του Αλέξη Bathory
Μέρα VII
Καμία ελπίδα πλέον στην ψυχή μου. Τόσο που ξυπνάω με το Traces of Reality και δεν κοιτάω καν το κινητό να δω αν έχει έρθει μήνυμα. Η απραγία είναι δεδομένη. Γιατί ξαφνικά να αλλάξει τώρα το οτιδήποτε. Πλένομαι, κάνω καφέ, τσιμπάω κουλουράκια και μετά ανοίγω το λάπτοπ. Ακριβώς όπως τα άφησα όλα. Όπως και όλα τα υπόλοιπα στη ζωή, καμία έκπληξη. Ας πάρω τηλέφωνο. Νεαρή κι εύθυμη η φωνούλα στην άλλη άκρη κι εγω πιο σοβαρός από ποτέ. Δεν μπορεί να καταλάβει ακριβώς τι πρόβλημα έχουμε τόσες μέρες. Λυπάται αν με προσβάλλει, αλλά έχει να μου προτείνει κάτι. Της λέω «οτιδήποτε μου πεις, θα το κάνω». «Ωραία, κοιτάξτε λίγο τη συνδεσμολογία του ρούτερ». Χάνω το μυαλό μου.
Ο χρόνος σταματάει να υπάρχει και για πρώτη φορά οι Spectral Lore που παίζουν από πίσω, νιώθω να με ενοχλούν. Ψύχραιμα και μαζεμένα την παρακαλώ να επαναλάβει. Κομπιάζει μα συνεχίζει. «Κοιτάξτε αν έχει σπλιτ κι αν είναι σωστά τοποθετημένα». Την ευχαριστώ πολύ και το κλείνω. Χρόνια υπομονής και συναναστροφής με τα μεγαλύτερα ζώα της χώρας μας με έχουν κάνει ανθεκτικό. Δε με νευριάζει τίποτα πλέον. Σήμερα αυτό έπαψε να ισχύει. Φεύγει το ασύρματο για τοίχο. Δεν παθαίνει τίποτα αλλά οι μπαταρίες που είχε μέσα εξαφανίζονται. Θέλει και επαναφορτιζόμενες η μαλακία, σκέφτομαι. Βρες λεφτά τώρα έτσι που τα έκανες, ζώο. Αντιμέτωπος με τις τραγικές αυτές συνέπειες του ξεσπάσματός μου, θυμήθηκα πόσο καταστροφικά μπορούν να γίνουν για όλους τα νεύρα. Από το πουθενά τώρα λεφτά για μπαταρίες, τι χειρότερο θα μπορούσε να συμβεί; Ψύχραιμα θυμάμαι πως το τηλέφωνο έχει να χτυπήσει 4-5 χρόνια και πως το χρησιμοποιώ μόνο για να παίρνω την HOL. Φθηνά τη γλίτωσες τούβλο, λέω στον εαυτό μου και αρχίζω να μαζεύω. Η εκπομπή πρέπει πάση θυσία να ανέβει στο Mixcloud, ο κόσμος που δεν μπόρεσε να ακούσει χθες δε μου φταίει τίποτα. Τρέχω στην καφετέρια με το τζάμπα γρήγορο ΙΝΤΕΡΝΕΤ. Τα κάνω όλα γρήγορα και μεθοδικά. Αν κάτι με χαρακτηρίζει, άλλωστε, είναι η τυπικότητα. Τελειώνω τον καφέ και παίρνω άλλον έναν για σπίτι. Να’ναι καλά ο Γιώργης ο Automaton που κερνάει τουλάχιστον, σκέφτομαι. Παίρνω λίγο κεϊκάκι για το σπίτι, μαζεύω λάπτοπ κι έφυγα. Μπαίνω κατάκοπος κι έξαλλος. Κατευθείαν τηλέφωνο.
Το τραγουδάκι της αναμονής λέει «this is the best day of my life» και σε συνδυασμό με το καινούργιο Furze που ακούγεται απο μέσα κάνει πάλι τα νεύρα μου να ξεφεύγουν. Κρατήσου, μαλάκα, μη γίνεις ρεζίλι σε σπουδαγμένο άνθρωπο. Άλλο ενα όνομα, άλλη μια φορά που λέω τα ίδια. Τραγικά εξυπηρετικός και συμπονετικός, με ακούει και τον νιώθω να λυγίζει από το δράμα μου. Να περάσω αύριο να μου δώσουν ενα στικάκι να εξυπηρετηθώ τουλάχιστον, μέχρι να αποκατασταθεί η βλάβη. Παγώνω και τα χέρια μου τρέμουν. Τολμάω και κάνω την αδιανόητη ερώτηση. Δηλαδή για πόσο ακόμα μπορεί να μην έχει αποκατασταθεί; Τον νιώθω να ντρέπεται και μου απαντάει «άγνωστο». Για ενα λεπτό η γραμμή μένει νεκρή, δεν τολμάει να μου πει κάτι κι εγώ σκέφτομαι πως δε μου φταίει το παιδί. Σοκαρισμένος απο την ψυχραιμία μου, με καληνυχτίζει. Του εύχομαι καλή συνέχεια και μου απαντάει καλό κουράγιο. Του λέω να μην τρελαίνεται, δε στρημάρω τσόντες, τις κατεβάζω. Εμφανώς ανακουφισμένος μου λέει είσαι βουνό ρε, θα το αντέξεις κι αυτό. Πού να ’ξερε. Κάπου δω έφτασε η ώρα νομίζω να ξαναδώ τα Matrix σκέφτομαι. Μια χαρά το βγάλαμε κι αυτό το 6ωρο. Συγχαρητήρια, τα είδες για 30ή φορά. Άντε αύριο θα πάρεις το στικάκι μπαγάσα και θα φτιάξει η ζωή σου. Πώς ήτανε η Lela Star πριν κάποια χρόνια; Κάτσε να θυμηθούμε λίγο.
Μέρα VIII
Τολμάει να βγεί ο ήλιος για να με δουλέψει μέσα στα μούτρα κι εγώ τον βγάζω από τη ζωή μου. Πέσε μαλάκα κι όταν ξυπνήσεις φτιάξαν όλα. Ανοίγω τα μάτια και πριν από οτιδήποτε άλλο βάζω το Book Of Souls. Πρέπει να’μαι σοβαρός και ψύχραιμος σήμερα. Η μάνα με ενημερώνει πως δεν άντεξε άλλο να με βλέπει να γυρνοβολάω με τα μούτρα κάτω και πήρε κι έκανε παράπονα. Την κράζω γιατί με έκανε ρεζίλι σε τέτοια λαμπρά μυαλά, αλλά την ευχαριστώ. Βάζω τα καλά μου και πάω στη HOL, επιτέλους θα βρεθεί μια λύση. Οι 2 κοπελίτσες χαμογελαστές με ρωτάνε τι θέλω, λες και είμαι κάνα παιδάκι. Ξέρω τι ζητάω, τίποτα δε μένει πια να με κρατάει και πάω ντουγρού στο μεταλλά της HOL που είναι υπεύθυνος. Πάντα οι μεταλλάδες ελίσσονται στα πιο υψηλά κλιμάκια κάθε επιχείρησης. Τι μπλουζάκι ειναι αυτό αγορίνα; Manilla Road; Ωραίος, τι έγινε, με ρωτάει. Κρατιέμαι να μη βάλω τα κλάματα όσο τα διηγούμαι κι εν τέλει του λέω την απαίτηση μου. Ο φίλος που μιλήσα το προηγούμενο βράδυ δεν είχε κάνει καταχώρηση αίτησης για στικάκι. Και τι μας νοιάζει, τον ρωτάω. Μου λέει πως χωρίς αυτό δε γίνεται τίποτα. Τα χάνω, μα πάντα έχω στο μυαλό μου πως δε μου φταίει το παιδί και παίρνει αμέσως τηλέφωνο. Μιλάει και μου δίνει να μιλήσω. Ξαναλέω τα ίδια κι αρχίζω να πιστεύω πως απλά με κοροιδεύει ο κόσμος και κάνω τον Μπιλάρα Μάρεη στην Ημέρα της Μαρμότας. Τελειώνω την αφήγηση και δεν πιστεύει όσα ακούει. Καταλήγει πως δεν μπορεί να μου δώσει η ίδια έγκριση για στικάκι, πρέπει να μου τη δώσει το τμήμα εξυπηρέτησης πελατών. Χαζεύω και τη ρωτάω «εσείς τι είστε». Απαντάει τεχνική υποστήριξη. Τα χάνω και για να μην σπάσω τα κινητά στις προθήκες που αξίζουν πιο πολύ απο το σπίτι μου, δίνω το τηλέφωνο στον υπεύθυνο. Ρωτάει ακριβώς το ίδιο και του δίνει ακριβώς την ίδια απάντηση. Τα χάνει κι αυτός και τους λέει να λυθεί άμεσα. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να καταχωρηθεί αίτηση παραπόνων, να με στείλουν σπίτι ξανά χωρίς στικάκι και να περιμένω να με πάρουν. Πέμπτη είναι, έχει Modern στο Χολαργό. Από το να γλείφω σπίτι μόνος, ας πάω να γλείψω με κόσμο. Τρώω το μπριάμ με παναγίες σε κάθε μπουκιά και μαζεύω τα μπογαλάκια μου. Νταξ, η Κάισσα έχει τζαμπέ ΙΝΤΕΡΝΕΤ, το βγάλαμε το απόγευμα. Γλείψιμο από παιδάκια κάθε ηλικίας και κατά τις 11 μας διώχνουν. Καλά το έκανα ΙΝΤΕΡΝΕΤ καφέ αλλά πρέπει να γίνω βδέλλα αλλού. Πάντα χαμογελαστός και πρόθυμος ο Γιώργης Doomsword προτείνει να πάμε για Hearthstone. Άντε ρε χαβαλέ κι αύριο θα φτιάξουν όλα. Άντε πάμε να κατεβάσουμε και κάνα δίσκο. Πέφτει για ύπνο κατά τις 4 για να σηκωθεί 7 και μένω με το καινούργιο Arrow. Οι τύποι έχουν ξεφύγει τελείως, μονολογώ για 40 λεπτά και μετά μέχρι να τον ξυπνήσω Hearthstone. Νταξ, τη βγάλαμε και σήμερα.
Μέρα IX
7 παρά 5 βάζω να παίξει το Άνθρωποι από Ψ.Χ. για να του πάει καλά η μέρα. Δεν έχει κουράγιο ούτε να με βρίσει, σηκώνεται και πέφτω σαν κούτσουρο. 12 παρα λίγο τηλέφωνο. Πετάγομαι και δεν πιστεύω τα αυτιά μου. Ο επιστήμονας στη θέση του τεχνικού με ενημερώνει πως θα περάσει το παιδί να μου φέρει το στικάκι. Μιλάω με το παιδί, μόλις ήταν Χολαργό και φεύγει, θα γυρίσει μετά. Από τον ενθουσιασμό μου δεν μπορώ να κλείσω μάτι. Κατα τις 2 και λίγο με ξυπνάει άλλο τηλέφωνο. Το παιδί έκανε μια γύρα παραπάνω και είναι έξω από το σπίτι μου. Τρέχω να προλάβω και τον στήνω μόλις μισή ώρα. Χαμογελαστός τυπάκος του λεω λίγο τι έχει γίνει και με παίρνει αγκαλιά. Για ένα μήνα μεγάλε μου λέει όλο το ΙΝΤΕΡΝΕΤ δικό σου. Θα δεις όση τσόντα δε φαντάζεσαι. Αγορίνα μου, του λέω να’ σαι καλά, τις κατεβάζω. Ένα δάκρυ κυλάει στο μάγουλό του και μου λέει πόσο λίγοι σαν εμάς έχουν μείνει. Τον χαιρετάω και τρέχω για HOL. Κοπελίτσα πάει να μου πιάσει κουβέντα και την κόβω με το βλέμμα. Ενεργοποιήστε μου αυτό το παπαράκι παρακαλώ. ΑΦΜ, ταυτότητες, τηλέφωνα, τους τα δίνω όλα και δε ρωτάω τίποτα. Μου δίνει το πολυπόθητο ΟΚ και πετάω από τη χαρά μου. Μόνο περιμένετε μια ώρα για να πάρει έγκριση. Κορίτσι μου, περιμένω ακόμα καινούργιο δίσκο από Thorns, στη μια ώρα θα κωλώσω; Με κοιτάει απορημένη και με χαιρετά. Φεύγω τρέχοντας. Σπίτι, φραπές και πάω να βάλω Book of Souls. Τι κάνεις, βρε τούβλο, μιάμιση ώρα κρατάει, μονολογώ. Ναι, σωστά, αποκλείεται να υπάρξει μισή ώρα καθυστέρηση. Γελάω και μόνο που σκέφτηκα κάτι τέτοιο, If Eternity Should Fail, καφεδάκι, Καπρισάκια κι ανέμελη διασκέδαση. Μέχρι τώρα που τα γράφω αυτά δεν έχει συνδεθεί ακόμα αλλά δε με νοιάζει. Τόσες μέρες δίχως την καθημερινή πρέζα του ΙΝΤΕΡΝΕΤ και του ΦουΜπου, νομίζω ψιλοξεκόλλησα. Θα συνεχίσω να γράφω μάλλον, γιατί να χασομεράω σε τοίχους; Εξ’ άλλου το θέμα δεν ήταν μια προσωρινή λύση σαν το στικάκι. Πρέπει να αποκατασταθεί η γραμμή. Δε με νοιάζει να κάνω τσαπατσουλιές, θέλω αυτά που δικαιούμαι και δε θα αλλάξει αυτό ποτέ και με τίποτα. Ωπ, άλλαξε το σηματάκι του ΙΝΤΕΡΝΕΤ.
Social Links: