Η θεσσαλική ύπαιθρος κοιμάται αγριεμένη. Τα δόντια σπάρθηκαν, τα γίδια βόσκουν τη νύχτα. Τα ξωκκλήσια έχουν λόγο να τρέμουν.
Το ντοκουμέντο που ακολουθεί και παραθέτει δέκα από τις εκατοντάδες παγανιστικές δοξασίες που βασιλεύουν στη θεσσαλική ύπαιθρο βρέθηκε στις ακτές της Αγχιάλου, πλάι σε μια αγκαλιά κομμένα πλοκάμια ανείπωτου μεγέθους. Για τα ίχνη πάνω στην άμμο που απομακρύνονταν προς την καλύβα του χαζο-Λευτέρη κανείς δεν τόλμησε να ψελλίσει κάτι· τα σκέπασε η άμμος που καταπίνει εδώ και δεκαετίες τη φθηνή μπύρα και το ακόμη φθηνότερο αίμα των μη Θεσσαλών λουόμενων. Οι δοξασίες ήταν χαραγμένες πάνω σε μια γιγαντωμένη συσκευασία σοκολατούχου γάλατος Τρίκκη, σαν μια τεράστια εκδοχή αυτής που μπορείτε να δείτε στη δεύτερη δοξασία. Πλάι στο κουτί κάθονταν 4 γριές, μια για κάθε θεσσαλική επαρχία, και ακούγανε από στα παράσιτα ενός τρανζίστορ τις εντολές της Εκάτης. Πιο κάτω, στην καρότσα ενός αγροτικού φώλιαζε μια αρμαθιά ξύλα, ικανή να ανάψει τη μεγαλύτερη φωτιά που έχει δει ο Βορράς, όπως κι έγινε. Ο Βόλος ήταν το προσάναμμα.
Με το ντοκουμέντο στα χέρια, η ομάδα μας περιπλανήθηκε.
Περνώντας από τα Φάρσαλα, ρίξαμε μια γουλιά μαγαρισμένο σοκολατούχο γάλα μέσα στον χαλβά των χριστιανών λίγο πριν τον φορτώσουν στα καμιόνια για να τον πάνε στο παζάρι.
Στη Λάρισα πετάξαμε μαύρο νερό καταραμένο μέσα στα μπαρ και απομακρυνόμενοι ακούσαμε τις κραυγές των γελοίων καθώς οι σάρκες τους έλιωναν.
Στα Τρίκαλα βρήκαμε καλότυχες στο ποτάμι, και πνίξαμε μαζί τους την ασχήμια της οδού Ασκληπιού, γκρεμίζοντας το Ρολόι πάνω στα κεφάλια τους.
Το καμίνι της Καρδίτσας κάποτε ήταν βάλτος, και βάλτος ξανάγινε μόλις διατάξαμε τον μέγα βάτραχο Τσαθόγγουα να ζευγαρώσει με τα βρωμόνερα του Καράμπαλη.
Έχοντας καθαρίσει μεγάλη από την ασχήμια των αστικών αποστημάτων της Θεσσαλίας, βουτηγμένοι πλέον μέσα στην παγανιστική αγαλλίαση της υπαίθρου, μπορούμε να προχωρήσουμε στην παράθεση των ιστοριών του ντοκουμέντου. Υπ’ όψιν, οι Πελοποννήσιοι που θα διαβάσουν τα κάτωθι ας περιμένουν άμεση επίσκεψη από τη Μόρα – ο Νότος ήταν πάντα εχθρός μας (εξαιρούνται οι Αρκάδες).
1. Εκεί απ’ όπου ξεκίνησαν όλα
Η Λάκα Μαντζιάρα μπορεί να αποξηράνθηκε, αλλά τα πάλαι ποτέ αβαθή λιμνάζοντα βρωμόνερά της έχουν μεγάλη μνήμη. Μπορεί το νερό της βρύσης να έγινε ξανά πόσιμο, αλλά κάθε αποθήκη της γειτονιάς κρατά ένα απόθεμα εξάδων ΚΟΡΠΗ, για τον κορεσμό της νυχτερινής δίψας. Δεν είναι σπάνιο φαινόμενο το να κατεβάζει μαύρο υγρό το δίκτυο με το που πέφτει ο ήλιος.
Από τη δεκαετία του ’60 μουρμούριζαν οι γριές πως το φεγγάρι κατεβαίνει πολύ χαμηλά στο πάρκο, πως οι αλυσίδες των ματρακάδων σκούριαζαν γρήγορα, όταν τους άφηναν στο γρασίδι. Το περίεργο καντήλι της οδού Λαχανά καίει αέναα στην αρχή της Μακεδονομάχων και αλίμονο στη νοικοκυρά που θα ξεχάσει να προσφέρει λίγα φύλλα μολόχας στη μικρή εσοχή. Ο πνιγμένος ποδηλάτης του 1956 δεν είναι άγνωστος στη γενιά του ’80. Αντίθετα, χαιρετούσε τους ξενύχτηδες – αυτοί ξεμέθυστοι έτρεχαν γρήγορα στις οικογένειές τους. Πόσες τουλούμπες νεκρώνουν μέσα στον καύσωνα του Ιουλίου, αρνούμενες την ανακούφιση; Μόνο κλαγγές και στριγκές ανάσες από τα βάθη του σιδηρουργείου. Εδώ το υπέδαφος αναπνέει δηλητηριώδη ζόφο για το Λευκό Χριστό.
Την 5η του Μάη, 1997, οχτώ μεσήλικοι άντρες βρέθηκαν να γυρνάνε σαν χαμένοι στη Μακεδονομάχων, φορώντας χλαμυδοσάνδαλο και μάσκες ζώων. Αυτός που είχε προτιμήσει τον σκαντζόχοιρο παραληρούσε για «τα σκυλιά της Εκάτης που έστριβαν με τα δόντια τους τον θόλο του παλιού εργοστάσιου καπνού». Το επόμενο βράδυ, όλη η γειτονιά θυσίασε στην Κυβέλη ένα μαύρο κόκορα, πλάι στον πλάτανο της Λάκας. Μέχρι το πρώτο δημοτικό μπορούσες να ακούσεις ευχές στη Γραμμική Γ’. Στις 7 του Μάη έβρεχε λάσπη και ο ουρανός ήταν κίτρινος.
2. Για μια Νεοπαγανιστική Αγχίαλο
Σταύρωσα δυνατά τα δάχτυλά μου μέχρι να κάνουν κρακ. Ο χαζο-Λευτέρης περνούσε έξω από την καφετέρια «Κεντρί». Η ώρα ήταν 3 το βράδυ. Έσερνε πίσω του ένα μπόγο μεγάλο, που άφηνε λαδόνερα στην άσφαλτο. Είχα μόλις επιστρέψει από την παραλία, από τον χαιρετισμό των φολιδωτών αυγών του Τσουπακάμπρα. Στη μασχάλη μου ισορροπούσε ένα βιβλίο του Deepak Chopra. Πάνω του κυλούσαν σταγόνες ιδρώτα. Θερμοκρασία ασφυκτική, το φεγγάρι δεν χαρίζεται Ιούλιο μήνα.
Ένευσα στο παλικάρι που κρατούσε το κόσκινο για το αλεύρι. Το χιτώνιό του είχε το ασαφές χρώμα της νυχτερινής βρεγμένη άμμου. Οι άγρυπνοι περίοικοι θα μας περνούσαν για εκκεντρικούς ξένους τουρίστες. Μπορεί να μας πέταγαν και κόλυβα· το πρωί ήταν το μνημόσυνο του μπάρμπα Ανέστη και όλο και κάτι θα είχε περισσέψει, Ιούλιος μήνας γαρ. Δεν αφήναμε λεφτά στις τοπικές επιχειρήσεις. Ακόμη και το πρωινό μας γάλα ήταν ΤΡΙΚΚΗ απόθεμα (κάθε κουτάκι ευλογείται με 12 πλαίσια (δες φωτό), αφιερωμένα στο δωδεκάθεο – αλλά και στο αριθμητικό πληκτρολόγιο των τεχνοπαγανιστών). Η Μαγνησία έχει ξεχάσει το παρελθόν της, η Ιωλκός έχει λησμονηθεί και για αυτό ούτε μνα στους ντόπιους.
3. Μια λιγότερο γνωστή αλήθεια που έχει να κάνει με τη γέννηση των προβάτων
Το βαμβάκι είναι η ψυχή του θεσσαλικού κάμπου, τουλάχιστον όσον αφορά τις επιδοτήσεις της ΕΟΚ. Πόσα και πόσα τσιπουράδικα δεν έχουν καρπωθεί οικονομικά τα οφέλη του συννεφένιου αυτού φυτού και κατ’ επέκταση πόσες καλοθρεμμένες κοιλιές έχουν σχηματιστεί εξ’ αιτίας του; Εδώ όμως δεν κάνουμε οικονομικοπολιτική ανάλυση, τουλάχιστον όχι ακόμη, εκτός κι αν μας βολεύει.
Μια λαμπρή θεσσαλική πίστη, σχετικά με την προέλευση των ανθρώπινων μωρών, είναι αυτή που αναφέρεται στη γέννηση των βρεφών από τα λάχανα. Τα κραμπολάχανα είναι οι μήτρες των κανονικού αναστήματος ανθρώπων, τα κόκκινα λάχανα βγάζουν τους αλαφροΐσκιωτους κοκκινομάλληδες, ενώ οι κοντοί εισάγονται συνήθως από το Βέλγιο, καθώς βγαίνουν από λαχανάκια Βρυξελλών. Κοινώς αποδεκτή αυτή η πεποίθηση, έχει ξεφύγει από τα στενά παγανιστικά/αγροτικά όρια και πλέον ακόμη και οι εν Χριστώ προδότες έχουν φωτογραφίες από τις πράσινες θερμοκοιτίδες των παιδιών τους.
Μια λιγότερο γνωστή αλήθεια έχει να κάνει με τη γέννηση των προβάτων. Οι τσοπάνηδες γνωρίζουν, αλλά προτιμούν να σιωπούν.
4. Ποιος είναι ο κύριος με τη λευκή καπαρντίνα;
Λευκή καπαρντίνα: Έτσι θα αποκαλούσε κάποιο παιδί το μανδύα ενός αρχιερέα του Απόλλωνα.
Τσεκούρι: Δε διευκρινίζεται αν είναι μονός ή διπλός πέλεκυς. Ξυλουργός ή εισβολέας από την Υπερβορεία;
Μουστάκι: Δε συναντάται συχνά στα αγγεία, αλλά στη Θεσσαλία δεν είχαμε ανεπτυγμένη αυτήν την τέχνη.
19 χρόνια και κάτι μήνες πριν, ένας μουστακαλής χρονοταξιδιώτης κυκλοφορούσε αμήχανα στην Καρδίτσα, σκορπώντας κατά λάθος τον τρόμο στους κατοίκους, όπως τρόμαζε και ο ίδιος βλέποντας το αλματώδες πέρασμα χιλιετηρίδων. Σύχναζε στις πλατείες γιατί σε κάποια από αυτές εμφανίστηκε και οι πολυκατοικίες ήταν κάτι το πρωτόγνωρο. Σύχναζε στα σχολεία, γιατί περνώντας έξω από ένα γυμνάσιο είχε ακούσει να διδάσκεται η γλώσσα του, η αρχαία ελληνική. Πως να του προσάψει δόλο κάποιος;
5. Αγιόκαμπος: Μια καλοκαιρινή τραγωδία
Αγιόκαμπος. Ένα χωριό στολίδι κάποτε, κραταιό, ασκητικό στις συνήθειες των κατοίκων του. Πλέον μια ρυπαρή σελίδα στο βιβλίο του νομού Λαρίσης. Από τον Μάιο μέχρι τον Σεπτέμβρη, για κάθε σαββατοκύριακο, αποτελεί το Ιερό Δισκοπότηρο των θρασύδειλων μικροεκδρομύλων της Θεσσαλίας, που συρρέουν κατά αγέλες στην παραλία του. Ακόμη και Μαγνήσιοι επιλέγουν να παραγκωνίσουν το ιερό Πήλιο για χάρη της γιγάντιας λουόμενης αμοιβάδας με το αφρόγαλα.
Φέτος όμως τα πράγματα κινούνται διαφορετικά. Έχουν κλείσει, βλέπετε, 200 χρόνια από τότε που το Άγριο Κυνήγι των παραδόσεων στρατοπέδευσε για μια νύχτα εκεί. Εκείνη τη νύχτα όλοι οι λαγοί από την Αγιά ως τον Αγιόκαμπο σφαγιάστηκαν εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων. Ένας από τους επιζώντες ήταν ο λαγός Λέανδρος, ο οποίος συνθηκολόγησε με τον Άρχοντα του Κυνηγιού, και συμφώνησε πως για 199 χρόνια οι λαγοί της περιοχής θα ήταν υποτελείς στους ανθρώπους, θα ήταν μικροί και θα κρυβόντουσαν. Το συμβόλαιο υπογράφτηκε με αίμα.
(προσεχώς η συνέχεια με το Μέρος Β’)
Social Links: