Λίγες ώρες μετά την κρίσιμη ψηφοφορία στη Βουλή για τη στήριξη ή όχι της συμφωνίας –η οποία μέτρησε σημαντικές απώλειες για τον ΣΥ.ΡΙΖ.Α.– και περίπου μια εβδομάδα μετά το δραματικό δημοψήφισμα και την ευρύτατη επικράτηση του ΟΧΙ σε κάθε δήμο της χώρας, εν μέσω μιας πρωτοφανούς τρομοκρατίας και πόλωσης που λάμβανε χώρα τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό, γινόμαστε κοινωνοί ενός νέου δράματος: Πώς ερμηνεύεται το όχι του δημοψηφίσματος και αν, έναντι του τρίτου και ίσως βαρύτερου από όλα τα μνημόνια που έχουν ψηφιστεί-εφαρμοστεί μέχρι σήμερα, είναι προτιμότερη μια έξοδος από την Ευρωπαϊκή Ένωση και επιστροφή στο παλαιό εγχώριο νόμισμα, τη δραχμή.
Είναι δεδομένο ότι η κυβέρνηση, με τους παρόντες συσχετισμούς που επικρατούν στην Ευρώπη, προχώρησε σε μια αφελή ανάγνωση και ερμηνεία της πραγματικότητας, ποντάροντας σε μια διαλλακτικότητα των «εταίρων» της που δεν ήλθε ποτέ, με αποτέλεσμα να εγκλωβιστεί μετά από πέντε μήνες και να αντιμετωπίσει μια πραξικοπηματικού τύπου προσπάθεια για ανατροπή της, τόσο από το εξωτερικό, όσο και από το εσωτερικό. Σίγουρα όμως η ύστατη αυτή στιγμή δεν είναι η ιδανική για καταλογισμό ευθυνών στην κυβέρνηση, στους θεσμούς, στους «εταίρους», παρά την προφανή διαφορετική κατανομή της.
Η πραγματικότητα όμως έχει ήδη διαμορφωθεί και οι ορατές επιλογές φαίνονται να είναι μόνο δύο: είτε μια κακή συμφωνία είτε μια «μη» συμφωνία, η λεγόμενη «ρήξη». Είναι όμως η ρήξη και έξοδος από την Ε.Ε πραγματικά μια επιλογή; Ερμηνείες του τύπου «μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα» μάλλον αποτυγχάνουν να παρουσιάσουν εύστοχα τις συνέπειες μιας ρήξης, εξισώνοντας την με την (κακή) συμφωνία. Εάν μια ψύχραιμη ερμηνεία του δημοψηφίσματος επαληθεύει με το παραπάνω την υπόθεση ότι η Ελληνική κοινωνία σε μεγάλο βαθμό έχει πτωχοποιηθεί και έχει κυριαρχήσει μια νοοτροπία ότι η εξαθλιωμένη κοινωνία δεν έχει τίποτα να χάσει, είναι γεγονός ότι με ένα Grexit θα έχει ακόμα πράγματα να χάσει. Μια άτακτη ρήξη την Κυριακή θα σημάνει τουλάχιστον βραχυπρόθεσμα, χωρίς καμία διάθεση τρομοκράτησης, ένα πρωτοφανές χάος. Το απροετοίμαστο κράτος και την όλη (αργή) διαδικασία υιοθέτησης και κοπής νέου νομίσματος θα συνοδεύσει ένας τεράστιος πληθωρισμός, εκμηδενίζοντας την αγοραστική δύναμη μεσαίων και κατώτερων στρωμάτων, η (επαν)εφεύρεση της μαύρης αγοράς, εξαΰλωση των καταθέσεων και πιθανός κοινωνικός αναβρασμός. Μια πραγματική καταστροφή των λαϊκών στρωμάτων που μια αριστερή κυβέρνηση με βεβαιότητα δεν πρέπει και δεν μπορεί να διαχειριστεί.
Είναι ιστορική ευθύνη της Αριστεράς η υιοθέτηση μιας υπεύθυνης στάσης που θα προφυλάξει τον ίδιο το λαό της από τα χειρότερα. Είναι απολύτως αναγκαίος ο παραγκωνισμός εκείνων των φωνών στο εσωτερικό της που μιλούν για ρήξη, για το παράδειγμα της Αργεντινής, αγνοώντας τις πραγματικές της συνέπειες· φωνών που απέδωσαν μια ερμηνεία στο ΟΧΙ του δημοψηφίσματος καθαρά ιδεοληπτική και την ύστατη ώρα της ευθύνης έθεσαν τον εαυτό τους έξω από αυτή.
Αποδυναμώνοντας τον ΣΥ.ΡΙΖ.Α. «εκ των έσω», αποδυναμώνονται ουσιαστικά εκείνα τα κοινωνικά στρώματα που τον ανέδειξαν, χάνοντας τη φωνή τους καθώς και το πάγιο αίτημα τους για μια δημοκρατικότερη εκπροσώπηση. Εξάλλου είναι πλέον προφανές ότι «το παιχνίδι παιζόταν από την αρχή σε δύο ημίχρονα», όπου το «πρώτο ημίχρονο», η αποτυχία στις διαπραγματεύσεις για μια έντιμη συμφωνία, δεν θα πρέπει να επηρεάσει στο ελάχιστο το «δεύτερο ημίχρονο», τις μεγάλες μεταρρυθμιστικές τομές της ελληνικής κοινωνίας. Η κοινωνία έχει ανάγκη από μεγάλες μεταρρυθμίσεις σε ολόκληρο το φάσμα της, όπως αυτή της ιθαγένειας, που θα συνεχίσουν να ταυτίζουν την Αριστερά με την πρόοδο, την ευθύνη και την Δημοκρατία.
Social Links: