Το κείμενο αυτό ξεκίνησε να γράφεται πριν τον πρόωρο θάνατο του Wes Craven και τελείωσε μετά απ’ τον άδικο χαμό του, ως ένας μικρός φόρος τιμής στον άνθρωπο που συνένωσε μαεστρικά το φυσικό με το υπερβατικό στοιχείο δημιουργώντας την μυθολογία του υπο-είδους του suburban home invasion και του teen slasher ενώ παράλληλα έπαιζε με την αποδόμηση του genre του τρόμου καθ’ όλη την πορεία της λαμπρής καριέρας του.
Είναι αλήθεια ότι στο άκουσμα της τηλεοπτικής μεταφοράς του meta αριστουργήματος του Craven Κραυγή Αγωνίας στο αμερικάνικο ΜΤV, επικράτησε δυσφορία και αμφιβολίες για την επιτυχία του εγχειρήματος, όχι τόσο για την ποιότητα του show- άλλωστε η παρουσία του Craven ως παραγωγού εγγυόταν ένα κάποιο έλεγχο στο τελικό αποτέλεσμα- αλλά για το κανάλι που θα φιλοξενούσε την σειρά. Η στροφή του ΜΤV σε φθηνά reality shows με πρωταγωνιστές ξεπεσμένους stars και celebrities φόβιζε τους οπαδούς του Craven όσον αφορά την μεταφορά του φιλμ στην μικρή οθόνη. Το ΜΤV άλλωστε, διεκδικεί την ταυτότητα του φορέα και διαμορφωτή της μαζικής κουλτούρας από την στιγμή της σύστασης του. Η Γενιά Χ, η γενιά που αποθέωσε την κινηματογραφική Κραυγή Αγωνίας εκφραζόταν μέσα από το MTV και παράλληλα εξέφραζε την κουλτούρα του καναλιού.
Στο άνυδρο τοπίο των ταινιών τρόμου της δεκαετίας του 1990, η Κραυγή Αγωνίας ήρθε ως καταιγίδα. Η δεκαετία της αποδόμησης βρήκε το κινηματογραφικό της αντίστοιχο. Η γενιά της νίκης αποδομούσε τα μέσα που την οδήγησαν σε αυτή. Έτσι, ήρθε και η σειρά του κινηματογράφου. Η πλούσια εικοσαετία στις ταινίες τρόμου που προηγήθηκε της δεκαετίας του Scream είχε φτάσει στο τέλος της. Τα teen slashers βολόδερναν μεταξύ ανυπαρξίας και κακών ιδεών και γενικότερα το είδος του τρόμου περνούσε την χειρότερη φάση της ύπαρξής του. Τότε, ήρθε ο Craven να δώσει ένα μεταμοντέρνο φιλί στο είδος και παράλληλα να υποκλιθεί καθώς έριχνε την αυλαία σε ένα ολόκληρο genre του τρόμου που αυτός και ο Carpenter είχαν δημιουργήσει.
Η Κραυγή Αγωνίας του 1996 ήταν ένα μεταμοντέρνο κινηματογραφικό επίτευγμα γιατί λειτούργησε διπλά: Ως σάτιρα σε ένα είδος που παρήκμαζε εκθέτοντας όλους τους μηχανισμούς του τρόμου και τα κλισέ του δίνοντας μας μια ματιά από μέσα και ως μια σπουδαία ταινία τρόμου γεμάτη σασπένς, αγωνία, φόνους και ένα νέο iconic δολοφόνο ο οποίος βρήκε το χώρο του στο πάνθεον των αιμοσταγών δολοφόνων του τρόμου: τον Ghostface. Σινεφίλ δολοφόνοι, διακωμώδηση των κανόνων των ταινιών τρόμου, κινηματογραφικές μεταφορές αληθινών γεγονότων, ο κανόνας της τριλογίας τον οποίο «έσπασε» με την δημιουργία μιας τέταρτης ταινίας (Scream 4), προσπάθεια αιτιολόγησης των κινήτρων των δολοφόνων και άλλα πολλά, ήταν κάποιες από τις θεματικές και τα μοτίβα που ο Craven έθιξε. Αν το Fight Club ήταν το Αποκάλυψη Τώρα της γενιάς του ΜΤV, ηΚραυγή Αγωνίας ήταν Η Νύχτα με τις Μάσκες της δεκαετίας του 90’. Δεν είναι τυχαίο που η συγκεκριμένη ταινία αναλύεται μέσα στο φιλμ.
Το τηλεοπτικό Scream είναι η τελευταία προσθήκη στην κινηματογραφική τετραλογία. Γεννημένο στην εποχή όπου οι δημιουργοί χρησιμοποιούν την τηλεόραση ως μέσο για το ξεδίπλωμα των αφηγήσεων τους, το τηλεοπτικόScream βρίσκει επάξια την θέση του μέσα στο κανάλι το οποίο εξέθρεψε την κουλτούρα μέσα από την οποία ξεπήδησε η πρώτη ταινία.
Διατηρώντας ως κύρια σεναριακή ιδέα την μικρή επαρχιακή πόλη, το λύκειο, τις σινεφίλ αναφορές και ένα δολοφόνο που έρχεται από τα παλιά, η τηλεοπτική μεταφορά μπολιάζεται από την σύγχρονη μαζική κουλτούρα, τις κοινωνικές αλλαγές της εποχής, την πορεία του είδους του τρόμου και την χρυσή εποχή της τηλεόρασης. Η ενδοσκόπηση των δημιουργών του horror genre που παρατηρείται τα τελευταία χρόνια με την επανεφεύρεση των θεματικών και των στυλιστικών επιλογών του είδους (It Follows,House of the Devil, The Guest, The Babadook κ.ά.) αλλά και οι επιρροές του torture porn (Saw, Hostel) και της Splat Pack, φέρνουν την σειρά πιο κοντά στο τέταρτο Scream.
Η σειρά είναι ένα young adult horror δράμα πλημμυρισμένο από pop αναφορές σε άλλες τηλεοπτικές σειρές με διαθέσεις μεταμοντέρνας ανάλυσης της έκρηξης της τηλεοπτικής παραγωγής της εποχής μας, γεμάτο αίμα, φρικιαστικούς φόνους και γραφική βία. Πολλά στοιχεία έχουν εκμοντερνιστεί. Η τηλεόραση ως μέσο διάδοσης της είδησης των δολοφονιών έχει αντικατασταθεί από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης που κάνουν viral κάθε δολοφονία. Άλλες φορές χρησιμοποιούνται από τον δολοφόνο για την real time προβολή μιας δολοφονίας. Ευθεία αναφορά στην καίρια θέση της τεχνολογίας στην ζωή μας. Η καινοτομία της σειράς έγκειται στο γεγονός ότι τη στιγμή που προβάλλεται το κάθε επεισόδιο της, εμφανίζεται σε super το soundtrack κάθε σκηνής ενώ hashtags προσκαλούν τους θεατές να τουιτάρουν τις απόψεις τους εκείνη την στιγμή με τρανταχτό παράδειγμα το hashtag #runRileyrun την στιγμή που ο δολοφόνος κυνηγά την Ράιλι. Μία διαδραστική εμπειρία παρακολούθησης ενός show από το κανάλι που δημιούργησε την κουλτούρα της γενιάς που παρακολουθεί το show και αυτής που απεικονίζει. Μια μεταμοντέρνα κατασκευή μιας νέας γενιάς τηλεθεατών.
Αντί επιλόγου, θα κλείσω το κείμενο με μια φωτογραφία που αντανακλά τις επιρροές και την meta αισθητική του μεγάλου Wes Craven.
Social Links: