμνήσεις και που αρχίζει η «ψυχή» κάποιου..?

Όσοι έχουν δει το animated αριστούργημα που ακούει στο όνομα Ghost in the Shell θα είναι κάπως οικείοι με τα παραπάνω ερωτήματα. Δεν νομίζω πως τυχαία το πρώτο επεισόδιο της σειράς ονομάζεται «Ghosts», έννοια που υποδήλωνε τα την ψυχή κάποιου στο universe GITS. Το Dollhouse ίσως αποτελεί ότι πιο κοντινό του σεlive–action δυτική σειρά, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι πρέπει κατ’ ανάγκη να σας αρέσει το ένα για να εκτιμήσετε το άλλο, ούτε πως πρόκειται για φτηνή απόδοση του πρώτου, μάλλον το αντίθετο.

Αντιλαμβάνεται κανείς πόσο ταιριαστό είναι το όνομα Dolls που δίνεται στα μέλη του οργανισμού. Γυναίκες και άντρες που έχουν ανάγκη τα χρήματα, συνήθως, δίνουν μερικά χρόνια της ζωής τους. Προσφέρουν το σώμα τους ενώ οι πραγματικές μνήμες τους γίνονται backup σε ένα συρτάρι και γίνονται άδειες κούκλες, Actives, σε αυτό το πολυτελές, υπόγειο σπιτάκι. Υγιεινή διατροφή, πολυτελής περιποίηση, γυμναστική και μια αστείρευτη γκαρνταρόμπα προς εξυπηρέτηση του οποιουδήποτε ρόλου. Οι αιτήσεις των πελατών τους, τις οδηγούν συχνά σε αναπάντεχα σενάρια και πάντα συνοδεύονται διακριτικά από τον Handler τους με τον οποίο είναι τηλεπαθητικά εξαρτημένες. (Μια σχέση που μου θυμίζει αρκετά Big Daddies – Little Sisters επί τη ευκαιρία ;).

Ο εκατομμυριούχος που έκανε imprint τις μνήμες της νεκρής γυναίκας του για να περνάει μαζί της μερικές ημέρες κάθε χρόνο.

Οι επαγγελματίες ληστές που νοίκιασαν Doll για να έχουν βετεράνο συνεργό με πολυετή εμπειρία.

Η χρήση μιας Doll με imprint μιας δολοφονημένης γυναίκας ώστε να λύσει η ίδια το μυστήριο του θανάτου της.

Και άλλα πολλά φυσικά (ή όσα πρόλαβαν να μπουν στους 2 κύκλους). Η σειρά πηγαίνει το εμπόριο λευκής σαρκός σε ένα άλλο επίπεδο αναδεικνύοντας πολύ πιο ενδιαφέρουσες και πρωτότυπες περιπτώσεις γύρω από αυτήν την ιδέα, εκτός της προφανούς… Ουσιαστικά επρόκειτο για ένα μεγάλο «αν», μια υποθετική προεκβολή γύρω από το concept του memory imprinting και το τι σημαίνει κάτι τέτοιο για την πορεία της ανθρωπότητας και την ουσία του να είσαι άνθρωπος.

Τι θα γίνονταν αν μπορούσαμε να έχουμε εμπόριο ψυχών;

Γενικά είναι μια σειρά που ίσως να μπορούσε να έχει ακόμη περισσότερο βάθος αν της είχε δοθεί η ευκαιρία, αν κι εδώ που τα λέμε η οργάνωση του σεναρίου είναι κάποιες φορές κουραστική και δεν βοηθάει σε αυτό. Ο ρόλος της Eliza Dusku σαν Echo είναι ιδιαίτερα απαιτητικός κατα τη γνώμη μου, καθώς δεν ενσαρκώνει μόνο μια οποιαδήποτε Doll με τουλάχιστον 2 personas σε κάθε επεισόδιο, αλλά είναι κι εκείνη που έχει μία ιδιαιτερότητα, σαν πρωταγωνίστρια. Αναλαμβάνει να δοκιμάσει το κατά πόσο μπορεί κάποιος να διαγράφει το μυαλό ενός ανθρώπου και να βάζει μέσα κάποιον άλλο. Κατά πόσο μπορεί να επιβληθεί αυτό το Tabula Rasa status, ή αν το ξεπερνά μία κάποια ανεξαρτησία της ανθρώπινης ψυχής από τον σκληρό δίσκο που αποκαλούμε εγκέφαλο.

Φυσικά κι άλλοι χαρακτήρες είναι αξιοσημείωτοι. Οι Victor & Sierra εξελίσσονται παράλληλα με την πρωταγωνίστρια, ενώ ανακαλύπτουμε και για αυτούς την ιστορία και τον ρόλο τους σε αυτό το timeline. Ακόμη, είχα μια ανυπέρβλητη συμπάθεια για τους 2 «προγραμματιστές» των εργαστηρίων, μάλλον λόγω του προσωπικού μου αντικειμένου. Ο Topher είναι εκκεντρικός, τρομαχτικά αντικειμενικός συχνά, είναι μία αστεία/παιδική νότα στο περιβάλλον αυτό. Η Dr. Bennett, που γνωρίζουμε στην 2η season, ψυχρή και φαινομενικά στο λάθος στρατόπεδο. Τραυματισμένη και απόμακρη, είναι ίσως πιο ανθρώπινη από ότι θα περίμενε κανείς. Εν ολίγοις την ερωτεύτηκα στα πρώτα 10 δεύτερα.