Ήθελα καιρό να γράψω κάτι για το Βασίλη Λεβέντη, δεδομένης της -μάλλον απροσδόκητα- μεγάλης δυναμικής που απέκτησε τον τελευταίο χρόνο, αλλά διαρκώς το ανέβαλα και το καθυστερούσα. Την αναβλητικότητά μου βέβαια έπαυσε με τον καλύτερο τρόπο η δημοσίευση του προεκλογικού σποτ, αισθητικής περίπου Γ’ Εθνικής, του κόμματός του, της Ένωσης Κεντρώων, η παρουσία του στη ΔΕΘ (όπου ανακοίνωσε τη μετονομασία της Θεσσαλονίκης σε Ιερά Πόλη), καθώς και η επιταγή που εξαργύρωσα από εγχώρια διαπλεκόμενα συμφέροντα, που δεν θέλουν την καθαρή, στεντόρεια φωνή του στη Βουλή.
Είναι κοντά μια εικοσιπενταετία που ο Βασίλης Λεβέντης αποτελεί αναπόσπαστο και αειθαλές κομμάτι της ελληνικής pop culture. Ποιος δεν έχει δει άραγε αποσπάσματα από την θρυλική (τελευταία) του εκπομπή στο κανάλι 67, όπου ευχόταν καρκίνο στους Μητσοτάκη και Παπανδρέου, καθώς ο πρώτος τού έκλεινε το κανάλι του; ΄Η αντίστοιχα διάφορες φάρσες εις βάρος του από κόσμο που τηλεφωνούσε στην εκπομπή του; Η εκπομπή αυτή, σε συνδυασμό με την συνεχώς ανατροφοδοτούμενη σάτιρα που εισέπραττε, στοίχειωνε έως και πολύ πρόσφατα κάθε κίνηση του κατατάσσοντας τον ως μια γραφική ή και trash φιγούρα. Τι μεσολάβησε όμως τους τελευταίους μήνες, ώστε μια αρκετά μεγάλη (νεανική) μάζα να ασχοληθεί στα σοβαρά με τον Β. Λεβέντη και να διατείνεται ότι θα τον ψηφίσει; Ακόμη περισσότερο, τι μεσολάβησε ώστε να προβάλλεται από τα Μ.Μ.Ε. ως ένας αξιόπιστος μετριοπαθής πολιτικός, που «τα ’λεγε καιρό για αυτά που ήλθαν», με μια εναλλακτική πρόταση που (από πού και ως πού;) όλοι του οφείλουν μια συγγνώμη; Έχει μήπως ένα μεγάλο πολιτικό αισθητήριο; Ή ακόμα καλύτερα θέσεις;
Διαβάζοντας το προεκλογικό πρόγραμμα της Ε.Κ., διαπιστώνω ότι τελικά έχει θέσεις, θέσεις που την κατατάσσουν στη μεταρρυθμιστική δεξιά και της αποδίδουν ένα πρώτο βαθμό συγγένειας με το «Ποτάμι». Το θέμα είναι όμως αυτές τις θέσεις τις γνωρίζουν όσοι θα τον ψηφίσουν; Θα ψήφιζαν «Ποτάμι»;
Έχουμε με μεγάλη επιτυχία την κατασκευή μιας εικόνας ενός πολιτικού όχι μόνο ανέγγιχτου από το «μεγάλο φαγοπότι της μεταπολίτευσης που μας έφτασε εδώ» αλλά και κριτικά αντιτιθέμενου, μια αντίθεση – αντίσταση που όπως δηλώνει πλήρωσε πολιτικά (και ας συμμετείχε σε ψηφοδέλτιο του ΠΑ.ΣΟ.Κ. το 1981 και της Ν.Δ. το 1989). Παράλληλα αναπόσπαστα στοιχεία της παραπάνω εικόνας αποτελούν οι υπεραπλουστεύσεις τύπου«έχει σύννεφα άρα θα βρέξει» που προβάλλονται ως προφητείες, η γνωστή ακροδεξιά ρητορική περί κάθαρσης όπως και η αναπαραγωγή της εξίσωσης των δύο άκρων. Ενώ, τέλος η «απόπειρα» (;) δολοφονίας με σκοπό τη φίμωσή του. Τα παραπάνω χαρακτηριστικά τον καθιερώνουν ως «Άγιο» στο εικονοστάσιο των απανταχού φιλελεύθερων και τον εγγράφουν σε αυτό που ο Χ. Τριανταφύλλου ονόμασε φιλελεύθερο martyrdom. Θα μπορούσα να προσθέσω εδώ και την ελαφρότητα με την οποία, ο παραπάνω (φιλελεύθερος) χώρος τού ασκεί κριτική αγνοώντας παντελώς τις θέσεις του, αλλά και την αναγνώρισή του από το Ν. Δήμου, ο οποίος αρχικά αναφέρεται θετικά στο πρόσωπό του, αλλά τελικά τον θεωρεί απλά «κάπως ξεπερασμένο». Τι τον χωρίζει όμως από αυτό τον χώρο;
Η απάντηση είναι ότι πέρα από τις θέσεις της, η μεταρρυθμιστική δεξιά χαρακτηρίζεται και από άλλα, πολιτικά και πολιτιστικά, στοιχεία που ο Β. Λεβέντης και η Ε.Κ. δεν κατέχουν. Αυτά είναι η (πολιτική) αριστοκρατία, κάτι που αναμφίβολα δεν χαρακτηρίζει ούτε τον πρόεδρο, ούτε τους υποψηφίους του, οι οποίοι κατά βάση είναι λαϊκότεροι από το φιλελεύθερο πρότυπο και το lifestyle που αυτό επιβάλλει. Αλλά και η απουσία διανοούμενων (ή και στελεχών γενικότερα) από τις τάξεις του, κάτι που επίσης αποτελεί κόκκινο πανί για τον «άριστο» ψηφοφόρο ή τον πολιτευόμενο καθηγητή πανεπιστημίου, παρά την (προφανή) ταύτιση απόψεων.
Η είσοδος του Λεβέντη στη βουλή θα αποτελέσει τη μεγαλύτερη επιβεβαίωση αυτού που προβάλλεται ως απολιτίκ, αλλά στην πραγματικότητα είναι βαθιά πολιτική και πολιτισμική επιλογή, την νοοτροπία του «εδώ μπήκαν άλλοι και άλλοι αυτός θα πειράξει»; Ή «ας του δώσουμε και αυτού μια ευκαιρία, τα ‘λεγε καιρό…». Μια νοοτροπία που στις ευρωεκλογές του 2009 επέβαλλε τους Οικολόγους Πράσινους. Τέτοιες πολιτικές αποφάσεις αποδεικνύουν τη ρευστότητα του πολιτικού σκηνικού που οφείλεται (και) στο γεγονός ότι ένα (μάλλον και το μεγαλύτερο) κομμάτι, ψηφίζει κατά βάση χωρίς να εγγράφεται στις θέσεις και τις αξίες αυτού που ψηφίζει και συχνά δεν τις γνωρίζει καθόλου. Κάπως έτσι, ψηφίζοντας Β. Λεβέντη ως τον πολέμιο της διαφθοράς και το καινούριο που θα φέρει τη λύτρωση, ενισχύεται το ίδιο παλιό και δοκιμασμένο, ενισχύεται ο δούρειος ίππος της μεταρρυθμιστικής δεξιάς που απέτυχε με κάθε άλλο τρόπο να κυριαρχήσει στο πολιτικό σκηνικό.
Social Links: