Τώρα που αρχίζει η νέα ποδοσφαιρική χρονιά σιγά σιγά, τώρα που έγινε και η κλήρωση που θα καθορίσει ποια ματς θα μας καθηλώσουν φέτος εκτός από το Λεβαδειακός-Βέροια, αποφασίσαμε να σας πουλήσουμε ποδοσφαιρική νοσταλγία. Έτσι, στήσαμε μια μάχη που ξεπερνάει σε μεγαλοπρέπεια και αυτήν της Pepsi το 2003: 4 μονομάχοι από την γενιά των 20-κάτι και 4 από την γενιά των γύρω-στα-30 θα επιλέξουν την αγαπημένη τους νοσταλγική ποδοσφαιρική ευρωπαϊκή εντεκάδα με στόχο μια χωροχρονική μάχη χωρίς προηγούμενο. Μετά από την παρουσίαση των επιλογών κάθε γενιάς συντακτών, θα βρείτε μια ψηφοφορία, ώστε να αναδείξετε ΕΣΕΙΣ τις δύο εντεκάδες που θα αναμετηθούν στον πιο νοσταλγικό τελικό όλων των εποχών!
Γενιά των 20-κάτι
Χρήστος Τριανταφύλλου
Ξεκινώντας, μια ομολογία: δεν έχω ισχυρές ποδοσφαιρικές μνήμες πριν από την δεκαετία του 2000. Μπορεί να θυμάμαι αμυδρά τα 90 χρόνια του ΠΑΟ το 1998, αλλά στην πραγματικότητα ο ποδοσφαιρικός νοητικός μου χάρτης άρχισε να σχηματίζεται το 2002, οπότε ο ΠΑΟ έτυχε να αντιμετωπίσει στο Τσουλού την πανίσχυρη τότε Ρεάλ –την οποία υποστηρίζω έκτοτε. Έτσι, η ευρωπαϊκή μου νοσταλγική εντεκάδα επικαθορίζεται σε μεγάλο βαθμό από το ποιοι ήταν οι αντίπαλοι της Βασίλισσας στην δεκαετία αυτή. Το σύστημα είναι 4-4-2 ρόμβος –προφανώς. Ξεκινάμε.
Τερματζής ο Casillas: ο αγαπημένος μου ως σήμερα, μεγάλη παιχτούρα αν κ μας τα χαλάει κάπως φέτο. Αν φύγει όπως ακούγεται θα κρατήσω πανό διαμαρτυρίας στο Σύνταγμα όπως ο Χριστοπιστίας. Αλλαγή: Cañizares
Κεντρικοί αμυντικοί οι Abelardo και Cannavaro: ο πρώτος επειδή αποτελεί μια από τις κατεξοχήν γραφικές μορφές του ισπανικού ποδοσφαίρου, βασικός στο ISS 2002 που έπαιζα με μανία στο Game BoyAdvance. Ο δεύτερος επειδή ήταν εξωγήινης κλάσης, επειδή υπήρξε μεγάλος τσόγλανος, και επειδή ήρθε και μια βόλτα απ΄ την Μαδρίτη να καταθέσει διαπιστευτήρια. Αλλαγές: Hierro και Ayala
Δεξί μπακ ο Liliam Thuram: Κουλτουρόφατσα και βασικό στέλεχος της Juventus που με μάγεψε αρκετά ώστε να την αποκαλώ υπερήφανα τρίτη ομάδα μου. Α, και πολιτικοποιημένος στα σοβαρά. Αλλαγή:Zambrotta
Αριστερό μπακ ο Roberto Carlos: Ντάξει, αυτό ήταν τόσο προφανές που σχεδόν δεν χρειαζόταν να το γράψω. Εδώ κυριαρχούν τα εκπληκτικά στατιστικά της φυσικής του κατάστασης που διαβάζαμε στοΑλμανάκο –πώπω μαλάκα, 7% σωματικό λίπος και μπούτι σαν πυροσβεστήρας, ορίστε, ακόμα τα θυμάμαι– και το βιντεάκι με το εξωγήινο φάλτσο του που κυκλοφορούσε στα κινητά. Αλλαγή: Maldini
Αμυντικό χάφ ο Davids: Συνειδητή αγάπη, πριν μάθω, εδώ και αρκετά χρόνια, ότι ο τύπος είναι κάθαρμα μεγατόνων. Στο βίντεο αυτό βλέπουμε έναν άνθρωπο που πάει να παίξει ξύλο κατευθείαν με αγκωνιές –και όχι με φλωροσπρωξίματα– σε φιλανθρωπικό αγώνα, εναντίον ενός τραγουδιστή, και ενώ έχει κάνει ο ίδιος το φάουλ. Γιατί αυτός είναι ο Έντγκαρ ο Ντάβιτς. Η παρουσία του, βέβαια, στο introτου Fifa 2003 σφράγισε τις ποδοσφαιρικές αναμνήσεις μιας ολόκληρης γενιάς. Αλλαγή: Makelele
Επιτελικός χαφ ο Zidane: Η πλέον safe επιλογή της εντεκάδας είναι και ίσως η πιο καθοριστική. Όταν οι σημερινοί έφηβοι παραληρούν για τον Μέσσι, εμείς οι λίγο μεγαλύτεροι πίνουμε το ώριμο ουίσκι μας παρέα με τον Ζιζού σε ένα γραφείο γεμάτο παλιά βιβλία και με το τζάκι αναμένο. Στο γκολ στον τελικό του Τσου Λου του 2002 πάγωσε ο χρόνος∙ από τις καθοριστικότερες στιγμές του αιώνα μας. Αλλαγή:Nedved
Δεξί χαφ ο Figo: Αναγκαστικά η εντεκάδα έχει μέσα πολλή Ρεάλ. Πριν τα εξτρέμ, τα φτερά και όλα αυτά τα μπλιμπλίκια της νέας γενιάς, είχαμε τον απλό ακραίο χαφ που διέτρεχε το γήπεδο, περνούσε όποιον έβρισκε μπροστά του και έβγαζε σέντρα. Ε, σε αυτό ο Figo ήταν απολαυστικός, ίσως τόσο όσο οι κόντρες με τους συμμαθητές Μπαρτσελονίστας -τους παλιούς, όχι αυτούς που την ανακάλυψαν το 2008- για την ιστορία με την γουρουνοκεφαλή. Για κάποιο λόγο έχει εντυπωθεί στην μνήμη μου και μια ντρίπλα που έσκασε στον Μαλντίνι σε ένα ματς της Ρεάλ με την Μίλαν, αλλά δεν το ψάχνω περισσότερο για να μην χαθεί το μυστήριο. Αλλαγή: Overmars
Αριστερό χαφ ο Nedved: Όχι ακριβώς ο αρχετυπικός αριστερός χαφ -περισσότερο ως επιτελικός έπαιξε-, αλλά αφενός το θέμα εδώ είναι να χωρέσουν οι προσωπικότητες που επιλέγει ο αρθρογράφος και να πουλήσουμε νοσταλγία, και αφετέρου θέλω να ξεφύγω από την τυραννία του αυτονόητου που ακούει στο όνομα Giggs –όχι επειδή δεν είναι τεράστιο ρισπέκτ, αλλά επειδή δεν έχω καμιά ιδιαίτερη συναισθηματική εμπλοκή μαζί του, όπως άλλοι αγαπητοί αρθρογράφοι που ΤΟΥΣ ΑΠΟΚΛΕΙΣΑΜΕ ΚΑΙ ΤΟ 2003 ΚΑΙ ΠΕΡΥΣΙ ΟΕ ΟΕ… Κατά τ΄ άλλα, ο Nedved πάει πακετάκι με τον Davids θέλοντας και μη, μεταξύ άλλων επειδή είχαν σουτ ΚΑΡΑΒΟΛΙΔΑ ΜΑΛΑΚΑ ΤΙ ΒΑΡΑΕΙ Ο ΤΥΠΟΣ ΡΕ. Να θυμηθούμε εδώ και το σουτ του που τράνταξε το οριζόντιο δοκάρι στον αγώνα της Τσεχίας με την Ελλάδα το 2004 –πάλι απο μνήμης μιλώντας και αρνούμενος να τσεκάρω στοιχεία. Αλλαγή: McManaman
Επιθετικοί ο Raúl και ο Del Pierro: Για τον πρώτο τα είπαμε και στην αρχή, αλλά εδώ το πράγμα φτάνει στις ακραίες αντοχές του. Τεχνικά μιλώντας αυτοί οι δύο δεν θα ήταν και το καλύτερο δίδυμο για ρόμβο, αλλά το εμπόριο νοσταλγίας τα ΄χει αυτά. Για τα παικτικά του χαρακτηριστικά τα ΄χουν πει άλλοι καλύτερα από μενα. Η ηρεμία με την οποία μάτωνε τα δίχτυα αυτός ο άνθρωπος, χωρίς ποτέ να ζητήσει σταριλίκια, είναι το λιγότερο συγκινητική. Ο Del Pierro είναι ο έτερος άγιος της μαγικής δεκαετίας των 00’ς. Παίκτης-βαρόμετρο όσο λίγοι, παροιμιώδης η αριστοκρατική του ψυχραιμία και συγκρίσιμος σε στρατηγοσύνη™ μόνο με τον Παπάγο και τον Totti. Αλλαγές: Henri και Owen
Nίκος Σταματίνης
Οκ, το ποδόσφαιρο είναι ο κατεξοχήν χώρος που σου δημιουργεί νοσταλγία, γιατί είναι ένα από τα ελάχιστα πράγματα τα οποία σου προσφέρουν κοινά βιώματα σχεδόν με όλον τον αρσενικό πληθυσμό του ηλικιακού σου γκρουπ. Η παιδική ποδοσφαιρική μου ζωή ξεκίνησε πολύ νωρίς, το 1996, όταν έκλαψα ως Ολυμπιακός για τον γκολ του Βαζέχα και την επόμενη μέρα ξύπνησα και ήμουν χαρούμενος και βάζελος. Οι πιο θερμές αναμνήσεις, όμως, έρχονται την περίοδο από το 1999 μέχρι χοντρικά το 2004, σε ηλικία που ήμουν μεγάλος για να παίζω άξιον μαν και μικρός για να τσεκάρω γκομενάκια, οπότε και το ποδόσφαιρο ήταν λίγο-πολύ η μεγάλη μου ασχολία. Γενικά τρία γεγονότα καθόρισαν τη ζωή των ποδοσφαιρόφιλων 20κάτηδων: 1) ο καλύτερος τελικός όλων των εποχών, του ’99, όπου το σήκωσε η Μάντσεστερ, 2) το Μουντιάλ του 2002 και 3) το νικητήριο γκόλ που είχα βάλει τέλη Αυγούστου, στην παράταση του παιχνιδιού παιδιά της γειτονίας- παιδιά εκτός της γειτονιάς, όπου 10 συμπαίκτες μου έπεσαν επάνω μου πανηγυρίζοντας. Η μόνη στιγμή που ένιωσα και εγώ ποδοσφαιρικός ήρωας. Φύγαμε, όμως, για την ενδεκάδα.
Τερματοφύλακας: Καν, O χαμένος κρίκος της ανθρώπινης εξέλιξης. Τεράστιος τερματοφύλακας που τον έτρεμαν πρώτα οι αμυντικοί του και μετά οι αντίπαλοι επιθετικοί. Οι γκάφες του στον τελικό του 2002 με την Βραζιλία με έκαναν να τον λυπηθώ. Μετά με έδειρε και συνήλθα. Aλλαγή: Φέστερβελντ
Δεξί Μπάκ: Kαφού, Ο Καφού ήταν η δεύτερη τιμιότερη τσίχλα όλων των εποχών. Στα 40 του ανεβοκατέβαινε την δεξιά πτέρυγα με ταχύτητα νεαρού αλόγου. Οι φήμες ότι έπαιξε σε τσόντα με δίδυμες δεν με εξέπληξαν. Είναι απλά μια φυσική συνέχεια. Αλλαγή: Τόμας Χέλβεγκ
Αριστερό Μπάκ: Λιζαραζού, Στα 12 μου πρέπει να είχα φτάσει σε ύψος τον τεράστιο Βιθέντε και τα καρφάκια του. Κλασική γαλλόφατσα (αν και όχι ακριβώς Γάλλος) ιδιαίτερα παραγωγικός στην επίθεση και απαίσιος αμυντικά. Θα μείνει πάντα στην ιστορία ως ο μόνος τύπος που έφαγε ωραία ντρίπλα από τον Ζαγοράκη. Αλλαγή: (προφανώς) Ρομπέρτο Κάρλος
Κεντρικός Αμυντικός: Αγιάλα, O μόνος αμυντικός που κατάφερε να μνημονεύεται ως «ο αγαπημένος μου παίχτης», έστω και για λίγες εβδομάδες. Ήρεμη φιγούρα, απίστευτα αντανακλαστικά. Ίσως δεν ήταν αρκετά κλαδευτήρι για Αργεντινός αμυντικός αλλά ας μην τα θέλουμε όλα δικά μας. Αλλαγή: Φράνκ Λε Μπέφ
Κεντρικός Αμυντικός: Ταρίμπο Γουέστ, Στο Μουντιάλ του 2002 δήλωνε 28 χρονών, σήμερα πρέπει να είναι γύρω στα 26. Παιχταράς από τους λίγους που δεν σκάμπαζε από πολλές μαγκιές στην άμυνά της Παρτιζάν Βελιγραδίου. Μια πιθανή μεταγραφή του στον ΠΑΟΚ θα άλλαζε για πάντα τη Βόρεια Ελλάδα. Αλλαγή: Γιάπ Σταμ
Αμυντικό Χάφ: Πατρίκ Βιειρά, Kλασικός γιγαντιαίος παίχτης της μιας, όμως, ομάδας. Στην Εθνική Γαλλίας ποτέ δεν έπεισε, στην Ίντερ επίσης. Όπως λέει και ο προλαλήσας, η εικόνα της μύξας στο στέρνο θα τον συνοδεύει για πάντα την ώρα που περνάει κάθετες πάσες στα αυλάκια της μνήμης μου. Αλλαγή: Κλώντ Μακελελέ
Αριστερό Εξτρέμ: Γκιγκς, O πρώτος λόγος που στα 8 μου έμαθα την ύπαρξη της Ουαλίας. Το βίντεο που ντριπλάρει όλη την άμυνα της Άρσεναλ και που, αφού βάζει την γκολάρα πανηγυρίζει με τις νησίδες κατσαρού μαλλιού στο σβέρκο του, δείχνει γιατί απολαμβάνει τον σεβασμό όλων. Η αυτοσαρκαστική διαφήμισή του για τη Reebok είναι πια ιστορία. Ο Bale δεν θα το έκανε ποτέ. Aλλαγή: Πάβελ Νεντβέντ
Δεξί Χάφ: Μπέκαμ, Και πάλι Μάντσεστερ (δεν με νοιάζει ο Μπέκαμ της Ρεάλ). Σέντρα διαβήτης, σουτ-λουκούμι, σταρ χωρίς να είναι (ιδιαίτερα) κάγκουρας. Ο Μπέκαμ ήταν ίσως η δεύτερη πιο στάνταρ επιλογή μετά από αυτήν που ακολουθεί. Aλλαγή: Ρομπέρ Πιρές
Επιτελικό Χάφ: Zιντάν, O τύπος που έγινε ίνδαλμα ανεξαρτήτου (sic) oπαδικής προτίμησης. Ο τύπος που ήταν κουλτουριάρης και καράφλας αλλά έγινε αντικείμενο λατρείας για τα 12χρονα καγκουράκια της γειτονίας. Ο τύπος που μόλις έκανες μια ωραία ντρίπλα φώναζες «ζιζού ζινεντίν ζιντάν» και ευχόσουν να είσαι καραφλός για να είναι πιο ρεαλιστικός ο πανηγυρισμός σου. Αλλαγή: Ρούι Κόστα
Επιθετικός: Φαν Νίστελροϊ, Αγαπημένος μου παίχτης για μπόλικο καιρό, ο Ιπτάμενος Ολλανδός, ήταν ένας επιθετικός γίγαντας. Όταν είχε πέσει το σούρουπο των αρχών Σεπτεμβρίου, τότε που τα περισσότερα παιδάκια είχαν γυρίσει σπίτι τους, ο θείος μου μου είπε ότι «η Μάντσεστερ πήρε ένα Ολλανδό γκολτζή. Τεράστιος παίχτης». Η ιστορία άρχισε να γράφεται. Αλλαγή: Μάικλ Όουεν
Επιθετικός: Ανρί, Τιερί Ανρί ίσον πολυκατοικίες που αχνοφαίνονται πίσω από το Χάιμπουρι, ίσον μπλαζέ πλασεδάκι, ίσον μπλαζέ ύφος στον πανηγυρισμό, ίσον μπλαζέ αγκαλία με τον Ρέι Πάλρουρ. Αλλαγή: Όλε Γκούναρ Σόλσκιερ
Νικόλαος Θεοδωρόπουλος
Οι συνεχείς επαναστάσεις στο χώρο του παιδικού μου ποδοσφαιρικού αυτοπροσδιορισμού με την εναλλαγή εξουσιών κυρίως μεταξύ ΑΕΚ-ΠΑΟ δε μου επέτρεψαν μια σαφώς χαρτογραφημένη συνέχεια. Τελικώς κατέληξα στην Ένωση, αλλά το τέλος της χρυσής της εποχής στα τέλη των ‘90s με βρήκε απροετοίμαστο ψυχολογικά. Έκτοτε, ως αποτέλεσμα, τον κόσμο του ποδοσφαίρου τον γνώρισα σπασμωδικά, με μεγάλα διαλείμματα πάθους σε μια γενική αμηχανία όταν με ρωτούσαν την ομάδα μου. Όθεν, προσπάθησα να καθηλώσω σε ένα κατάλογο σχετικά ασύνδετα μεταξύ τους ονόματα παιχτών που έχουν υπάρξει ή που απλά δεν υπάρχουν!
Τέρμας: Ο Έντουιν φαν ντερ Σαρ. Η συγκίνηση με σάρκα και οστά. Ο απολλώνια θεαματικός γίγαντας. Η φιγούρα που αναπόφευκτα σκεφτόσουν -και συχνά έβλεπες- όταν άκουγες αυτό το «die Meister,die Besten» του ύμνου του Τσάμπιο Λη κι ερχόσουν ένα βήμα πιο κοντά στην ευρωπαϊκή ολοκλήρωση.
Αριστερό Μπακ: Ο Γιον Άρνε Ρίισε. Για την αλόγιστη χρήση πετσετών, σε ματς με βροχή, πριν εξαπολύσει τα ολυμπιακά του αρ άουτ. Και για τις επικές του καραβολίδες. Και για την αντιπολίτευσή του στην πρωτοκαθεδρία του Ρομπέρτο Κάρλος – στη συγκεκριμένη θέση.
Σέντερ Μπακ: Όχι τόσο για το γεγονός ότι είναι πιο Μίλαν κι από τον Νέστα, όσο για το όνομα-θέρετρο, ο gentleman Μπίλι Κοστακούρτα συνιστά sui generis κρυπτομνησία -αλλά μόνο με φωνή Μαυρομάτη.
Σέντερ Μπακ: Το τείχος με το όνομα Φερνάντο Ιέρο (= σίδηρος) και τα περισσότερα γκολ κι από τον Λούσιο και τον Γιάννη Γκούμα, στάθηκε εκτός των άλλων και μία από τις πιο εικαστικά αγαπημένες φάτσες στα αυτοκόλλητα Panini.
Δεξί Μπακ: Φάτσα υποψήφια για κάτι σε φάση Σερίφης του Νόττινγκχαμ, όχι τυχαία αν κάνεις αναγραμματισμό στο επώνυμό του (villain), ο Γκάρυ Νέβιλ είναι βέβαια η πεμπτουσία της Μάντσεστερ, αλλά περισσότερο είναι το απαραίτητο συμπλήρωμα του Ράιαν Γκιγκς στην άμυνα – και το αντίστροφο.
Αμυντικό Χαφ: Ο Τζενάρο Γκατούζο. Ο άνθρωπος που γκρέμισε τα σύνορα μεταξύ kick boxing και ποδοσφαίρου. Τον έχεις φανταστεί έστω και μια φορά με μπαντάνα, πειρατικό επικάλυμμα ματιού και μαχαίρι σφιγμένο ανάμεσα στα δόντια, να σκαρφαλώνει με σχοινιά ένα πλοίο προς επιδρομή.
Αριστερό Χαφ: Ποδαράκια στην κάμερα με εσώρουχα αλλά και κάλτσες και ποδοσφαιρικά για διαφήμιση Calvin Klein: Φρέντι Λιούνγκμπεργκ. Πέρα από μοντέλο, ήταν και ηγετικός πλάγιος, ειδικά σε αντεπιθέσεις με Πιρές και Μπέργκαμπ. Α, και δεν είναι γκέυ.
Δεξί Χαφ: O Λουίς Φίγκο. Πιο βάτραχος κι απ’ τον Ντούσαν για πολλούς (βλ. και προλαλήσαντα), βρίσκεται στη συνείδησή μου στο απροσδιόριστο στάδιο μεταξύ του «καλό παιχτάκι είναι αυτός!» και «παιχταράς». Το ίδιο μπορεί να λεχθεί και συγκεκριμένα για την ντρίμπλα του.
Μεσοεπιθετικός: Ο Μίκαελ Μπάλακ. Ο αρχηγός με το περήφανο διάδημα στο μέτωπό του. Αφού δεν αξιώθηκε ποτέ τελικά να πάρει μουντιάλ, του κρατήσαμε μια θέση εδώ· άλλωστε, του οφείλουμε για την απομυθοποίηση του αριθμού 13.
Σέντερ Φορ: Ο Πάρα Πολύς Ντένις Μπέργκ-καμ-π, με την αεροφοβία, τις ευκλείδειες ασίστ, τα σαν να ‘παιζαν ακόμη και τη στιγμή όπου τα ‘κανε σε επανάληψη σκαψίματα και το άδειασμα στον Νταμπίζα. Η ψυχρή ιδιοφυΐα που παραδέχεται ότι αντλεί τόση πνευματική ικανοποίηση όταν βγάζει ασίστ, όση και όταν σκοράρει.
Σέντερ Φορ: Del Piero good. Ronaldo better. Και George δηλαδή Best. Αν θέλουμε όμως να αποτυπώσουμε το Ζeitgeist της περιόδου, την ιδιαίτερη αυτή αλχημεία που καθιστά τα τέλη των ’90s χαμένο παράδεισο, οφείλουμε να ξεφύγουμε από τους όρους που επιβάλλει η πραγματικότητα κι η επιλογή του Ρουμπέρτου Κάρλους είναι (ευρω)μονόδρομος. Με Shot Power 20 στο ISS Pro 2, έχει κατοχυρωθεί στη φαντασι(ωσι)ακή συνείδηση των απανταχού gamers-θεατών ως το μη 10άρι στη θέα του οποίου τρέμουν οι αντίπαλοι αμυντικοί.
Αλλαγές: Σιλαβέρ για τέρμα· η γραμμή: Μαλντίνι, Λούσιο, Νέστα και φυσικά Καφού· μέση: Όβερμαρς, Μακελελέ, Ντάβιντς, Ρ. ντε Μπουρ· μπροστά: Φαινόμενο και ντελ Πιέρο, όπως είπαμε.
Δημήτρης Πολυζώης
GK Ελευθερόπουλος
Για το ότι ήταν ο πιο ταλαντούχος της γενιάς του. Για το ότι έγινε φιναλίστ με την Ελπίδων. Για την έξοδό του στο γκολ του Conte. Για την εφτάρα με τη Juve. Για τα 5 χρόνια στην Ιταλία και τις 38 συμμετοχές του. Για το ότι έπαιξε στη Milan. Για τη γυναίκα του Άντζα. Σ’ ευχαριστώ.
RB Pessoto
Ακόμα θυμάμαι την ατάκα: «Ρε μαλάκα, αυτοκτόνησε ο Pessoto». Ο πλέον τίμιος μπακ των ιταλικών γηπέδων. Ο άνθρωπος που ακολούθησε στη β’ τη Juve. Ο καραφλός ηγέτης του αριστερού άκρου της άμυνας. Ευτυχώς ήταν όλα ένα ψέμα. Θα είναι πάντα στην ομάδα της καρδιάς του.
LB Mario Melchiot
Η Chelsea ήταν η πρώτη ομάδα εξωτερικού που άρχισα να παρακολουθώ. Και ήταν κι αυτό εκεί με τα κοτσιδάκια του. Άλλοτε κοντά, άλλες φορές μακριά και τα παρέσερνε ο άνεμος καθώς έκοβε ηρωικά τους αντίπαλους. Το πιο κουλ μαλλί της Premier League. Το πιο cool.
CB Martin Keown
Ο στόπερ που με έκανε να τρώω το φαΐ μου όταν τον έβλεπα. Μια ζωή στην Arsenal. Highlight καριέρας: η καζούρα στον Ruud Van Nistelrooy για χαμένο πέναλτυ στο 90’.
CB Νταμπίζας
Η ντρίμπλα του Bergkamp. Nuff said.
DM Mendieta
Η τραγική φιγούρα δύο τελικών τσου λου. Τόσο κοντά κι όμως τόσο μακριά. Το μαλλί με το ντεκαπάζ (μόνο ο Cañizares του έριχνε) ήταν περίλυπο καθώς περνούσε ξυστά από δύο τρόπαια. Γκαντέμης. Μητσοτάκης.
LM Jarni
Mundial 1998. Οι Κροάτες στα ημιτελικά. Ο αριστερός της χαφ ξεχωρίζει με το γκολ του απέναντι στους Γερμανούς.
ΠΑΟ 2002. Βγαίνοντας τετ α τετ κουτουλάει με τον Κωνσταντίνου και τον τραυματίζει κάνοντάς τον αναγκαστικά αλλαγή.
RM Rufete
Ο υδραυλικός δεξής χαφ ήταν μεγάλη αγάπη. Πρώτη γνωριμία στο Manager, αργότερα στην TV. Η καραφλοχαίτη του ήταν ανέμελη καθώς μύριζε σακούλες έξω δεξιά.
AM Scholl
Ο τρελλογερμανότουρκος. Έπαιζε πάντα για την πλάκα του. Και τι πλάκα: ντρίμπλαρε σε τηλεφωνικό θάλαμο, έκανε πόδια σε τέσσερις αμυντικούς ταυτόχρονα, ενώ παράλληλα έβγαζε ασίστ με κλειστά μάτια.
FC Zola
Ο Ιταλός είχε χούγια. Να σκοτώνει τα αντίπαλα στόπερ. Θαύμαζα πάντα τα κοντινά που του έκαναν, όταν χάιδευε την μπάλα σαν ερωμένη του κάνοντας πουτάνα τους αντιπάλους.
ST Owen
Το παιδί θαύμα. Ο άνθρωπος βολίδα. Το αστέρι του μέλλοντος. Ο άνθρωπος που θα δώσει πρωτάθλημα στη Liverpool. O Galactico. Το γόνατο. Με τη Σουηδία. Άουτς.
Αλλαγές: Μοντραγκόν, Σταμ, Μοντέρο, Αγκλομά (αριστερό μπακ), Σίναν (δεξί μπακ;), Γκουαρδίολα, Χουανφράν (αριστερά), Σνάιντερ, Ζουνίνιο, Νόιβιλ, Χακάν Σουκούρ
Create your free online surveys with SurveyMonkey , the world’s leading questionnaire tool.
Γενιά των γύρω-στα-30
Χρίστος Μάης
To να διαλέξεις δυο αγαπημένες 11αδες από τη δεκαετία του ’90 είναι κομμάτι δύσκολο. Κι αυτό γιατί είμαστε η γενιά που ευτύχησε να έχει και έγχρωμη τιβί σε κάθε σπίτι, και ελεύθερη τηλεοπτική μετάδοση όλων των μεγάλων γεγονότων, πριν την επέλαση των συνδρομητικών βαρβάρων. Παρόλα αυτά, αρκετοί από αυτούς που θα αναφέρω δεν υπήρξαν σίγουρα οι καλύτεροι στη θέση τους αλλά για τον άλφα ή βήτα λόγο μας έχουν μείνει αξέχαστοι.
ΥΓ Eίπα να παίξω 4-3-3 γιατί από το κέντρο και μπροστά γίνεται κόλαση. Παρόλα αυτά η επιλογή υπήρξε δύσκολη, και top-10 να έγραφα για κάθε θέση πάλι θα δυσκολευόμουν.
Τερματοφύλακες:
Ρενέ «Ελ Λόκο» Χικίτα. Ο Κολομβιανός που μας άφησε άφωνους με το «χτύπημα του σκορπιού», με το γεγονός πως σκόραρε συχνά-πυκνά, και κυρίως πως με την τρέλα που κουβαλούσε μπορούσε να οδηγήσει οποιονδήποτε προπονητή στα ναρκωτικά και το αλκοόλ.
Χοσέ Λουίς Σιλαβέρτ. Ο Παραγουανός με πόδι σαν του Τσάρτα, δεινός γκολτζής και ο μόνος τερματοφύλακας που έχει σκοράρει χατ-τρικ σε παιχνίδι.
Αριστερά Μπακ:
Πάολο Μαλντίνι. Τιτανοτεράστιος που θα έλεγε κι ο Αλέφαντος, μιας και έπαιξε μπάλα υψηλής κλάσης από τα μέσα του ’80 μέχρι τα τέλη των ’00. Σημαία μιας μεγάλης Μίλαν όπου έβλεπε τους συμπαίκτες του να γίνονται προπονητές (του) κι αυτός παρέμενε με την στρογγυλή θεά στα πόδια του.
Βιθέντε Λιζαραζού. Τον Λιζαραζού τον γούσταρα επειδή ήταν Βάσκος και παρότι έπαιζε στην αδιάφορη, αν όχι αντιπαθητική, σ’ εμένα Εθνική Γαλλίας έκανε παπάδες και με την αγαπημένη Μπάγιερν Μονάχου.
Δεξιά Μπακ:
Ζορζίνιο: Ο λευκός Βραζιλιάνος με παρουσία σε Μουντιάλ με την Εθνική Βραζιλίας, αλλά και την Μπάγερν Μονάχου στην οποία έσπαγε τη γερμανική μονοτονία στην άμυνα.
Χαβιέρ Ζανέτι: Ο Αργεντίνος ο οποίος σαν άλλος Πάολο Μαλντίνι παίζει μπαλάρα στην Ίντερ από τα μέσα του ’90 μέχρι και σήμερα.
Κεντρικοί Αμυντικοί:
Φράνκο Μπαρέζι και Aλεσσάντρο Κοστακούρτα. Το δίδυμο που έστεκε σαν βράχος στα μετόπισθεν της Μίλαν.
Κάρλος Γκαμάρα. Από τους μεγαλύτερους αμυντικούς που πέρασαν κι από το ελληνικό πρωτάθλημα κι έπαιξαν μπαλάρα πριν, κατά τη διαμονή τους στην Ελλάδα αλλά και μετά που μας εγκατέλειψαν.
Γιαπ Σταμ. Με βλέμμα βαρυποινίτη, ο Ολλανδός γίγας έπαιξε μπαλάρα, και συγχωρούμε το πέρασμά του από τη μισητή Λάτσιο.
Mέσοι:
Πεπ Γκουαρντιόλα. Η νέα γενιά τον έχει γνωρίσει ως προπονητή αλλά εμείς τον θυμόμαστε για τη συγκλονιστική του παρουσία στην Μπάρτσα.
Χουάν Σεμπαστιάν Βερόν. Κάτι τέτοιοι τύποι έχουν κάνει την Αργεντινή διάσημη.
Ζβόνιμιρ Μπόμπαν. Ο εκρηκτικός Κροάτης που μας άφησε άναυδους με το παιχνίδι του σε Μίλαν και Εθνική Κροατίας.
Στέφαν Έφενμπεργκ. Τι να πεις γι αυτόν τον Γερμανό που τα έκανε όλα μες στο γήπεδο, χωρίς καλά καλά να το καταλάβουμε.
Κάρλος Βαλντεράμα. Ο Κολομβιανός με το ξανθό άφρο λουκ, που του πήγαινε κιόλας.
Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα. Τον προλάβαμε στη δύση της καριέρας του αλλά, χάρη στην φοβερή 11άδα του Αλκέτα Παναγούλια στο Μουντιάλ του ’94, απολαύσαμε μέρος του ταλέντου του.
Επιθετικοί:
Ρομάριο. Τον θυμόμαστε κυρίως για το σύντομο πέρασμά του από την Μπάρτσα αλλά κυρίως για το Μουντιάλ του ’94, ασχέτως που για κάποιο λόγο όλα τα media προμόταραν τον φλούφλη τον Μπεμπέτο.
Νταβόρ Σούκερ. Ο Κροάτης που απέκλεισε το Γαύρο στην παράτα σε ματς με τη Σεβίλλη και από τότε κάθε χρόνο έρχεται στον Βάζελο το καλοκαίρι.
Μάρκο Φαν Μπάστεν. Τιτανοτεράστιος, γίγαντας…με πήλινα πόδια.
Ρουντ Γκούλιτ. Ο έτερος αφανής μετά τον Κάρλος Βαλντεράμα, φαντεζί που μαζί με τους άλλους δυο ιπτάμενους Ολλανδούς, Φαν Μπάστεν και Ράικαρντ, έκαναν όργια τόσο στη Μίλαν όσο και στην Εθνική Ολλανδίας.
Ρότζερ Μιλλά. Ο θεούλης από το Καμερούν που στα Μουντιάλ του ’90 και του ’94 μας εντυπωσίασε κυρίως με τους πανηγυρισμούς του στα γκολ παρότι παππούλης, 38 ετών και 42 αντίστοιχα.
Χρίστο Στόιτσκοφ. Είναι τρελός ο Βουλγαρός.
Ο Γιάννης ο Μπρόκος
Με έπιασαν που λέτε οι μπέμπηδες του Σκρα-Punk και μου ζήτησαν μια all–star εντεκάδα των καιρών μου.
Το γεγονός ότι δεν παρακολουθώ πια ποδόσφαιρο δε φάνηκε να τους απασχόλησε άρα καλά να πάθουν.
Αποφάσισα να βάλω μια διεθνή εντεκάδα και μια εναλλακτική αμιγώς ελληνική.
Επισημαίνω ότι εγώ και ο Mike Bassett (όσοι δεν έχετε δει την εν λόγω ταινία, σπεύσατε και δε θα χάσετε) παίζουμε πάντα το fuckin’ FOUR FOUR TWO και μάλιστα με ρόμβο.
Starting Lineup:
Τέρμα βάζω Luis Chilavert, το Παραγουανό τρολ που εκτελούσε φάουλ και κόρνερ και μετά έτρεχε σαν τρελός πίσω να προλάβει την ενδεχόμενη αντεπίθεση και το αναπόφευκτο γκολ.
Δεξί μπακ Cafu, Αριστερό μπακ Roberto Carlos, δε θα μπορούσε να γίνει αλλιώς.
Στα σέντρε μπακ θα επιλέξω το αμυντικό δίδυμο που με έβγαζε ασπροπρόσωπο και πρωταθλητή στο Pro Evolution 5 ή 6 δε θυμάμαι, με Sol Campbell και Patrick Vieira (που ναι το ξέρω ότι η φυσική του θέση είναι μπροστά από τους αμυντικούς, αλλά θέλω πίσω δυο θηρία της αραπιάς με ξυρισμένα κεφάλια και πολλά νεύρα).
Αμυντικό χαφ στην κλασική θέση θα βάλω τον Pep Guardiola, που είναι νοικοκύρης και ως προπονητής και μπροστά του τα δύο ολλανδικά σκυλιά, αριστερά Edgar Davids και δεξιά Frank Rijkaard.
Πίσω από τους επιθετικούς, ο Dennis ο τρομερός ο Bergkamp που έχουμε την ίδια ποσότητα μαλλιού και αντίστοιχες κοινωνικές δυσπροσαρμοστικότητες ώρες ώρες.
Μπροστά έχουμε το δίδυμο της Ολλανδίας του 1988 και της AC Milan των αρχών του ’90, Ruud Gullitt και Marco Van Basten.
Στον πάγκο θα επιλέξω τον Vincente Del Bosque που μοιάζει καλή παρέα για την ομάδα, να την πάει πριν το ματς σε ένα ταβερνάκι να χαλαρώσουν και να δώσουν το 170% χωρίς άγχος.
Αλλαγές: Van der Sar, Blind, Frank De Boer, Reiziger, Bogarde, Seedorf, Finidi, Overmars, Litmanen, Kanu, Kluivert
Γιώργος Αρχόντας
Πριν απ’ όλα, καταγγέλλω τους κανόνες που μας τέθηκαν! Πώς μπορούμε να γράψουμε την ντρήμ εντεκάδα των ξένων παιχτών της νιότης μας αφήνοντας απόξω όσους έπαιξαν στην Ελλάδα, ήτοι ποδοσφαιριστάς ολκής όπως Προτάσοφ, Λιτόφτσεντκο, Καρεμπέ, Τζόρτζεβιτς, Ντέταρι; Λες και αν επιτρεπόταν να βάλουμε και ποδοσφαιριστές που έπαιξαν στην Ελλάδα, θα διάλεγε ο καθένας της ομάδας του! Αν είναι δυνατόν τέτοια καχυποψία!
Ξεκινάω λοιπόν τη δική μου αναδρομή στην εποχή που ο αριθμός στη φανέλα είχε ακόμη νόημα (ο τερματοφύλακας είχε το 1 και όχι το 72 και ¾) και “επαγγελματική μπάλα” σήμαινε τουλάχιστον διάσειση αν τολμούσες κεφαλιά:
Τερματοφύλακες
Bruce Grobbelaar. Και μόνο που έπαιξε για την εθνική της Ζιμπάμπουε φτάνει. Νταξ, παίζει και να έστησε δυο-τρία ματσάκια στο τέλος της καριέρας του, αλλά θα τον θυμόμαστε για το παχιό του το μουστάκι, την τρέλα και την αθλητικότητα του. Επίσης, έσωνε τα άσωστα κι έτρωγε τα απίστευτα. Γιατί με όλα αυτά τα χαρακτηριστικά να μην γεννήθηκε Έλληνας; Μα γεννήθηκε. Και τον λέγανε Μύρτσο.
Αναπληρωματικός:
Peter Schmeichel. Γιατί όταν παίζαμε μπάλα, το «Σμάιχελ» ήταν συνώνυμο του «τερματοφύλακας», δηλαδή: για να χρυσώσεις το χάπι στον κακομοίρη που του λαχε να παίξει τέρμα του λεγες «έλα ρε Σμάιχελ».
Αμυντικοί
Κέντρο – λίμπερο: Franco Baresi. Όχι βρες μου καλύτερο σουήπερ. Ο παίχτης του αιώνα που μας πέρασε για την Μίλαν.
Αριστερά: Paolo Maldini. Συμπαίκτης του παραπάνω, για να δέσει η άμυνα. Παιχταράς, τάκλιν και τζαρτζαρίσματα που αφήσανε ιστορία, από τους λίγους που νέος έπαιζε στάμινα και γέρος εμπειρία με την ίδια αποτελεσματικότητα.
Δεξιά: Cafu. Στην πιο ακριβοθώρητη θέση, ο καλύτερος που είδα στην σύντομη αλλά αρκούντως περιεκτική ζωή μου. Τι; έπαιξε κι αυτός στη Μίλαν; Ε τι να κάνω; Πρωτεύουσά μας τα Μεδιόλανα.
Αμυντικογενής Μέσος: Claude Makélélé και τρελελέ. Στη σκιά του Ζιντάν, του Ρονάλντο, του Ρομπέρτο Κάρλος κλπ, αλλά να μας πουν οι λεγάμενοι τι θα κάνανε χωρίς την Μηχανή; Ρωτήστε και στην Ρεάλ που ακόμα κλαίνε που τον πουλήσανε.
Αναπληρωματικοί:
Frank de Βoer. Κάποιοι τον μπέρδευαν με τον δίδυμο αδερφό του Ρόναλντ. Κάποιοι με τον Chris de Burgh. Τη σέντρα στον Μπεργκμαν τη θυμάσαι; Τι; Ήσουνα μικρός τότε; Ας πρόσεχες.
Анатолiй Васильович Дем’яненко. Βλέπε παρακάτω.
Володимир Васильович Безсонов. Βλέπε παραπάνω. Σοβιετία κυρίες και κύριοι. Αμυντικοί στόφας, που δυστυχώς δεν έπαιξαν στον Θρύλο. Ή μάλλον ευτυχώς, γιατί μπορώ να τους βάλω στον κατάλογο αυτό.
Μέσοι
Κέντρο: Lothar Mattheus. Ξεκίνησε την καριέρα του στην Borussia Mönchengladbach. Και μόνο η αφορμή να γράψω Borussia Mönchengladbach φτάνει. Επίσης, ο Ντιέγκο Μαραντόνα στη σεμνή του αυτοβιογραφία με τίτλο Yo soy el Diego γράφει: «Είναι ο καλύτερος αντίπαλος που είχα ποτέ. Φαντάζομαι αυτό αρκεί». Όντως αρκεί, Ντιέγκο αλάνι (γιά πάντα στο λιμάνι – μέλος ΠΕΦΟ για όσους δεν το ξέρατε).
Πιο πέρα: Diego Maradona. Νταξ.
Παρακεί: Ruud Gullit. Στο Sensible δεν είχα τολμήσει να βάλω τον Γκούλιτ με τον Μαραντόνα στην ίδια ομάδα. Εδώ το τολμώ. Μουστάκι, ράστα, για πολλούς της γενιάς μου η πρώτη επαφή με την πολυπολιτισμικότητα, την αποικιοκρατία, όπως θέτε πείτε το. «Τώρα αυτός είναι Ολλανδός δηλαδή μπαμπά;». Ναι είναι.
Αναπληρωματικοί:
Michael Laudrup. Ελεγκάν. Αλλά βρε παιδί μου, μόνος του με άδειο τέρμα ήταν, και έδινε ασίστ… Γι’ αυτό και τον βάζω μόνο αναπληρωματικό.
Paul Gascoigne. Αυτόνα από την άλλη τον βάζω κυρίως για το εξής θρυλικό περιστατικό. Πριν από αγώνα Αγγλίας-Νορβηγίας, του πήρε συνέντευξη νορβηγικό κανάλι ζητώντας του να στείλει ένα μήνυμα στον λαό της Νορβηγίας. Ποιο ήταν το μήνυμά του; «Fuck off, Norway». Γιατί έτσι.
Επιθετικοί
Marco Van Basten. Μα τι γκολάρα ήταν αυτή κόντρα στην ΕΣΣΔ στο Γιούρο του ‘88; Ποιότητα, κατάρτιση, μυαλό, γερό σουτ. Ολλανδία.
Jürgen Klinsmann. Κάποτε έμοιαζε της Φωτεινής Πιπιλή – ή το αντίστροφο, η Φωτεινή Πιπιλή έμοιαζε μ’ αυτόν. Από το 1984 έχει λέει επαγγελματικό δίπλωμα φούρναρη. Επίσης οδηγεί και ελικόπτερο. Τι άλλο θες;
Hugo Sánchez. Όποιος δεν ξέρει ήδη τον λόγο που ο Ούγκο Σάντσες βρίσκεται σ’ αυτή τη λίστα, να ανοίξει κανα γιουτιούμπ υπό το λήμμα «θέαμα», να το βρει μοναχός του.
Αναπληρωματικοί:
Emilio Butragueño. Στην αρχή σου κόλλαγε το όνομα. Στη συνέχεια, σου κόλλαγε και το στυλ το παιξίματος. Φάτσα σχεδόν τρομακτική, αλλά κύριος. Ήθος και αποτελεσματικότης. Και κρεμανταλάς.
Ronaldo. Ο μονολεκτικός βραζιλιάνος της γενιάς μου. Nuff said.
Roberto Baggio. Έχασε ένα πέναλντι, έβαλε ένα πέναλντι. Μαλλί για μουσείο, βουδιστής, όταν ο βουδισμός ήταν της μόδας. Πιο γάλακτος γίνεται. Πιο 90s ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ.
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ
1. Maradona, Diego A. Yo soy el Diego (6th ed.). Buenos Aires: Planeta, 2000.
Θοδωρής Μητρομάρας
Μου ζητήθηκε από την διεύθυνση του αθλητικού τμήματος του ΣΚΡΑ-punk να παραθέσω μια ενδεκάδα αποτελούμενη από τους ποδοσφαιρικούς ήρωες και αντι-ήρωες των παιδικών και εφηβικών μου χρόνων. Και να τα αποτελέσματα:
Τερματοφύλακας
Peter Shilton (Αγγλία)
Όταν ήμουν 8 ετών το 1987 και απέκτησα τον πρώτο μου υπολογιστή (Spectrum 128k) το πρώτο παιχνίδι που φόρτωσα λεγόταν Peter Shilton’s Handball Maradona, στο οποίο είχες τον έλεγχο μόνο του τερματοφύλακα και απέκρουες σουτ όχι του Maradona, αλλά ανώνυμων ποδοσφαιριστών της Crewe Alexandra και των Wolverhampton Wanderers. Με έκανε να αγαπήσω το αγγλικό ποδόσφαιρο και τη θέση του τερματοφύλακα την οποία υπερασπίζομαι ακόμα και σήμερα σε επίπεδο 5×5.
Άμυνα
Δεξί μπακ: Eric Gerets (Βέλγιο)
Γνωστός ως «το Λιοντάρι της Φλαμανδίας». Ήταν αρχηγός της Εθνικής Βελγίου και της PSV Eindhoven όταν κέρδισε το Κύπελλο Πρωταθλητριών το 1988 εναντίον της Benfica.
Αριστερό μπακ: Paolo Maldini (Ιταλία)
Σημαία της ίσως καλύτερης και σίγουρα πιο θεαματικής ιταλικής ομάδας στα χρονικά του ποδοσφαίρου, AC Milan για πάνω από 20 χρόνια και από τους πλέον εκρηκτικούς και δυνατούς παίχτες στη θέση του.
Κεντρικοί Αμυντικοί:
Terry Butcher (Αγγλία)
Γιατί η εικόνα του κατά τη διάρκεια αγώνα της Εθνικής Αγγλίας με τη Σουηδία το ’89 με τις ματωμένες γάζες και τα crazy eyes έχει στοιχειώσει κάθε ποδοσφαιρόφιλο της εποχής.
Ronald Koeman (Ολλανδία)
Από τους πιο τεχνικά άρτιους κεντρικούς αμυντικούς, έβαλε σχεδόν 200 γκολ στην καριέρα του, νούμερο ασύλληπτο για τη θέση του.
Κέντρο
Αμυντικό Χαφ: Mathias Sammer (Γερμανία)
Το 1997 είχα βάλει στοίχημα με έναν συμμαθητή μου ότι η Borussia Dortmund θα κερδίσει στον τελικό του Champions League τη Juventus. Χάρη στον Mathias και την παρέα του έγινα πλουσιότερος κατά 5 χιλιάδες δρχ.
Δεξί Εξτρέμ: Chris Waddle (Αγγλία)
Βύθισε σε θλίψη ένα ολόκληρο έθνος όταν αστόχησε στο πέναλτι στον ημιτελικό Αγγλία – Γερμανία. Παρόλα αυτά το ταλέντο του ήταν σπάνιο και η χαίτη του ζηλευτή ακόμα και για τα στάνταρτς των ‘80ς την όποια είχε κόψει, όταν αστόχησε στο προαναφερθέν πέναλτι. Ήταν από τα πρώτα εξτρέμ που έπαιζαν με ανάποδο πόδι.
Αριστερό Εξτρέμ: John Barnes (Αγγλία)
Γιατί τραγούδησε μαζί με τους New Order το επίσημο τραγούδι της Εθνικής Αγγλίας για το Μουντιάλ του 1990 στο οποίο τα Λιοντάρια θα πήγαιναν στον τελικό αν δεν έχανε το πέναλτι στα ημιτελικά ο Chris Waddle.
Κεντρικό Χαφ – Δεκάρι
Diego Maradona (Αργεντινή)
Γιατί έδωσε το όνομά του στο περίφημο – πλέον – videogame Peter Shilton’s Handball Maradona.
Επίθεση:
Marco Van Basten (Ολλανδία)
Ήταν από τους καλύτερος επιθετικούς όλων των εποχών, έχει βάλει ένα από τα ωραιότερα γκολ εναντίον της ΕΣΣΔ στο Euro ’88 και είναι κρίμα που η καριέρα του τελείωσε πρόωρα λόγω τραυματισμού.
Roberto Baggio (Ιταλία)
Tο 1994, έκανε ένα λάθος. Και η χώρα του έχασε. Έχανε αυτό το πέναλτι κάθε μέρα για τέσσερα χρόνια. Μετά από τέσσερα χρόνια χτύπησε ένα άλλο πέναλτι. Πόσοι από αυτούς που παρακολουθούσαν πίστευαν ότι μπορεί να τα καταφέρει, δεν θα το ξέρει ποτέ. Σημασία έχει ότι αυτός, το πίστεψε. Keep walking.
Αναπληρωματική 11αδα
1)Peter Smeichel (Δανία)
2)Cafu (Βραζιλία)
3)Roberto Carlos (Βραζιλία)
4)Franco Baresi (Ιταλία)
5)Tony Adams (Αγγλία)
6)Frank Rijkaard (Ολλανδία)
7)Eric Cantona (Γαλλία)
8)Paul Gascoigne (Αγγλία)
9)Gabriel Batistuta (Αργεντινή)
10)Ruud Gullit (Ολλανδία)
11)Ryan Giggs (Ουαλία)
Social Links: