Υπάρχουν θετικά και αρνητικά στο ότι ο Batman έχει γίνει εξωφρενικά διάσημος την τελευταία περίπου δεκαετία. Αν τα βάλει κανείς στο ζύγι όμως, πράγματα όπως η έμπνευση να μετατραπεί η πολλά υποσχόμενη επερχόμενη σειρά Gotham σε σκοτεινό αντίγραφο του Smallville σε μια λογική «Batman and his teen friends», δεν μπορούν –και δεν πρέπει– να επισκιάσουν θετικά όπως το θαύμα του gaming που ονομάζεται Batman Arkham.
Όπως μπορεί κανείς εύκολα να πληροφορηθεί, πρόκειται για μια τετραλογία που ξεκίνησε το 2009 με το Arkham Asylum, συνεχίστηκε το 2011 με το Arkham City και το 2013 με το –από διαφορετικό studio– Arkham Origins, ενώ θα ολοκληρωθεί στις αρχές του 2015 με το πολυαναμενόμενο Arkham Knight (ρίγη ηδονής). Αν και θα άξιζε να κάνει κανείς ένα συνολικό αφιέρωμα στην σειρά –ας περιμένουμε να βγει και το 4ο παιχνίδι γι’ αυτό–, εδώ θα περιοριστώ στοArkham Origins, που δημιούργησε και την πιο έντονη συζήτηση μεταξύ των φανς. Για την ακρίβεια, πρόσφατα κυκλοφόρησε το πρώτο Story DLC του παιχνιδιού, το οποίο τερμάτισα έχοντας αναγκαστεί προηγουμένως να ξανατερματίσω και όλο το κυρίως παιχνίδι λόγω αλλαγής υπολογιστή, οπότε είναι μια καλή ευκαιρία να πούμε δυο λόγια και για το κυρίως παιχνίδι, αλλά και για το ενδιαφέρον DLC.
Το σενάριο
Το Arkham Origins, σε αντίθεση με τα δύο πρώτα παιχνίδια της σειράς που ακολουθούν τον ώριμο ήρωα, διαδραματίζεται μόλις δύο χρόνια αφότου ο Σκοτεινός Ιππότης ξεκίνησε την δράση του. Αυτό είναι ένα καλοδεχούμενο στοιχείο, αφού κόμικς όπως το περίφημο Batman: Year One μάς έχουν αποδείξει ότι τα πρώτα χρόνια του ήρωα έχουν το δικό τους ενδιαφέρον. Ακολουθώντας αυτήν την γραμμή, ο Batman εμφανίζεται πιο ανώριμος, βίαιος και άπειρος, προσπαθώντας να κάνει συνεχώς τον εαυτό του να πιστέψει ότι μπορεί να τα καταφέρει μόνος του∙ (όχι και τόσο) spoiler: δεν μπορεί. Το σενάριο είναι αρκετά ενδιαφέρον, κυρίως για τις (ανεκπλήρωτες) δυνατότητες που προσφέρει: οBlack Mask έχει προσλάβει 8 ικανούς δολοφόνους για να εκτελέσουν τον ήρωα, και αυτό το εύρημα δίνει λαβές για να δημιουργηθεί κάθε είδους χάος στην Gotham, με τον κάθε δολοφόνο να προωθεί και τα ιδιαίτερα σχέδιά του. Στην πορεία το σενάριο ξετυλίγεται αρκετά καλά, με το απαραίτητο twist να έχει αξία κυρίως γιατί επιτρέπει στους σεναριογράφους να εξερευνήσουν από αρκετά έως πολύ επιτυχημένα την σχέση του Batman με τον Joker, στην πρώτη τους μάλιστα συνάντηση.
Ενδιαφέρον είναι επίσης ότι ο ήρωας βρίσκει απέναντί του και την αστυνομία της πόλης, όχι απλώς με την έννοια της αμφιβολίας και της καχυποψίας προς το πρόσωπό του, αλλά με απροκάλυπτη εχθρότητα. Αυτό δίνει και λαβές για απολαυστικές αποστολές, όπως η διείσδυση στο αστυνομικό τμήμα της πόλης, με την αναμενόμενη κατάληξη όταν οι διεφθαρμένοι SWAT προσπαθούν να σταματήσουν τον ήρωα. Έχουμε για ακόμη μια φορά μπροστά μας τον έναν από τους δύο βασικούς άξονες του μπατμανικού σύμπαντος: κατά πόσο δικαιολογείται ένας δισεκατομμυριούχος σε γελοιωδώς καλή φυσική κατάσταση και εξοπλισμένος με ένα σωρό γκατζετάκια να σπάει τα κόκαλα των κακοποιών και των διεφθαρμένων αστυνομικών; Δεν θα μπω καν σε αυτήν την συζήτηση, αφενός γιατί έχουν γραφτεί πάρα πολλά επί του θέματος και έχουν δοθεί πολλές διαφορετικές απαντήσεις, αφετέρου επειδή θα χρειαζόμασταν ένα εκτενές άρθρο αφιερωμένο μόνο σε αυτό. Το παιχνίδι πάντως προσπαθεί, σε ορισμένα σημεία, να δημιουργήσει έναν προβληματισμό επί της νομιμοποίησης του ήρωα, ιδίως στους διαλόγους του με τον Riddler, όπου τίθεται το γνωστό ερώτημα αν τελικά αυτοί οι δύο διαφέρουν ιδιαίτερα.
Τελειώνοντας με τα του σεναρίου, και χωρίς να σποϊλάρω ιδιαίτερα, θέλω να πω ένα μεγάλο μπράβο στους σεναριογράφους για τις πολλές σκόρπιες αναφορές σε εμβληματικά κόμικς. Ιδίως το μέρος του παιχνιδιού που εμπλέκει τονJoker και τον Bane είναι αριστοτεχνικά φτιαγμένο: τόσο η σχέση τους με τον ήρωα, όσο και μεταξύ τους –πράγμα αναπάντεχο– φωτίζεται πολύ επιτυχημένα, με την μερίδα του λέοντος να ανήκει, φυσικά, στον Joker. Η σκιαγράφησή του είναι ένα κόσμημα: μακριά από τους ανεπιτυχείς, κατά τη γνώμη μου, πειραματισμούς του Nolan, ο Joker του Arkham Origins έρχεται κατευθείαν από το εμβληματικό The Killing Joke: χαώδης και βίαιος πέρα από κάθε λογική, ιδιοφυής μέσα στην παράνοιά του και χωρίς το ενοχλητικό στυλιζάρισμα που του έδωσε ο Nolan, παρασύρει τον παίκτη στα αρρωστημένα οράματά του παραπέμποντας στην μεγαλοφυή εικονοποιία του Allan Moore.
Gameplay
Γενικά, όταν παίζω ένα παιχνίδι στέκομαι κυρίως στο σενάριο, στην αφήγηση και στην αισθητική του∙ το γεγονός, λοιπόν, ότι το gameplay του Arkham Origins με τράβηξε εξίσου μόνο καλό μπορεί να είναι. Όπως και σε κάθε σπουδαίο παιχνίδι, έτσι και στην τριλογία Arkham το gameplay βρίσκεται στην υπηρεσία της αφήγησης και αποτελεί τον έναν από τους δύο πυλώνες της καταβύθισης (το γνωστό και ως «immersion» εις την βαρβαρικήν) στον κόσμο του παιχνιδιού. Καθώς πρόκειται για ένα παιχνίδι όπου χειρίζεσαι έναν ήρωα με τον οποίο είτε έχεις μεγαλώσει, είτε έχεις παρακολουθήσει με κάποιον τρόπο, το να βιώσει ο παίκτης πώς είναι να είσαι ο Batman είναι κομβικής σημασίας. Αυτός θεωρώ πως είναι και ο βασικός λόγος για τον οποίο η σειρά έχει λάβει συνολικά τόσο θετικές κριτικές: οκ, τα γραφικά είναι υπέροχα∙ οκ, ο σχεδιασμός της πόλης και η ατμόσφαιρα είναι εκπληκτικά∙ αν όμως δεν ένιωθε ο παίκτης ότι ίπταται όντως πάνω από την Gotham, ότι ορμάει ο ίδιος στον σκοτεινό παράδρομο για να σπάσει τα πλευρά του κακοποιού, ότι προσπαθεί ο ίδιος να ξεφύγει από τις σφαίρες των ελεύθερων σκοπευτών πηδώντας από στέγη σε στέγη, τότε θα είχαμε απλώς ένα πολύ καλό παιχνίδι.
Όπως επισήμανε ορθά ο Mikieus για το πρώτο παιχνίδι της σειράς, οι δημιουργοί έπιασαν με τρομερή ακρίβεια «την ουσία του μπατμανίστικου ξύλου». Όσα γκάτζετς και αν έχει μαζί του, όσα batarangs και αν εξαπολύσει, ο Batman θα έχει πάντοτε ως κύρια όπλα το σώμα και το μυαλό του. Πρόκειται για βρώμικες, άνισες μάχες, όπου η δέσμευσή του ήρωα τον κάνει να μην σκοτώνει, αλλά δεν τον εμποδίζει από το να σακατεύει ίσως ανεπανόρθωτα. Η διάσταση αυτή δεν ήταν δυνατόν να φανεί στο animated series, στις ταινίες είτε φαινόταν αντιρεαλιστικό (βλ. τις ταινίες του Burton) είτε δεν διέφερε από οποιαδήποτε ταινία δράσης (βλ. τις ταινίες του Nolan), ενώ και στα κόμικς λόγω της φύσης του μέσου αυτή η διάσταση χάνεται. Από αυτήν την άποψη, η σειρά Arkham προσθέτει μια χρήσιμη όψη στο σύμπαν του ήρωα: οι μάχες του αποτελούν μνημείο βιαιότητας, απέναντι σε αντιπάλους που προσπαθούν να τον σκοτώσουν και που επιτίθενται όλοι μαζί –αντίθετα με το κινηματογραφικό κλισέ κατά το οποίο περιμένουν ένας-ένας. Ο Batman χρησιμοποιεί χτυπήματα απλά, που στηρίζονται στην ομαλή διαδοχή τους για να δημιουργήσουν κάτι που μοιάζει λιγότερο με χορογραφία και περισσότερο με street fighting. Δεν είναι τυχαίο ότι το σύστημα μάχης ονομάζεται free flow combat και είναι με διαφορά το καλύτερο που έχω δει σε παιχνίδι. Οι δημιουργοί τα κατάφεραν περίφημα: σχεδόν όλες οι κινήσεις είναι απόλυτα ρεαλιστικές, η διαδοχή τους είναι μέσα στα όρια των φυσικών νόμων, και εκπέμπουν μια αφάνταστη βιαιότητα. Δεν μπορεί κανείς να δει τον Batman χωρίς το βίαιο στοιχείο του: το σκοτεινό άλμα που ξεκίνησε στην δεκαετία του ’80 με τον Frank Miller πρέπει να συμπληρωθεί με την αφάνταστη βιαιότητα του ήρωα απέναντι στους αντιπάλους.
Όσο για τα τεχνικά θέματα, μπορείτε να τα βρείτε σε οποιοδήποτε ριβιού και δεν υπάρχει λόγος να επαναληφθούν εδώ. Ως προς τις καινοτομίες πάντως, είναι το βασικό πρόβλημα του παιχνιδιού: σε αντίθεση με τα δύο πρώτα, τοArkham Origins προσέθεσε μόνο το Batwing ως μεταφορικό μέσο μεταξύ καθορισμένων σημείων –πράγμα που προκάλεσε δικαίως γκρίνια– και το έξυπνο αλλά αρκετά γραμμικό σύστημα επίλυσης εγκλημάτων μέσω αστυνομικής συγκέντρωσης στοιχείων. Ο παίκτης όμως ακολουθεί το σκεπτικό του World’s Greatest Detective απλώς σκανάροντας αντικείμενα που του υποδεικνύονται. Ακριβώς ό,τι δεν συμβαίνει στην μάχη δηλαδή.
Το DLC
Το πρώτο σεναριακό πακέτο ονομάζεται Cold, cold heart και, όπως μαντεύετε από τον τίτλο, εισάγει τον Mister Freeze. Το πακέτο διαφημίστηκε αρκετά, αλλά επισκιάστηκε από την ανακοίνωση του 4ου παιχνιδιού της σειράς, το οποίο θα αναπτύξει, όπως και τα δύο πρώτα, η Rocksteady. Αυτό το γεγονός, μαζί με την συνολική γκρίνια που αναπτύχθηκε γύρω από το παιχνίδι λόγω των αρκετών ενοχλητικών bugs –κυκλοφόρησαν δύο updates, αλλά η ζημιά είχε ήδη γίνει– δεν επέτρεψαν στο DLC να λάβει ιδιαίτερη δημοσιότητα. Προσωπικά, με ικανοποίησε αρκετά.
Τα γεγονότα λαμβάνουν χώρα μια εβδομάδα μετά, την παραμονή Πρωτοχρονιάς. Ακολουθώντας κατά γράμμα την origin story του Mister Freeze, βλέπουμε πως ο τελευταίος απαγάγει τον Fenris Boyle από την φιλανθρωπική εκδήλωση στο Wayne Manor, ενώ στην συνέχεια οι μπράβοι του Penguin το καταλαμβάνουν και πασχίζουν να το κάψουν. Η διαδρομή του παίκτη ως Bruce μέχρι να φτάσει στην Batcave και να εξοπλιστεί –επανάληψη του μοτίβου της εισαγωγής του Arkham City– είναι απολαυστική, ενώ η συνέχεια έχει το μπόνους της αναμονής για την απόκτηση της πολυδιαφημισμένης στολής ακραίων συνθηκών, που κάνει τον ήρωα κάτι σαν νυχτερινό Iron Man –οπτικά τουλάχιστον. Η προσθήκη του στοιχείου του πάγου δεν προσφέρει κάτι φοβερό, και κάπως έτσι φτάνουμε στην μάχη με τον Mister Freeze, η οποία είναι αρκετά ενδιαφέρουσα, αν και όχι τόσο όσο η αντίστοιχη του Arkham City. Ωστόσο, ο τελευταίος είναι εξαιρετικά σχεδιασμένος, τόσο οπτικά όσο και ως φωνή, παρουσία και κίνηση. Το πακέτο κλείνει κάπως απότομα, χωρίς εκπλήξεις αλλά με όμορφο τρόπο και καταπληκτική post–credits αφήγηση.
Εν ολίγοις
Εν ολίγοις, το Arkham Origins είναι μια χαρά: δεν έχει φοβερές αλλαγές, αλλά κρατάει το επίπεδο σε υψηλή στάθμη, κυρίως βελτιώνοντας ακόμη περισσότερο το σύστημα μάχης και τα γραφικά. Σεναριακά είναι ενδιαφέρον, με ορισμένες εκπληκτικές στιγμές, αλλά ευτυχώς που έρχεται και το 4ο παιχνίδι το φθινόπωρο, γιατί χρειαζόμαστε κάτι πραγματικά θεαματικό για να κλείσει μια από τις σημαντικότερες σειρές games που έχουν κυκλοφορήσει ποτέ.
Social Links: