Ο Κυριάκος, η κεντροαριστερά και το λαχανότο

Κανονικά δεν θα έπρεπε να χρειάζεται να γραφτούν κείμενα για το γιατί στο άκουσμα της είδησης «Ο Κυριάκος Μητσοτάκης έγινε ο νέος προεδρος της ΝΔ» ο κάθε πολίτης που αισθάνεται τον εαυτό στο αριστερό φάσμα πρέπει να βγάζει σπυράκια.

Κανονικά το όνομα Μητσοτάκης θα έπρεπε να αρκεί. Βέβαια ζούμε σε έναν κόσμο που υπάρχει το φαγητό «λαχανότο» και παρόλα αυτά κινείται κανονικά. Τέλος πάντων βγαίνουμε από τις προθέσεις του κειμένου. Ή μάλλον αυτές ακριβώς είναι οι προθέσεις του κειμένου. Εξάλλου τι έχει το λαχανόρυζο, μια χαρά φαγητό είναι, μια στο τόσο μου αρέσει. Όπως εξάλλου και ο Μητσοτάκης μπορεί να λέει σωστά πράγματα πού και πού, κάποιος θα τον ρώτησε κάποτε πιστεύω για το τι ώρα είναι. Για το πού ζούμε δεν είμαι σίγουρος γιατί πρόσφατα χρειάστηκε να διευκρινίσει ότι δεν έχει πρόβλημα με τους κατοίκους του εξωτικού Περιστερίου, χωρίς να πείσει ιδιαίτερα αλλά τέλος πάντων μην είμαστε τόσο κακοπροαίρετοι.

Λαχανότο λοιπόν σαν να λέμε «κίνημα». Το ρεύμα ανθρώπων που έτρεξαν στην αγκαλιά του Κυριάκου χαρακτηρίστηκε ως «κίνημα». Θα μου πεις ότι επίσης κίνημα είναι και οι ουρές έξω από ένα μαγαζί που πουλάνε σνίκερς του Kanye West. Γιατί δεν είναι δηλαδή; Ενώνονται κάτω από ένα κοινό αίτημα. Τι εννοείς ο Κυριάκος δεν είναι παπούτσι; Δεν είναι άλλο ένα καταναλωτικό προϊόν για το οποίο είχε φτιαχτεί ένα hype και μια αγορά να τον περιμένει; Δεν είχε φτιαχτεί για κάποιον σαν αυτόν μια σειρά από κείμενα που ξεχαρβάλωναν μια προς μία όλες τις λέξεις που ξέρουμε; Ένα κοινό που περίμενε τον Μεσσία που θα μας σώσει από την αργεντινοποίηση;

Λέει μια φίλη για πλάκα ότι κάποια στιγμή οι κεντροαριστεροί θα ξυπνήσουν και θα καταλάβουν ότι ο Κυριάκος δεν έχει τις μαγικές δυνάμεις των Illuminati. Οι κεντροαριστεροί ποιοι; Τα ορφανά του Σημίτη, του πνευματικού μπαμπά του Κυριάκου; Λαχανότο λοιπόν. Γιατί η Αριστερά εδώ και χρόνια είναι μπανάλ, η ανάγκη να ανήκεις σε μια ελίτ είναι μεγαλύτερη από ποτέ σε μια κοινωνία που έμαθε στον μεταπρατισμό και δεν μπόρεσε να δεχτεί ποτέ αυτό που είναι. Ιδέες ξεπατικωμένες από κάτι που κάποιος διάβασε κάποτε, κακοχωνευμένες, πλασαρίστηκαν χρόνια τώρα ως η πανάκεια για τα πάντα. Η αγορά είναι η λύση για τα πάντα, εκτός βέβαια και αν η αγορά των εκλογών βγάζει τους άλλους, τότε είναι ατελής, γιατί οι φτωχοί όπως είπε και η θεία του Κυριάκου κάνουν λάθη στις κρίσιμες στιγμές. Και τώρα όλοι οι κεντροαριστεροί είδαν το φως το αληθινό, σταμάτησαν να κάνουν λάθος, το ρύζι έπρεπε να χυλώνει, αυτά που έμαθαν στα νιάτα τους ήταν όλα λάθος, επαρχιώτικα.

Τέλος πάντων όλα αυτά δεν έχουν σημασία, βλέπεις βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ να ζητά δίδακτρα στα σχολεία. Το Μνημόνιο είναι ευλογία. Και θέλει να έχει σύντομα τον πρώτο πρωθυπουργό που το εκπροσωπεί γνήσια, που δεν «αναγκάστηκε», αλλά το εφαρμόζει ως ιδεολογία. Ώστε αυτό που επιβλήθηκε ως καταναγκασμός να γίνει πλέον μια κανονικότητα. Να μπορέσουμε να κάνουμε δουλειές, να φτιάξουμε σταρτάπς. Τι και αν έχει διαλυθεί ο κοινωνικός ιστός (ποια κοινωνία ρε μαλάκα; δεν υπάρχει κοινωνία, μόνο άτομα), τι και αν ο μέσος σταρταπιτζής την βγάζει με κριθαρότο, τι και αν το φιλελέ θαύμα άφησε μόνο φιλελέ φούσκες που σκάνε μία μία;

Οι λέξεις φθάρθηκαν και γδάρθηκαν, τις πατήσαμε κάτω ώσπου να μην μείνει τίποτε να τις θυμίζει. Σαν ναοί παλιών θρησκειών, οι προσήλυτοι που πρέπει να δείξουν με πράξεις πόσο μισούν τον παλιό εαυτό τους.