I used to be a gamer like you, but then I took a trophy to the knee

Μεγαλώνοντας τη δεκαετία του ’90, και, όπως αρκετά πιτσιρίκια στην ηλικία μου, ασχολιόμουν (ίσως λίγο περισσότερο απ’όσο θα έπρεπε) με τα video games. Δεν ήμουν κανένας l33t gamer και είμαι 99.99% σίγουρος ότι αυτό ίσχυε και για τη μεγαλύτερη μερίδα των συμμαθητών μου.

Όπως όμως σε όλες τις πλευρές της ζωής, ακόμα και στην ασχολία μας με τα video games, υπήρχε πάντα ένα παιδί. Αυτό το παιδί. Αυτός που έλεγε τα απίστευτα ψέματα προκειμένου να προκαλέσει εντυπώσεις και να τραβήξει την προσοχή των υπολοίπων παιδιών, έστω και για αυτά τα 15 λεπτά δημοσιότητας (γιατί κατά τ’άλλα, ήταν τόσο ψυχανώμαλος, που μέχρι και οι δασκάλες τον έβλεπαν και άλλαζαν δρόμο).

Μερικά παιδιά τον γιουχάρανε στο άκουσμα της ψευτιάς. «Δεν γίνεται ρε μαλάκα να βρήκες τυραννόσαυρο στο Tony Hawk!»

Άλλοι όμως ψάρωναν. «Λες; Λες να υπάρχει όντως;» Και αφού τρώγαμε ένα ολόκληρο σαββατοκύριακο ψάχνωντας να βρούμε την καυλιάρα που κρύβεται κάπου μέσα στο Crash Bandicoot ή να τερματίσουμε το Tomb Raider σε χρόνο ρεκόρ, μπας και καταφέρουμε να δούμε τα βυζιά της Lara Croft, γυρνάγαμε στο σχολείο και το λίγοτερο που του κάναμε ήταν να του ρίξουμε ένα χεστήριο και να τον ανακυρήξουμε ψεύτη του αιώνα.

Και καλά όλα αυτά. Παιδάκια του δημοτικού, πλακωνόμασταν και μετά από 10 λέπτα παίζαμε πάλι μαζί (οχι σαν τα σημερινά που αρπάζουν το δίκανο με την πρώτη ευκαιρία).

Αργότερα, στα 3 χρόνια του γυμνασίου (γιατί στο λύκειο ήταν τότε πολύ uncool να παίζεις video games), αυτοί οι ίδιοι λεχρίτες αποφάσιζαν να κάνουν εκ νέου την ίδια μαλακία. «Τερμάτισα το Χ παιχνίδι στο Ultra Hard!»

Τι τερμάτισες ρε τυροκεφτέ; Εσύ δεν μπορείς να περάσεις απέναντι το δρόμο και έχει γενικά τερματίσει ο εγκέφαλός σου.

Σε καμία από τις παραπάνω περιπτώσεις όμως, δεν μπορούσαμε να δώσουμε μια 170% έγκυρη απάντηση. Μας λέει όντως μαλακίες ο Σάκης; Είναι τελικά τόσο βλαμμένο όσο φαίνεται; Ή τελικά του έχει μείνει έστω και ένα εγκεφαλικό κύτταρο ανέπαφο και μπορεί να διεκπεραιώσει την απλούστερη των λειτουργιών; Πόσο ήρθε ο Παναθηναϊκός χθες; Τα βυζιά της Μαιρούλας έχουν και τα δυο το ίδιο μέγεθος;

Μερικές από αυτές τις απορίες ήρθε να λύσει η Microsoft το 2005*, υλοποιώντας το λεγόμενο achievement system για το XBox 360. Το εν λόγω σύστημα επεκτάθηκε στα Windows το 2006 και σιγά σιγά έσπευσαν η Sony και το Steam να υλοποιήσουν παρόμοια μοντέλα για τις πλατφόρμες τους (όχι, δεν τις αναφέρω – αν δεν τις ξέρεις, τράβα να χαζέψεις τα βυζιά της Μαιρούλας… ή το πουλί του Τάκη… ή και τα δυο). Το συγκεκριμένο σύστημα, λοιπόν, καταγράφει (όπως λέει και το όνομα, άσχετε) τα διάφορα κατορθώματα των gamers. Σκότωσες x εχθρούς, τερμάτισες το παιχνίδι στην x δυσκολία κοκ (να το πάλι το πουλί του Τάκη). Τα achievements,trophies, whatever, έχουν φυσικά διάφορες διαβαθμίσεις στους στόχους που πρέπει να πετύχουμε για να τα αποκτήσουμε. Αυτό προφανώς αφήνεται στη διακριτική ευχέρεια του developer για το πόσο θέλει να κάψει τον gamer, καθώς ένα trophy υπάρχει περίπτωση να μπορείς να το αποκτήσεις ξεκινώντας απλώς το παιχνίδι ή να πρέπει να αφιερώσεις τουλάχιστον 100 ώρες (μαζί με 53 πακέτα Camel, 47 ντουζίνες Corona και 29 κουτιά Valium). Αυτό όμως είναι κάτι αναμενόμενο, καθώς κάθε τι σε ένα παιχνίδι έχει επίπεδα δυσκολίας.

Αυτό που προκαλεί ενδιαφέρον δεν είναι το συγκεκριμένο σύστημα και η δυνατότητα που δίνει στους gamers να δείχνουν πόσο γαμάτοι είναι και με κάθε ευκαρία να κατεβάζουν τα ψηφιακά τους παντελόνια και να τρίβουν το ePenis(TM) τους σε όποιον τολμήσει να αμφισβητήσει τις ικανοτητές τους στα video games (σε αυτό το σημείο έχω αρχίσει να αμφισβητώ την ικανοτητά μου να γράφω σωστά Ελληνικά). Αυτό που προκαλεί ενδιαφέρον είναι η κοινότητα που έχει δημιουργηθεί γύρω από αυτό το σύστημα. Σιγά, σιγά άρχισαν να ξεπηδούν από τα λαγούμια τους (λέμε τώρα) gamers που είχαν βάλει στόχο να κατακτήσουν (read ξεσκίσουν) κάθε παιχνίδι που έπεφτε στα χέρια τους. Δεν γνωρίζω ακριβώς τί γίνεται στην κοινότητα του XBox και του Steam, αλλά τουλάχιστον όσον αφορά την κοινότητα της Sony και τουPlayStation υπάρχουν όλο και περισσότεροι gamers που δείχνουν ενδιαφέρον για αυτή την προσέγγιση των video games. Από τις πρώτες κιόλας μέρες των trophiesείχαν ξεπηδήσει sites με αντικείμενο τα trophies: trophy lists, trophy guides, trophy cards κλπ.

Μιλώντας από την προσωπική μου εμπειρία, μπορώ να φανταστώ με ποιόν τρόπο μπορεί κάποιος να κολλήσει με αυτό- στην αρχή ξεκινάει με το πρώτο bling και σου φαίνεται αστείο. Ασχολείσαι όσο θες να ασχοληθείς με το παιχνίδι, ξεκλειδώνεις όσα trophies κατάφερες να ξεκλειδώσεις και μετά κοιτάς την υπόλοιπη λίστα. Σε πιάνει μαύρη κατάθλιψη επειδή τα υπόλοιπα trophies είναι για «σοβαρούς gamers» και τα παρατάς. Μια στιγμή απόλυτης βαρεμάρας όμως, είναι αρκετή για να σου γαμήσει τις σπουδές για 3 χρόνια. Αποφασίζεις να δοκιμάσεις να δεις αν μπορείς και εσύ να κάνεις τα μαγικά των σοβαρών gamers, ανοίγεις δίπλα στο tab του ga-εεε-YouPorn έναν trophy guide για να μαρουλιάσεις με όποιο παιχνίδι δεν ήταν πολύ χαμηλά στη λίστα των trophy guides. Και επειδή οι απειροσειρές και τα ανάδελτα πέφτουν κάπως βαριά για Αύγουστο μήνα, αποφασίζεις να αρχίσεις να σβήνεις μερικά trophies από την λίστα. Το μαγικό συμβαίνει, αν όχι την πρώτη, τότε σίγουρα τη δεύτερη φορά που θα καταφέρεις να ξεκλειδώσεις όλα τα trophies και να δεις για πρώτη φορά στη λίστα σου το 170% δίπλα στο όνομα του παιχνιδιού (αυτό τις παλιές καλές μέρες που δεν είχε 50 DLC (trophy) packs ο κάθε τίτλος).

Μετά από αυτή τον πρωτόγνωρη εμπειρία και ανάλογα με το βαθμό ψυχαναγκαστικότητας που διακατέχει τον κάθε gamer, μπορεί να αυτοκαταχωρηθεί σε μια από τις εξής κατηγορίες:

The Good:

Παίζεις τα παιχνίδια που γουστάρεις. Και επειδή ακριβώς τα γουστάρεις και περνάς καλά, ξεκλειδώνεις όσα περισσότερα trophies μπορείς/θες (για ακόμα μια φορά, το completion rate σε κάθε παιχνίδι δείχνει πόσο κοντά είσαι στο να κάνεις παρέα με τον Adrian Monk).

The Bad:

Όπως παντού, έτσι και εδώ θα συναντήσουμε τον μαλάκα της παρέας. Σε αντίθεση με τον από πάνω τύπο που καίγεται άπειρες ώρες και γράφει τον ξάδερφο του που έχει κάνει υπερατλαντικό ταξίδι για να τον δει (never happened…), ο μαλάκας μας επιλέγει μια κονσόλα με custom firmware και με το πάτημα μερικών κουμπιών ξεκλειδώνει τα πάντα. (Κατά πάσα πιθανότητα ήταν το ίδιο κωλόπαιδο που τερμάτιζε τα πάντα με το Explorer και πούλαγε μούρη όταν τα βρίσκαμε δύσκολα οι υπόλοιποι).

The Whory:

Κακό πράγμα η απληστία. Δεν λέω, ωραία τα trophies, φανταστικό και ανεπανάληπτο το bling που ακούγεται κάθε φορά, αλλά σε όλα πρέπει να υπάρχει ένα μέτρο. Σε αυτή την κατηγορία συγκαταλέγονται αυτοί (οι άνθρωποι, αμέσως να αρπαχτείς φίλη φεμινίστρια) που θα παίξουν τα πάντα. Το γεγονός αυτό από μόνο του δεν σε κάνει trophy whore. Αυτό που σε κάνει trophy whore είναι να παίζεις ό,τι σαβούρα κυκλοφορεί μόνο και μόνο επειδή σου προσφέρει μερικά trophies παραπάνω (ναι, μιλάω για εσένα που έχεις το platinum του Hannah Montana και τις τρεις εκδόσεις του Frogger). Σε καμία περίπτωση δεν είναι κατάπτυστοι και είναι περήφανοι για όλα τους τα παιχνίδια.

Tip: Μην τολμήσεις να μιλήσεις για το platinum της Hannah Montana. Δεν θα σε ξανακαλέσουν σε boosting session.

The Retired:

Όλα έχουν ένα τέλος (εκτός από αυτό το άρθρο). Ο λόγος που προήλθε το τέλος για τον καθένα είναι διαφορετικός. Κάποιοι αποφάσισαν ότι κάποια στιγμή πρέπει να πάρουν πτυχίο ή προαγωγή ή ότι πρέπει επιτέλους να αλλάξουν την πάνα του παιδιού τους. Το αποτέλεσμα είναι η στροφή στο casual gaming.

The Indifferent:

Αυτοί απλά χέστηκαν.

Γυρνώντας πίσω στον σοβαρό τόνο τον πέντε πρώτων λέξεων του άρθρου μετά τη λίστα αλα Cosmopolitan, και έχοντας χάσει πλήρως τον ειρμό της σκέψης μου (καθώς συνεχίζω το άρθρο μετά από 24 ώρες), θέλω να πω ότι η προσωπική μου εμπειρία με το trophy hunting είναι γλυκανάλατη. Από τη μια, μου αρέσει να απολαμβάνω στο έπακρο τα παιχνίδια στα οποία αφιερώνω έστω και τον ελάχιστο χρόνο για να τελειώσω το campaign. Από την άλλη, μερικές φορές με διακατέχει ένα υπέρχαζο άγχος να προλάβω να τελειώσω τα πάντα προκειμένου να προχωρήσω στο επόμενο παιχνίδι ή ακόμα και πιέσω τον εαυτό μου να σπαταλίσει χρόνο σε ένα παιχνίδι (που κάτω από άλλες συνθήκες θα είχα πετάξει στο δεκάλεπτο από το παράθυρο) μόνο και μόνο για να μην ψεγαδιαστεί η κατά τ’άλλα άψογη λίστα μου (read, 170% completion rate, τα έκανα όλα και κοντεύει να λιώσει το Blu–ray μέσα στην κονσόλα).

Αν καταφέρατε να φτάσετε σε αυτό το σημείο του άρθρου (σημαίνει ότι έχεις κάνει φιλόλογος σε παρακμιακό σχολείο και έχεις διαβάσει τις άπειρες μαλακίες ή ότι έκανες ένα γρήγορο scroll down για να με βρίσεις) και δεν είχατε ίδεα για αυτή την εκδοχή του gaming, κατά πάσα πιθανότητα θα έχετε αρχίσει να χάνετε κάθε ελπίδα για το πού οδεύει το ανθρώπινο είδος. Αν πάλι σας ιντριγκάρισε τόσο πολύ που θέλετε να be the very best, fire up that bitch και αποχαιρετήστε την κοινωνική σας ζωή.