Ένας καπνός βγήκε χθες, μετά από μια βασανιστική πολύμηνη διαδικασία. Κανείς όμως δεν μπορεί να πει με βεβαιότητα ποιο είναι το χρώμα του. Το σίγουρο είναι ότι η Αριστερά δέχτηκε ένα πολύ ηχηρό χαστούκι και μια συντριπτική ήττα. Και το χειρότερο όλων είναι ότι αυτή η συντριβή έχει δυνατό αντίκτυπο στα κινήματα ενάντια στη λιτότητα τα οποία έχουν αρχίσει να ενισχύονται σε Ισπανία, Ιρλανδία αλλά και σε Γαλλία και Ιταλία.
Δεν μπορώ να κατηγορήσω την κυβέρνηση ούτε για τις προθέσεις της, ούτε και την «προδοσία» του ΟΧΙ που ακούστηκε εκκωφαντικά μόλις μια βδομάδα πριν. Αυτό για το οποίο μπορώ σίγουρα να την κατηγορήσω είναι για απίστευτα λάθη στην τακτική της, λάθη που άρχισαν να γιγαντώνονται όσο προχωρούσαμε προς το τέλος της διαπραγμάτευσης.
Η κυβέρνηση με τη ρητορική και με την ασάφεια της κατάφερε να συσπειρώσει μια ευρύτατη πλειοψηφία και να γίνει ίσως η ισχυρότερη κυβέρνηση που έχει δει μεταπολιτευτικά η Ελλάδα. Ήταν τόσο τραγικοί οι χειρισμοί των τελευταίων εβδομάδων όμως που φτάσαμε στο σημείο του να έχουμε κυβέρνηση του 60% που ουσιαστικά δεν έχει δικαιοδοσία για τίποτα. Ό,τι και να συνέβαινε μετά το δημοψήφισμα, με Grexit ή συμφωνία, ο καθένας θα μπορούσε να μιλήσει για προδοσία της ψήφου του λαού.
Τα λάθη πολλά και προφανή με πρώτο την απόλυτη εμπιστοσύνη σε αυτή την Ευρωπαϊκή Ένωση, σε αυτό το φρενοκομείο της ισχυρής νομισματικής αλλά χαλαρής πολιτικής ένωσης κρατών. Λόγω της εμπιστοσύνης αυτής κανείς δεν προετοίμασε ούτε στο ελάχιστο ένα σχέδιο για αντιμετώπιση των συνεπειών ενός Grexit. Η χθεσινή Σύνοδος Κορυφής ήταν πια έτοιμη για βρόμικες πολιτικές, για ολική παράδοση της πρώτης αριστερής κυβέρνησης πανευρωπαϊκά. Ο Τσίπρας υπό τις παρούσες συνθήκες δεν μπορούσε ούτε να διανοηθεί τη ρήξη. Μια άτακτη χρεοκοπία με ταυτόχρονη αλλαγή από ένα σκληρό σε ένα υποτιμημένο νόμισμα θα ήταν πραγματικά καταστροφική. Μην έχουμε ψευδαισθήσεις! Δεν θα ήταν ούτε απελευθερωτική. Το προσωρινό σπάσιμο των δεσμών της Ευρωζώνης θα ακολουθούσαν ακόμα πιο σκληρά και πιεστικά δεσμά. Αυτή τη φορά θα προέρχονταν από διαφορετικά μέρη του ντόπιου και ξένου κεφαλαίου που θα αποκτούσαν σχεδόν παντοκρατορία αγοράζοντας τα πάντα σε εξευτελιστικές τιμές. Η σκληρή κριτική δεν πρέπει να αναλωθεί στο γιατί έγινε αυτή η εξευτελιστική συμφωνία αλλά στο γιατί φτάσαμε σε μια Σύνοδο Κορυφής υπό αυτές τις συνθήκες.
Ποια θα είναι η επόμενη μέρα; Μαύρη, μίζερη και χωρίς καμία προοπτική. Ο ΣΥΡΙΖΑ θα αναγκαστεί να μπει σε κοινή κυβέρνηση με τα παλιά κόμματα χάνοντας ουσιαστικά και το τελευταίο πλεονέκτημα που έχει απέναντι στους προηγούμενους διαχειριστές, το ηθικό. Η συγκυβέρνηση με διεφθαρμένα κόμματα θα κάνει πολύ πιο δύσκολο το χτύπημα της εγχώριας διαπλοκής καναλιών, επιχειρηματιών και τραπεζών. Η προσπάθεια για τα προοδευτικά νομοθετήματα όσον αφορά τα ανθρώπινα και ατομικά δικαιώματα είναι προφανώς καλοδεχούμενη αλλά υπό το συγκεκριμένο οικονομικό περιβάλλον σχεδόν ανέφικτη.
Η μόνη ουσιαστική λύση είναι η διεξαγωγή νέων εκλογών το φθινόπωρο, εκλογών στις οποίες ο ΣΥΡΙΖΑ θα μπει με σκοπό να μην χρειαστεί να κυβερνήσει με ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και Ποτάμι και εκλογών στις οποίες θα γεννηθούν ή θα ενισχυθούν σχηματισμοί από τα αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ με βασικό τους αίτημα τον σχεδιασμό ενός πλάνου που θα θέτει την Ελλάδα εκτός Ευρωζώνης. Ο ΣΥΡΙΖΑ παρότι φανερά ηττημένος μπορεί να γίνει το σύμβολο της Ευρώπης που πρέπει να αλλάξει.
Τα πράγματα βέβαια θα κινηθούν σε πολύ γρήγορο ρυθμό και κανείς δεν μπορεί να προβλέψει προς τα πού. Πολύ πιθανό να προχωρήσουμε σε μια διάλυση της Ευρωζώνης στο –όχι και τόσο απώτερο– μέλλον. Οι συγκρούσεις μεταξύ Ευρωπαϊκού Βορρά και Νότου θα αρχίσουν να φαίνονται ήδη από το ερχόμενο φθινόπωρο. Ως αρχή του τέλους της Ευρώπης ίσως θα καθοριστεί το ξύλο μεταξύ του Ρέντσι με τον Ολλανδό πρωθυπουργό στους διαδρόμους έξω από τη Σύνοδο. Σε κάθε περίπτωση, η επόμενη μέρα βρίσκει την Ελλάδα εντός Ευρώπης αλλά τους Έλληνες πιο μακριά από ποτέ ως προς την πίστη τους σε αυτή.
Όσο για μας, θα βρίσκουμε μπροστά μας για πολύ καιρό ακόμα αυτή την ήττα. Θα την βλέπουμε στα χαμόγελα των Μπογδάνων και των Γιωργιάδηδων. Όσοι κατέβαζαν μόνοι τα παντελόνια για να φάνε τις χαστουκιές του βασανιστή τους τώρα χαίρονται και ανακουφίζονται επειδή εκείνος που αντιστάθηκε τώρα τις τρώει χειρότερα. Είναι και αυτή μια ανθρώπινη αντίδραση.
Στις χαραμάδες ελπίδας μπορεί να προσθέσει κανείς ότι η κυβέρνηση κατάφερε να καταστήσει το ελληνικό ζήτημα διεθνές. Όλοι έμαθαν χθες πώς λειτουργεί η Ευρωπαϊκή Ένωση. Περάσαμε το πρώτο μικρό λοφάκι πριν το βουνό που είναι η κινητοποίηση για να την αλλάξουμε. Ας ελπίσουμε ότι αυτό το βουνό θα το ανέβουμε σύντομα. Έχουμε υποχρέωση να ελπίζουμε. Δεν μπορούμε να μείνουμε απλά η γενιά που μόνο χαρακτηριστικό της θα είναι ότι κατάλαβε πόσο χαμηλό είναι το ταβάνι των διεθνών συσχετισμών στο οποίο κουτούλησε. Η Ευρώπη είναι πράγματι το σπίτι μας αλλά μπορεί να γίνει άνετα και ο τάφος μας. Θα παλέψουμε να μείνει το πρώτο. Και ας χάσουμε.
Social Links: