Κάθομαι στο γραφείο μου με μια κούπα καφέ και… Όχι, χωρίς και, πια. Σκέτο καφέ. Η έλλειψη τσιγάρου διασκεδάζει την προσοχή σου σε μυριάδες πράγματα που ούτε καν παρατηρούσες προηγουμένως. Ας πούμε τον καιρό. Παρατηρώ απ’ το γραφείο μου, ακούγοντας κάτι που μοιάζει με Μπένυ Γκούντμαν (απο μια απ’ τις χιλιάδες μιξτειπς που έχουν ξεπηδήσει στο διαδίκτυο), δεν είμαι σίγουρος ότι είναι αυτός όμως, παρατηρώ και την παραμικρή αλλαγή στα σύννεφα, το παραμικρό άνοιγμα και επιπλέον μπορώ να προβλέψω με επιτυχία την ακριβή θερμοκρασία, ή αν θα βρέξει μέσα σε λίγες ώρες. Σοβαρά. Επίσης, παρατήρησα, ότι οι άνθρωποι είναι πολύ περισσότερο βαρετοί όταν δεν καπνίζεις και αυτό είναι κάτι που ισχύει σίγουρα. Οι υπέροχες στιγμές που άναβες ένα τσιγάρο και δεν σε ένοιαζε ούτε ποιος μιλάει, ούτε τι λέει, οι στιγμές που δημιουργούσες, που έχτιζες, έναν μικρόκοσμο, με αμπαρωμένες όλες τις βαριές ξύλινες πόρτες του, όπου κανείς δεν θα μπορούσε να εισβάλλει. Κι όλα αυτά μ’ εκείνο το απλό αλλά άκρως αποτελεσματικό ξόρκι : Ανοίγεις την καπνοσακούλα (η γλυκιά γεύση του καπνού Καρέλια σε πλημμυρίζει), βγάζεις ενα χαρτάκι (ασημένιο, πολύ λεπτό, η γεύση του καπνού πρέπει να υπερισχύει), βάζεις τον καπνό πάνω, κόβοντας, μάλλον όχι, αποχωρίζοντας απαλά τις ίνες του, να είναι ελεύθερες, να αναπνέουν (αλλιώς δεν πιάνει το ξόρκι) βάζεις το φιλτράκι (για όσους θέλουν, αυτό το βήμα μπορεί να παραλειφθεί), στρίβεις, σαλιώνεις, κολλάς, ανάβεις. Και να, όλα έχουν γίνει, είσαι μόνος σου και μπορείς να διατάξεις το χρόνο και να τον χειριστείς κατά βούληση.
Βέβαια, πλέον βρίσκω πολύ ενδιαφέροντα τα προσωπά των ανθρώπων. Όταν κάπνιζα, για να με ενδιαφέρει ένα πρόσωπο, και για να μπω στον κόπο να το κοιτάξω ουσιαστικά, θα έπρεπε να είναι το πρόσωπο της γυναίκας της ζωής μου, της μούσας μου και άλλα τέτοια. Τώρα μ’ ενδιαφέρουν όλα τα πρόσωπα. Μ’ ενδιαφέρουν οι διαφορές τους, οι πτυχώσεις που τα κάνουν διαφορετικά, οι μοναδικές εκφράσεις τους, τα χείλη και η ομιλία, όλα. Είναι εντυπωσιακό το πόσα μπορείς να μάθεις κοιτώντας το πρόσωπο κάποιου. Πιάνω τους άλλους να με κοιτάνε περίεργα, αλλά δε με νοιάζει. Έχω κόψει το κάπνισμα. Μπορώ να κάνω ό,τι θέλω.
Κάθομαι στο γραφείο μου λοιπόν. Με ένα ποτήρι ουίσκυ και… Όχι, χωρίς και, πια. Σκέτο ουίσκυ. Το ξέρετε οτι μπορείς πραγματικά να δείς τη νύχτα να πέφτει; Να ξεχωρίσεις δηλαδή εκείνη τη φευγαλαία στιγμή όπου το λιγοστό φως θα γίνει σκοτάδι. Πρέπει απλά, να μην καπνίζεις και να μην πάρεις τα μάτια σου απ’ τον ορίζοντα στη Δύση.
Social Links: