Το 2015 ετοιμάζεται να μας αποχαιρετήσει και οι παραγωγοί του Archivist επιδίδονται μετά μανίας στο αγαπημένο τους ψυχαναγκαστικό χόμπι. Λίστες, λίστες, λίστες παντού. Μπορείτε να απολαύσετε, αποκλειστικά από τις διαδικτυακές σελίδες του ΣΚΡΑ-punk, το πρώτο μέρος με τις φετινές κυκλοφορίες που μας τα σκάσανε χοντρά οι δισκογραφικές για να ξεχωρίσουμε.
Αλέξης Bathory (Ακραία & Περιθωριακά : Τρίτη 22:00-00:00)
Το 2015 ήταν η χειρότερη χρονιά που θυμάμαι. Το φετινό αίσχος δεν είχε προηγούμενο. Με τα χρόνια έχω καταλήξει πως το μόνο που οσο το αγαπάς δε σε αφήνει, είναι η μουσική μας. Αηδίες για τους καινούργιους δίσκους που δεν είναι τόσο καλοί όσο τα παλιά, ατάκες για τα καινούργια συγκροτήματα που παίζουν μαλακίες ή τα ίδια και τα ίδια δε θα βρείτε εδω. Εδώ θα μιλήσουμε με απόλυτη ειλικρίνεια για τους δίσκους που το 2015 κράτησαν το μυαλό μου στη θέση του.
Ας ξεκινήσουμε με τους Sacral Rage και το Illusions In Infinite Void που μας δώσανε φέτος. Με ενα Ep μόνο για αναφορά δεν περίμενα κάτι κι έμεινα μαλάκας. Τι να πρωτοπιάσει κανείς; Την πιο καθυστερημένη φωνή που τολμάει να τραγουδήσει στην εποχή της απρόσωπης γενικότητας και πλαστικούρας; Τα όργανα που τα παίζουν όλα με φυσικότητα που αφήνει μαλάκες θεωρητικούς βιρτουόζους; Όχι καλύτερα. Ας σταθούμε στα κομμάτια αυτά καθαυτά τα οποία είναι λες και περίμεναν σε συρτάρια απο το 1989 και τώρα ξαφνικά κυκλοφόρησαν. Αν δεν τους φάνε τα κυκλώματα ξεκάθαρα θα πάνε τραγικά ψηλά στις συνειδήσεις του τόσο λίγου κόσμου που νιώθει αυτήν τη μουσική.
Ο Aspa πλέον ξεδίνει με όποιον τρόπο του τη βαρέσει. Φέτος τον καμαρώσαμε με τους Clandestine Blaze και το New Golgotha Rising. Τελείως αυθόρμητο και χωρίς να τον απασχολεί τίποτα. Τη μια σκούζει σα γελαδοβοσκός, την άλλη βρυχάται σα Διάολος. Πάντα όμως μας δείχνει πως δεν ξέρει τι πάει να πει η λέξη ταμπέλα. Με διάρκεια ακριβώς όσο πρέπει, ήχο απλό και χωρίς πολλά πολλά, μας δίνει άλλο ένα μάθημα για το πώς παίζεται το τελείως ακομπλεξάριστο Black Metal. Κι αν αυτός είναι μια φορά ακομπλεξάριστος, τι να πούμε για τους Whiskey Ritual. Από τη γειτονική μας Ιταλία έρχεται το Blow With the Devil να μας πάρει τα αυτιά και να μας ετοιμάσει καρφί να κατεβάσουμε ενα μισόλιτρο ρακί, να ανέβουμε στο παπάκι και να πάμε γήπεδο. Καθαρό ξεκάβλωμα σε 10 τραγουδάρες με ρεφραινάρες που δε χάνουν ευκαιρία να φωνάξουν οπαδικά. Ατσούμπαλο αλήτικο Heavy-Thrash-Black Metal από οπαδούς για οπαδούς. Αν πιστεύετε πως η μουσική πρέπει μόνο να σας ανοίγει νέες πόρτες διαλογισμού, μην το τσεκάρετε καν. Αν πιστεύετε πως με τη μουσική μπορείτε να περάσετε καλά, λιώστε το.
Καμία διάθεση για σπάσιμο πραγμάτων δε μας έφεραν βέβαια ούτε αυτήν τη φορά οι Σουηδοί Ghost. Αντιθέτως μας έφεραν τον πλέον pop και ταυτόχρονα βαρύ δίσκο τους ως τώρα. Meliora το ονοματάκι του και πολλά τα δωράκια του. Τραγούδια που τα τραγουδάς αν τα ακούσεις το βράδυ σε μπαράκι, τραγούδια που σε κάνουν να πατήσεις το repeat αν τα ακούς σπίτι. Σίγουρα με αυτήν την πορεία θα συνεχίσουν να κάνουν πιο εχθρικούς τους μεταλάδες απέναντι τους. Βλέπετε τωρα δεν είναι καιρός για καραγκιοζιές με μάσκες και ράσα. Ο Έλληνας μεταλλάς που κάνει κουμάντο στα πάντα θέλει τον καλλιτέχνη προσιτό και δίπλα του. Δεν πειράζει, ακούστε εσείς οι σκληροί τις καφρίλες σας κι αφήστε εμάς τους φλώρους να ακούμε κουπλέ και ρεφρενάκια.
Μέσα σε μια σπηλιά μπήκαν στις αρχές του 2015 οι Hic Iacet και γράψανε το The Cosmic Trance Into The Void και μας το πετάξανε στα μούτρα. Ψαλμωδίες της σπηλιάς, ρυθμικά που την κάνουν να τρέμει και κιθάρες που την ισοπέδωσαν κλείνοντάς τους μέσα. Σταθερά αργοί ρυθμοί με ξεσπάσματα για να πάρουμε ανάσα απ’αυτό το μαρτύριο. 6 κομμάτια που σε κάνουν να πιστεύεις πως δε θα ξημερώσει και να χαίρεσαι, όλα στην υπηρεσία του κυκλικού ριφ που συνοδεύει τα πάντα. Ποτέ δε νομίζω να χωνέψω όμως τη σφαλιάρα που μου έριξαν οι Akhlys και το The Dreaming I. Απο Αμερική το Blackmetal τους που δε χωράει στα γνωστά μας μονοπάτια. Ταξιδιάρικο χωρίς να μιλάει για δάση, εσωστρεφές του θανατά με εξωφρενικές ταχύτητες. Κι αντί να βγαίνει απλά μια ατάλαντη βαβούρα, τα κάναν όλα. 5 τραγούδια που γυροφέρνουν το ίδιο νόημα πάνω κάτω. Αυτό της μοναξιάς και του ψόφου. Καμία Σατανίλα εδω, καμία υπερβολή και καμία διάθεση για εντυπωσιασμό.
Ενωμένοι μάς πήραν τα κεφάλια οι Awe, οι Vacantfield και οι End. Το τριπλό split που έβγαλαν φέτος αυτά τα συγκροτήματα και ονομάζεται Moerae είναι σίγουρα στις κορυφαίες κυκλοφορίες της χώρας μας. Γενικά. Από το αρχικό concept μέχρι την τελευταία νότα, το στόμα δεν κλείνει για κανένα λόγο. Μα δε βγαίνουν λόγια απο μέσα μας εκείνη την ώρα, μόνο κραυγές θαυμασμού και δυσπιστίας. Το απίστευτο είναι πως τα κατάφεραν και κάναν κάτι που δεν υπάρχει όμοιό του. 3 συγκροτήματα από εντελώς διαφορετικά υπόβαθρα δημιούργησαν ενα split με το κάθε κομμάτι να έχει ξεκάθαρο χαρακτήρα και όλο μαζί να ακούγεται σαν ένα. Ambient περάσματα να εξυπηρετούν τη μουσική, ξέφρενοι ρυθμοί που τους τιθασεύουν για πλάκα και παντού φωνάρες. Μεγάλα σε διάρκεια και τα 3 κομμάτια που δε βαριέσαι ούτε λεπτό, αντιθέτως, σε κάνουν να θες κι άλλο, κάτι το οποίο είναι καλό γιατί μόνο με πολλαπλές ακροάσεις, σου ανοίγεται πλήρως το μεγαλείο τους. Λίγο μετά από αυτό το σοκ, επανήλθαν οι Awe με τον πρώτο τους δίσκο ονόματι Providentia. Και τι χαβαλές έγινε εδω. Εντελώς διαφορετική προσέγγιση στα πάντα. Ξεκάθαρα δυσαρμονικό, με πολλές αναφορές στους Deathspell Omega. Ο δίσκος είναι πασιφανές πως έχει δουλευτεί μέχρι την τελευταία του νότα και δε χαρίζεται σε κανέναν. Όχι, θα κάτσεις και θα ακούσεις. Με φωνή που φτύνει δηλητήριο σε κάθε λέξη. Με κορυφώσεις που σε κάνουν να νομίζεις πως πιο πάνω δεν πάει και καπάκια να σε διαψεύδουν. 3 μεγάλα κομμάτια που για να τα αφομοιώσεις θες καιρό. Το βγάζεις μόνο για να κοιμηθείς. Και με το που ανοίγεις τα μάτια είναι στο μυαλό σου.
Καυλωμένοι και μαστουρωμένοι μας ήρθαν οι Diabolicum από τη Σουηδία. Έχοντας το πλεονέκτημα να μη μας έχουν δημιουργήσει προσδοκίες. Και τις δημιούργησαν τώρα με το Ia Pazuzu. Industrial Blackmetal σαν να μην πέρασε μια μέρα απο τα τέλη του 90. Έχουν το κέφι και την τσαχπινιά να βάλουν μελωδίες και ξεκάρφωτα μπιμπλίκια με αποτέλεσμα έναν ελαφρώς πιο ζεστό δίσκο απ’ αυτό που θα περιμέναμε. Μη φοβάστε, μόνο μίσος και δηλητήριο έχει εδω, απλά με μια σχετική κατανόηση απέναντι στα ζώα. Άξιοι.
Μετά απο 3 χρόνια μάς ξανάρθανε οι Πολωνοί Mgla. Exercises in Futility για φέτος λοιπόν. Πάλι τα τραγούδια είναι με αριθμούς και γυρνάνε γύρω απο το ίδιο σιδηροδρομέ ρίφ. Με στίχους που πραγματεύονται αυτό που λέει ο τίτλος, δηλαδή τη ζωή μας. Απλοί, αλλά έτσι είναι πιο άμεσο το μήνυμα. Απίστευτα κολληματικό χωρίς να είναι καθόλου επικίνδυνο. Δεν είναι ο δίσκος που θα σε κάνει να θες να φας κόσμο, είναι αυτός που θα σε ηρεμήσει και θα έρθει να σε πάρει από το χεράκι να σε πάει βόλτα στον όμορφο δρόμο. Αυτόν της παραίτησης. Δεν έβαλε φωτιά στο Blackmetal του σήμερα αλλα έγινε ενας αγαπημένος, σκατόψυχος φίλος.
Ακριβώς αυτό, δηλαδή, που δεν έγιναν οι Dodheimsgard. Αναμφίβολα η επιστροφή της χρονιάς μας. Μόνο που δεν έγινε φίλος μου το A Umbra Omega. Δε θέλω σε καμία περίπτωση να κάτσω να πιω με τον Vicotnik. Δε θα το αντέξω να μάθω γιατί αυτός ο δίσκος βγήκε έτσι. Πώς και γιατί δημιουργήθηκαν αυτά τα 5 τραγούδια. Για ποιόν λόγο κάθε μελωδία, κάθε άνοιγμα, κάθε κόψιμο, κάθε ατμόσφαιρα είναι τοποθετημένα ώστε να προκαλούν τη μεγαλύτερη δυνατή θλίψη. Πιανάκι και ατμόσφαιρες σε σημεία που δε θα τόλμαγε να βάλει κανένας άλλος, με μόνο στόχο να σε γονατίσουν.Αυτό το ρημάδι το Ved Buens Endικο ρίφ που στροβιλίζει σε κάθε τραγούδι. Φολκιές που μιλάνε για τα λάθη που έχουμε κάνει και φτάσαμε εδώ που φτάσαμε. Κι αυτά δε μας τα λέει κάποιος με ωραια φωνή. Μας τα τραγουδάει ο Aldrahn που αποφάσισε πως είμαστε άξιοι αυτού του δώρου. Η συναισθηματική φόρτιση που φέρει και μόνο ο τρόπος που τραγουδάει δε συγκρίνεται με οτιδήποτε θα προσπαθούσε οποιοσδήποτε άλλος. Τα Satanic Art και 666 International είχαν δείξει ενα μεγαλείο που δε φανταζόταν κανένας μας, μα είχαν ένα χαρακτηρηστικό που εδώ λείπει. Ήταν ολα πρωτόγνορα, συναρπαστικά και άκρως πειραματικά αλλά σταθερά ανεβαστικά. Έδειχναν γραμμένα από ανθρώπους που θέλαν να καταστρέψουν τα πάντα και δεν τους ένοιαζε τίποτα. Περάσαν 16 χρόνια από τότε κι ο Vicotnik πλέον μάλλον νοιάζεται. Πολύ. Για τα πάντα. Κι ως εκ τούτου στενοχωριέται και το μεταδίδει άθελα του. Ο μόνος δίσκος που μπορώ να πω με σιγουριά πως έχω διστάσει να τον ξαναβάλω γιατί παραέκλαψα.Το μεγαλείο του δε μετράται σε νότες παρα μόνο σε δάκρυα. Δεν υπάρχει λόγος να ντρεπόμαστε που φοβομαστε αυτό το κτήνος. Καλό είναι μέσα στην παντογνωσία που σας έχει φάει και στην ανοιχτομυαλία που χαρακτηρίζει την εποχή μας να βγαίνει και κάτι που δεν είναι για όλους.
Πάλι στην Ελλάδα κι αυτήν τη φορά στους Macabre Omen και το Gods Of War – At War. Καθαρά Bathorικο, μας πετάει 8 τραγούδια γεμάτα επικό συναίσθημα. Bathorικο λέμε όμως. Ναι, αυτό το επικό συναίσθημα. Του θανατά δηλαδή. Μουσική που δε γίνεται να γραφτεί απο κάποιον που δεν έχει νιώσει. Ταχύτητες με ορμή και αποφασιστικότητα και μια σταθερή αύρα απώλειας να γεμίζει κάθε κομμάτι. Ριφς που δε σταματάνε ποτέ, πομπώδες καθόλη του τη διάρκεια και μια φωνή που σπαράζει. Σκούζει, σκυλιάζει, τραγουδάει καθαρά μα πάντα σπαράζει. Δεν είναι πολλά συγκροτήματα σήμερα που να είναι τόσο ειλικρινή με αυτό που κάνουν κι αυτό είναι το σημαντικότερο εδω μέσα.
Οι Akitsa από την άλλη δε χωράνε πουθενά. Μόνος κοινός παράγοντας των τραγουδιών η σιχαμάρα και η θλίψη. Postpunk, wave, ambient, blackmetal, με κάποιον τρόπο ολα χωράνε στο Grands Tyrans και δεν ηχούν παράταιρα. Κάθε κομμάτι διαφορετικό από το προηγούμενο αλλά όταν τα ακούς και τα νιώθεις σου φαίνεται το καθένα ως η πλέον λογική συνέχεια του πρηγούμενου. Σε γεμίζουν με το απαραίτητο μίσος και τη διάθεση για επανάσταση, ενώ ταυτόχρονα σου εξηγούν πως έτσι δε γίνεται τίποτα. Δεν ντρέπονται να παντρέψουν πράγματα που δεν έχουν χώρο, ούτε αυτόνομα στις συνειδήσεις του κόσμου γιατι πολύ απλά δεν τους νοιάζει. Με στίχους στα Γαλλικά, δεν υπάρχει λόγος να κάνετε πως σας αρέσει, αλλά ακούστε το.
Φέτος παραμιλάγαμε όλη τη χρονιά για τον Danzig. Θα κάνει δίσκο με διασκευές ή μας κοροιδεύει; Θα κάνει μόνο διασκευές στον Elvis Presley τελικά; Θα βγάλει κανονικό δίσκο; Θα προλάβει να κάνει οτιδήποτε απ’όλα αυτά ή θα τον πατήσει κάνα αμάξι? Και βγήκε το Skeletons και το βουλώσαμε. 10 διασκευές και ειλικρινά πρόκειται για τον πρώτο δίσκο διασκευών που ακούω και ξέρω μόνο ενα κομμάτι. Τα έκανε ολα δικά του και ξεκάθαρα για την πάρτη του. Τόσο προσωπικό που παίζει όλα τα όργανα στα 6 από τα 10 τραγούδια. Δεν απευθύνεται σε κανέναν μεταλλά που ξεκίνησε να ακούει Danzig γιατί τον έπεισαν πως είναι πολύ κούλ και της φάσης. Εσείς δε χρειάζεται να ασχοληθείτε γιατί ξέρουμε τι θα πείτε. Τα πάντα ήρθαν στα μέτρα του σε βαθμό που ακούς τις αρχικές εκτελέσεις και δεν ξέρεις αν θες να κλάψεις ή να γελάσεις. Μας δείχνει όπως μόνο αυτός μπορεί τι πάει να πει PUNK ΣΤΗΝ ΨΥΧΗ ΚΑΙ ΣΤΑ ΠΑΝΤΑ. Τραγούδια punk τα κάνει μπαλάντες και μπαλάντες τις κάνει punk ενω για 5 λεπτά μας κάνει να ξεχάσουμε τον Ozzy. Σε αντίθεση με τα περισότερα album εδώ μέσα, δε σας παροτρύνω να το ακούσετε. Αν ήταν θα το είχατε ηδη ακούσει.
Αυτοί οι δίσκοι ήταν πάνω κάτω αυτό που με κράτησε μέσα στη χρονιά που μας περνάει και να μην ξαναγυρίσει. Ας μιλήσω σοβαρά τώρα. Τίποτα απ’αυτά δεν ειναι σημαντικό. Μπορεί να με τρέλαναν κάποια συγκροτήματα και μπορεί κάποιοι απο αυτούς τους δίσκους να συνεχίσουν να με συντροφεύουν για δεκαετίες. Τίποτα απ’αυτά δε θα είχε την ιδια βαρύτητα, αν είχε γίνει οποιαδήποτε άλλη χρονιά. Γιατί στις 4 Σεπτεμβρίου της χρονιάς που μας αφήνει, και στα γαμήδια να πάει, έγινε ό,τι σπουδαιότερο έχει συμβεί τα τελευταία 5 χρόνια. Κυκλοφόρησαν διπλό δίσκο οι Iron Maiden, ονόματι Book Of Souls. Δίσκος που δεν έχει περάσει μια μέρα από τότε και να μην έχω ακούσει και που μόνος του με έβγαλε 60 μέρες χωρίς να ακούσω τίποτα άλλο. Δίσκος που καρφώθηκε στην κορυφή της σιχαμένης χρονιάς αυτής, με χαοτική διαφορά από το δεύτερο. Δίσκος που έχει 11 τραγούδια κι ένα από αυτά είναι το Empire Of The Clouds. Άπειρο χώρο να είχα και να μπορούσα να μεταμορφωθώ σε λεξικό και πάλι δε θα είχα κάτι να πω για αυτόν το δίσκο.
The Dreamers may die but the dreams live on…
μπουγάτσαcore (μπουγάτσαcore : Κυριακή 22:00-00:00)
Είμαι χρόνια δηλωμένος list junkie. Τέλος χρονιάς, καιρός για ανασκόπηση και δημιουργία λιστών, woohoo!
Δίσκοι που απογοήτευσαν…
Οι Raised Fist στραβοπατούν και κυκλοφορούν το From The North έπειτα από εξαετή δισκογραφική απουσία, ένα δίσκο με κακή παραγωγή και την λέξη «έμπνευση» ούτε στο λεξικό να μην την αναγνωρίζουν. Όταν είσαι μπάντα με τον έναν δίσκο καλύτερο από τον άλλον ωστόσο, θα σου δώσω μια φιλική μπατσούλα στον ώμο κλείνοντας σου το μάτι και θα αναμένω για την επόμενη δισκογραφική σου κατάθεση.
To The Day Is My Enemy εξεράγη σαν εκπληξοχειροβομβίδα (χειροβομβίδα που προκαλεί έκπληξη είναι αυτό) από ένα συγκρότημα που δεν έχει ποτέ παραδώσει από τα γεννοφάσκια του κάτι λιγότερο από πορωτικό. Οι Prodigy κυκλοφορούν έναν δίσκο όπου ψάχνεις με τον φακό να βρεις σωστό κομμάτι, προσπερνώντας ορδές κατεψυγμένα αδιάφορων tracks.
Το Hail Mary των Iwrestledabearonce μάλλον ρίχνει knock out με μισό bitch slap όλους τους συνυποψήφιους του στη συγκεκριμένη λίστα. Αν και παρότι αν χωνέψεις την νέα κατεύθυνση που πήραν, κατά τη διάρκεια των 5 πρώτων tracks ίσως αφήσεις το φτυάρι στηριγμένο στον τοίχο, μα ο μεγάλος αριθμός των κομματιών το καθιστούν εντέλει ένα άκουσμα τέρμα κουραστικό.
Ένας από τους πιο πολυσυζητημένους δίσκους του έτους ήταν το New Bermuda των Deafheaven. Ειλικρινά απορώ. Αν αυτό το πράγμα είναι «καλή μουσική» τότε αναρωτιέμαι πως είναι το «σκατά».
Repentless. Το φετινό Slayer. Να εξηγούμεθα, είμαι φαν των Slayer όλων των περιόδων. Ακόμη και το World Painted Blood του 2009 το λάτρεψα εξίσου, τη στιγμή που εισέπραττε χλεμπόνες από τη μισή υφήλιο των μεταλλάδων. Εντούτοις, αυτός εδώ είναι ο πρώτος Slayer δίσκος στην ιστορία που τον βάζεις, τον ακούς, τελειώνει και είσαι “meh”.
Δίσκοι που λατρέψαμε…
Bring Me The Horizon – That’s the Spirit
ΟΚ, στα live τους το μισό απ’ ότι ακούς είναι back track όπως επίσης και ο Οli δεν δείχνει να μπορεί να πολυτραγουδήσει, αλλά τα παιδιά πήραν τον χρόνο τους στην Σαντορίνη, όπου και ηχογράφησαν τα κομμάτια έχοντας αναλάβει οι ίδιοι χρέη παραγωγής και πλέον εδραιώνονται με τη βούλα ως ένα από τα πιο hot ονόματα για headlining καλοκαιρινών φεστιβάλ.
Prurient – Frozen Niagara Falls
H αγαπημένη μου κυκλοφορία της χρονιάς. Ο Prurient έχοντας απολέσει το ωμό harsh noise παρελθόν του, πετάει στο σέικερ minimal techno, industrial, ατμόσφαιρες, γδούπους, κραυγές και ουρλιαχτά και δημιουργεί ένα noise διαμάντι, προσιτό και στον «έξω» κόσμο.
He Whose Ox Is Gored – The Camel, The Lion, The Child
Post-metal με περίσσια ανοιχτομυαλιά. Τι και αν κάπου-κάπου τείνουν να σώζουν στο τσακ το να μπλέξουν τα μπούτια τους από την ποικιλομορφία των επιρροών τους, είναι μονάχα το ντεμπούτο τους, τα σαλάκια ήδη στάζουν στην σκέψη του επόμενου βήματος.
Parkway Drive – Ire
Εν μέρει το μουσικό περιεχόμενο, εν μέρει η πραγμάτωση της προσωπικής λαχτάρας για εκπλήρωση της προσδοκίας πως οι αγαπημένες μου μπάντες που αλλάζουν ύφος, δεν αποτυγχάνουν όλες. Οι PWD είναι τεράστια αγάπη. Όπως οι ίδιοι δήλωσαν «παρατήσαμε το metalcore γιατί δεν μπορούμε να επαναλαμβανόμαστε άλλο». Μου φτάνει και μου περισσεύει. Μοντέρνο heavy metal; Δεν μπορώ να χαρακτηρίσω διαφορετικά.
Yellow Claw – Blood For Mercy
Γιατί είναι ο ήχος του μέλλοντος. Γυναικεία φωνητικά, έξυπνα drops και το αμερικάνικο όνειρο. Κι ας είναι Ολλανδοί, δε βαριέσαι. Μουσική που ενώ είναι ευφυής δεν είναι γραμμένη για τη συνοδεία οποιασδήποτε intellectual δραστηριότητας, μα αποκλειστικά και μόνο να σπάει ο κόσμος το κορμάκι του στα clubs.
Rosetta – Quintessential Ephemera
Οι ίδιοι δήλωσαν πως το ιδανικό περιβάλλον για την ακρόαση αυτού του δίσκου θα ήταν το εσωτερικό ενός διαστημοπλοίου. Για όσους δεν έχουν την πολυτέλεια, θα αντιπρότεινα ένα πυκνοκατοικημένο από υψηλή χλωρίδα, δάσος.
Svalbard – One Day All This Will End
Ιδρωμένο, συναισθηματικά φορτισμένο μελωδικό hardcore από μια χούφτα Αγγλάκια, που μας έκαναν να κάψουμε ελαφρά τη καρδία τους Torche οι οποίοι έπαιζαν παράλληλα στο Temples festival 2015, ώστε να τους απολαύσουμε.
Cult Leader – Lightless Walk
Πανικός, χαμός στο ίσωμα. Τα μέλη των Gaza δίχως τον τραγουδιστή τους. Οργισμένο hardcore και mathcore που σε κάνει να φαντασιώνεσαι βουρκωμένος τα βράδια πριν αποκοιμηθείς, πόσο υπέροχα θα ήταν να βρίσκεσαι εντός του mosh-pit σε κάποιο live τους.
Lightning Bolt – Fantasy Empire
Με χαροποιεί που βλέπω τούτους τους μουρλούς noise rock ήρωες να φιγουράρουν σε διάφορες παρόμοιες λίστες εντύπων. Rhythm section, θόρυβος και βαβούρα, μα πολύ συγκροτημένη συνθετική λογική, από τους Brian (έτσι λέγονται και τα 2 μέλη).
Κendrick Lamar – To Pimp A Butterfly
O πλανήτης δείχνει να έχει αντιληφθεί το βάρος αυτού του δίσκου, μιας και έχει θρονιάσει για τα καλά στην Νο.1 θέση πληθώρας μουσικών λιστών παγκοσμίως. Conscious hip-hop χαρακτηρίστηκε το περιεχόμενο του, με τον Lamar να ραπάρει για την εξαθλίωση της μαύρης κοινότητας της γενιάς του, δημιουργώντας έναν πολιτισμικό ογκόλιθο , που όπως έχει ειπωθεί πολλάκις, ίσως, 15 χρόνια μετά όταν θα κοιτάζουμε στο μακρινό 2015, να βλέπουμε σε αυτόν τον δίσκο, το The Wall αυτής της γενιάς.
Live τα οποία χαράχτηκαν με πυρακτωμένο σίδερο στις ψυχές μας…
Altar of Plagues/Year of No Light, Απρίλιος, Κύτταρο
2 σουπερχοτ σχήματα της post-ξερωγω σκηνής δεν μοιράστηκαν μονάχα τη σκηνή του Κυττάρου την άνοιξη, μα και τις ονειρώξεις μας. Οι Υear of no Light αποφασισμένοι να μην αγγίξουν ούτε νότα από το ντεμπούτο τους, δίνοντας βάση στο Tocsin του 2013, βγήκαν στην σκηνή με 3 κιθάρες και 2 drumkit. Το σώσε. Οι Altar of Plagues ακολούθησαν, και μας βούτηξαν σε ένα καφκικό σενάριο κινηματογραφημένο από τον Lynch. Θεωρώ πολύ προνομιούχο το ελληνικό κοινό που είχε την δυνατότητα να απολαύσει τέτοιο δυσθεώρητο live.
Goat, Οκτώβριος, Gagarin
Ασυζητητί το live της χρονιάς επί ελληνικού εδάφους. Οι Goat προσέφεραν γενναιόδωρα ένα show το οποίο περισσότερο παράσταση αφρικανικής παγανιστικής τελετής ήταν, παρά live. Δικαιολογημένο το hype, παρουσίασαν αψεγάδιαστο επαγγελματισμό, με τις 2 τραγουδίστριες να μας κάνουν να απορούμε πως μπορούν να βγάζουν τέτοιο show σε κάθε live ολόκληρου του tour.
Selah Sue, Δεκέμβριος, Fuzz
Θυμάμαι το 2011 όταν είχα πρωτοακούσει κομμάτι της, πόσο δεδομένο θεωρείτο το μαύρο χρώμα του δέρματος της. Έλα που πρόκειται για μια συμπαθέστατη Βελγίδα, με μια φωνή ΝΑ με το συμπάθιο. Και γαμώ τα live, στα πλαίσια της προώθησης του φετινού πολύ καλού δίσκου της The Reason. Και αν πω neo-soul & R n’B , να μην πάει το μυαλό στα unplugged που μπορεί να κάνει η Beyonce στις επισκέψεις της στη Oprah. Να πάει στην Selah, με την κιθάρα, την αιθέρια, θηλυκή μα συνάμα στιβαρή κίνηση, το σπιρτόζο χαμόγελο και την πολύ δεμένη μπάντα της.
Plissken, Ιούνιος, Ελληνικός Κόσμος
Εκτός αν ζούσες σε καμία αποικία καστόρων το ¼ του 2015, σταντέ χαμπάριασες πως το εν λόγω φεστιβάλ ήταν το συναυλιακό talk of the town, μήνες ολάκερους προτού να λάβει χώρα. Γιατί έπαιζε όλη η σάρα και η μάρα και αυτό σε παρακινούσε να αποφασίσεις να τα σκάσεις ακόμη πιο εύκολα. Και ας ήταν σάπιοι οι Liturgy.
Temples Festival, Motion, Bristol of England
Από τις δεκάδες μπάντες που είχαμε την ευκαιρία να θαυμάσουμε, κατόπιν αβυσσαλέας δυσκολίας, θα παραθέσω ενδεικτικά 5 μπάντες, που συντάραξαν συθέμελα κάθε μόριο της ύπαρξής μας: Celeste, Bongzilla, KEN Mode, Between The Buried And Me, Sunn o)))
Social Links: