Υπάρχουν κάποιες ταινίες που όσα χρόνια κι αν περάσουν, όσα πικρόχολα ή εξαιρετικά reviews κι αν έχουν, θα είναι αποτυπωμένες για πάντα στα έγκατα του μυαλού σου. Ταινίες που τις βλέπεις και σε σημαδεύουν για πάντα, και η ζωή σου μετά το τέλος τους είναι παντελώς διαφορετική απ’ ό,τι ήταν 2 ώρες πριν. Ταινίες που είτε βλέπεις και ξαναβλέπεις χωρίς να τις βαριέσαι, είτε βλέπεις μία και μόνο φορά και είναι υπέρ-αρκετή.
Εισχώρησα στα έγκατα του δικού μου εγκεφάλου και ανέσυρα πολλές τέτοιες ταινίες, μερικές από τις οποίες παραχωρώ παρακάτω:
1) Něco z Alenky (Something from Alice), 1988
Πρόκειται για μία τσέχικη μεταφορά της γνωστής ιστορίας «Η Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων», που συνδυάζει live action με stop motion animation. Η ταινία δεν έχει την χαρούμενη και αισιόδοξη ατμόσφαιρα της πρωτότυπης ιστορίας. Είναι αρκετά σκοτεινή και εξωπραγματική. Θα λεγε κανείς πως βλέπεις την άλλη εκδοχή της Αλίκης σε ένα παράλληλο σύμπαν.
Αυτό που κάνει την ταινία να ξεχωρίζει είναι η εξαιρετική και πρωτόγνωρη εικονικότητα της. Ο δημιουργός της φρόντισε να γεμίσει την ταινία με πολύ έντονες, σοκαριστικές ίσως, και παράδοξα όμορφες εικόνες που όμως δένουν τόσο όμορφα και αρμονικά.
Όταν πρωτοείδα την ταινία, ήμουν δεν ήμουν 12 χρονών. Την έβλεπα με τους γονείς μου στην τηλεόραση. Βέβαια μέχρι και τώρα δεν κατάλαβα γιατί να φωνάξουν ένα 12χρονο να έρθει να δει αυτή την ταινία συγκεκριμένα, αντί να παίζει με τα playmobil του, αλλά ας όψεται. Μιας και την ταινία την είχα δει από τη μέση και μετά, και αργότερα θάφτηκε κάτω από τα στρώματα της εφηβικής μου ζωής, στα 20 μου τη θυμόμουν ακόμη – ψίγματα κυρίως μεν- και ξεκίνησα να την αναζητώ στις σκοτεινές γωνιές του Ίντερνετ. Καθότι δεν ήξερα καν το όνομα της, παρά μόνο ότι η υπόθεση ήταν σαν την Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων, μου πήρε γύρω στις 4 μέρες μέχρι να τη βρώ. Και φυσικά να την ξαναδώ.
2) Taxidermia, 2006
Είναι από τη 2η κατηγορία των ταινιών που ανέφερα πιο πάνω, δηλαδή τις ταινίες που βλέπεις μία και μοναδική φορά και είναι αρκετή. Είναι μία ούγγρικης προέλευσης κωμικο-δραματική ταινία (σύμφωνα με τα imdb κλπ), και μία ιδιαίτερα disturbing ταινία (σύμφωνα με τη συγγραφέα).
Εξίσου εικονική και μυστήρια, η ταινία αυτή έχει μία από τις ευφυέστερες και λαμπρότερες σκηνές, την σκηνή αυτοκτονίας στο τέλος (trust me, δεν έχει σημασία που spoil-εριάζω την πράξη αυτή καθαυτή), που σε κάνει να αναρωτιέσαι για ποιον αναθεματισμένο λόγο να δημιουργούσε κάποιος κάτι τέτοιο!
Είναι -με πολύ ευκολία- μία από τις καλύτερες ταινίες που έχω δει, και που δεν νομίζω να ξαναδώ, τουλάχιστον σύντομα.
3) Black Moon, 1975
Αινιγματικότατη ταινία, που μπλέκει φαντασία και πραγματικότητα τόσο όμορφα και έτσι σε ξεγελάει με αποτέλεσμα σε όλη τη διάρκεια της να έχει ζωγραφιστεί ένα τεράστιο ερωτηματικό πάνω από το κεφάλι σου.
Αφήνει τον θεατή σε μια εποχή που έχει ξεσπάσει εμφύλιος πόλεμος μεταξύ των 2 φύλων, και η πρωταγωνίστρια βρίσκει καταφύγιο σε ένα σπίτι όπου μεταξύ άλλων έχει έναν μαύρο μονόκερο και γυμνά παιδάκια που προσέχουν γουρούνια.
Σουρρεαλίστικη και μαγευτική, η ταινία έχει πολλά κοινωνικο-πολιτικά μηνύματα, που σίγουρα ξαναβλέπεται μαζί με κρύα λεμονάδα.
4) Delicatessen, 1991
Η πλοκή αυτής της ταινίας είναι πολύ ιδιαίτερη γιατί βασίζεται κυρίως στο character development των πρωταγωνιστών της. Πρόκειται για τη ζωή των ενοίκων μιας πολυκατοικίας, ο ιδιοκτήτης της οποίας είναι και ο χασάπης ο οποίος φροντίζει για το κρέας των ενοίκων του, κρέας το οποίο προέρχεται από όλους τους βραχύβιους εργαζόμενους του!
Έχει αρκετά σουρρεαλιστικά και βιβλικά μοτίβα, τα οποία σε συνδυασμό με το post apocalyptic περιβάλλον δημιουργεί μία ιδιαίτερη και απολαυστική ταινία με αλλοπρόσαλλους χαρακτήρες.
5) Dazed and Confused, 1993
Σαν πλοκή η ταινία δεν έχει τίποτα το ιδιαίτερο. Είναι απλά η τελευταία μέρα των σχολείων, και η επίσημη έναρξη του καλοκαιριού που γιορτάζεται μέ ένα σχολικό πάρτι.
Λίγο όμως το φοβερό soundtrack της, λίγο το ότι υποτίθεται πως διαδραματίζεται στα ‘70s και η ατμόσφαιρα της είναι ιδιαίτερα πειστική, λίγο το “alright, alright, alright” του McConaughey, και λίγο το όλο teenage vibe που πηγάζει από την ταινία, είναι αρκετά για να σε καθηλώσουν.
Ταινία που βλέπεται πολύ ευχάριστα, ειδικά τα καλοκαίρια.
6) Hour of the Wolf, 1968
Αν σας αρέσει η λακωνικότητα, η απλότητα και ο σουρεαλισμός τότε η ταινία αυτή είναι ότι πρέπει. Ο Σουηδός της καρδιάς μας, για άλλη μια φορά παίζει με την λογική και το συναίσθημα σε μία ταινία άκρως σκοτεινή και όμορφη.
Θα κρατήσω σύντομο και περιεκτικό το κείμενο μου εδώ, συμβαδίζοντας με τα Μπεργκμανικά πρότυπα.
Απολαύστε υπεύθυνα!
Social Links: