Cover photo: Menelaos Myrillas/ SOOC
Ήταν Κυριακή νωρίς το απόγευμα, ανήμερα των εκλογών, όταν μου προτάθηκε να γράψω κάτι για τις εσωκομματικές εκλογές της Ν.Δ. Αποδέχτηκα σε πρώτη φάση την πρόταση, αλλά πολύ γρήγορα άρχισα να σκέφτομαι ότι στην πραγματικότητα, δεν έχω κάτι ιδιαίτερο να προσφέρω για το θέμα αρθρογραφικά, και πως αυτές οι εκλογές ίσως τελικά, πέρα από την μεγάλη συμμετοχή, να μην ήταν ακριβώς το μεγάλο διακύβευμα, η μεγάλη τομή, όπως είχαν παρουσιαστεί. Σύντομα, η πραγματικότητα έμελλε να ανατρέψει τις βιαστικές και αφελείς σκέψεις μου, καθώς η εκλογή του Μητσοτάκη στην προεδρία της Ν.Δ αποτέλεσε μιας πρώτης τάξης ανατροπή όχι μόνο των προγνωστικών που τον ήθελαν δεύτερο αλλά ολόκληρου του πολιτικού σκηνικού.
Αρχικά, για πρώτη φορά εδώ και αρκετά χρόνια, ο πολιτικός χώρος της μεταρρυθμιστικής Δεξιάς, ο οποίος και πρωτοστάτησε κινηματικά υποστηρίζοντας το «Ναι» του 38% στο δημοψήφισμα, αποκτά έναν πολιτικό εκφραστή της οικονομικής και πολιτισμικής αριστοκρατίας, που εγγράφεται και στο πλαίσιο του φιλελεύθερου life style, κάτι που αποτελούσε μαζική απαίτηση εάν εξετάσουμε το λόγο περί λαϊκότητας που διατυπώθηκε κατά του Μεϊμαράκη. Πρακτικά, πρόκειται για την ανασυγκρότηση της επίσημης έκφρασης της ελληνικής Δεξιάς, η οποία για πρώτη φορά φαίνεται να έχει μια τόσο καθορισμένη ιδεολογική και κοινωνική (γιατί όχι και ταξική) ταυτότητα, αρκετά μακριά από τις ασάφειες και τις αοριστίες της άνευ περιεχομένου λαϊκής Δεξιάς του Μεϊμαράκη, ο οποίος εν τω μέσω της προεκλογικής πόλωσης κατάφερε να ταυτιστεί – στο αιώνιο διπολικό σχήμα – με την αντιμεταρρύθμιση άρα και κατά προέκταση με το παλαιό.
Αυτή η ανασυγκρότηση της Ν.Δ και κατ’ επέκταση της μεταρρυθμιστικής Δεξιάς, δε θα μπορούσε να αφήσει ανεπηρέαστους πολιτικούς σχηματισμούς που είχαν ως ατζέντα τους θέσεις συγγενικές -αν όχι ταυτόσημες- με αυτές του φιλελεύθερου Μητσοτάκη. Αναφέρομαι πρωτίστως σε μικρότερους σχηματισμούς όπως η Δράση, και η Φιλελεύθερη Συμμαχία, οι οποίοι στήριξαν ανοικτά την εκλογή του Μητσοτάκη, με αποτέλεσμα η εκπλήρωση της ουσιαστικά να αποτελεί και εκπλήρωση του ρόλου τους στον πολιτικό χάρτη. Παράλληλα, ανεπηρέαστοι από τις εξελίξεις δε γίνεται να μείνουν και οι μεγαλύτεροι σχηματισμοί, με κοινοβουλευτική εκπροσώπηση, του λεγόμενου κέντρου. Πρόκειται για το Ποτάμι του «εξαιρετικά λίγου» Θεοδωράκη, ο οποίος απέτυχε τραγικά να συσπειρώσει τον παραπάνω χώρο, κάτι που πέτυχε ο Μητσοτάκης, αλλά και το Π.Α.Σ.Ο.Κ, το οποίο πλέον εγκλωβίζεται επικίνδυνα μεταξύ ενός ΣΥΡΙΖΑ που φλερτάρει πλέον σε πολύ υψηλό επίπεδο με την «κεντροαριστερά», γεγονός που σε βάθος χρόνου ίσως του στερούσε ψήφους, αλλά και από την «νέα» Ν.Δ που μπορεί να συνομιλήσει ευκολότερα με το «μεταρρυθμιστικό» (;) Π.Α.Σ.Ο.Κ.
Πέρα από την ευρύτερη Δεξιά όμως, επιπτώσεις της εκλογής Μητσοτάκη μπορεί να δει κανείς και στο ΣΥΡΙΖΑ. Τα σενάρια που κυκλοφορούσαν σε διαδίκτυο αλλά και σε παραδοσιακά Μ.Μ.Ε, σε συνδυασμό με επίσημες τοποθετήσεις στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ, έδειχναν μια σαφή προτίμηση στο πρόσωπο του Μεϊμαράκη, με ένα βλέμμα στις μελλοντικές εξελίξεις, ακόμα και σε πιθανή συμπόρευση ενόψει της ψήφισης του ασφαλιστικού, γεγονός που ίσως ενίσχυσε και τη συσπείρωση των ψηφοφόρων της ΝΔ γύρω από το Μητσοτάκη που φάνηκε να μένει μακριά από τέτοιου είδους διαβουλεύσεις.
Παρ’ όλα αυτά, η εκλογή Μητσοτάκη –ή μάλλον καλύτερα η «μη» εκλογή Μεϊμαράκη-,παρ’ ό,τι παρουσιάστηκε από το ΣΥΡΙΖΑ ως καταστροφική και ως ένα πολύ δυσάρεστο γεγονός που καταστρέφει ισορροπίες και στέλνει ένα συντηρητικό μήνυμα στην Ευρώπη, με μια πιο «λοξή» ματιά ίσως τελικά έχει τη δυναμική να αποφέρει και κάποια οφέλη στο ΣΥΡΙΖΑ.
Πηγή: EUROKINISSI
Για ένα κόμμα, το οποίο σταδιακά αποποιείται το χαρακτηρισμό Αριστερό, έχοντας υιοθετήσει μια νεοφιλελεύθερη ατζέντα – δεδομένου και του τι προηγήθηκε- , έχοντας αρχίσει να αποξενώνεται από μια βάση που τον στήριξε και το Σεπτέμβρη, του δίνεται μια τελευταία ευκαιρία ιδεολογικής ανασυγκρότησης και αξιακού επανακαθορισμού χωρίς προηγούμενο και επόμενο. Τη στιγμή που το ένα στρατόπεδο, όχι μόνο δείχνει να επιβίωσε από μια μακρά διαδρομή παρακμής, αλλά παράλληλα κατέστη συμπαγές και διακριτό, το άλλο στρατόπεδο εάν θέλει να επιβιώσει οφείλει να διαφοροποιηθεί και να αποκηρύξει –πάντα στο γνωστό στενό πλαίσιο- πρακτικές εξομοίωσης του με το Δεξιό μεταρρυθμιστικό χώρο και να υψώσει εκ νέου τα τείχη της ιδεολογίας του, εάν φυσικά ήδη δεν είναι πολύ αργά.
Κλείνοντας, δε θα μπορούσα να μην αναφερθώ και στις όποιες προσδοκίες δημιουργεί η εκλογή Μητσοτάκη για μια προοδευτική στροφή της Ν.Δ. Αυτή η νίκη του Μητσοτάκη, όσο και αν παρουσιάζεται ως νίκη της «Αριστείας», της σιωπηλής ορθολογικής πλειοψηφίας, και των αγανακτισμένων καινοτόμων όπως θα ήθελε και ο ίδιος να την παρουσιάσει , στην πραγματικότητα αποτελεί προϊόν μιας ανίερης συμμαχίας του με τα συντηρητικότερα στοιχεία της Ν.Δ. τα οποία τον στήριξαν καθολικά στο δεύτερο γύρο, και θα εμφανιστούν με ενισχυμένη θέση και την επόμενη ημέρα. Η συμμαχία με τη Σαμαρική ακροδεξιά, χωρίς την οποία δύσκολα θα είχε εκλεγεί, πρακτικά θέτει και τα όρια του προοδευτισμού αυτής της νέας(;) αρχής για τη Ν.Δ., που πέρα από το οικονομικό όραμα που φαίνεται να είναι κοινό συνοδεύεται και από μια συντηρητική ατζέντα σε εθνικά και κοινωνικά ζητήματα αρκετά διαφοροποιημένη από αυτή του Μητσοτάκη. Πρόκειται για μια νέα – παλαιά αρχή που συσπειρώθηκε και αποτιμήθηκε τον Ιούλιο με 38%.
Social Links: