Πριν από δέκα χρόνια (περίπου). Πρωτοετής φοιτητής Φιλοσοφικής, all star, σκισμένο τζιν και μπλουζάκι, γυρνάω από πολύωρη αγωνιστική συνέλευση. Μόλις έχω ανακαλύψει τα μπλουζ, ανυπομονώ να γυρίσω σπίτι, να πιάσω στα χέρια μου τη νεοαποκτηθείσα Epiphone Sheraton (που μύριζε ακόμα γλυκό φρεσκοκομμένο ξύλο), να φτιάξω κανένα καινούριο lick (πέρα απ’ τα βαριά ριφς που έπαιζα μέχρι τότε) και να ακούσω δίσκους του Muddy Waters και του Howling Wolf, παίζοντας μαζί τους. Είναι η χρυσή εποχή του soulseek κι έχω την τύχη να ανακαλύψω τα τεράστια μπλουζ αρχεία του wolfromanotherplanet, ο οποίος ισχυρίζεται ότι είναι μπλουζ μουσικός από τη Μινεσότα. Εκείνη τη μέρα λοιπόν, αφού φτιάχνω καφέ, κάθομαι στο πισί και ανοίγω soulseek, βλέπω μήνυμα από τον Λύκο. «Τσέκαρε ωραία μπαντούλα, τους άνοιξα με την μπάντα μου χθες στο Ohio και έπαθα πλάκα». Κατέβασα λοιπόν, το Thickfreakness. Απ’ τις πρώτες νότες του ομώνυμου κομματιού (με το παραμορφωμένο feedback) σκάλωσα. Βαριά ριφάρα, αλλά και αυθεντική μπλουζ διάθεση στο υπόλοιπο κομμάτι, διάθεση που συνέχιζε και σε όλο το άλμπουμ. Θυμίζουν τους αγαπημένους White Stripes, αλλά και όχι, είναι πολύ πιο κοντά στις μπλουζ ρίζες τους. Καλύτερα, αυτός ο δίσκος και ο πρώτος (αλλά και ο επόμενος) που μπόρεσα να ακούσω τότε, ήταν καθαρό μπλουζ, παιγμένο βαριά και ωμά. Τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο. Δεδομένης της αγάπης μου για τα μπλουζ, αλλά και το χαρντ ροκ παρελθόν μου, με κέρδισαν αμέσως και θα ήταν οι μόνοι που θα άκουγα για τις επόμενες βδομάδες. Κομμάτια όπως το Heavy Soul, τo Till I Get My Way, αλλά και λίγο αργότερα όταν κυκλοφόρησε και το Magic Potion, το Just Got To Be, το Your Touch, το Black Door, (συν πολλά άλλα) μπαίνουν αμέσως στο καθημερινό πλέιλιστ μου. Βαρύ μπλουζ, δυνατά ριφς, απλοί στίχοι, ωμότητα. ‘Ο,τι καλύτερο. Τσεκάροντάς τους και στο utube, βλέπω δύο τυπάκια, ένα γκίκουλα ντράμερ και έναν «άπλυτο» μουσάτο με λιγδωμένο μαλλί, ο οποίος κάλλιστα θα μπορούσε να σου βάζει βενζίνη σε κάποιο κατεστραμμένο βενζινάδικο των μεσοδυτικών πολιτειών των ΗΠΑ. Δύο τύποι που ξεκάθαρα «παίρνουν παλιούς πόνους και τους κάνουν νέους», κάτι που σύμφωνα με το Σαββόπουλο είναι ο ορισμός του ροκ.
Πηγαίνοντας προς τη Μαλακάσα το Σάββατο, τα συναισθήματα ήταν περίεργα. Ηξερα πως θα πάω να δω μια μπάντα που σε καμία περίπτωση δεν θα ήταν αυτό που περιέγραψα παραπάνω. Με δυο υπερχίτ δίσκους, είναι πια μια από τις μεγαλύτερες «ροκ» μπάντες του πλανήτη.
Πολύς κόσμος, ίσως ο περισσότερος που έχω δει ποτέ σε συναυλία. ‘Ομορφες (πολύ νέες) φατσουλες, που όμως είμαι σίγουρος ότι δεν έχουν «ψηθεί» μέσα στη μουσική. Μια αβάσταχτη ελαφρότητα πλανάται στον αέρα. Σχετικά λίγο αλκοόλ μυρίζω ολόγυρα. Μα δεν πίνουν πια οι νέοι μας; Τοστάκια και πορτοκαλάδες. ‘Ανθρωποι που δεν ενδιαφέρονται στην πλειοψηφία τους για τα εξαιρετικά σαπόρτ σχήματα. Οι Puta Volcano, με το δυνατό desert – νότιο ηχόχρωμά τους, οι τρομεροί The Big Nose Attack και οι πασίγνωστοι στοουνεράδες 1000 Mods. Ειδικά οι Big Nose Attack ήταν εξαιρετικοί, δεμένοι και ουσιαστικοί, είχαν το attitude εκείνων των «πρώτων» Black Keys που είχα ανακαλύψει, κάτι από το συγκινητικά τίμιο ροκ μπλουζ τους. Μα αυτοί οι άνθρωποι από κάτω δεν καταλαβαίνουν τίποτα. Είναι ξεκάθαρο ότι όποιος αγαπούσε τους Keys στο 80% της παραγωγής τους, θα έπρεπε να παραληρεί με την εξαιρετική εμφάνιση των «Μυτών», ειδικά αν λάβουμε υπόψη μας τις κοινές επιρροές και την υφολογική συγγένεια μεταξύ τους. Μήπως φταίει που δεν έχει βραδιάσει ακόμα, που δεν έχουν πιει αρκετά;
Όχι, οι φόβοι μου επαληθεύτηκαν με το χειρότερο τρόπο λίγο αργότερα, όταν βγαίνουν στη σκηνή οι Black Angels (μετά από μια μικρή ανάταση του κοινού στους πολυδιαφημισμένους 1000 Mods). Ποιοτική ψυχεδέλεια στα καλύτερά της. Εξαιρετικοί μουσικοί δίνουν μια εξαιρετική (και γνήσια «ροκ») παράσταση (αν και ο μέτριος ήχος δεν τους βοήθησε και τόσο). Σύμφωνοι, δεν έφτασαν στο επίπεδο της επικής εμφάνισης του Fuzz, είναι μπάντα που έτσι κι αλλιώς την απολαμβάνεις καλύτερα σε κλειστό κλαμπ με τον ήχο να σε χτυπάει κατάστηθα, ζαλισμένος απ’ τα φώτα, φτιαγμένος απ’ το σκοτάδι και τις αναθυμιάσεις του αλκοόλ και του χόρτου. Τι γίνεται δίπλα μου, είναι δυνατόν να μη χτυπιούνται όλοι στους ήχους του Young Men Dead; Στο έπος που ονομάζεται Molly Moves My Generation (με τη μαγική εκτέλεση που το συνόδευσε); Στο υπνωτικά Bελβετικό Bad Vibrations και το ξέσπασμα του Waterloo Waltz; Ποιοι είναι όλοι αυτοί δίπλα μου, αναρωτιέμαι ζαλισμένος από την κατάχρηση του αλκοόλ αλλά και τις μελωδίες των Angels. Δεν μπορώ να διανοηθώ ότι αυτό το ηχητικό παραλήρημα δεν αγγίζει παρά λίγους.
Και ύστερα βγαίνουν οι Black Keys. Οι μάζες μαζεύονται ασφυκτικά κοντά, τσιρίδες ακούγονται από παντού, έτοιμες κονσέρβες πλακάτ σηκώνονται (δημιουργίες της Cosmote). Δεν θα πω πολλά. Άψυχοι, άνευροι, με κακό, πολύ χαμηλό ήχο (όπως έγραψε εύστοχα ο Θοδωρής Ξουρίδας, «Φήμες λένε ότι η ένταση ήταν χαμηλωμένη για να βγαίνουν με καλό ήχο τα βίντεα στο γιουτούμπ – είναι αμαρτία όσοι πήγαν στη Μαλακάσα να μην έχουν ένα καλό αναμνηστικό μέχρι να ξαναπάνε του παραχρόνου σε συναυλία.»). Αυτό που ακούω δεν έχει καμία σχέση με τη μπάντα που είχα πάθει πλάκα πριν από δέκα χρόνια. Αδύναμες «ποπ» εκτελέσεις για να μην πονέσουν τα αυτιά μας. Μοναδική καλή στιγμή, όταν έμειναν οι δυο τους και έπαιξαν το I Got Mine. To χλιαρό χειροκρότημα επιβεβαίωσε αυτό που ήδη ήξερα. Πανικός και τσιρίδες στα χιτάκια τους, τα οποία, όπως ήταν φυσικό, αποτέλεσαν το μεγαλύτερο μέρος του σετ τους. Η συναυλία έκλεισε χωρίς encore, χωρίς να χαιρετίσουν, ούτε να παρουσιάσουν τους άλλους δύο φουκαράδες μουσικούς που τους συνόδευαν (και τους είχαν πεταμένους αφώτιστους στο βάθος της σκηνής), με την ομάδα που διοργάνωσε το event (μάλλον), να βγαίνει στη σκηνή μέσα σε ένα πανικό από κομφετί και πυροτεχνήματα, υπό τους ήχους γνωστού ρεγκε-ποπ χιτακίου, με τα πλήθη να χορεύουν και να πηδούν αλαλάζοντας. Ήμουν μουδιασμένος και το μόνο που ήθελα ήταν να διακτινιστώ κάπου μακριά.
Πραγματικά, δεν είμαι από αυτόυς τους «ροκάδες», τη συνομοταξία των πρωτοσιντάκιδων και πάει λέγοντας, είμαι ο πρώτος που θεωρώ επιβεβλημένη την εξέλιξη μιας μπάντας σε βάθος χρόνου, όμως αυτό το Σάββατο έγινα μάρτυρας, πάνω απ’ όλα, ενός κοινωνικού φαινομένου, με δύο όψεις, το οποίο μόνο θλίψη μπορεί να προκαλέσει σε έναν μουσικόφιλο (και σε έναν μουσικό). Από τη μία, μια μπάντα με πολλές ικανότητες να ξεπουλάει την όποια αυθεντικότητά της και προφανώς και την ίδια της την καλλιτεχνική ανεξαρτησία, με έκδηλα αποτελέσματα στην ποιότητα των τελευταίων δίσκων της και των ζωντανών εμφανίσεών της. Από την άλλη, ένα τεράστιο κοινό, εύκολα χειραγωγήσιμο, με μηδενική μουσική (ή όποια) παιδεία, το οποίο αδυνατεί να κρίνει (με οποιοδήποτε κριτήριο) και κατεβάζει αμάσητο ό,τι του σερβίρεται ως φιλέτο. Από τη μία την πτώση του Καλλιτέχνη, από την άλλη και τον εκφυλισμό του Αναγνώστη. Αυτά βεβαίως δεν είναι καινούρια πράγματα. Απλώς, λόγω προσωπικών επιλογών (σε ποιά λάιβ θα πηγαίνω, σε ποιους χώρους θα παίζω ως μουσικός), δεν είχα την ευκαιρία να τα νιώσω στο πετσί μου τόσο έντονα, όσο το προηγούμενο Σάββατο. Ευτυχώς, μέσα σε όλα, υπάρχουν και μπάντες σαν τους Black Angels (αλλά και τους δικούς μας The Big Nose Attack), απόλυτα προσηλωμένες και χωρίς καμία διάθεση για καλλιτεχνικές εκπτώσεις, που θα καλύψουν τις μουσικές μας ανάγκες και με το παραπάνω.
Social Links: