Θυμάμαι ακριβώς την στιγμή: ήταν Μάιος, ήμουν στην σχολή και κάτι έγραφα στον υπολογιστή, είχα κάνει διάλειμμα και χάζευα στο facebook. Έχοντας ξεχάσει εδώ και καιρό να τσεκάρω τι παίζει συναυλιακά, σκρόλαρα μέχρι που έπεσα σε ένα ποστ μουσικού σάιτ. Κάτι έλεγε για συναυλία∙ κάτι έλεγε για Neurosis. Έχοντας μάτια σαν αυγά από την απουσία γυαλιών μυωπίας και όντας ζαλισμένος από την απολαυστική κλεισούρα και την ησυχία του γραφείου, ο εγκέφαλός μου επέλεξε να μην επεξεργαστεί αμέσως την πληροφορία. Στην πραγματικότητα, βρέθηκα σε μια κατάσταση κενού: δεν μπορούσα να διανοηθώ ότι κυκλοφορούσε μια τέτοια πληροφορία στον κόσμο και εγώ δεν την ήξερα. Τσαντίστηκα με όλον τον υπόλοιπο κόσμο που μου το έκρυβε. Και μετά ήρθε η έκρηξη.
Αν εκείνο το μίνι υποβρύχιο από κεινη την ταινία που έπαιζε στο Σταρ Κυριακές μεσημέρια ήταν μέσα στο δικό μου σώμα, πιθανότατα θα είχε παρασυρθεί ανεπανόρθωτα από την αδρεναλίνη. Πόσταρα το ιβέντ με ένα σχόλιο ΝΑΙ ΓΑΜΩ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ ΜΟΥ στον τοίχο μου και σε όποιον άνθρωπο έβλεπα ονλάιν∙ το πόδι μου κουνιόταν πάνω κάτω λες και έπαιζα μπότα σε μπλακ μέταλ συγκρότημα. Μέχρι και τηλέφωνα πήρα, μην μπορώντας να κάτσω να ακούω συζητήσεις για το επερχόμενο σεμινάριο στον διάδρομο.
Μετά από λίγες μέρες πήρα εισιτήριο, και όσο πλησίαζε η 3η Ιουλίου δεν μπορούσα να διανοηθώ ότι θα έσβηνα ένα από τα υψηλότερα ονόματα στη λίστα «μπάντες που πρέπει να δω λάιβ πριν πεθάνω». Αν και με τους Neurosis δεν έχω τόσο μακροχρόνια σχέση αγάπης, όπως πχ την δεκαετή με τους Tool, είναι ένα συγκρότημα που το λάτρεψα σε τεράστιο βαθμό σχεδόν αμέσως –αρκετά χρόνια μετά την πρώτη μου αγορά δίσκου τους. Ας περάσουμε όμως επιτέλους στο λάιβ.
Σημείωση: Οι εξαιρετικές φωτογραφίες που ακολουθούν είναι του Νίκου Παλαιολόγου, τον οποίο και ευχαριστούμε θερμά που τις μοιράστηκε μαζί μας.
Δεύτεροι οι Universe217. Συγκρότημα που έχει κερδίσει αρκετή φήμη τον τελευταίο καιρό δικαίως, και λόγω της μουσικής τους, αλλά και λόγω της προσοχής τους στην παραγωγή. Ακούσαμε ένα support συγκρότημα με φανταστικό ήχο, λες και ήταν headliner, η τραγουδίστρια έχει απίστευτες δυνατότητες, ενώ άτομα που τους παρακολουθούν στενά μου είπαν πως ο ήχος τους πλέον post-ίζει όλο και περισσότερο. Η στιγμή όπου η Τάνια τραγούδησε χωρίς μικρόφωνο στο σιωπηλό μαγαζί ήταν απλά μαγική. Ένα μεγάλο μπράβο και στα υπόλοιπα μέλη για την εξαιρετική τεχνική τους, για την ωραία χρήση των διάφορων εφέ, και για την τίμια κιθάρα με δύο μπράτσα αλά Jimmy Page. Θα πάνε πολύ μπρόστά αν συνεχίσουν έτσι. Το χρειαζόμαστε διεθνώς, κάποια στιγμή οι Rotting Christ θα πρέπει να βγουν στην σύνταξη.
Κάπου εδώ θα μπορούσε να τελειώσει αυτό το κείμενο, καθώς για τις επόμενες 2 ώρες δεν ήμουν στον χώρο, αλλά σε κάποιο άλλο πεδίο ύπαρξης. Περίπου στις 10 και μισή εμφανίστηκαν στην σκηνή χωρίς καπνούς, λεήζερ και ιπτάμενες γάτες. Άνοιξαν τα φώτα, και ξεκίνησε το «A Sun that never sets». Το κοινό, που είχε αυξηθεί πολύ στο μεταξύ, άρχισε τους παροξυσμούς αμέσως. Στο πολυαναμενόμενο «Locust Star» ήρθε το αναμενόμενο κοπάνημα –όχι δηλαδή σε σχέση με μια συνηθισμένη μέταλ συναυλία. Όσο προχωρούσε το πράγμα η αρχική δίψα για κοπάνημα μειωνόταν ακόμα και μπροστά μπροστά, όπου ήμουν κι εγώ περίπου, και ο καθένας βίωνε το δικό του προσωπικό ταξίδι, από μια μπάντα που το προσφέρει αυτό καλύτερα από σχεδόν οποιαδήποτε άλλη παγκοσμίως. Όσο προχωρούσε η συναυλία, η μαγεία αυξανόταν εκθετικά: ήρθαν μετά τα «At the well», «Distill (Watching the Swarm)», το λατρεμένο «The Tide», το «Water is not enough»– ένα από τα αγαπημένα μου, «My Heart for Deliverance», «Bleeding the Pigs». Από το Times of Grace επέλεξαν το «The Doorway», και η εμπειρία έληξε με το «Stones from the Sky».
Bleeding light in a life spent in broken arms,
can’t return my soul to the mountain.
Desperate eyes reach the sleeping dark vessel
filling within the desert.
Visions raining destroying where I began.
Set adrift I pray to the ocean
Waves of dreams,
Bare my heart for deliverance.
The closer I get the further
I become… become… become…
..the beast that conquered me.
And traveled through my head.
And sprayed blood on you.
And left me buried beneath the river
Πρόκειται για μια από τις καλύτερες –αν όχι την καλύτερη– ακολουθία κομματιών που έχω ακούσε σε συναυλία: η κλιμάκωση των συναισθημάτων ήταν μελετημένη με μοιρογνωμόνιο∙ το μεσαίο κομμάτι της συναυλίας κυρίως ήταν μια ωδή στην μαγεία του post metal και στην εναλλαγή συναισθημάτων και διαθέσεων που αυτό προσφέρει όσο λίγα είδη μουσικής. Στο «My Heart for Deliverance» ειδικά, με την επίδραση όσων είχαν παρέλθει, αλλά και με την συνδρομή αυτού του ανατριχιαστικού κομματίου, ένιωσα όπως έχω νιώσει λίγες φορές σε συναυλία. Χωρίς πολλά πολλά, χωρίς περίεργα εφέ και μεταμφιέσεις, με τα 4+1 (είναι και τα πλήκτρα) βασικά συστατικά της ροκ μουσικής, οι Neurosis στέλνουν ρίγη στην σπονδυλική στήλη μετέχοντας στην μυσταγωγία με τον δικό τους λιτό τρόπο: με απλό ντύσιμο, χωρίς να μας απευθύνουν τον λόγο ούτε μια φορά, χωρίς encore, ήρθαν να μας σκορπίσουν στους πέντε ανέμους. Και όταν στο τέλος το τείχος του ήχου ήταν τόσο αδιαπέραστο που μόνο τα εφέ με τους μαγνήτες μπορούσαν να το διαπεράσουν, κάπου εκεί ήξερες ότι η δουλειά είχε γίνει σωστά.
Where are they now?
They are gone.
I saw them run,
run to the sea.
Under the waves all has been said.
Can you hear them?
Their voices are free.
Free from the sun’s stare,
free from the noise of lost souls.
An exiled sound washed in with the tide.
Their voices are free.
Free from the sun’s stare,
free from the noise of lost souls.
On the waves their voice carries on.
Once is enough, trial is alone. Grace fall into us.
All through the night, Father I crawled.
Sun of my soul be revealed. Walking amongst the stones
from the sky, feeling their rhythm wash over me.
Rite of this waring god. Destructive, alive, frees you now.
Rivers of fear, don’t you know? Vigil of faith stills you now.
You’ve been shown over and over, don’t you know?
You’ve been shown over and over, don’t you know?
Ας είμαστε ευγνώμονες λοιπόν που άνθρωποι σαν τον Scott Kelly και τους συν αυτώ μάς δίνουν τέτοιες εμπειρίες ζωής
I had a vision last night, my god was glowing
There was another bridge on fire
And the last wrecks were counted
The sky opened and the blood flowed
A distant cancerous season was upon me
I had a hook in my back and a light to guide me
My words were useless again
The leftovers were playing with my memories of love
I screamed at my god and he let me go
I drifted silently to the desert and began to pray
I came to a pile of ashes and sifted through it looking for teeth
A snake spoke through me again
But I could not heal their wounds
I’m searching for the old spirit of war
With my rough hands and a sharp knife
I need something to cut into so that my god can see me again
To be right again
To see my shadow alone
To get back to the hook a let the light burn in my soul
All I’ve seen walking through the fire
The figures in my dreams
Run back on me in a psychic scar
As I ride to the dawn
Social Links: