Θεσμός το Fuzztastic πλέον. Στο περσινό δεν μπόρεσα να πάω λόγω διαφόρων θεμάτων, οπότε η παρουσία μου στη φετινή διοργάνωση ήταν επιβεβλημένη, καθώς πολλά από τα συγκροτήματα ήθελα να τα δω λάιβ εδώ και καιρό. Μετά από τρία διαφορετικά λεωφορεία (Λάρισα – Θεσσαλονίκη, Θεσσαλονίκη – Δράμα, Δράμα – Κοκκινόγεια), φτάσαμε στο χώρο διεξαγωγής του φεστιβάλ. Απίστευτο μέρος με πάρα πολύ πράσινο και τη λίμνη να του προσδίδει άλλη γοητεία (και ολίγη από υγρασία + κουνούπια αλλά τα παραβλέπεις). Μεγάλο θετικό της όλης φάσης οι πεντακάθαρες τουαλέτες και ντουζιέρες. Μοναδικό αρνητικό κάποιες τσιμπημένες τιμές (γιατί 1,50 € το κουτάκι η Βεργίνα ρε παιδιά;).
Στο δια ταύτα λοιπόν. Ο πρώτος μας καφές εκεί είχε ως υπόκρουση τους ήχους των Βούλγαρων Sativa, στην πρώτη επίσκεψή τους στην Ελλάδα. Αν και με μόλις ένα EP στις αποσκευές τους, το space/psychedelic rock τους ήταν αρκούντως ταξιδιάρικο και ταιριαστό με την ώρα και το μέρος. Ακολούθησαν οι Θεσσαλονικείς Instant Boner, το ντεμπούτο των οποίων μου άρεσε αλλά ποτέ δεν είχα ακούσει λάιβ μέχρι τότε. Το σαξόφωνο που με ιντρίγκαρε στο στούντιο τους απογείωσε λάιβ. Ειδικά τα γκρούβι / φάνκι περάσματα ήταν τα highlights της εμφάνισής τους. Στο ξεκίνημα της εμφάνισης των Night Knight (ή αλλιώς «ο ντράμερ των Planet of Zeus τώρα αρπάζει κιθάρα και μικρόφωνο») έπιασε μια μίνι μπόρα η οποία πήγε το πρόγραμμα μία ώρα πίσω. Το συγκρότημα παρ’όλα αυτά παρουσιάστηκε πολύ καλοδουλεμένο και έδειξε ότι μπορεί να μην είναι όσο φλώρικο ακούγεται ένα είδος όπως το soft rock. Εξαιτίας της προαναφερθείσας διακοπής η εμφάνιση των Psychedelic Trips to Death μετατέθηκε στο τέλος της βραδιάς και στάθηκε αφορμή να τους χάσω δυστυχώς (η συσσωρευμένη κούραση της μέρας σε συνδυασμό με αρκετές μπύρες με έκαναν να αποσυρθώ στη σκηνή και να παραδοθώ στην αγκαλιά του Μορφέα υπό τους ήχους τους). Συνέχεια με Black Hat Bones, οι οποίοι μου φάνηκαν αρκετά επαγγελματίες αλλά το hard rock τους, παρότι παιγμένο με πολλή ενέργεια, με κούρασε ελαφρώς (ίσως γιατί δεν είναι και ο πλέον προσφιλής μου ήχος).
Οι Ιταλοί Black Rainbows που τους διαδέχτηκαν θύμισαν αρκετά 70s με τις τιγκαρισμένες στο fuzz κιθάρες τους και την όλη ψυχεδέλεια που τους διακατείχε. Πρώτη εμφάνιση κι αυτών στην Ελλάδα και κρίνεται άκρως επιτυχημένη και ορεξάτη (μάλλον δεν είναι τυχαίο που τον Οκτώβρη ξαναέρχονται για μίνι ελληνικό τουρ). Η τελευταία μπάντα που είδα την πρώτη μέρα ήταν οι γνωστοί και μη εξαιρετέοι Samsara Blues Experiment. Η σχέση τους με το ελληνικό κοινό γνωστή εδώ και μερικά χρόνια και πολύς κόσμος φαινόταν ότι τους περίμενε πώς και πώς. Αν και δεν μπορώ να πω ότι απογοητεύτηκα, δυστυχώς φάνηκε ότι ο ήχος τους χάνει αρκετό από τον όγκο του ως τρίο. Δεν ξέρω αν θα βελτιωθεί αυτό στην πορεία τους από εδώ και πέρα, υπήρχαν όμως κομμάτια τους που με κούρασαν εξαιτίας αυτής της έλλειψης δεύτερης κιθάρας. Η σκηνική τους παρουσία βέβαια ήταν αρκετά δυναμική αν και ελαφρώς διεκπεραιωτική.
Απόγευμα Κυριακής κι ένα πρόβλημα στο soundcheck των Nightstalker θα καθυστερήσει την έναρξη κατά μία ώρα περίπου με αποτέλεσμα τη μετακίνησή τους σε θέση άτυπου headliner της 2ης μέρας. Ξεκινάμε με Their Methlab (η μία από τις 2 μπάντες του φεστιβάλ που είχα ξαναδεί) οι οποίοι είναι ακόμη πιο σφιχτοδεμένοι από όταν τους είχα δει σαπόρτ στους Sleepstream στο Eightball. Εμπνευσμένες post-rock / metal συνθέσεις, απλωμένες όπου χρειάζεται αλλά αρκετά δυναμικές στις «εκρήξεις» τους. Οι Big Nose Attack δυστυχώς δεν κατάφεραν να με κερδίσουν, είτε επειδή είχα ενθουσιαστεί με τους προηγούμενους είτε επειδή μου φάνηκαν ελαφρώς τετριμμένες οι συνθέσεις τους. Μπορώ να πω πάντως ότι με εξέπληξε ευχάριστα το πόσο γεμάτο ήχο είχαν αν και είναι μόνο δύο άτομα. Οι Stonebringer από την άλλη με κέρδισαν από την αρχή, χάρη στο ότι οι συνθέσεις τους είναι ξεκάθαρα εμπνευσμένες από αρκετές μπάντες που αγαπώ (Mastodon, Baroness, Kylesa και γενικά Georgia και μούσια). Απίστευτη ενέργεια από όλους και ειδικά από τον frontman που δε σταμάτησε στιγμή να χτυπιέται. Η εμφάνιση των Whereswilder, αντίστοιχα με αυτή των Black Rainbows, θύμισε έντονα παλιότερες εποχές αλλά αυτή τη φορά τα 60s. Psychedelic rock με κάποια stoner περάσματα και πολύ ωραία φωνητικά. Ειδικά το τελευταίο κομμάτι εξελίχθηκε σε ένα ανελέητο εννιάλεπτο τζαμάρισμα που ανέδειξε τις αρετές όλων των μελών και περισσότερο του ντράμερ που ήταν σαν να ήθελε να επισκιάσει όσους παίξανε πριν ή μετά. Οι Temple of the Smoke από τη Σερβία βέβαια ήταν μια κατηγορία μόνοι τους. Στη διάρκεια της εμφάνισής τους άκουσα από space rock μέχρι dub (!) κι από krautrock μέχρι doom metal. Απίστευτοι μουσικοί όλοι τους και μία μοναδική μπάντα που αξίζει να ακουστεί από όλους όσους αρέσκονται σε προοδευτικούς ήχους (με την πραγματική έννοια του «προοδευτικού»).
Οι Elder είχαν δύσκολο έργο μετά από μια τέτοια εμφάνιση αλλά απέδειξαν το λόγο που είναι τόσο μεγάλο όνομα στο underground και ίσως η κύρια ατραξιόν του φεστιβάλ φέτος. Είχαν ίσως τον καλύτερο ήχο από όλους όσους παίξανε εκείνο το διήμερο και αυτό βοήθησε ακόμα περισσότερο να φανεί η πολυπλοκότητα των συνθέσεών τους. Λιγομίλητοι και προσηλωμένοι στο έργο τους, οι Αμερικάνοι δώσανε εξαιρετικό σόου και ο κόσμος απόλαυσε κάθε στιγμή. Και μετά, ξεκίνησε το πάρτυ. Οι ‘stalker είχαν πολλή όρεξη κι αυτό φάνηκε από την πρώτη στιγμή. Από την απόδοσή τους που ήταν αψεγάδιαστη μέχρι τις γνωστές ατάκες του Argy («Δε γαμάνε;» για τους υπόλοιπους της μπάντας με το που τελείωσαν ένα τζαμάρισμα, «Σας αξίζουμε» και διάφορα τέτοια χαριτωμένα). Τα pits και τα stage divings έδιναν και έπαιρναν, όπως και οι κραυγές που ζητούσαν αγαπημένα κομμάτια (πάντα κάποιος θα φεύγει παραπονεμένος). Το encore με τα πιο πρόσφατα Dead Rock Commandos και Children of the Sun (φυσικά!) έκλεισε με τον καλύτερο τρόπο την εμφάνισή τους αλλά και το φεστιβάλ γενικότερα.
Συστήνω ανεπιφύλακτα την εμπειρία του Fuzztastic σε όλους τους λάτρεις των ήχων που περικλείει. Πλέον τα παιδιά έχουν ανεβάσει τον πήχη όσον αφορά τα ονόματα που προσκαλούν και περιμένω εναγωνίως να ξεκινήσουν τις ανακοινώσεις για το επόμενο, στο οποίο ευελπιστώ να παρευρεθώ!
Social Links: