Φτάσαμε εδώ λοιπόν. Είναι σαν ψέμα. Δεν ξέρω κι εγώ πόσα μνημονιακά χρόνια έχουμε περάσει.χουμε περάσει. Δύο; Τρία; Έξι; Τριάντα χρόνια; Πάντως το νιώθουμε βαρύ, σαν να είναι μια ολόκληρη εποχή και τελικά είναι. Είναι μια αποχή που πρέπει να αφήσουμε πίσω, που ο κόσμος θέλει να αφήσει πίσω, είναι απαίτηση, είναι ζωτικής σημασίας.
Τόσο καιρό έκαναν όλα τα πειράματά τους στις πλάτες του ελληνικού λαού. Δοκίμασαν την εθνική ενότητα, δοκίμασαν τον τεχνοκρατισμό, δοκίμασαν τους μη εκλεγμένους «experts»-πρωθυπουργούς που σέβεται η Ευρώπη και μετά δοκίμασαν και τον μισανθρωπισμό του Σαμαρά. Τον αυταρχισμό, την αναστολή ανθρωπίνων και εργασιακών δικαιωμάτων, την καταστολή, τις μαζικές ιδιωτικοποιήσεις (το κυριολεκτικό ξεπούλημα της χώρας δηλαδή) και συνεκδοχικά, την άνοδο του νεοναζισμού στο background, ως μπαμπούλα, ως ρεαλισμό, ως καθημερινότητα. Οι επιθέσεις, τα μαχαιρώματα, οι δολοφονίες, έγιναν η καθημερινότητά μας. Πονέσαμε, κλάψαμε, όλες οι πληγές μας, κομμάτια πολιτικών που δεν σέβονται την ανθρώπινη υπόσταση. Πολιτικών που θέλουν να μας εξαφανίσουν. Και εξαφάνισαν ουκ ολίγους.
Ο κόσμος αυτό, το έχει αφήσει ήδη πίσω. Ψήφισε τον ΣΥΡΙΖΑ και πρώτη φορά αριστερά. Το ότι δεν είναι αριστερά per se, το ξέρουμε αρκετοί. Αλλά για τον λαό, ήταν ακόμη πολύ δύσκολο να κάνει αυτό το βήμα. Είχε μάθει να φοβάται και την παραμικρή αναφορά. Όμως το έκανε τελικά το βήμα και ένιωσε άμεσα μια ανακούφιση. Ένιωσε οικεία. Σαν να είναι επιτέλους σπίτι του. Αξιοπρέπεια, Δημοκρατία, Δικαοσύνη, αυτά ζητάει ο κόσμος. Το μυαλό του ΣΥΡΙΖΑ αυτή τη στιγμή είναι στην διαπραγμάτευση και έτσι πρέπει, το δικό μας πρέπει να είναι στην διεκδίκηση. Στην δουλειά. Έχουμε πολύ δουλειά μπροστά μας για την τόνωση της δημοκρατίας και της αξιοπρέπειας. Πρέπει να δουλέψουμε στην αλληλεγγύη, σε δομές, να στραφούμε σε κοινωνική οικονομία, σε εναλλακτικά μοντέλα αυτοοργάνωσης, πρέπει τα κινήματα να κινηθούν και να κάνουν αυτό που ξέρουν καλύτερα, να στέκονται δίπλα στους αδύναμους, να απαιτούν από την εξουσία, να πιέζουν.
Ο νέος σεβασμός στον κοινοβουλευτισμό και τους θεσμούς που φέρνει ο ΣΥΡΙΖΑ κι αυτός δεν είναι καθόλου ασήμαντος. Έχοντας καταλυθεί η βουλή τόσες πολλές φορές, το ίδιο και το Σύνταγμα, με αντιθεσμικές συμπεριφορές, με πραξικοπηματικές στάσεις, με πράξεις νομοθετικού περιεχομένου, ήταν η προηγούμενη κυβέρνηση που εξευτέλισε αυθεντικά το πολιτικό σύστημα και όχι οι νεοναζί. Αυτό πρέπει να αλλάξει, γιατί οι νεοναζί συνεχίζουν να είναι μια απειλή. Με την Ζωή Κωνσταντοπούλου ως πρόεδρο της Βουλής, αρκετοί νιώθουν μια σιγουριά και είναι λογικό. Δεν είναι μόνο η αγωνιστικότητά της, είναι και η ανθρωπιά της. Η τελευταία φάνηκε στην πλήρη διάστασή της, με την περίπτωση του Νίκου Ρωμανού και τον αγώνα της Ζωής Κωνσταντοπούλου μέσα στη Βουλή για να πείσει για το αυτονόητο. Για το δικαίωμα στη ζωή και την φοίτηση.
Και έχουμε και άλλα πρόσωπα στον ΣΥΡΙΖΑ που δίνουν ελπίδα, τον κ. Αριστείδη Μπαλτά, τον κ. Ξυδάκη κ.α. Όμως δεν είναι μόνο τα πρόσωπα απομονωμένα, ούτε καν ο ίδιος ο Πρωθυπουργός που φαίνεται πως επιτέλους κερδίζει τον κόσμο. Είναι ένα γενικότερο momentum -με- τον κόσμο. Για πρώτη φορά εδώ και πολλά χρόνια ο κόσμος δεν εμποδίζεται από την απογοήτευση να συμμετέχει. Παρατηρούμε μια γενικευμένη πολιτικοποίηση, όλες οι συζητήσεις καταλήγουν εκεί, χτεσινοί απολιτίκ, σήμερα, θέλουν να μάθουν, θέλουν να τοποθετηθούν, θέλουν να βγουν στο δρόμο να διεκδικήσουν και να στείλουν ένα ηχηρό μήνυμα, ούτε βήμα πίσω. Αυτό δεν είναι ένα αίτημα ρήξης, αν το διαβάσουν έτσι οι εταίροι μας, είναι επειδή δεν φέρονται ως εταίροι. Το αίτημα είναι απλό. Δεν μπορούμε να ξαναγυρίσουμε στον φόβο και την αβεβαιότητα. Ο κόσμος θέλει να παραμείνει ενεργός, θέλει να συνδιαμορφώνει γνώμη και πολιτική, θέλει να είναι ενεργός πολίτης, δεν θέλει να επιστρέψει στην ιδιωτεία και το σκοτάδι. Το μνημόνιο ως πολιτική «φιλοσοφία» και στάση, ήταν αυτό. Σκοταδισμός.
Δεν ξέρουμε τι θα βγάλει η διαπραγμάτευση, θέλουμε να ελπίζουμε για μια συμβιβαστική λύση, όμως ο λαός έχει αποφασίσει. Όχι στον σκοταδισμό, όχι στην ιδιωτεία, όχι στην εξαθλίωση, όχι στην λιτότητα, όχι στα μνημόνια. Και τι θα πει λιτότητα; Δεν θα πει λιτός βίος. Λιτότητα εννοούμε την πυραμιδική λιτότητα, εννοούμε την εξόντωση του 99%. Προφανώς, αυτά πρέπει να τελειώσουν. Διάφορα ποσοστά ακούγονται και διάφορα σχήματα λόγου εκφέρονται, όλα κομμάτι της διαπραγμάτευσης, εμάς, δεν πρέπει να μας αγγίζουν αυτή τη στιγμή. Γιατί εμείς είμαστε το συντριπτικό ένα και μοναδικό ποσοστό. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι κάθε λέξη του Συντάγματος και το πιστεύουμε. Εμείς είμαστε κάθε ουρλιαχτό που πνίγηκε μέσα στο μαξιλάρι, τα χρόνια της κρίσης.
Μέχρι σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ καλούσε τον κόσμο δίπλα του. Τώρα όχι μόνο ο κόσμος ανταποκρίνεται, καλεί με την σειρά του τον ΣΥΡΙΖΑ να μην τον απογοητεύσει. Είναι σαν την ταινία Whiplash. Δεν θα κάνω spoilers, η ταινία από την δική μου οπτική, είναι μια ταινία, υπαρξιακή. Έχει να κάνει με το πως μπορείς να νικήσεις τον θάνατο, μέσα στη ζωή. Δεν τον νικάς με το να έρθεις σε αντιδραστική ρήξη, ούτε πρέπει να είσαι εθελόδουλος. Πρέπει να συνεργάζεσαι και ταυτοχρόνως να είσαι απείθαρχος. ΣτοWhiplash, ψάχνουν το μέτρο. Ψάχνουν την μαγική στιγμή στη μουσική που όλοι συγχρονίζονται και παραδίνονται στην μαγεία και όλη η δουλειά, όλος ο κόπος, αξίζει. Αυτή τη μαγική στιγμή διαπραγματεύεται ο ΣΥΡΙΖΑ. Βλέπετε, δεν υπάρχει μια διαπραγμάτευση. Αυτή με τους εταίρους μας. Όχι. Ο ΣΥΡΙΖΑ διαπραγματεύεται και με τον λαό. Ο λαός θέλει να δουλέψει για να νιώσει την μαγεία, ο ΣΥΡΙΖΑ θα δώσει το tempo, με αυθεντικό σεβασμό στην υπομονή και επιμονή του κόσμου, αυτή την επιμονή πρέπει να την κατευθύνει σαν άξιος chef d’orchestre. Τα μνημόνια είναι σαν το Whiplash στην ταινία. Έχουν τον ίδιο ρόλο. Δεν είναι απλά ένα κομμάτι χαρτί. Είναι ένας πολιτικός μπούσουλας. Δεν αφήνουν περιθώρια, δεν σε αφήνουν ελεύθερο. Δεν πας μακριά. Ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να τα εγκαταλείψει δια παντός. Πρέπει να παίξει με την καρδιά.
Πιστεύω ότι θα τα καταφέρουμε. ΣΥΡΙΖΑ και λαός θα συγχρονιστούν και θα παίξουν μουσική. Την καλύτερη που έχουμε ακούσει.
Drumroll…
Social Links: