Μια κάπως περίεργη καλοκαιρινή λίστα ανάγνωσης

Το ρητό «τόσα πολλά βιβλία, τόσος λίγος χρόνος», λίγο πολύ, το έχουμε ακούσει. Το ρητό «διάβασα-κάτι-βιβλία-μου-γύρισαν-τα-μυαλά-και-δε-νομίζω-να-επανέλθουν-στο-κανονικό» δεν το ακούς τόσο συχνά. Ή τουλάχιστον όσοι τα διαβάζουν, τα κρύβουν καλά.

Ήρθα για να λύσω αυτό το πρόβλημα!

Ιδού, η καλοκαιρινή weird reading list, με τα γκροτέσκα και παρανοϊκά βιβλία που με συνόδευαν αυτό το καλοκαίρι – κατα τ’άλλα ακολουθούμε πιστά την πόρωση με αστυνομικά- :

1) City of Saints and Madmen: The Book of Ambergris (2001), του Αμερικανού συγγραφέα Jeff Vandermeer.

Πρόκειται για συλλογή μικρών ιστοριών στην φανταστική πόλη Ambergris. Στην πόλη κατοικούν άνθρωποι αφού δίωξαν τους ιθαγενείς κατοίκους της- μία φυλή ανθρωποειδών μανιταριών, και ναι καλά διαβάσατε, και που τώρα αυτοί αναγκάζονται να μένουν υπόγεια. Στην πόλη αυτή συμβαίνουν πολλά και διάφορα, μυστηριώδη, τρομακτικά, όμορφα και σαγηνευτικά συμβάντα, με εξαιρετικά περίεργους χαρακτήρες. Ό,τι καλύτερο για να χαθείς μέσα σ’αυτήν την πόλη και να βρεις τον εαυτό σου να τη νοσταλγεί ακόμα παραπάνω στο τέλος.

2) The King in Yellow (1895), του αμερικανού Robert W. Chambers.

Όσοι δηλώνουν φανατικοί με την πρώτη σεζόν του True Detective, όσοι καθηλώθηκαν από τους σκοτεινούς και μυστηκιστικούς χαρακτήρες της, και ανατρίχιασαν με τους στίχους που απαγγέλει ο Reggie Ledoux, λίγο πριν το θάνατο του, όπως το «the black stars rise», αλλά και τις αναφορές περί Carcossa, τότε πρέπει να διαβάσουν αυτή τη συλλογή ιστοριών τρόμου.

Strange is the night where black stars rise,

And strange moons circle through the skies,

But stranger still is

Lost Carcosa.

To King In Yellow, αυτό καθ’αυτό, είναι ένα φανταστικό θεατρικό έργο, το οποίο εμφανίζεται στις ιστορίες του συγγραφέα. Στίχοι ή και αναφορές από το έργο αυτό βρίσκονται διάσπαρτοι σε όλο το βιβλίο, αλλά στις 4 πρώτες ιστορίες παρακολουθούμε τους χαρακτήρες που έχουν διαβάσει αυτό το θεατρικό και έχουν χάσει ολότελα τα λογικά τους. Και αυτό γιατί το φανταστικό αυτό θεατρικό υποτίθεται πως είναι τόσο σκοτεινό και τρομακτικό, που όποιος το διαβάσει τρελαίνεται. Όλες οι ιστορίες, λίγο πολύ, συνδέονται μεταξύ τους με κοινή θεματολογία και μοτίβα. Έχουν πολύ μακάβριο τόνο και είναι εξωπραγματικά περίεργες. Προσωπικά δεν πίστευα πως γίνεται να γράψει κανείς κάτι τέτοιο!

Πολλοί έχουν χαρακτηρίσει τον συγγραφέα ως τον χαμένο σύνδεσμο μεταξύ του Edgar Allan Poe και του Stephen King. Μιας και ο πρώτος είναι γνωστός για το παρανοϊκό είδος κοσμικού τρόμου που έγραφε, και ο τελευταίος για το ταλέντο του στον υπερφυσικό τρόμο, αυτό ίσως δώσει μια καλύτερα ιδέα του τι σημαίνει Robert Chambers.

3) The Air Loom (1790), του Ουαλού James Tilly Matthews.

Για μένα αυτό ήταν το αποτελείωμα. Για άλλους μπορεί να είναι άλλη μία μέρα στο μυαλό ενός ψυχασθενή, αλλά αμφιβάλλω, πολύ αμφιβάλλω!

Ας το πάρουμε από την αρχή.

Ο τύπος ζούσε στο Λονδίνο από το 1770 μέχρι το 1815 όπου και πέθανε. Και είχε εισαχθεί στο ψυχιατρείο γιατί διαγνώστηκε με παρανοϊκή σχιζοφρένεια.

Ωραία.

Αυτός πίστευε ότι μια συμμορία από εγκληματίες και κατασκόπους, οι οποίοι ήταν επαγγελματίες στην πνευματική χημεία, είχαν εγκατασταθεί κάπου και τον βασάνιζαν –προσέξτε- με ακτίνες από μία μηχανή που ονομαζόταν Air Loom. Όσο για τα βασανιστήρια που του ασκούσαν έχουμε το Lobster-cracking, Stomach-skinning, Apoplexy-working with the nutmeg grater…;

Εκτός αυτού, ο τύπος πίστευε πως όλα αυτά γινόντουσαν –α, και εννοείται πως υπήρχαν κι άλλες τέτοιες μηχανές διάσπαρτες στο Λονδίνο- για πολιτικό έλεγχο προσώπων που ήταν στην κυβέρνηση, εκτός του ίδιου. Μέσω των ακτινών της μηχανής μπορούσαν να ελέγχουν σκέψεις και να διαβάσουν το μυαλό τους.

Στο βιβλίο έχει σχέδια και από το προαναφερθέν μηχάνημα, παρακαλώ!

4) Ubik (1969), του αμερικανού Philip K. Dick.

Σε γενικές γραμμές πρόκειται για sci-fi μυστηρίου. Σε πιο ειδικές γραμμές πρόκειται για μια ιστορία που δεν μπορείς να βγάλεις και πολύ άκρη, γιατί ο ίδιος ο συγγραφέας δε σ’αφήνει να βγάλεις άκρη. Για αρχή, οι χαρακτήρες ίσως να είναι νεκροί. Ίσως και όχι. Ακόμα δεν έχω καταλάβει…

Επίσης, έχουμε τηλεπαθητικούς ανθρώπους στο φεγγάρι (;), ένα παιδάκι που ρουφάει τη ζωή από κόσμο, και άλλα τέτοια λογικά και καθημερινά πράγματα. Το καλό είναι ότι για όσους έχουν την τάση να βαριούνται εύκολα, αυτό το βιβλίο δεν σ’αφήνει να βαρεθείς, καθώς πρέπει να προσέχεις κάθε του σελίδα και να προσπαθείς να δίνεις λύσεις στο μυστήριο αυτό με κάπως φιλοσοφημένη προσέγγιση, όπως την αιώνια πάλη μεταξύ ζωής και θανάτου, ή τι καθιστά ένα πτώμα και τι όχι. Παράλληλα είναι και μία εξαιρετική κριτική για τις παρανοϊκές τάσεις ψυχολογίας που επικρατούσε προς τα τέλη της δεκαετίας του ’60, σχετικά με τις εταιρικό τρόπο ζωής, τις κυβερνήσεις και την ασταθή πολιτική ζωή.