Όπως λέει και εκείνος ο λησμονημένος μέσα στο πέρασμα των εποχών θρύλος, υπάρχουν δύο είδη ανθρώπων. Όσοι, γνωρίζοντας το έργο του J.R.R. Tolkien, τους περνά απλώς αδιάφορο και συνεχίζουν τις θλιβερές ζωές τους και όσοι, ανακαλύπτοντας τη Μέση Γη, βυθίζονται στα σπλάχνα της. Οι δεύτεροι, χωρίς να το καταλάβουν, γίνονται θιασώτες της, προστατεύοντάς την από κάθε καινοφανή μοχθηρία που θέλει να τη μειώσει στα μάτια τους, στέλνοντάς την πίσω στο σκοτάδι. Καθώς όσοι λίγοι από τους πρώτους που μπήκαν να διαβάσουν τούτο το κείμενο, από περιέργεια θες, κατά λάθος, πιθανότατα ήδη από τις πρώτες κιόλας προτάσεις του, μας έχουν εγκαταλείψει, πάμε οι υπόλοιποι να εξετάσουμε το λόγο που μαζευτήκαμε όλοι εδώ απόψε.
Ως ΣΚΡΑ-punk, η αλήθεια είναι πως δεν έχουμε ξαναασχοληθεί με τον αγαπημένο συγγραφέα των εφηβικών μας χρόνων και μια πολύ καλή αφορμή για να το κάνουμε, τη βρήκαμε εδώ. Η αλήθεια είναι επίσης πως μόνο κάποιοι από εμάς έχουμε ολοκληρώσει την ανάγνωση του “The Silmarillion”, το οποίο και αποτελεί τη μοναδική πηγή πληροφοριών του ανωτέρω λήμματος. Ακόμα λιγότεροι δε, όσοι την έχουμε ολοκληρώσει με τη στοιχειωδώς ενδεδειγμένη μέθοδο. Aυτό σημαίνει πως από τη στιγμή που ξεκινά το διάβασμα του βιβλίου και σε όλη τη ροή του, ο αναγνώστης το κατανοεί σε μεγαλύτερο βάθος, ανατρέχοντας:
- Στο παράρτημα με τον πίνακα των ονομάτων.
- Στον χάρτη του Beleriand
- Στο παράρτημα με τα γενεαλογικά δέντρα και τους πρώτους, θεμελιώδεις διαχωρισμούς των Ξωτικών σε διαφορετικά είδη.
Στο θέμα μας λοιπόν. Aς προσπαθήσουμε να πείσουμε όσους δεν έχουν διαβάσει το έργο ζωής του συγγραφέα (ήταν το πρώτο που ξεκίνησε να γράφει και, προσθέτοντας συνεχώς στοιχεία, άφησε σχεδόν ανολοκλήρωτο, με τον γιο του να το κλείνει και να το εκδίδει) πως αξίζει τον κόπο. Με όσους το έχουν ήδη κάνει, ας βουτήξουμε στην πιο χυδαία νοσταλγία.
Παραθέτω σε μια εναλλακτική παρουσίαση τους 5 top villains του τολκινικού σύμπαντος (πέρα από το γνωστό μας Sauron προφανώς), όπως περιέχονται στο παραπάνω link. Να επισημανθεί εδώ επίσης, η τοποθέτησή τους σε αντίστροφη σειρά, από τον πιο light στον πιο hardcore, όπως είναι και το ορθό.
5. Ancalagon the Black
Είναι ο μεγαλύτερος από τους φτερωτούς δράκοντες του Morgoth (βλ. Παρακάτω), που τον σκότωσε ο Eärendil. Aπό όσα γνωρίζουμε είναι ο μεγαλύτερος που υπήρξε ποτέ στη διάρκεια και των 3 Εποχών.
Με άλλα λόγια: O μπαρμπά John σκέφτηκε να τραβήξει λίγο ακόμα την ιστορία του Δαβίδ με το Γολιάθ.
4. Glaurung
Ο πρώτος από τους δράκους του Μorgoth (βλ. παρακάτω), ο επονομαζόμενος και ο «Πατέρας των Δράκων» ̇στην Dagor Bragollach, στη Nírnaeth Arnoediad και στη Λεηλασία της Nargothrond (Τούμπα, Ιράν, Καμπότζη, Βιετνάμ) ̇έκανε τα μάγια του στον Túrin και στη Niënor ̇ τον σκότωσε ο Túrin στο Cabed-en-Aras. Ονομαζόταν επίσης «το Μεγάλο Σκουλήκι» και «το Σκουλήκι του Μόργκοθ», αφού δεν διέθετε φτερά όπως οι δράκοι των επόμενων χρόνων.
