Εκ της διευθύνσεως: Συνεχίζουμε το μουντιαλικό μας πρότζεκτ ακάθεκτοι. Κάναμε και τα βαφτίσια: από τούδε και στο εξής, η μουντιαλική μας στήλη θα ακούει στο όνομα «Οι ρέκτες της βουβουζέλας». Ο βασικός λόγος για τα βαφτίσια ήταν, βέβαια, να μην χρειάζεται πλέον να βάζουμε αυτά τα ενοχλητικα σημειώματα πριν από κάθε κείμενο. Απολαύστε λοιπόν τα 2/3 της ομάδας και έναν εκλεκτό guest editor, τον οποίο ευχαριστούμε και για την καίρια προσθήκη στην φωτογραφία από τα αποδυτήρια της Εθνικής.
Γιώργος Παναγιωτόπουλος
Οι οιωνοί δεν ήταν με το μέρος μας. Ακόμα και η απουσία του Φαλκάο δεν φάνταζε ικανή για να αποσοβήσει την εκτεταμένη ήττα. Γιατί τα τρία γκολ και ειδικά με τον τρόπο που μπήκαν αποτελούν βαρύ σκορ. Αλλά ας τα πάρουμε απ’ την αρχή.
Η εντεκάδα που διάλεξε ο Σάντος για να ξεκινήσει το παιχνίδι βασίστηκε περισσότερο στην ομοιομορφία του κουρέματος παρά στην λογική. Έκπληξη αποτέλεσε η μη επιλογή του Τζαβέλλα. Αντιθέτως, η Κολομβία κατέβηκε στο γήπεδο με τον Κουαρντάντο και το πουλέν του Αλέξη Σπυρόπουλου Ιμπάρμπο, έτοιμη να επιβληθεί από την αρχή σε ένα γήπεδο που ασφυκτιούσε από Κολομβιανούς οπαδούς.
Όσον αφορά το ποδοσφαιρικό σκέλος, οποιοσδήποτε παρακολουθεί την ελληνική ομάδα, εκτός του γεγονότος ότι επιθυμεί να πάθει καταρράκτη, βλέπει ότι η διπλέτα στην αριστερή της πτέρυγα –Χολέμπας, Σαμαράς– είναι η αχίλλειος πτέρνα της άμυνας. Ο Χολέμπας δεν είναι και δεν θα είναι ποτέ προσηλωμένος στα αμυντικά του καθήκοντα ενώ ο Σαμαράς σε καμιά περίπτωση δεν έχει τις δυνάμεις, τα τρεξίματα και φυσικά την διάθεση να καλύψει τον Χοσέ στο overlapping των Κολομβιανών και του εκάστοτε αντίπαλου. Εδώ θα ήθελα να πω κάτι για τον Σαμαρά. Προσωπικά τον θεωρώ καλό παίκτη αλλά όχι για το αριστερό άκρο της επίθεσης. Ξέρει μπάλα, έχει τεχνική αλλά είναι αργός και ειδικότερα έχει αργές αντιδράσεις για παίκτη γραμμής. Τον προτιμώ στην κορυφή της επίθεσης.
Το μεγαλύτερο όμως πρόβλημα της εθνικής, πλην της έλλειψης φαντασίας και δημιουργίας στο παιχνίδι της, είναι το αργό κέντρο της. Χθες ο Κατσουράνης, ο δικός μας deep playmaker, δεν έκανε ούτε τα βασικά. Αργός, κουρασμένος, χωρίς κίνηση, δεν έπαιρνε την μπάλα από την άμυνα για να την μεταφέρει στην επίθεση με αποτέλεσμα να το κάνει ο Παπασταθόπουλος. Οι άλλοι δύο μέσοι, Μανιάτης και Κονέ, προσπάθησαν αλλά και οι δύο πάσχουν στην τελική πάσα και την δημιουργία. Ο λασπωτήρας του Φάνη του Γκέκα εμφανίστηκε στο παιχνίδι μόνο για να στείλει εξ επαφής την μπάλα στο οριζόντιο δοκάρι. Ο Σάλπι, εμφανώς επηρεασμένος από την κακή χρονιά του, δεν μπόρεσε να βοηθήσει παρά την τιμιότητα του.
Δεν κρύβω ότι όταν βλέπω αγώνα της Εθνικής μου σπάνε τα νεύρα. Όχι από την ήττα ή από το ιδεολόγημα περί πληγωμένης εθνικής υπερηφάνειας αλλά από το γεγονός ότι οι παίκτες της δεν κάνουν ούτε τα βασικά. Δεν μπορεί να κάνουν τα βασικά οι Αυστραλοί και συ όχι. Ας τους πει κάποιος ότι το transition, η γρήγορη μεταφορά της μπάλας δηλαδή από την άμυνα στην επίθεση, δεν είναι ευφημισμός για τη γιόμα. Ακόμα να υπενθυμίσει κάποιος στους Έλληνες ακραίους ότι υπάρχει και η διείσδυση πλην την 30άρας σέντρας από τα πλάγια. Επίσης ας τους πει κάποιος ότι δεν βρισκόμαστε στα σαλόνια της Σούπερ Λίγκα να πέφτουν με το παραμικρό κάτω. Κι ας το έκανε η Βραζιλία, Κι ας το έκανε η Ισπανία. Το μουντιάλ δεν γίνεται στο Αιγάλεω.
Μετά το τέλος του αγώνα όμως, ακούστηκαν τα καλύτερα. Μ’ αρέσει που τα βάλατε με τον Τοροσίδη για τις δηλώσεις του. Συγγνώμη αλλά έχετε ακούσει ποτέ Έλληνα παίκτη να μιλάει σοβαρά σε συνεντεύξεις πριν ή μετά από κάθε ματς;! Αν δεν είναι μια σειρά ανυπόφορων αλλά αγαπημένων κλισέ, οι διεθνείς μιλάνε πάντα για την κριτική που τους ασκείται. Ήρθε σήμερα η αποστομωτική απάντηση του μπουζουξή-θρύλου της γαλανόλευκης Άγγελου Χαριστέα, για να μας φιμώσει.
Ο Σάντος έκανε πολλά λάθη. Μεγαλύτερο ήταν αυτό που άφησε τον σαμουράι της Θεσσαλονίκης, τον Λάζαρο Χριστοδουλόπουλο και την κώμη του, να στέκονται αδρανείς στην άκρη του πάγκου. Δεν προτίμησε να χρησιμοποιήσει τον μακεδονομάχο Τζαβέλλα για να δούμε την συνεργασία του με τους ερυθρόλευκους της Εθνικής έπειτα το θρυλικό ματς κυπέλλου στην Τούμπα. Φαντάζομαι ότι τα ξένα μέσα αναλύουν τις κόντρες στην Εθνική ομάδα και με πιάνουν τα κλάματα.
Ας κλείσει το σχόλιο όπως έπρεπε να ξεκινήσει: «Τζόελ Κάμπελ: Πειραιάς Νικητής!»
Saint Ironsoul
Ως γνωστόν, ειδικά για εσάς που με διαβάζετε για πρώτη φορά, για μένα ο αθλητισμός αποτελεί μια μεταφορά για τη ζωή. Η δυσκολία με τα παιχνίδια της Ελλάδας είναι το βαρύ συναισθηματικό φορτίο που κουβαλάει και δεν αφήνει χώρο σε μια αντικειμενική θεώρηση των πραγμάτων. Όπως άλλωστε έγραψε κι ο Αποδυτηριάκιας πριν το παιχνίδι: «Σήμερα βλέπουμε Ελλάδα. Μην το ξεχνάς αυτό. Θα δούμε την ομάδα μας. Τον ίδιον τον εαυτό μας.»
Ξέρω ότι δεν είδαμε τον ίδιο αγώνα.
Αυτό δεν ήταν αγώνας. Μέσα σε 90 λεπτά μας ταξίδεψαν σε όλη την προηγούμενη δεκαετία.. Στα πρώτα λεπτά, σαν να λέμε Ιανουάριος του ’05, έχει κοπάσει η φάση με τους ολυμπιακούς, κάνουμε τους απολογισμούς για το πόσο κόστισαν και τι άφησαν πίσω τους και τρώμε το πρώτο. Το δεύτερο έρχεται κάπου στο 60, αλλά τα λάθη είχαν γίνει πιο πριν. Αν είσαι σοβαρή ομάδα τρως γκολ από κόρνερ μόνο αν είσαι σίγουρη ότι θα βάζεις δυο τόπια μπροστά. Αν είσαι σοβαρή χώρα δεν περιμένεις το 2010 για να κάνεις τα κουμάντα σου.
Στα χασομέρια η Κολομβία παίζει και 5 δεύτερα μπάλα και σου κάνει πλάκα σαν να είναι ο Σαμαράς που κάνει ανασχηματισμό.
Στην αποφώνηση τα ΜΜΕ συμφώνησαν: «Κοιτώντας τα στατιστικά δεν θα πίστευε κανένας το σκορ του παιχνιδιού». Όπως και κοιτώντας τα στατιστικά της Ελλάδος στην προηγούμενη δεκαετία δυσκολεύεται κάποιος να πιστέψει ότι είμαστε στας Ευρώπας.
Κερασάκι η συνέντευξη του Τόρο. Η φάτσα του περιμένοντας την ερώτηση είναι αυτή της αγωνίας, το κούτελό του λες κι ένα άροτρο είχε κόψει μερικές βόλτες βουστροφηδόν. Ακούγεται η ερώτηση «απίστευτο αυτό που μας συνέβη. Τι λες;». Υπάρχει μια παύση ενός δευτερολέπτου, που βλέπεις τον Τόρο να χαλαρώνει, όλη η ένταση να χάνεται και να καταλαβαίνει ότι το ρίχνουμε στην παλαβή, ατυχία, θα μας το δώσει πίσω ο Θεός, τώρα ξέρουμε ποια λάθη πρέπει να διορθώσουμε κλπ. Έτοιμος για υπουργείο Παιδείας.
Αλλά επειδή είπαμε ότι θα δούμε τον ίδιο μας τον εαυτό, έχει άλλα δύο παιχνίδια κι η ελπίδα η καριόλα πεθαίνει μετά και την χοντρή τη Χέλγκα.
Guest Editor: Φάνης Κουσουρής
Παραφράζοντας τον Πλάτωνα, πρέπει να ξεκινήσουμε με δύο θεμελιώδεις διαπιστώσεις:
α) Ο ποδοσφαιρικός κόσμος δεν είναι στην πραγματικότητα ένας κόσμος.
β) Το ποδοσφαιρικό υποκείμενο δεν συγκροτείται παρά μόνο σε σχέση με την απόλαυση του.
Η ποδοσφαιρική παιδική ηλικία συνεπάγεται ένα και μόνο πράγμα. Απαλλαγή ευθυνών. Το παιδί δεν φέρει ευθύνες, ούτε κουβαλάει βάρη στα οποία οφείλει να ανταπεξέλθει. Όταν ο Χολέμπα κοιτάει την μπάλα που είναι στα 2 μέτρα από τα πόδια του (ένα τυχαίο παράδειγμα από τα πάμπολλα του χθεσινού ματς), και τον προλαβαίνει ο Κολομβιάνος μέσος, ο οποίος έρχεται με τα πόδια από την Bogota, είναι γιατί ξέρει ότι δεν χρειάζεται να την προλάβει. Ο παιδισμός του ενηλίκου φέρνει τη θυματοποίηση και την ηττοπάθεια. Ηττοπάθεια η οποία ακόμη και αν δεν συντρέχει λόγος άμεσος και επιτακτικός για την αντιμετώπιση της, σίγουρα δεν αποτελεί κάτι ευχάριστο για να παρακολουθείς.
Ως επιστέγασμα σε όλο αυτό έρχεται ο στοργικό γονιός ΝΕΡΙΤ, η μητέρα του Έλληνα Ποδοσφαιριστή Αλέξης Σπυρόπουλος, και χαϊδεύει με φροντίδα τη δυσλειτουργία, νταντεύοντας τη προς τη δυσλειτουργικότητα. Με ποιο τρόπο; Με το έμβλημα της προσπάθειας. «Κάναμε την προσπάθεια μας». Φυσικά η κρίση εδώ απολύεται, διότι το αυτονόητο είναι ότι ΟΛΟΙ κάνουν την προσπάθεια τους, άρα θα έπρεπε να φυλάγεται αυτή η δήλωση, όχι για τουρίστες με φωσφοριζέ εμφανίσεις, αλλά για περιπτώσεις εξόφθαλμης προσπάθειας που έχει αγγίξει τα όρια.
Τέτοια προσπάθεια ήταν αυτή της Αγγλίας. Η Αγγλία χθες ήταν μία άλλη Αγγλία, όχι η Αγγλία της λουζεριάς, της κακομοιριάς και του συντηρητισμού. Ήταν μια Αγγλία προοδευτική, ανάλαφρη και δεμένη. Το γλυκό φυσικά έδεσε τόσο καλά γιατί στο starting lineup είχε 5 παίκτες από την καταπληκτική φετινή Liverpool. Το 4-2-3-1 δανικό από το Merseyside, ένας Sturridge δημιουργικός, πρωτόβουλος και εργατικός (οι κράμπες αναμενόμενες στα τελευταία λεπτά), ο Sterling να χαίρεσαι να τον βλέπεις, εκρηκτικός Bains από τα πλάγια, o Stevie G ηγέτης – αν και του έλειψε η μεγάλη στιγμή – και ο Glen Johnson όπως τον περιμένεις στις καλές του μέρες. Mία Αγγλία που χαιρόσουν να τη βλέπεις, που έφτανε στη φάση γρήγορα και χωρίς πολλές φιοριτούρες, μία Αγγλία που όπως είπε ο Saint Ironsoul θύμιζε τα καλά ματσάκια που θα παίξεις στο FIFA 14.
Αλλά η Ιταλία ήταν εκεί και περίμενε. Με τα shield walls και τις αμυντικές γραμμές να φωνάζουν «Hold» ή «Basta» ή ότι φωνάζανε οι Ρωμαίοι Λεγεωνάριοι κάτω από το Testudo τους. Ο Pirlo απλώς κερνούσε εμπειρία παίζοντας κυριολεκτικά σε κάθε τετραγωνικό εκατοστό του γηπέδου. Και ο Balotelli. Ο Αριστοτέλης του τοπιού. Μπαλοτέλειος. Μπορεί να μην μπορεί να βάλει μια μπλούζα ίσια, να έβαλε φωτιά στο διαμέρισμα του, να έχει τρακάρει, να μπερδεύει τις ώρες των προπονήσεων, να κάνει να συντάξει μια πρόταση 20 λεπτά, αλλά εδώ μιλάμε για ένα κλώνο, που φτιάχτηκε αποκλειστικά για ένα σκοπό. Να παίζει μπάλα. Η μαγική του στιγμή, δεν είναι το γκολ, είναι εκείνη η φάση που στα αριστερά, ενώ έχει μπει στη μεγάλη περιοχή και έχει ξεγελάσει αμυντικούς και τερματοφύλακα, ρίχνει το σώμα του λίγο πίσω και τσιμπάει την μπάλα σε μία καμπύλη θανάτου, μόνο και μόνο για να σωθεί με κεφαλιά από τον Καχίλ νομίζω, πάνω στη γραμμή.
Και όταν το ματς τελειώνει 2-1 υπερ της Ιταλίας, ο Αγγλος speaker αρχίζει το θάψιμο. Μίας Αγγλίας που έπαιξε την καλύτερη μπάλα που έχει παίξει εδώ και χρόνια. Που δικαιούται να πουν «Κάναμε την προσπάθεια μας αλλά ήταν καλύτερη από εμάς». Πας και στο στούντιο και ξεκινάει ο Φέρντιναντ, ο Σίρερ και ο Λίνεκερ απλώς βγάζουν τα φτυάρια. Ευτυχώς ο μικρός φιλόσοφος της μπάλας Τιερύ Ανρί είναι εκεί για τους θυμίσει ότι η Αγγλία έπαιξε μπαλάρα. Και φυσικά να πάμε μετά σε δηλώσεις του –μόνιμα σε κατάθλιψη– Stevie G, o οποίος δειλά δειλά λέει το αυτονόητο.
Ο Alain Badiou είχε σχεδόν πει πως: «η ποδοσφαιρική ζωή τελειώνει μέσα στο λυκόφως της συνείδησης ότι όλα είναι ισοδύναμα, άρα τίποτα δεν αξίζει, ει μη μόνον, κατ’ αρχάς, το μέτρο κάθε δυνατής αξίας: η νίκη, και στη συνέχεια ο μηχανισμός που διασφαλίζει αυτή, το γκολ.» Παρόλα αυτά η σχετικότητα με την οποία κυλίσανε χθες τα 2 90λεπτα, είναι η απόδειξη πως δεν είναι όλες οι προσπάθειες ίδιες. Ακόμη και οι αποτυχημένες προσπάθειες. Ειδικά οι αποτυχημένες προσπάθειες.
Social Links: