Ήταν δεν ήταν το 2012 που είχε κυκλοφορήσει το Cabin in the woods. Ταινία που είχε γίνει δεκτή σχεδόν ενθουσιωδώς από τους κριτικούς και αδιάφορα από το κοινό. Ο Drew Goddard προσπάθησε μέσω αυτής της ταινίας του να δημιουργήσει μια αφήγηση που να περιλαμβάνει όλα τα σεναριακά και σκηνοθετικά κλισέ πάνω στα οποία βασίστηκε η παραγωγή ταινιών τρόμου της τελευταίας 30ετίας, κάνοντας έτσι ένα σχόλιο πάνω στην ίδια την τέχνη του κινηματογράφου. Ομολογώ πως αυτός είναι ο μόνος τρόπος με τον οποίο το μυαλό μου μπορεί να επεξεργαστεί τη σειρά του Alpha με το όνομα «Το σόι σου».
Γενικά, μια οικογενειακή κωμωδία λείπει από την ελληνική τηλεόραση, όσο λείπει το ξύλο σε τοπικά ντέρμπι των ερασιτεχνικών κατηγοριών. Δηλαδή ΚΑΘΟΛΟΥ. Ωστόσο για κάποιον μεταφυσικό λόγο τα κανάλια επιμένουν να συνεχίζουν στο ίδιο μοτίβο.
Η σχέση μεταξύ των εννοιών ΚΩΜΩΔΙΑ και ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ είναι λίγο σαν την αντίστοιχη σχέση του “Final Countdown” με Eurobasket του 1987. Μπορείς εσύ να φανταστείς τον Καμπούρη να ρίχνει τις βολές και από πάνω να παίζει “More than a feeling”;
Έχω αρχίσει να πιστεύω ότι η διαδικασία δημιουργία μιας κωμικής σειράς στην ελληνική tv ξεκινάει κάπως με αυτόν τον διάλογο:
ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΣ ΣΕΙΡΑΣ: Θέλω να φτιάξω μια κωμωδία για το κανάλι σας.
ΥΠΕΥΘΥΝΟΣ ΚΑΝΑΛΙΟΥ: Τέλεια. Τι οικογένειες θα βάλεις μέσα;
ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΣ ΣΕΙΡΑΣ: Για να είμαι ειλικρινής δεν σκεφτόμουν να κάνω οικογενειακή κωμωδία.
ΥΠΕΥΘΥΝΟΣ ΚΑΝΑΛΙΟΥ: Ενδιαφέρον! Για ποιο λόγο θα τσακώνονται οι πρωταγωνιστές τότε;
ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΣ ΣΕΙΡΑΣ: Όχι, δεν θα τσακώνονται για συγκεκριμέ…
ΥΠΕΥΘΥΝΟΣ ΚΑΝΑΛΙΟΥ: Τα δράματα πάνω στον 3ο όροφο, τα ντοκιμαντέρ στο υπόγειο. Ευχαριστώ. Επόμενος;
O δημιουργός της σειράς «Το σόι σου» πρωτοτύπησε και επέλεξε να βάλει και τσακωμούς και οικογένειες στη σειρά του αυτή και είμαι σίγουρος ότι ο υπεύθυνος του καναλιού σοκαρίστηκε στην αρχή. Όπως και να το κάνεις, μια κωμική σειρά που βασική της θεματολογία είναι συμπεθέρια που τσακώνονται συνέχεια είναι σειρά πολύ ριζοσπαστική για ένα συντηρητικό τηλεοπτικό κοινό, όπως είναι το ελληνικό. «Και τι θα πει ο κόσμος;» και «αν αντιδράσει η Εκκλησία;» και «μήπως βρούμε απέναντί μας τους παραγωγικούς φορείς;».
O δημιουργός της σειράς χρειάστηκε ώρες ολόκληρες προκειμένου να πείσει τον υπεύθυνο του καναλιού να πάρει αυτό το μεγάλο ρίσκο. Και τελικά τα κατάφερε! Και έτσι εμείς απολαμβάνουμε μια πρωτοποριακή σειρά που σπάει τα δεσμά της μέχρι τώρα εγχώριας κωμικής παραγωγής. Το σενάριο είναι λίγο-πολύ αυτό (από το σάιτ του ALPHA):
«Ο Σάββας Τριανταφύλλου (Μελέτης Ηλίας), τραπεζικός υπάλληλος, και η Λυδία Χαμπέα (Βάσω Λασκαράκη), δημοτική υπάλληλος, παντρεύτηκαν από έρωτα πριν από περίπου δέκα χρόνια. Από τον γάμο τους απέκτησαν δύο κόρες, πέντε και οκτώ χρονών αντίστοιχα, και ένα πλήρες σετ συγγενών έκαστος -την οικογένεια του «άλλου»- για να τους ταλαιπωρούν και να τους υπενθυμίζουν ότι τίποτα σε αυτή τη ζωή δεν είναι δωρεάν»
Και ενώ ήδη ο δημιουργός παίζει με τα όρια της αντοχής μας, δίνει και ένα τελευταίο χτύπημα στα συντηρητικά μας ήθη:
«Κάθε Κυριακή το ζεύγος Τριανταφύλλου-Χαμπέα συντρώγει με μία από τις δύο οικογένειες –εξαιρούνται οι μεγάλες γιορτές και οι επέτειοι που τα δύο σόγια μαζεύονται γύρω από το ίδιο τραπέζι. Οι συναντήσεις αυτές δεν είναι πάντα ευχάριστες. Η συγκίνηση και το γέλιο εναλλάσσονται με καυγάδες, γκρίνιες και ανταγωνισμούς».
Ε ειλικρινά τώρα. Τι μπορεί να σου κινήσει πιο πολύ το ενδιαφέρον από το να βλέπεις δύο οικογένειες να τσακώνονται κάθε Κυριακή για διάφορους λόγους που οδηγούν σε …ευτράπελα (η λέξη ευτράπελα, αν θέλουμε να την αποτυπώσουμε σωστά στην ορθογραφία της γλώσσας μας, θα πρέπει να γράφεται πάντα με αποσιωπητικά πριν το ευ-); To μόνο που σκέφτομαι ικανό να τραβήξει την προσοχή μου θα ήταν μια 43λεπτη ομιλία του Κουβέλη σε τοπική της ΔΗΜΑΡ στον Ασπρόπυργο. Με πίτσες, μπύρες και καλή παρέα φυσικά. Guilty pleasure.
Αλλά ας αφήσουμε τη ΔΗΜΑΡ και ας συνεχίσουμε με την αγαπημένη μας σειρά. Ο δημιουργός της δεν σταματάει στο γενικό πλαίσιο που περιγράψαμε. Συνεχίζει ο αθεόφοβος με μια γκάμα χαρακτήρων βγαλμένη από έργο του Μπέκετ. Το σόι του ενός είναι πλούσιο και μορφωμένο, ενώ το σόι της άλλης (ομολογουμένως η Βάσω Λασκαράκη είναι ένας λόγος για να βλέπεις τη σειρά) είναι λαϊκό και αμόρφωτο. Το πλούσιο ζευγάρι είναι ένας πετυχημένος νευρολόγος και μια παράξενη και κουλτουριάρα εικαστικός. Τον χαμηλών τόνων νευρολόγο παίζει ο Παύλος Ορκόπουλος, ο οποίος λόγω της πιο συμπαθούς φυσιογνωμίας όλων των εποχών, αναγκάζεται να παίζει συνέχεια συμπαθητικούς ρόλους. Είμαι σίγουρος ότι κάποια στιγμή θα καταφύγει στην παρανομία και στην αλητεία στην πραγματική του ζωή προκειμένου να σώσει την καριέρα του αποβάλλοντας την ταυτότητα του καλού ανθρώπου που τον συνοδεύει. Η γυναίκα του, η αυταρχική εικαστικός που κάνει αφηρημένη τέχνη (χεχεχεχεχεχεχεχε) είναι η Μίρκα Παπακωνσταντίνου.
Στην άλλη πλευρά, ο Γιώργος Γιαννόπουλος, υποψήφιος βουλευτής με το Ποτάμι (we are not here to judge) παίζει έναν άγαρμπο αλλά καλοκάγαθο χασάπη. Η γυναίκα του είναι η Ρένια Λουιζίδου η οποία είναι 10 χρόνια μεγαλύτερη από τα παιδία της, συνεχίζοντας έτσι την παράδοση της αποτυχημένης κατανομής όσον αφορά τη συσχέτιση της πραγματικής ηλικίας των ηθοποιών με την πλασματική ηλικία των χαρακτήρων που αυτοί υποδύονται.
(Και οφείλουμε να κάνουμε μια παρένθεση εδώ και να θυμίσουμε ότι αυτός που ουσιαστικά αποκορύφωσε την παράδοση αυτή ήταν ο 28χρονος Δημήτρης Βλάχος όταν έπαιζε τον μαθητή της Β’Λυκείου στους «Λατρεμένους μου Γείτονες». Γιατί είναι ωραίο να είσαι διάσημος. Είναι ωραίο να είσαι ο Δημήτρης Βλάχος. Έπρεπε να το επισημαίνω αυτό γιατί λαός που ξεχνάει την ιστορία του είναι υποχρεωμένος να την ξαναζήσει).
Οι δύο οικογένειες, όπως είναι φυσικό, μπλέκονται σε διάφορα …ευτράπελα. Επικές μάχες μεταξύ του Μενέλαου και της Αλεξάνδρας Τριανταφύλλου και του Βαγγέλα και της Χαρούλας Χαμπεά. Και, επειδή ο δημιουργός θέλει να είναι σίγουρος ότι ο κόζμος δεν θα βαρεθεί με τους 6 κεντρικούς χαρακτήρες, χώνει άλλους δύο χιλιάδες τριακόσιους τριάντα πέντε περιφερειακούς. Παιδιά των μεν, παιδιά των δε. Δεν ξέρω, δεν έκατσα να τους ξεχωρίσω. Προφανώς και κάθε περιφερειακός χαρακτήρας είναι καρτουνίστικα δοσμένος. Ένα λαμόγιο, μια άνεργη φιλόλογος με πνευματικές αναζητήσεις (φφφ), μια τύπισσα που το μόνο που ψάχνει είναι να παντρευτεί (φφφφφ), και ένας μαμόθρεφτος μουσικός παραγωγός που είναι χύμα και άφραγκος (φφφφφφ). Η φάση είναι ότι όποιος ασχολείται με τέχνη και έχει πνευματικές αναζητήσεις είναι άχρηστος και δεν παράγει χρήμα ή, αν έχει πετύχει, είναι παράξενος και κακός.
Σε κάθε περίπτωση, είναι ενδιαφέρον σίγουρα το πώς ο δημιουργός της σειράς δεν έχει πρόθεση να κουράσει ούτε στο ελάχιστο το μυαλό των τηλεθεατών του. Σε αυτό του βγάζω το καπέλο. Όλα είναι στη σειρά, χιλιοπαιγμένα κωμικά μοτίβα, χιλιοειπωμένες κωμικές ατάκες, 5-6 μόνο εναλλαγές σκηνών, φωτάκια neon που σου δείχνουν πού είναι το αστείο. Ειλικρινά, σέβομαι απόλυτα το «θέλω να δω απλά κάτι για να χαζέψω όταν γυρνάω κουρασμένος από τη δουλειά». Και πράγματι, σε τέτοιο επίπεδο, έχει πετύχει διάνα η συγκεκριμένη σειρά. Το θέμα είναι, όμως, ότι κάπως πρέπει να προχωρήσει το όλο θέμα με την ελληνική τηλεόραση. Η όλη εικόνα που έχω χτίσει, χωρίς να είμαι και φανατικός οπαδός του μέσου, είναι ότι το μεσημέρι βλέπουμε ή Ρώμα ή μάγειρες με καρώ πουκάμισα στον ΣΚΑΙ ή φασίστες να πουλάνε ελληνοφροσύνη σε περιφερειακά κανάλια. Το βράδυ βλέπουμε οικογενειακές σειρές ή Μπάμπη Παπαδημητρίου. Και αυτό είναι τουλάχιστον βάρβαρο. Ειδικά όταν πέφτει το σήμα του ίντερνετ.
Τουλάχιστον, αφού θέλετε να παίξει με υπερκλισεδιές, κάντε εκεί μια σειρά όπου διάφορες οικογένειες θα τρώνε η μια στο σπίτι της άλλης και ένας μουσάτος σεφ με καρώ πουκάμισο θα υποδεικνύει τα λάθη της μαγείρισσας και στις αλλαγές σκηνών ο Κοκκινόπουλος θα παίζει Madrugada. Και όλα αυτά θα είναι γυρισμένα σε ένα χωριό.
Τέλος πάντων. Σε αυτό το σημείο θα ήθελα να παραθέσω μια ομιλία του Φώτη Κουβέλη. 74 λεπτά και 44 δευτερόλεπτα uncut. Φρόντισε να το δεις πριν το κατεβάσει η εταιρεία παραγωγής.
Social Links: