Η δίκη του Τύριον Λάννιστερ υπό τη σοφή καθοδήγηση του χεριού του βασιλιά Τάιγουιν Λάννιστερ, έχει συναρπάσει όλο το Γουέστερος. Και παρόλο που έχουμε προηγουμένως επικροτήσει σ’ αυτές τις σελίδες την πειθαρχημένη αντικειμενικότητα που ο Λόρδος Τάιγουιν έφερε στη δίκη – ένα όχι ασήμαντο κατόρθωμα, δεδομένου ότι ο κατηγορούμενος είναι ο εξ αίματος γιος του -τα πράγματα πήραν μια στροφή προς το γελοίο πριν από δύο εβδομάδες, όταν ο Λόρδος Τύριον έκανε επίκληση της αρχαϊκής και ειλικρινά παράλογης διάταξης, περί Δίκης Διά Μονομαχίας.
Ο κύριος Τύριον σίγουρα δεν βοήθησε την υπόθεσή του, όταν εκφώνησε ένα αλαζονικό λογύδριο. Αν μη τι άλλο, αποκάλυψε τον περίτεχνο ιστό της αυταπάτης που βρίσκεται τυλιγμένος ο νους του (Ο Τύριον προφανώς πίστευε ότι μια συνειδητοποιημένη πόρνη τον είχε όντως αγαπήσει. Αν είναι ποτέ δυνατόν!!!). Σύμφωνα με επίσημες πηγές, αυτή δεν είναι η πρώτη φορά που ο Λόρδος Τύριον επικαλέστηκε την Δίκη Διά Μονομαχίας. Έτσι, θα ήταν εύκολο να το ξεγράψω ως ακριβώς ακόμα μία κατάχρηση του συστήματος από έναν διαταραγμένο γνώμο, αλλά αυτό δεν είναι απλώς ένα νανοκεντρικό θέμα. Για κάθε βασιλοκτονικό μεγαλομανή που αναστενάζει μελοδραματικά και φτύνει το δηλητήριο του ενώπιον του δικαστηρίου του Θρόνου, υπάρχουν πολλοί περισσότεροι κοινωνικά προσαρμοσμένοι νάνοι που μας διασκεδάζουν με τις γελοιότητες τους στα έκτακτα καμπαρέ της Βασιλικής Προσγείωσης.
Όχι , το πραγματικό ζήτημα εδώ είναι η Δίκη Διά Μονομαχίας. Είναι καιρός το Χέρι του Βασιλιά να εξετάσει σοβαρά την πρόταση περί κατάργησης αυτού του ξεπερασμένου απομειναριού του Γουεστεροσιανού δικαίου. Προφανώς εξυπηρέτησε το σκοπό του, όταν το Γουέστερος ήταν μια χώρα κατακερματισμένη κατά μήκος θρησκευτικών γραμμών. Δεν υπήρχε μία ενιαία αρχή για να προσφύγουν οι πολίτες και η νομολογία με τη δύναμη των όπλων έβγαζε ενστικτωδώς νόημα. Αλλά αν θέλουμε ποτέ να είμαστε ένα Γουέστερος ενωμένο από την αγάπη μας και την αφοσίωση στη δυναστεία των Λάννιστερ/Μπαράθεον, το Γουέστερος θα πρέπει να αποδεχτεί την ορθή διαδικασία. Δεδομένου δε, ότι ένας από τους δικαστές, ο Λόρδος Όμπεριν Μάρτελλ, έχει αναλάβει την εκπροσώπηση του Τύριον ως μονομάχος του, είναι ενδεικτικό ότι το σύστημα δικαιοσύνης μας έχει καταντήσει παρωδία.
Κάποιοι μπορεί να υπερασπιστούν τη Δίκη Διά Μονομαχίας, επικαλούμενοι φαντάσματα που έχουν μπει προ πολλού στο χρονοντούλαπο της ιστορίας, κάνοντας λόγο περί διαφθοράς στο νομικό μας σύστημα. Σύμφωνοι, αυτά τα άτομα έχουν μια περίεργη τάση να εξαφανίζονται εντελώς από προσώπου γης. Παρ’ όλα αυτά, τους λέμε: Τουλάχιστον είναι ένα νομικό σύστημα. Και σ’ αυτό που κάποιοι του βάζουν την ετικέτα της δωροδοκίας, εμείς το ονομάζουμε απλά «Η ελεύθερη αγορά της δικαιοσύνης». Αν και δεν αρνούμαστε τη μέγιστη ψυχαγωγία που μόνο η παρακολούθηση μιας μάχης έως θανάτου μεταξύ δύο ανδρών μπορεί να προσφέρει, ωστόσο για το καθετί υπάρχει ο κατάλληλος χρόνος και χώρος. Για τις μονομαχίες έχουμε ορίσει ημέρες στέψης, γιορτές μετά από νίκες του υπέρλαμπρου στρατού μας και τις μέρες που ισχύει ο δακτύλιος. Το δικαστήριο, ωστόσο, δεν πρέπει να είναι ένας στίβος. Θα έπρεπε να νιώθουμε ευλογημένοι που έχουμε δικαστικούς όπως ο σοφός, αμερόληπτος Λόρδος Τάιγουιν. Πρέπει να αφεθούμε στα χέρια του, ακόμη και αν αυτό σημαίνει πως μερικές φορές θα θυσιάζουμε τις αδιαμφισβήτητες χαρές των βαρέων αθλημάτων.
Social Links: