Αργά το απόγευμα της Πέμπτης με βρήκε σε ημιλιπόθυμη κατάσταση στο κρεβάτι μου, σχεδόν αποφασισμένη να μη σηκωθώ ποτέ και για κανένα λόγο από εκεί. Ωστόσο, το εισιτήριο πάνω στο γραφείο μου ήταν ο βασικότερος λόγος να μην καταρρεύσω πριν καν τελειώσει η εβδομάδα. Και δικαιώθηκα, γιατί το κίνητρο αυτό με οδήγησε στο καλύτερο live που έχω πάει μέχρι τώρα για το 2016. Δεν είχα σκοπό να γίνω υπερβολική, αλλά με το που πάτησα το πόδι μου στο Fuzz ήμουν σίγουρη για δύο πράγματα: όλες μου οι αισθήσεις θα οξύνονταν υπερβολικά εκείνο το βράδυ και αυτό το review θα ήταν σε μεγάλο βαθμό συναισθηματικό και σε α’ ενικό.
Πρόκειται για το live των Βρετανών Maybeshewill, στο πλαίσιο της τελευταίας περιοδίας της μπάντας πριν την διάλυσή τους (σνιφ & κλαψ). Για τους φίλους της post μουσικής δεν χρειάζονται ιδιαίτερες συστάσεις, μιας και μέσα στη 10χρονη πορεία τους και μετά από τέσσερα άλμπουμ αγαπήθηκαν πολύ και ξεχώρισαν για τη συμβολή τους στα είδη της post και math rock, electronica και instrumental μουσικής. Την μουσική τους πορεία ακολούθησαν και οι Έλληνες we.own.the.sky που αν και σχηματισμένοι μόλις από το 2010 έχουν ήδη θέσει πολύ υψηλά τον πήχη με την έως τώρα πορεία τους. Απόδειξη αποτελεί η παρουσία τους στην σκηνή του Fuzz.
Οι we.own.the.sky προλόγισαν μουσικά την βραδιά με τον καλύτερο τρόπο. Η δυναμική τους εμφάνιση με καθήλωσε σε σημείο που δεν μπορούσα ούτε ήθελα να στρέψω το βλέμμα μου αλλού. Ήταν ευχάριστο που η αίσθηση επικρατούσε γενικότερα στο κοινό, το οποίο παρακολουθούσε με την ίδια προσήλωση κάθε κομμάτι της μπάντας και ανταποκρινόταν σωματικά με κινήσεις που φανέρωναν απόλαυση. Η μπάντα παρουσίασε την διάθεσή της για πειραματισμό ανάμεσα σε μουσικά είδη όπως η post rock και ambient μουσική, με άλλοτε σκληρό και βαρύ ήχο και άλλοτε γλυκές μελωδικές γραμμές. Παράλληλα, το αποτέλεσμα ήταν άρτιο και τεχνικά, με έναν πολύ δουλεμένο και κάθαρό ήχο, τόσο ατομικά όσο και συνολικά από τα μέλη της μπάντας, πίσω από τον οποίο κρυβόταν μία πολύ σωστή ηχοληψία. Οι we.own.the.sky άφησαν το κοινό ενθουσιασμένο και πανέτοιμο για τη συνέχεια της συναυλίας.
Για τους maybeshewill δεν θα μπορούσα να μιλήσω με κανέναν τεχνικό όρο, καθώς πέρα από το ότι δεν είμαι το κατάλληλο άτομο, δεν θα είχε καμία απολύτως σημασία. Αυτό που βίωσα μου άσκησε πολύ έντονη συναισθηματική επιρροή και δεν θα ήθελα να σχολιάσω οτιδήποτε τεχνικό σε αυτό. Το συγκεκριμένο συγκρότημα είναι η απόδειξη του πόσα πολλά έχει να πει η instrumental μουσική.
Είναι πραγματικά μαγικό το πόσοι στίχοι κρύβονται πίσω από τις μελωδίες τους. Στίχοι που δεν ακούγονται, αλλά γράφονται στο μυαλό του καθενός ξεχωριστά μέσα από εικόνες, σκέψεις και συναισθήματα που γεννιούνται την ώρα της συναυλίας. Επιπλέον, αν σε κάποια κομμάτια υπάρχουν λόγια, αυτά αυτομάτως αποκτούν μεγαλύτερη βαρύτητα. Αυτό συμβαίνει στην περίπτωση του In another life when we’re cats, το οποίο εισάγεται με ένα απόσπασμα της ταινίας Rules of attraction και στο He films the clouds, Pt2, με το οποίο ολοκληρώθηκε το live, αφήνοντας το κοινό να τραγουδά σαν ένα άτομο “Now we’re apart though not through choice. Do we stand mute or raise our voice?” Και στις δύο αυτές περιπτώσεις τραγουδιών υπάρχει λόγος που ακούς αυτά τα λόγια και το νιώθεις σωστό.
Κάπως έτσι είχα αφεθεί τελείως ελεύθερη στο μουσικό ταξίδι και χωρίς το υποσυνείδητο βάρος της ερμηνείας στίχων, παραδόθηκα σε συναισθήματα που είχαν ξεχαστεί στην καθημερινότητά μου. Η μπάντα έπαιξε κομμάτια από όλους τους δίσκους και μέσα σε αυτό το διάστημα πρόλαβα να ενθουσιαστώ, να λυπηθώ, να ερωτευτώ, να τρελαθώ, να ηρεμήσω, να τσαντιστώ, να χαρώ, να λυτρωθώ, ταξιδεύοντας σε μέρη που το κάθε κομμάτι ήθελε να με πάει. Και στο ταξίδι αυτό ήταν ενεργοποιημένες όλες μου οι αισθήσεις γιατί πέρα από το οπτικοακουστικό υλικό το οποίο προσλάμβανα, υπήρχαν στιγμές που μέσα από τον εντυπωσιακό εναλλασσόμενο φωτισμό ένιωθα ότι σχεδόν άγγιζα πράγματα ενώ κάθε τραγούδι θα μπορούσε να έχει άλλο άρωμα. Για όλα αυτά χαίρομαι που πριν μπω σε αυτό το live θυμήθηκα να αφήσω τη λογική μου σκέψη απ’ έξω.
Αυτή η συναυλία με ηλέκτρισε, όπως συμβαίνει καμιά φορά τυχαία, ακουμπώντας κάποιον ή κάτι. Και οι δύο μπάντες με γέμισαν με κάτι ζεστό, σαν φως, που ξέρω ότι θα μου δίνει ενέργεια για πολλές ακόμα δύσκολες μέρες. Θα μπορούσα να πω πολλά ακόμα για το βράδυ της Πέμπτης. Όμως θα μείνω εδώ και θα προσθέσω μόνο την αίσθηση μελαγχολίας που έχω γνωρίζοντας ότι δεν θα έχουμε ξανά άλλη ευκαιρία να απολαύσουμε τους υπέροχους Maybeshewill. Αισιοδοξώ, όμως, αναμένοντας τα μελλοντικά μουσικά βήματα των πολλά υποσχόμενων we.own.the.sky και το επόμενο live τους στις 8 Απριλίου στο AN club.
Social Links: