Πριν από κάποιες μέρες, η ποιήτρια και φωτογράφος Rupi Kaur τόλμησε να ανεβάσει στο Instagram μια φωτογραφία της ίδιας, ξαπλωμένης σε ένα κρεβάτι και πλήρως ντυμένης, με μια εμφανή διαρροή αίματος περιόδου. Το Instagram κατέβασε την φωτογραφία, γιατί «παραβίαζε τους κανόνες λειτουργίας του site». Το γεγονός πυροδότησε εκτενείς συζητήσεις, ακολούθησαν χιλιάδες shares και τελικά το Instagram αναγκάστηκε να επαναφέρει την φωτογραφία, ζητώντας συγγνώμη. Εν μέσω του κύματος υποστήριξης, όμως, πολλές υπήρξαν και οι αντιδράσεις που εξέφραζαν απόλυτη φρίκη, αηδία, μέχρι και απειλές προς την δημιουργό. Γιατί τόσο μίσος για την περίοδο λοιπόν;
Το περιστατικό έρχεται να προστεθεί σε μια μακριά λίστα λογοκρισίας από τα social media, η οποία φυσικά αντανακλά και την αποστροφή του «έξω κόσμου» για όποιες λειτουργίες ή απεικονίσεις του γυναικείου σώματος δεν έχουν να κάνουν με την εξιδανίκευση ή/και την αντικειμενοποίηση του από την πλειοψηφία. Με την ίδια λογική έχουν κατεβεί κατά καιρούς φωτογραφίες που δείχνουν μητέρες να θηλάζουν ή ακόμα και γυναίκες με μη αποτριχωμένη «γραμμή μπικίνι»! Το μεγαλύτερο ταμπού απ’ όλα όμως εξακολουθεί να είναι η περίοδος.
Νέες καλλίγραμμες γυναίκες με ισχνά μπικίνι στην παραλία; -ΝΑΙΙΙΙ! Οι ίδιες γυναίκες με περίοδο; -ΙΟΥΥΥΥ! Γιατί, ως γνωστόν, οι γυναίκες υπάρχουν για να είναι όμορφες και γλυκιές και σέξι και δεν ιδρώνουν ποτέ, ούτε ρεύονται. Το σώμα τους είναι φτιαγμένο από ζαχαρωτά και το λειτουργούν από μέσα μικροί γλυκούληδες μονόκεροι. Τα στήθη και το αιδοίο τους είναι για σεξ (άντε και για μητρότητα, μας το επιτρέπουν μεγαλόψυχα κι αυτό όταν μεταλλασσόμαστε από γυναίκες-αντικείμενα πόθου ή απόρριψης σε μητέρες-αγίες) και οτιδήποτε άλλο απλά δεν υπάρχει – κι όταν αναφέρεται, οφείλει να είναι πηγή ντροπής. Αυτά τα θέματα πρέπει να αντιμετωπίζονται σιωπηλά και ιδιωτικά και η άγνοια των περισσότερων αντρών για το τι ακριβώς συμβαίνει στο σώμα της γυναίκας κατά την έμμηνη ρύση είναι χαρακτηριστική.
Οι αντιλήψεις αυτές φυτεύονται και στα μυαλά των γυναικών από πολύ μικρή ηλικία. Ο ερχομός της περιόδου συνήθως συνοδεύεται από ευχές γιατί «τώρα έγινες γυναίκα» (μέχρι τώρα ήσουν λεμούριος) και ένα σετ ευφημισμών που οφείλεις να χρησιμοποιείς:
«Είναι αυτές οι μέρες του μήνα!» (ποιες;)
«Αδιαθέτησα» (περίοδος =αρρώστια)
«Ήρθαν οι Ρώσοι!» (это фигня!)
«Έχω τα ρούχα μου!» (αγνός σουρεαλισμός)
Όταν δεν μπορείς να πεις αυτό που συμβαίνει στο σώμα σου με τ’ όνομά του, υποσυνείδητα δημιουργείται ένα κλίμα ενοχής και ντροπής. Πρέπει να ζητάς χαμηλόφωνα απ’ τη συμμαθήτριά σου αν έχει έξτρα σερβιέτα. Πρέπει να καλύπτεις με το κουτί του απορρυπαντικού τα ταμπόν στο ταμείο του σουπερμάρκετ, μην τα δουν οι αποπίσω σου στην ουρά και μάθουν ότι έχεις περίοδο. Πρέπει να φοράς σκούρα ρούχα και να κάνεις τα πάντα για να μην υπάρξει διαρροή, γιατί ποια ντροπή είναι μεγαλύτερη; Όλ’ αυτά μεταφράζονται σε εσωτερικευμένο μισογυνισμό και οδηγούν πολλές φορές κι εμάς τις ίδιες σε διακρίσεις εις βάρος άλλων γυναικών και αποστροφή για το ίδιο μας το σώμα.
Το αίμα είναι badass σε σκηνές φόνων, όταν πετάγεται από κομμένα κεφάλια π.χ., αλλά αηδιαστικό και βρώμικο όταν βγαίνει από το αιδοίο. Ποιον έχουμε να ευχαριστήσουμε για την παγίωση αυτού του φανταστικού κόνσεπτ; Μα τη θρησκεία φυσικά!
Η έμμηνη ρύση, σύμφωνα με το χριστιανισμό, είναι επίπτωση (τιμωρία) της πτώσης των πρωτόπλαστων απ’ την Εδέμ (αν και δεν ξέρω πως θα «αυξάνονταν» και θα «πληθύνονταν» ο Αδάμ και η Εύα μες τον Παράδεισο χωρίς περίοδο – MAGIC!) Για να αναφέρω μόνο ένα παράδειγμα, στο Λευϊτικόν διαβάζουμε ότι η γυναίκα είναι ακάθαρτη κατά τη διάρκεια της έμμηνης ρύσης της. Όποιος την αγγίξει, θα είναι κι αυτός ακάθαρτος. Ό,τι ακουμπήσει, ό,τι φορέσει, όπου καθίσει αυτή η γυναίκα, είναι μιαρό. Αν κάνει κάποιος σεξ με τέτοια γυναίκα, θα πρέπει να εκδιωχθεί από την κοινότητά του, μαζί μ’ αυτήν κ.τ.λ.
Ακόμα και σήμερα, δεν επιτρέπεται εκείνες τις ημέρες στις γυναίκες να μπουν σε εκκλησία.
Τώρα θα μου πείτε «Τι σχέση έχουν όλα αυτά με μένα, εγώ είμαι άθεος έτζυ σύγχρονος άνθρωπος!» Κι όμως, αυτές οι αντιλήψεις (φυσικά κατασκευασμένες από ανθρώπους που ήθελαν να υποβιβάσουν τη θέση της γυναίκας κοινωνικά, δαιμονοποιώντας τη) συνέβαλλαν στη διαμόρφωση του ταμπού μέσα στα χρόνια, απλά σήμερα το έχουμε ντύσει με πιο σύγχρονους όρους.
Όλα αυτά έχουν επιβιώσει και μετεξελιχθεί σε σύγχρονες προλήψεις, όπως ότι δεν κάνει μια γυναίκα με περίοδο να αγγίξει μωρό πριν σαραντίσει (ω ναι), σε μύθους που θέλουν όλες τις γυναίκες να αχρηστεύονται εντελώς σωματικά εκείνες τις ημέρες, αλλά και να παραλύουν διανοητικά/συναισθηματικά, μεταλλασσόμενες ξαφνικά σε όντα παράλογα, υστερικά (γι’ αυτή τη λέξη θα μιλήσουμε μια άλλη φορά) και μη ικανά στη λήψη αποφάσεων. Όλοι κινούμαστε από τις αλλαγές των ορμονών μας, σε καθημερινή βάση, γιατί λοιπόν αυτή η διάκριση;
«Πωω, όλο νεύρα είσαι σήμερα, την περίοδό σου έχεις;»
Είναι φανταστικό να αποδίδεις οποιαδήποτε αρνητική διάθεση, οποιοδήποτε παράπονο, οποιαδήποτε γνώμη που δεν σου αρέσει, αποκλειστικά σε μια σωματική λειτουργία και να ξεμπερδεύεις. Αποκλείεται να έχουν πραγματική βαρύτητα τα λεγόμενα κάποιας όταν έχει περίοδο. Γιατί οι γυναίκες είναι ούτως ή άλλως «υπερ-συναισθηματικές», «υπερ-ευαίσθητες», πιο επιρρεπείς στον παραλογισμό και τον υπόλοιπο μήνα, πόσο μάλλον εκείνες τις μέρες! AMIRIGHT GUYS??
Φυσικά και υπάρχουν συμπτώματα (κυρίως του P.M.S. –πρίν την περίοδο), συναντώνται σε ένα ευρύ φάσμα έντασης (ή και απουσιάζουν εντελώς) και εξαρτώνται από γυναίκα σε γυναίκα. Λιγότερη υπομονή; Ίσως. Κάπως πιο ευερέθιστες; Ίσως. Αλλά σίγουρα όχι νοητική παράλυση.
Μιαρή κι αηδιαστική περίοδος, που κάνει τις γυναίκες παράλογες μαινάδες… Μετά αναρωτιόμαστε γιατί το 2015 συνεχίζουν και υπάρχουν φαινόμενα σαν κι αυτό της Rupi Kaur, αλλά και τόσα άλλα, όχι μόνο στη διαδικτυακή μας ζωή αλλά και παντού γύρω μας.
Όλα μπορούν να εντοπιστούν στον ευθύ ή και πιο συγκαλυμμένο μισογυνισμό, από άντρες-ξεκάθαρους σεξιστές ή δήθεν συμμάχους, αλλά και από γυναίκες με βαθιά εσωτερικευμένες τις επιταγές των κοινωνικά κατασκευασμένων ρόλων στους οποίους πιστεύουν ότι πρέπει να υποταχθούν για να ταιριάξουν.
Πρέπει κάποια στιγμή να κοιτάξουμε και να αναγνωρίσουμε το σώμα μας στο όλον του, σαν κάτι αυθύπαρκτο, που δεν αποκτά αξία από εξωτερικούς παράγοντες και δεν πρέπει να υπόκειται σε «ξεσκαρτάρισμα» των (υποτίθεται) μη–επιθυμητών στοιχείων του για να γίνει αποδεκτό.
Social Links: