Η ελληνική κοινή γνώμη φαίνεται να έχει συγκλονιστεί από προχθες με την υπόθεση των διορισμών συγγενικών και φιλικών προσώπων του Γραμματέα του Κεντρικού Συμβουλίου της Νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ, Ιάσονα Σχινά-Παπαδόπουλου. Το θέμα έφερε στο φως η έγκριτη και καθόλου απαράδεκτη σε κάθε πιθανό και απίθανο επίπεδο εφημερίδα Πρώτο Θέμα του ίσως πιο απεχθούς προσώπου από όσα γεννήθηκαν ή κατοικούν στην Ελλάδα, Θέμου Αναστασιάδη. Το ρεπορτάζ περιλαμβάνει, ανάμεσα στα άλλα, και μια χαρακτηριστική φωτογραφία του αδερφού του Σχινά-Παπαδόπουλου, που επιλέχθηκε προφανώς για να δείξει ότι οι νεολαίοι του ΣΥΡΙΖΑ είναι καραγκιόζηδες και βγάζουν φωτογραφίες με κράνη και κοκακόλες όσο η χώρα οδεύει στα βράχια.
Για να σοβαρευτούμε λίγο όμως, σαφώς όλο το θέμα με τους διορισμούς χτυπάει άσχημα όταν πρόκειται για μια αριστερή (με ή χωρίς εισαγωγικά, ανάλογα με την προτίμηση του καθενός) κυβέρνηση που έχει ως σημαία της την μείωση της ανεργίας, ίδιως στους νέους. Από μια σκοπιά πιο κοντά στη λογική της κρατικής διακυβέρνησης μπορεί, σαφώς, να βρει κάποιος μια εξήγηση, την οποία ανέπτυξε ορθά, κατά τη γνώμη μου, ο Χρήστος Νάτσης. Αυτό βέβαια δεν δικαιολογεί, ιδίως από άποψη επικοινωνιακής διαχείρισης, τους άμεσους και οικογενειακά πακεταρισμένους διορισμούς. Ταυτόχρονα, ούτε η λογική «οι άλλοι έκαναν χειρότερα» μπορεί να είναι επαρκής για μια κυβέρνηση που θέλει να λέγεται αριστερή. Πηγαίνουμε, δηλαδή, πάλι στο γνωστό θέμα του ηθικού πλεονεκτήματος της Αριστεράς, το οποίο έχει θιγεί εκτενώς σε αυτό το περιοδικό.
Το βασικό πρόβλημα είναι οι ανακοινώσεις του Σχινά-Παπαδόπουλου, που σχολιάστηκαν και εκτενώς. Αν στο ίδιο το γενονός του διορισμού ανθρώπων του κόμματος σε νευραλγικές θέσεις μπορεί να βρει κάποιος μια λογική υπό το πρίσμα της αποφυγής της τεχνοκρατίας –ειδικά όταν μέρος αυτών που κατηγορούν τον Σχινά-Παπαδόπουλο ξερογλείφονται για τον επόμενο μη εκλεγμένο πρωθυπουργό Παπαδήμο–, αυτό που δεν είναι σε καμία περίπτωση δικαιολογήσιμο είναι το ύφος και η χρήση συμβόλων της Αριστεράς με αυτόν τον τρόπο.
Ο Σχινάς-Παπαδόπουλος, είχε, φαντάζομαι, κατά νου απόψεις που μονίμως επικαλούνται μια φαντασιακή υπάκουη αλλά σεβάσμια και πολιτισμένη Αριστερά για να διατηρήσουν την ηγεμονία. Η διαρκής αναφορά στον Κύρκο και στον Παπαγιαννάκη έχει ως στόχο να διατηρήσει τη λογική μιας ήσυχης ανανεωτικής Αριστεράς που την σέβονται όλοι αλλά δεν μπορεί να αποτελέσει κίνδυνο για κανέναν. Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει με τον διαρκή «σεβασμό» πάσης φύσεως αντιπάλων για το ξεδοντιασμένο ΚΚΕ που «τουλάχιστον είναι συνεπές». Ο ΣΥΡΙΖΑ πλέον χαλάει αυτό το μοντέλο, οπότε αυτές οι αναφορές όλο και πληθαίνουν, ενώ ταυτόχρονα γίνονται όλο και πιο επιθετικές.
Όταν όμως η απάντηση σε αυτόν τον λόγο είναι ουσιαστικά μια λίστα με όλους τους, απολύτως πραγματικούς, αγώνες της Αριστεράς για να δικαιολογηθεί ένα πακέτο διορισμών μετακλητών υπαλλήλων, τότε το ποτήρι ξεχειλίζει. Θα ήταν καλύτερα αν ο Σχινάς-Παπαδόπουλος δημοσίευε κατευθείαν τη δεύτερη απάντησή του, όπου επιχειρηματολογεί για τη φύση των διορισμών, από το να φτιάξει μια φαντασιακή γενεαλογία ΕΑΜιτών, Πολυτεχνείου και υπαλλήλων στο Γραφείο του Πρωθυπουργού. Τέτοιες πρόχειρες χρήσεις του περίφημου ηθικού πλεονεκτήματος το μόνο που κάνουν είναι να το λιγοστεύουν, να το ευτελίζουν και να δίνουν περισσότερα επιχειρήματα στους αντιπάλους. Δεν μιλάω καν για τους σκληρούς δεξιούς που αρνούνται την προσφορά του ΕΑΜ∙ αυτές οι χρήσεις δίνουν τροφή κυρίως σε αναθεωρητές νέας κοπής, καθώς και σε όσους τους ακολουθούν.
Σίγουρα το να αναζητά η Αριστερά –και όχι μόνο, αλλά αυτή μας ενδιαφέρει εν προκειμένω– προγόνους που θα νομιμοποιήσουν όσα κάνει δεν είναι καινούργιο. Ούτε αυτή η χρήση του παρελθόντος για ευτελείς σκοπούς είναι καινούργια. Όταν όμως αυτή γίνεται από έναν άνθρωπο της ηλικίας μας, που μέσα από την πληθώρα των ερεθισμάτων που λαμβάνει θα περίμενε κανείς να έχει μια πιο φρέσκια λογική για τα πράγματα, τότε σίγουρα αυτό που ονομάζεται Αριστερά δέχεται συνεχώς χτυπήματα που θα μπορούσε να αποφύγει εύκολα.
Αυτό δεν σημαίνει ότι το παρελθόν της Αριστεράς είναι ιερό και αδιαπραγμάτευτο. Σημαίνει ότι οι αληθινοί αγώνες του παρελθόντος είναι καλύτερο να χρησιμοποιούνται για να εμπνέουν το σήμερα –ό,τι μπορεί κανείς να εμπνεύσει σήμερα τέλος πάντων– και όχι για να απαντήσουν σε αντιπάλους μηδενικής ηθικής και δυσθεώρητα πολλών clicks στα σάιτ τους.
Social Links: