Μετά την δεκαετία του 1950 που αποτέλεσε την αφετηρία του Σαββατιάτικου μουσικού μας ταξιδιού στον χρόνο, σειρά είχε το 1960. Πρόκειται για μία δεκαετία που αγαπήσαμε και μας δημιούργησε σκέψεις που κάλυψαν υλικό τριών εκπομπών. Από αυτές προέκυψε μία τεράστια playlist με μουσικά και στιχουργικά διαμάντια, η οποία έκανε εξαιρετικά δύσκολο το έργο της τελικής επιλογής κομματιών. Και δικαιολογημένα.. Το 1960 κουβαλάει μεγάλα καλλιτεχνικά ονόματα, που τέσσερις δεκαετίες και κάτι αργότερα δεν μπορούμε να ξεπεράσουμε εγκεφαλικά, ακουστικά και κυρίως συναισθηματικά.
Marilyn Diptych (1962), Andy Warhol
Πέρα όμως από την σημαντική μουσική βαρύτητα και τον καλλιτεχνικό οίστρο που γέννησε και το κίνημα της pop art την περίοδο αυτή, ο βασικός και ίσως πρώτος συνειρμός που δημιουργείται για αυτήν είναι το κίνημα των hippies.
Campbell’s Soup Cans (1962), Andy Warhol
Συνειρμός που συνοδεύεται από μια σειρά πολύχρωμων ψυχεδελικών εικόνων, κρόσια, κορδέλες χαϊμαλιά και μπιχλιμπίδια, το σήμα της ειρήνης, γυμνά σώματα χωρίς ντροπή και προστυχιά, γεμάτα βανάκια με προορισμό το Woodstock, μαστουρωμένους νέους που χορεύουν αστεία και έχουν εμμονή με τη φύση και άλλα πολλά που καμία σχέση δεν έχουν με τους νέους σήμερα.. ή και όχι… Σε αυτό το σημείο η τραγική συνειδητοποίηση της συσχέτισης των hippies με τους σημερινούς hipsters σκάει σα χαστούκι σε όλο αυτό το παραλήρημα.
Βεβαίως υπάρχει η βασικότατη διαφορά ότι οι hippies με τις ιδέες που πρέσβευαν στην εποχή τους αποτελούν ένα απόλυτα σεβαστό κίνημα, ενώ οι hipsters δεν πρεσβεύουν τίποτα περισσότερο από μία σύγχρονη τάση. Παρ’όλα αυτά, ακόμα και η ιδέα ότι πρόκειται για μία εξέλιξη του όρου μέσα στον χρόνο γίνεται δύσκολα αποδεκτή. Και σκέφτεσαι: δεν μπορεί οι κούλ τύποι που αράζανε χύμα στα γρασίδια, ερωτευόντουσαν και πειραματιζόντουσαν(όχι μόνο χημικά) καθημερινά, να είναι οι σύγχρονοι εναλλακτικοί τύποι που πίνουν χαλαρό κοκτεϊλάκι με κουλό όνομα διαβάζοντας με τα ξύλινα χαρυποτερικά γυαλάκια τους LiFO στο macbook στην πλατεία Αγίας Ειρήνης Σάββατο μεσημέρι.
Φαινομενικά, το μοναδικό κοινό εδώ είναι η ποσότητα της τρίχας στην περιοχή του κεφαλιού. Κι όμως, υπάρχει μία βαθύτερη σύνδεση μεταξύ των beatniks που περιγράφει ο J.Kerouac από το 1950 (βλ. On the road), των hippies του ’60, των ravers του ’90, των hipsters του 2016 και σίγουρα η αλυσίδα προεκτείνεται άπειρα στις κατευθύνσεις του παρελθόντος και του μέλλοντος. Η σύνδεση όλων αυτών είναι κάτι παραπάνω από το κράξιμο της αιώνια σοκαρισμένης κοινής γνώμης προς τους εκάστοτε εκπροσώπους τους. Αυτό που συνδέει και σχεδόν ταυτίζει σημασιολογικά τα κινήματα αυτά είναι ότι προβάλλουν και επιβάλλουν τόσο την ανάγκη τους να διαφοροποιηθούν από το κοινωνικοπολιτικό πλαίσιο, ώστε καταλήγουμε να ταυτίζουμε μια δεκαετία με το κίνημα που δημιουργήθηκε για να πάει κόντρα σε αυτή.
Και εφόσον τώρα είμαστε σε θέση να περιγράψουμε και να ερμηνεύσουμε τέτοιου είδους κινήματα του παρελθόντος όπως τους χίπηδες των 60s, μπορούμε να σταματήσουμε για λίγο να στήνουμε στον τοίχο τον δόλιο χιπστερά που ζει την φάση του. Και αυτός ο αστειούλης θα γίνει μια μέρα αντικείμενο επιστημονικής μελέτης και θα επιτρέπεται να μιλάμε για το πόσο απολιτίκ είναι/ήταν χωρίς να βγάζουμε παράλληλα κόμπλεξ. Άλλωστε θες δε θες και εσύ, αγαπητέ αναγνώστη, κρύβεις ένα κομμάτι του μέσα σου, όπως όλοι οι άνθρωποι της εποχής μας.
Ακολουθεί playlist με τραγούδια που θα άκουγες αν ήσουν hipster το 1960.
Social Links: