Μέχρι το 325 μ.Χ., όταν δύο τυχαία άτομα έλεγαν πως είναι Χριστιανοί στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, το πιο πιθανό είναι πως δεν πίστευαν ακριβώς στο ίδιο πράγμα. Οι δογματικές επιλογές του πρωτοχριστιανικού κινήματος ήταν περισσότερες και από ελληνικές ταβέρνες τον Αύγουστο. Το πιο συνηθισμένο γεγονός ήταν οι καλούμενοι Χριστιανοί να πιστεύουν μεν στον χριστιανικό θεό, αλλά να έχουν διατηρήσει την πλειοψηφία των παγανιστικών εθίμων. Απλό και ανθρώπινο θα πει κανείς. Όχι όμως για τους γραφειοκράτες εμμονικούς της νέας θρησκείας.
Έτσι, το 325 αποφασίζει ο Κωνσταντίνος να διοργανώσει στην επαρχία της μαμάς του, στη Νίκαια συγκεκριμένα της Βιθυνίας, την πρώτη οικουμενική σύνοδο, να φωνάξει δηλαδή όλους τους τραγόπαπες από ανατολή και δύση, σε ένα all inclusive θέρετρο, με όλα τα έξοδα πλερωμένα από την Αυτοκρατορία, ώστε να συζητήσουν τι στο διάολο (sic) θα πρέπει να πιστεύουν.
Έτσι, καταφτάνουν από κάθε γωνιά της αυτοκρατορίας αξιωματούχοι της εκκλησίας, μαζί με τα σπιτωμένα γκομενάκια τους, ξαδέρφια που τους κατσικώθηκαν όταν έμαθαν για πληρωμένες διακοπές και τις ορντινάτσες τους. Επισήμως οι Επίσκοποι που συμμετέχουν είναι 318, αλλά υπάρχουν και κατώτερα εκκλησιαστικά στελέχη που φτάνουν περίπου τους 1200 και μαζί με τους μπατζανάκηδές τους μιλάμε για λαό που γεμίζει την Τούμπα.
Στη Σύνοδο προεδρεύει ο Κωνσταντίνος, αλλά μόνο για το τυπικό-διαδικαστικό κομμάτι, πρώτον επειδή δεν ξέρει την τύφλα του για τα δόγματα και πιστεύει σε μια μίξη του θεού Ήλιου, του αβρααμικού θεού και της θεϊκής αγκινάρας της προστάτιδος της χορτοφαγίας, αλλά και δεύτερον επειδή δεν δίνει πραγματικά δεκάρα για το όλο θέμα και περνάει τις μέρες του ως προεδρεύων στέλντοντας sms (μικρούς αγγελιαφόρους) και χαζεύοντας στο αυτοκρατοροβιβλίο. Ωστόσο ενίοτε κάνεις τις παρεμβασούλες του οι οποίες είναι σε στυλ Προέδρου της Βουλής, «ελάτε, λίγο πιο κόσμια», βαρώντας το κουδουνάκι του χρόνου και απειλώντας ανασκολοπισμούς ή διαβάζοντας με εξαντλητική σχολαστικότητα τον κανονισμό της Συνόδου, κάνοντας τους επισκόπους να βλέπουν τον ανασκολοπισμούς να φαντάζουν ως καλή εκδοχή.
Φανταστική πρωτοτυπία είναι η επί τούτω μη κράτηση πρακτικών, επειδή yolo.
Συγκεκριμένα, όχι απλώς δεν κρατούσαν πρακτικά, αλλά πολλοί ομιλητές μετά από λόγους οι οποίοι ήταν υπερβολικά επιθετικοί ή εμπρηστικοί … έκαιγαν τις ομιλίες τους ώστε να μην υπάρχουν αποδείξεις των εσωτερικών διενέξεων και διαφωνιών. Εκτός βέβαια από τις μεταξύ τους δολοφονίες αλλά θα φτάσουμε και σε αυτό. Το κλίμα γενικά κρατήθηκε σε καλά σχετικά επίπεδα, ίσως με μελανό σημείο όταν ο Santa (ο Άγιος Νικόλας ντε) μπουκέτιασε τον Άρειο και τον ξάπλωσε.
Η μεγάλη κόντρα που ξεσπάει είναι μεταξύ ΠΑΟΚτζήδων και Αρειανών.
Οι Αρειανοί και ο αρχηγός της κερκίδας τους, ο Άρειος, είναι ένας τύπος που το παίζει ορθολογικός χριστιανός και δεν το χωράει το μυαλουδάκι του πως ο Θεός, ο Χριστός και το Άγιο Πνεύμα είναι ένα και παίζει λίμπερο. Οι ΠΑΟΚτζήδες επιμένουν στο ομοούσιο της τριάδας. Φυσικά κανείς δεν συμπαθεί τα σκουλήκια τους αρειανούς τους αιρετικούς και αποφασίζεται πως ο Χριστός είναι ομοούσιος του Θεού και αν δεν τους αρέσει παλούκωμα. Επειδή δεν ψήνονται να βρεθούν τα κεφάλια τους σε στύλους στην παραλία της Νίκαιας σαν Γαλάζιες Σημαίες, συμφωνούν συγκαταβατικά μετά από 3,5 χρόνια διαφωνιών και συζητήσεων και «εμείς έχουμε δίκιο», «όχι, εμείς έχουμε δίκιο» που δεν οδηγούν πουθενά.
Ο Άρειος φεύγει από τη Νίκαια αλλά χωρίς να έχει αλλάξει μυαλά, και όλα τα γραπτά του ιδίου ή άλλων «Αρειανών» παραδίδονται στις φλόγες, ενώ βγαίνει διάταγμα πως όποιος αποκαλυφθεί να διαδίδει οτιδήποτε δεν συνάδει με την Τριαδική Φύση, θα θανατώνεται επιτόπου. Ο Άρειος ωστόσο δεν θανατώνεται επειδή έχει πολλούς fans. Ωστόσο, επειδή είναι αιρετικός, ο Θεός κάνει ένα θαύμα και πεθαίνει λίγα χρόνια μετά. Τον θάνατο του περιγράφει ο Σωκράτης ο Σχολαστικός με μοναδική αντικειμενικότητα, verbatim:
«…είχε πάει στην Αγορά του Κωνσταντίνου και έλεγε τις αιρετικές παπαριές του, όταν ξαφνικά τον έπιασε μια τρομάρα από τη μετανοημένη συνείδηση του, και την τρομάρα του την ακολούθησε μία βίαια χαλάρωση του εντέρου του, ρώτησε αν είχε κάπου κάποιο μέρος να πάει να χέσει (am not making this shit up) και του λένε εδώ πίσω από κάτι τέντες. Τον έπιασε μια λιγοθυμία και ενώ άρχισε να χέζει, κατέβηκε και το έντερο του, ακολουθούμενο από ασταμάτητη αιμορραγία και άρχισε να βγάζει κομμάτια λεπτού και παχέως εντέρου και, μέσα σε ένα μίγμα αίματος, κομμάτια σάρκας, σπλήνας και συκωτιού και μετά από αυτό ξεψύχησε, μες στα σκατά και τα έντερα του.»
Το μέρος -αλλά και το γεγονός- μνημονευόταν για πολλά χρόνια στους ντόπιους, το οποίο το περιέγραφαν με μια φράση που πέρασε στη λαϊκή παράδοση του καιρού και του τόπου:
«Είπαν του Αρειανού να χέσει και ξεκωλιάστηκε.»
(Τέλος 1ου Μέρους)
Social Links: