Absentminded Drone
Με αφορμή μια κακή κριτική στο τελευταίο LP των Γάλλων Aluk Todolo, ας αναφερθούμε λίγο στο μάρκετινγκ του ακραίου και experimental ήχου των τελευταίων χρόνων.
H συγκεκριμένη κριτική αναφέρει μεταξύ άλλων: “this is the sort of travesty that modern thinking wants to pretend is music”, με το οποίο διαφωνώ σε τόσα πολλά επίπεδα (εκφράζει έναν ακραίο συντηρητισμό έτσι κι αλλιώς). Aυτό που ισχύει πάντως είναι πως η Τέχνη και ο «πνευματικός αυνανισμός» (σικ) έχουν πολλές φορές δυσδιάκριτα όρια. Και ποιος θα κρίνει αυτά τα όρια, στην τελική; Το θέμα είναι κατά πόσο μπορεί κάποιος να χρησιμοποιεί τους όποιους A.T. για να πείσει ότι το δικό του γούστο υπερτερεί ή ακόμα χειρότερα να προσδώσει ντε και καλά ιντελέξουαλ χροιά σε μια δισκοκριτική, χρησιμοποιώντας βερμπαλισμούς που θα ζήλευε ο Στέλιος Ράμφος.
Οι όροι του marketing έχουν αλλάξει με την κατάρρευση των μεγάλων δισκογραφικών, το mainstream έχει (καλώς) ενοχοποιηθεί, και το βάρος δίνεται πλέον σε οτιδήποτε δεν ακολουθεί τη νόρμα – ακόμα κι αν την ακολουθεί, η εταιρεία και ο διοργανωτής θέλει να σε πείσει για τη διαφορετικότητα του εκάστοτε σχήματος. Προφανώς, ο καθένας μας νοηματοδοτεί ως ακροατής κάτω απ’ το δικό του εξατομικευμένο πρίσμα το οποιοδήποτε μουσικό έργο. Αλλά μέχρι ποιο σημείο μια δισκογραφική ή ένας διοργανωτής μπορεί να γράφει δελτία τύπου που προσπαθούν να επιβάλουν άρρηκτους δεσμούς στους δίσκους των Sunn Ο))) με συγγράμματα του Φουκώ, χωρίς να τίθεται θέμα παραπλάνησης; Δεν θα καταργήσουμε το marketing στα χρόνια του ακραίου καπιταλισμού. Είναι παρόλα αυτά γεγονός ότι τα τελευταία χρόνια έχει ανθίσει ένας τρόπος γραφής, ο οποίος έχει κάποια βασικά χαρακτηριστικά: ένα δέσιμο occult σημειολογίας και σύνδεσης με τη φιλοσοφία. Με το στανιό. Ακόμα κι αν το έργο αναφέρεται στη διαφορά της ορεινής προβατίνας σε σχέση με την πεδινή, θα του αποδοθούν φιλοσοφικές αναζητήσεις.
Και φτάνουμε ίσως στην τελευταία, απέλπιδα προσπάθεια του μουσικοκριτικού να παραμείνει στην επικαιρότητα, σ’ ένα διαδικτυακό σκηνικό που η bottom-up πλέον διάδοση της μουσικής είναι ο κανόνας. «Αν ζούσε η Σώτη Τριανταφύλλου (RIP) θα έβαζε το Voix στο top10 των καλύτερων δίσκων μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου» ή «Αν ζούσε ο Σταύρος Θεοδωράκης (RIP) θα κουβαλούσε πάντα τη limited έκδοση του Voix στο σακίδιο του». Επίκληση στην αυθεντία λοιπόν κι όλοι εμείς στα κάγκελα αποζητώντας την αγκαλιά του εγχώριου και μη, πνευματικού κόσμου. Τι θα έλεγε ο Έκο λοιπόν αν άκουγε το Voix; Κατά πάσα πιθανότητα «βγάλτε αυτή τη μαλακία». Παραμένει ένας απ΄τους δίσκαρους του 2016. Και σας το λέω με την ιδιότητα της αυθεντίας. Τέηκ δατ Έκο.
Social Links: