Forever Young

Ένα από τα πιο θλιβερά συμβάντα στο ρεπορτόριο των ήσσονων ζητημάτων είναι το ψεύδος σχετικά με την ηλικία που συνήθως αναπαράγεται από τις γυναίκες, τις πάντα υπόλογες στον χρόνο. Η επινοημένη μάχη ενάντια στη φθορά, την παρακμή, την έκπτωση από την αίγλη του κάλλους, της νεότητας, του σφρίγους και άρα της δύναμης τροφοδοτείται από το ζήτημα της «αξίας» του καθενός μέσα στην «αγορά» και τροφοδοτεί τη βιομηχανία της ιδεατής εικόνας.

Επιτρέπεται να είναι δύσμορφη, η διανοούμενη, μπορεί και να δηλώνει την πραγματική της ηλικία, γιατί το πρεστίζ της θα απορρέει από το πολιτισμικό κεφάλαιο που κατέχει και όχι από το … εμφανισιακό κεφάλαιο. Κι έτσι συνέβησαν κάποιες παρανοήσεις και ταυτόχρονες πολώσεις, στο επίσης τεχνητό δίπολο σώμα–πνεύμα, όπου κανένας καλούταν να δηλώσει με την πράξη του πού τείνει, ποιο από τα δύο προτιμά να εξαίρει στον κοινωνικό βίο. Ήταν μάλλον ύβρις ο συνδυασμός του ωραίου μέσα-έξω.

Την ίδια στιγμή όμως το πρόταγμα της αρίας φυλής αναζήτησε το ιδεώδες της ανώτερης κουλτούρας με το αψεγάδιαστο προσωπείο και το ρωμαλέο παράστημα, για τον άνδρα, το καλλίγραμμο κορμί, για τη γυναίκα. Όμως το προσωπείο, ένα πρόσωπο δηλαδή χωρίς δυνατότητα άλλης έκφρασης εκτός από τη μία, τη δοτή, μαρτυρούσε την πεισιθάνατη ομοιομορφία, τη νεκρική ακαμψία του ναζισμού. Σε ορισμένα επαγγελματικά πεδία η απαγόρευση του να γερνάς φαντάζει μονόδρομος. Οι διασημότητες στο χώρο του θεάματος θα έπρεπε με κάποιο αδιανόητο τρόπο να αγκυροβολήσουν για πάντα στο ακρωτήρι της ωραιότητος. Η χρεωκοπία στο κεφάλαιο της ιδεατής εικόνας κοστίζει κυριολεκτικά στη σόου μπιζ. Το προϊόν που εκπίπτει της αγοραστικής του αξίας ξεπουλιέται ή πετιέται στα σκουπίδια.

Η επινόηση, αντίθετα, της απόκρυψης της ηλικίας αντιστοιχεί στην παραπλανητική διαφήμιση στην καπιταλιστική αγορά, με τη διαφορά πως στην περίπτωση του ανθρώπινου σώματος το δέρμα ως συσκευασία δεν επιτρέπει την επιδιωκόμενη παραπλάνηση. Η συσκευασία είναι και το περιεχόμενο. Και γι’ αυτό φαντάζει θλιβερή η απέλπιδα προσπάθεια της συγκάλυψης, της κατασκευής ενός ψεύδους αυτοαναιρούμενου. Τα χρόνια μας, τα χρόνια που κατάφερε κανείς να αθροίσει, στη μία και μοναδική ζωή που του δόθηκε, θα συνιστούσαν, σε έναν άλλο κόσμο, νίκη ενάντια στο θάνατο. Θα δήλωνε κανένας πόσο χρονών είναι θριαμβολογώντας ενώ αυτό θα αποτελούσε και πράξη αντίστασης ενάντια στη βία που ασκείται από τις πολλαπλές επιβολές του ομογενοποιητικού περιβλήματος της εικόνας, που παρά τις ελαφρές διαδοχικές διαφοροποιήσεις των εποχών μετά το μεγάλο ρήγμα και το πέρασμα στη νεοτερικότητα, το συνεχές της λατρευτικής παραγωγής γύρω από τη θεά νεότητα παραμένει ισχυρό, κατακρημνίζοντας το αντίπαλο δέος, του σωρευμένου βιώματος του γήρατος.