Με άλλα λόγια: Ο μπαμπάς σας, αλλόθρησκοι.
3. Gothmog
Άρχοντας των Balrog, αρχικαπετάνιος της Angband, φονιάς του Fëanor, του Fingon και του Ecthelion, ο οποίος και θυσιάστηκε για να τον σκοτώσει με τίμιο κουτουλίδι αλα Zidane. (Προσοχή! To ίδιο όνομα είχε την Τρίτη Εποχή ο Υπαρχηγός της Minas Morgul http://lotr.wikia.com/wiki/Minas_Morgul ̇«Η Επιστροφή του Βασιλιά» V, κεφ. VI).
Με άλλα λόγια: Όποτε σκοτώνεις ένα Balrog θα πρέπει να το ακολουθήσεις στο χάος.
2. Ungoliant
Η μεγάλη αράχνη που κατέστρεψε, μαζί με τον Melkor (βλ. Παρακάτω), τα Δέντρα του Βάλινορ. Άγνωστο το τέλος της. Πιθανότατα η ασυγκράτητη βουλιμία της την οδήγησε να φάει τον εαυτό της. Η Shelob στο «Ο Άρχοντας των Δαχτυλιδιών» ήταν «το τελευταίο παιδί της Ungoliant που ταλαιπωρούσε το δυστυχισμένο κόσμο» («Οι Δύο Πύργοι», Μέρος IV, κεφ. IX).
Με άλλα λόγια: Κλασική περίπτωση περιφρονημένου παιδιού που δεν καταφέρνει να ξεφύγει ποτέ από τη σκιά της αχόρταγης για επιτυχία μητέρας του, η οποία με κόπο ύφαινε χρόνια μια σπουδαία καριέρα, με τη βοήθεια ενός ιστού από συνεργάτες, πατώντας επί πτωμάτων.
1. Morgoth, the first Dark Lord
«Ο Μαύρος Εχθρός», όνομα που του το πρωτόδωσε ο Fëanor μετά την αρπαγή των Silmaril. Πρώτο του όνομα το “Melkor” στη διάλεκτο Quenya, που σημαίνει «Αυτός που υψώνεται με δύναμη». Είναι ο μεγάλος επαναστάτης Vala, η αρχή του κακού, που απ’ την καταγωγή του ήταν ο πιο ισχυρός απ΄τους Ainur ̇αργότερα ονομάστηκε “Μorgoth”, “Bauglir”, «ο Σκοτείνός Άρχοντας», «ο Εχθρός», κ.λπ. Στη διάλεκτο των Sindar (Sindarin), ο τύπος είναι Belegûr = Μπελεγκούρ, αλλά δε χρησιμοποιήθηκε ποτέ, εκτός από μια επίτηδες παραλλαγμένη μορφή (Belegurth). Η μονομαχία του με τον Fingolfin (βλ. και φωτο), είναι σίγουρα η πιο ξακουστή από όσες υπάρχουν στον Τόλκιν και εμπνέει κάθε μορφής καλλιτέχνη μέχρι σήμερα. Το Ξωτικό έφτασε πιο κοντά από οποιονδήποτε στο να τον σκοτώσει, τραυματίζοντάς τον 7 φορές. Λίγο πριν αφήσει την τελευταία του πνοή, κάτω από το αβάσταχτο πάτημα του Morgoth στο λαιμό του, κατάφερε ένα τελευταίο χτύπημα στη φτέρνα, που άφησε για πάντα κουτσό τον αντίπαλό του. Ουσιαστηκά είναι αδύνατο να ηττηθεί και απλώς τελικά οι Valar, αφού τον ξετρύπωσαν, τον ξαπόστειλαν σιδεροδέσμιο από το ίδιο του το κράνος, που έγινε στενό κολάρο, στο άχρονο Κενό.
Με άλλα λόγια: Ποιος Sauron; Ο παππούς σας αλλόθρησκοι.
Κλείνοντας, εμείς το μόνο που έχουμε να υπενθυμίζουμε με κάθε τέτοια ευκαιρία που μας δίνεται, είναι πως δε θα σταματήσουμε να απαιτούμε από όποιον υπεύθυνο ενδιαφέρεται σοβαρά (όχι όπως στο “The Hobbit” σαφώς), να δημιουργήσει μια ταινία ή σειρά για το “ The Silmarillion”, μέχρι να αποκαλυφθεί το ποιος είναι στην πραγματικότητα ο Τom Βombadil (ποτέ δηλαδή).
Social Links: