Είναι δυνατόν να κυβερνάει την Ελλάδα η Αριστερά;

Χτες ανακοινώθηκε πως ο Παναγιώτης Λαφαζάνης είναι ο νέος Υπουργός Παραγωγικής Ανασυγκρότησης, Περιβάλλοντος και Ενέργειας∙ σήμερα φύγανε τα κάγκελα μπροστά από τη Βουλή∙ το πρωτοσέλιδο τουΒήματος βάφτηκε κόκκινο∙ ακόμα και η Wikipedia τρελάθηκε.

Είναι δυνατόν να κυβερνάει την Ελλάδα η Αριστερά;

«Όχι, γιατί βάλανε τον Καμμένο υπουργό», είναι μια πολύ συχνή απάντηση –συνήθως, προερχόμενη από ανθρώπους με ειλικρινή ανησυχία για τις αλλαγές κατεύθυνσης του ΣΥΡΙΖΑ στον δρόμο προς την εξουσία. Για μισό λεπτό όμως. Ας ξαναδιαβάσουμε αυτήν την πρόταση: «για τις αλλαγές κατεύθυνσης του ΣΥΡΙΖΑ στον δρόμο προς την εξουσία».

Είναι δυνατόν να κυβερνάει την Ελλάδα η Αριστερά;

Οι δισταγμοί όσων ψήφισαν τελικά ΑΝΤΑΡΣΥΑ ή ακόμα και ΚΚΕ –έχουν μείνει και κάποιοι εχέφρονες άνθρωποι στο Κόμμα, όσο παράξενο κι αν φαίνεται– είναι όχι μόνο κατανοητοί, αλλά και πολύτιμοι για την νέα κυβέρνηση. Η αυτοκριτική της Αριστεράς άλλωστε είναι και μια σημαντική δικλείδα ασφαλείας. Ωστόσο, το στοίχημα, κατά τη γνώμη μου, είναι να μην αντιμετωπιστεί η εξουσία ως μια λακούβα με λασπόνερα, από την οποία το ζητούμενο είναι να λερωθεί ο ΣΥΡΙΖΑ όσο λιγότερο γίνεται: αντίθετα, εφόσον οι συνθήκες και οι κινήσεις του κόμματος οδήγησαν στο να λάβει την εξουσία, νομίζω πως το καλύτερο είναι να τσαλαβουτήσει μέσα και να εφαρμόσει αποφασιστικά το πρόγραμμά του, διατηρώντας βέβαια και έναν έλεγχο για να μην δούμε το πολύ συνηθισμένο φαινόμενο η ραγδαία μεταβολή θέσεων να παρουσιάζεται απλώς ως κομμάτι της πραγματικότητας που αλλάζει. Σε αυτό το σημείο θα είναι που η αριστερή αντιπολίτευση μπορεί να φανεί χρήσιμη στο κυβερνών κόμμα. Δηλαδή στον ΣΥΡΙΖΑ.

Είναι δυνατόν να κυβερνάει την Ελλάδα η Αριστερά;

Για όσους είμαστε γύρω στα 25 η πραγματικότητα αυτή είναι εξωφρενική, αλλά δεν έρχεται από μακριά. Αντίθετα, άνθρωποι που έχουν περάσει δεκαετίες ολόκληρες οργανωμένοι ή υποστηρίζοντας την ευρύτερη Αριστερά τώρα τρίβουν τα μάτια τους από έκπληξη και από συγκίνηση. Σε αυτούς ο ΣΥΡΙΖΑ χρωστάει εξίσου πολλά, ή και περισσότερα, από όσα χρωστάει σε εμάς, που οι Σαμαράδες προσπάθησαν να μας καταστρέψουν το μέλλον χωρίς να φταίμε σε τίποτα. Και ακριβώς επειδή πιστεύω ότι το «πρώτη φορά Αριστερά» –δεν θα κάνουμε τώρα ιστορική συζήτηση επ’ αυτού– είναι στην υψηλότερη θέση της λίστας ως πρόταγμα και ως επιτυχία, βάζω συνειδητά σε δεύτερη μοίρα το ότι ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να ανεχτεί τον Καμμένο και τον Τέρενς Κουίκ.

 Πρόκειται για πρόσωπα που αποτελούν μεν φλέβα χρυσού για τρολάρισμα, αλλά τουλάχιστον ξέρεις τι είναι και τι πρεσβεύουν, άρα μπορείς να φυλαχτείς από αυτούς –σε αντίθεση με το Ποτάμι. Το αναγκάιοκαλό κακό ονόματι Ανεξέλεγκτοι Έλληνες παραμένει μια τρομερή παραφωνία –με το ζόρι αποφεύχθηκε να μπει στην κυβέρνηση το ον που ονομάζεται Νίκος Νικολόπουλος–, αλλά σε αυτή τη συγκυρία το πρωτεύον είναι πως η Αριστερά έχει στα χέρια της τις τύχες της χώρας. Και, άλλωστε, όσο περισσότερο φρίττουν με την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ οι διάφοροι Κανέλληδες, τόσο πιο σαφές καθιστούν το ποιόν τους και τον αλά κάρτ Διαφωτισμό τους.

Πρώτο και κύριο, να συνειδητοποιήσουμε πως νέα κυβέρνηση είναι η Αριστερά. Η έκπληξη και η δυσκολία κατανόησης που ακολουθεί την φράση «ο Πρωθυπουργός, Αλέξης Τσίπρας» δεν είναι μια τυπική μετεκλογική έκπληξη, αλλά η απορία μας για μια αλλαγή κατάστασης. Να δούμε πώς είναι να υποστηρίζεις μια κυβέρνηση –άλλοι ένθερμα, άλλοι κριτικά, άλλοι υποκριτικά–, πώς είναι να διαβάζεις μια κυβερνητική εφημερίδα ή ένα κυβερνητικό σάιτ, πώς είναι να ενημερώνεσαι για το έργο ενός υπουργείου και να αντιδράς θετικά. Να δούμε επιτέλους τι είναι αυτή η περίφημη «ηγεμονία της Αριστεράς» στην πραγματικότητα, και όχι όπως την έχουν φανταστεί διάφοροι ημιμαθείς γραφιάδες.  Να γίνουμε, δηλαδή, μάρτυρες μιας ολόκληρης αλλαγής λογικής σε σχέση με την πολιτική. Όχι απαραίτητα ως ψηφοφόροι ή υποστηρικτές του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά ως πολίτες που τα τελευταία χρόνια υφίστανται ένα διαρκές σφυροκόπημα δαιμονοποίησης οποιασδήποτε διαφορετικής σκέψης ή πράξης ως «λαϊκίστικης», «καταστροφικής για τη χώρα», ή «σοβιετικής». Το αν θα πετύχει αυτή η πολιτική, εδώ είμαστε για να το δούμε και για να το κρίνουμε αυστηρά. Προς το παρόν όμως, προέχει να απαντήσουμε στο κύριο ερώτημα αυτού του σημειώματος: Είναι δυνατόν να κυβερνάει την Ελλάδα η Αριστερά;

Αν είναι λέει;