Υπαστυνόμος Ρεξ. Όσοι είμαστε γεννημένοι στα τέλη της δεκαετίας του ’80, αρχές δεκαετίας ’90, γνωρίζουμε πολύ καλά τι σημαίνουν αυτές οι δυο λέξεις. Μια σειρά που σημάδεψε τα παιδικά μας χρόνια, που έκανε ακόμα και τους αλλεργικούς στα σκυλιά να θέλουν να αποκτήσουν το δικό τους γερμανικό ποιμενικό, που θα φέρνει το τηλέφωνο όταν χτυπά, θα πηγαίνει στο φούρνο να φέρνει φρέσκα ψωμάκια με μια λεπτή φέτα ζαμπόν και θα δίνει λύσεις στα άλυτα προβλήματά μας. Ο Ρεξ, ο γερμανικός ποιμενικός που πρωταγωνιστούσε στην αστυνομική σειρά, αυστριακής παραγωγής, μπήκε στο μυαλό και στην καρδιά κάθε παιδιού, που δεν ενοχλούνταν καθόλου από τη μεταγλώττιση της σειράς – το αντίθετο μάλιστα. Τα απογεύματά μας ήταν γεμάτα απ’ το πανέξυπνο λυκόσκυλο της αυστριακής αστυνομίας και του ιδιοκτήτη του, επιθεωρητή Μόζερ.
Το θέμα της σειράς, λίγο έως πολύ το γνωρίζουμε οι περισσότεροι, αλλά ας πούμε εν συντομία δυο λόγια γι’ αυτή. Η σειρά ξεκίνησε να προβάλλεται στην Αυστρία το 1994 και ήρθε στην Ελλάδα το 1996 για λογαριασμό του ΣΚΑΪ (του παλιού, με τον Ευαγγελάτο…) και πραγματευόταν την καθημερινότητα ενός εκπαιδευμένου αστυνομικού λυκόσκυλου, του Ρεξ. Η ιστορία ξεκινά όταν ο Ρεξ, σε μια επιχείρηση της αστυνομίας, χάνει τον εκπαιδευτή του, αλλά από τύχη γνωρίζει τον επιθεωρητή Μόζερ, ο οποίος εργάζεται στο τμήμα ανθρωποκτονιών. Οι δυο τους γίνονται αχώριστοι φίλοι και συνεργάτες καταφέρνοντας να λύνουν κάθε υπόθεση ανθρωποκτονίας που παρουσιάζεται. Η σειρά προβλήθηκε και γνώρισε μεγάλη επιτυχία σε πολλές χώρες, ενώ ο επιθεωρητής Μόζερ, κατά κόσμον Tobias Moretti, βραβεύτηκε αρκετές φορές απ’ την αυστριακή τηλεόραση για το ρόλο του.
Πρόκειται για μια καλογυρισμένη σειρά, η οποία δεν είμαι σίγουρος για το αν μπορεί να θεωρηθεί παιδική. Τα μοτίβα της, για όσους την παρακολουθούσαν, είναι αρκετά γνωστά. Το κάθε επεισόδιο ξεκινούσε συνήθως με κάποιες στιγμές της καθημερινότητας του Μόζερ και του Ρεξ, όπου ο Μόζερ, είτε έκανε μπάνιο, είτε κοιμόταν και τον ξυπνούσε το χτύπημα του τηλεφώνου, με τον Ρεξ να τρέχει να του φέρει το ασύρματο τηλέφωνο (τότε το ασύρματο τηλέφωνο στο σπίτι, δεν ήταν τόσο διαδεδομένο). Οι σκηνές από την καθημερινότητά τους έπαιζαν σημαντικό ρόλο στην εξέλιξη του επεισοδίου, καθώς ο Ρεξ χρησιμοποιούσε όσα μάθαινε απ’ τον Μόζερ, προκειμένου να τον βοηθήσει κατά τη διάρκεια των υποθέσεων.
Όλο το περιβάλλον της σειράς ήταν αρκετά προσεγμένο, όπως και οι χαρακτήρες. Ο ιδιόρρυθμος Στόλιμερ ή Στόκινγκερ, ο ευτραφής –πάντα αναρωτιόμουν αν μπορεί να τρέξει για να πιάσει τον εγκληματία– Χέλερερ ή Χέλερ, ο γκρινιάρης ιατροδικαστής Λεο Γκραφ, με τη γνωστή ατάκα «περισσότερα μετά τη νεκροψία» και ο φίλος του Μόζερ, Μαξ, πρώην αστυνομικός, που οι συμβουλές του πάντα θα έδιναν μια διέξοδο, όταν φαινόταν ότι τα στοιχεία δεν βγάζουν πουθενά. Ακόμα και οι αλλαγές ηθοποιών, όταν γίνονταν ήταν προσεγμένες και συνήθως επιτυχημένες. Ο Μπεκ για παράδειγμα, ο οποίος αντικατέστησε τον Στόλιμερ, ήταν αρκετά συμπαθής και διέθετε πολλά διαφορετικά στοιχεία σαν χαρακτήρας, δίνοντας άλλες δυνατότητες στη σειρά, προβάλλοντας παράλληλα μια διαφορετική πτυχή του Ρεξ.
Η σειρά δεν ξέφυγε απ’ την αγαπημένη συνήθεια της εποχής, τη μεταγλώττιση. Η φωνή του Αιμίλιου Χειλάκη ως Μόζερ μού φαινόταν τόσο φυσιολογική και ταιριαστή στον ηθοποιό που έπρεπε να περάσουν 2-3 χρόνια για να αναρωτηθώ ποιος επιτέλους είναι πίσω από αυτή τη φωνή. Κατά τα άλλα, τα ονόματα που ακούγονταν στο τέλος της σειράς μετά το χαρακτηριστικό «ακούστηκαν με τη σειρά οι ηθοποιοί», ήταν, λίγο έως πολύ, γνωστά καθώς ακούγονταν σε όλα τα cartoon της δεκαετίας. Ο Σπύρος Μπιμπίλας (ναι ο Λάκης Φουρτουνάκης απ’ το Κωνσταντίνου και Ελένης), ο Τάσος Κωστής (ναι, ναι ο κύριους Δημούτρης απ’ το Εκείνες κι Εγώ) και το πρόσωπο μύθος στις μεταγλωττίσεις παιδικών σειρών, Ακίνδυνος Γκίκας, ήταν μερικοί απ’ τους ηθοποιούς. Επιπλέον, η μουσική επένδυση της σειράς, κατά τη γνώμη μου, ήταν πολύ επιτυχημένη. Το τραγούδι των τίτλων αρχής, όπως και η μουσική που ακουγόταν όταν ο Ρεξ καταδίωκε τον δολοφόνο έχουν αποτυπωθεί στην μνήμη μου απ’ όταν στεκόμουν, με το στόμα ανοιχτό, μπροστά στην τηλεόραση γεμάτος αγωνία για να δω ποια θα ήταν η έκβαση του επεισοδίου. Είμαι πολύ περίεργος να μάθω πόσα παιδάκια τη δεκαετία του ’90 ζήτησαν λυκόσκυλο από τους γονείς τους πιστεύοντας πως θα κάνει με ευκολία όσα και ο Ρεξ.
Μια σειρά στο μεταίχμιο πολλών πραγμάτων, που έχει μείνει ανεξίτηλη στο μυαλό πολλών παιδιών και όχι μόνο στην Ελλάδα, παρότι η συνέχειά της, αργότερα, απ’ τους Ιταλούς ήταν απογοητευτική (αναφέρομαι στα επεισόδια που έδειχνε το Άλτερ). Ποιος μπορεί να ξεχάσει τα λυπημένα γρυλίσματα του Ρεξ, όταν τραυματιζόταν ο Μόζερ, τη στάση του σώματός του, όταν ήθελε να δείξει τη θέση του νεκρού, τις ζήλιες του όταν ο Μόζερ προσπαθούσε να γνωρίσει κάποια κοπέλα, τα πειράγματα στον Στόλιμερ; Χαρακτηριστικότερο όλων όμως ήταν το τελείωμα κάθε επεισοδίου με τον Μόζερ να αγκαλιάζει τον Ρεξ, χαμογελαστός, ευτυχισμένος και ανακουφισμένος, αφού είχαν καταφέρει να συλλάβουν το δολοφόνο και να λύσουν την υπόθεση.
Social Links: