Από την πρώτη στιγμή που ανακοινώθηκε, με το διάγγελμα του πρωθυπουργού, η προσφυγή σε δημοψήφισμα, μετά το πρώτο πάγωμα και την όποια αμηχανία μπορεί να προκαλέσει κάτι τόσο ξαφνικό, καθώς προσπαθούσα να κάνω πρόχειρους υπολογισμούς για το αν βγαίνει ναι ή όχι, μου ήρθε στο μυαλό η εξής σκέψη: Ποια θα είναι η στάση του Κ.Κ.Ε και τι πρόκειται να κάνει αυτή τη φορά; Ελάχιστη ώρα μετά το διάγγελμα, η παρέμβαση του Γ. Γκιόκα, μέλος της Κ.Ε του Κ.Κ.Ε, μου έλυσε κάθε απορία σχετικά με τη στάση που αυτό θα ακολουθούσε. Και το όνομα αυτής; Άκυρο! Ακολουθώντας πιστά ένα ιστορικό κακών επιλογών, κατά τη διάρκεια της οικονομικής κρίσης, που οδήγησαν στην μείωση της εκλογικής του δύναμης και επιρροής, απέδειξε για άλλη μια φορά αυτό που τελικά πολλοί περιμέναμε: αδυναμία ανάγνωσης των νέων δεδομένων, όπως αυτά διαμορφώνονται από τις ταχύτατες εξελίξεις, και μια εσκεμμένη αδράνεια.
Ας κάνουμε όμως μια χρήσιμη ιστορική αναδρομή και ας σταθούμε σε κάποια σημαντικά γεγονότα που ουσιαστικά προαναγγέλλουν ή και ερμηνεύουν την τωρινή του στάση. Ξεκινώντας την ερμηνεία της κρίσης ως μια επιτυχημένη πρόβλεψη («εμείς τα λέγαμε»), προχώρησε σταθερά στην άρνηση ανάληψης ευθύνης στις εκλογές του 2012 αρνούμενο μετεκλογική συνεργασία με το ΣΥ.ΡΙΖ.Α. Η συνέχεια ήρθε 2 μόλις χρόνια μετά, στις αυτοδιοικητικές εκλογές, όπου «υπερασπιζόμενο το συμφέρον του λαού» κάλεσε σε αποχή από το δεύτερο γύρο με αποτέλεσμα την άνετη επικράτηση του Α. Μπέου στο Βόλο, ενώ κοντά σε αυτό βρίσκονται και τα παραδείγματα της Χαλκιδικής και της Ν. Φιλαδέλφειας, με διαφορετικό τέλος βέβαια. Και κάπως έτσι φτάσαμε στο σήμερα
Υιοθετώντας την ίδια καταγγελτική στάση ξανά και ξανά και εξισώνοντας το ΣΥ.ΡΙΖ.Α με τη Νέα Δημοκρατία κατάφερε να αποξενώσει ένα μεγάλο κομμάτι της βάσης του και να οδηγηθεί σε μια απομόνωση, από την οποία θεωρεί ότι θα βγει μόνο με μια ολοκληρωτική αποτυχία του ΣΥ.ΡΙΖ.Α, στην οποία και ποντάρει διακαώς. Στο ίδιο πλαίσιο εντάσσεται και η επιλογή του Κ.Κ.Ε να ψηφίσει «παρών» στο προοδευτικότερο νομοσχέδιο των τελευταίων ετών για την ιθαγένεια, με το σκεπτικό ότι εντάσσεται στη γενικότερη πολιτική της κυβέρνησης. Νομοσχέδιο που προφανώς και θα βελτίωνε έμπρακτα τη ζωή χιλιάδων μεταναστών.
Είναι προφανές ότι τοποθετώντας τα παραπάνω σε μια σειρά, το κάλεσμα για «άκυρο» στο δημοψήφισμα δεν εντυπωσιάζει ιδιαίτερα τελικά. Παρ’ όλα αυτά, ιδιαίτερα εντυπωσιακή ήταν η συλλογιστική πορεία που ακολούθησε ο Γ.Γ σε μια από τις χειρότερες ομιλίες που έχουν ακουστεί ποτέ, με αποτέλεσμα η αποκρυστάλλωσή της να μην οδηγεί σε ένα ξεκάθαρο συμπέρασμα για το τι καλεί τους ψηφοφόρους του να κάνουν, δημιουργώντας τους σύγχυση. Έτσι, είδαμε πέρα από το επαναλαμβανόμενο μοτίβο «τα λεγε ο Κ.Κ. Γέροντας», μια ακατάσχετη γενικολογία που είτε προτρέπει προς αποχή είτε προς άκυρο ψηφοδέλτιο στο οποίο θα καταγράφεται πάνω ένα μεγαλόπνοο όχι και στις δύο προτάσεις.
Για πολλά χρόνια αυτό το μονολιθικό και ορθόδοξο Κ.Κ.Ε έμενε στο απυρόβλητο γόνιμης κριτικής από την Αριστερά. Υπήρχε και υπάρχει η ανάγκη για μια σοβαρή κριτική (όπως αυτό το κομμάτι), που να ξεπερνά τις κακές ιστορικές αναλογίες (Βάρκιζα ως είθισται), τον ακατάσχετο λαϊκισμό (προδότες του Άρη) και να μεταφέρει το πεδίο της κριτικής από το μακρινό χθες στο ζωντανό σήμερα. Με την κριτική να μένει προσκολλημένη στο παρελθόν του, του δίνεται μια άφεση αμαρτιών σε οτιδήποτε συμβαίνει σήμερα, εγκλωβίζοντας τον κόσμο του σε μια εύκολη ανάλυση της πραγματικότητας.
Social Links: