Αλέξης Bathory
Μεγάλη Δευτέρα
Ανοίγουμε τα μάτια μας κι έχει ξημερώσει η Μεγάλη Δευτέρα. Η ψυχή μας γεμίζει με χαρά, μιας και ήρθε πάλι η σπουδαία εποχή να ξαναγιορτάσουμε τον βράχο της Ορθοδοξίας μας. Η Σταύρωση και Ανάσταση του Κυρίου είναι οι πυλώνες της Πίστης μας, σε αντίθεση με τα Χριστούγεννα που είναι γιορτή πλέον της Κοκακόλα. Σηκωνόμαστε από το κρεβάτι και φτιάχνουμε ένα φραπεδάκι – προφανώς σκέτο, μιας και 40 μέρες τώρα νηστεύουμε οτιδήποτε προσφέρει χαρά. Μπαίνουμε στο Ίντερνετ μόνο σε σελίδες που δεν μας ενδιαφέρουν καθόλου – όσο μπορούμε πρέπει να περνάμε άσχημα. Το μεσημέρι φτιάχνουμε φακές αλάδωτες και βάζουμε να παίζει των Σουηδών Malign η συλλογή Divine Facing/Fireborn για να μας προετοιμάσει να προσελκύσουμε το έλεος του Κυρίου και τη χάρη Του. Δεν έχει πολλά μέσα του κι ακριβώς έτσι πρέπει. Πέντε τραγουδάρες με μίσος, φαρμάκι και χωρίς να νοιάζονται για καμία εντύπωση θα σημαδέψουν τα αυτάκια μας. Μετά από ασυγκράτητη επανάληψή του, βάζουμε την μπλούζα Candlemass από το Nightfall και παίρνουμε τον δρόμο για τον χώρο λατρείας του Κυρίου. Μιας και η νηστεία των πάντων μάς έχει απελευθερώσει από τα υλικά αγαθά δίνουμε ένα σεβαστό μέρος από το μηνιάτικό μας για κεράκια και σβήνουμε τα ήδη υπάρχοντα για να κάνουμε χώρο για τα δικά μας. Κάνουμε ευχές μίσους σε όποιον δεν συμπαθούμε και ευχόμαστε σε εμάς όλα τα καλά, γιατί μας αξίζουν για να ‘μαστε τέτοια ώρα εδώ. Τσακωνόμαστε με όσο πιο πολλές γριές μπορούμε κι επικροτούμε όλες τις φωτισμένες μητέρες που φέραν τα μωράκια τους στην εκκλησία. Με το πέρας της λειτουργίας, φιλάμε όσο πιο πολλά χέρια μπορούμε και πάμε ξανά στο σπίτι. Λίγο ψωμί με νερό για το βράδυ και δίνουμε την αμέριστη προσοχή μας στο Sinful Fleshspear και τις ιστορίες του για τους ιερείς του Κυρίου μας. And again we rejoice for he suffers / Deep within this sinful void. Hallelujah Hallelujah Hallelujah. Όταν είμαστε σίγουροι πως το τραγουδάμε και ανάποδα, κλείνουμε τη μουσική και τα φώτα και, χωρίς να νυστάζουμε, πέφτουμε σε κάποιον άβολο καναπέ. Πρέπει και το σώμα να ετοιμαστεί.
Μεγάλη Τρίτη
Κάνουμε ήσυχο ύπνο με όνειρα για την αγάπη του Κυρίου και, χωρίς ξυπνητήρι, ξυπνάμε πιασμένοι και είναι το πρωί της Μεγάλης Τρίτης. Καθόμαστε για λίγο στο κρεβάτι να νιώσουμε το άδειο μας στομάχι να μας φέρνει πιο κοντά στην αγάπη του Κυρίου. Όταν τη νιώσουμε παντού μέσα μας –και μόνο τότε– σηκωνόμαστε. Ξανά καφές, αυστηρά σκέτος, με συνοδευτικό παξιμάδι, μιας και σήμερα έχει ζέστη και γι’ αυτό φτιάξαμε ελληνικό/τούρκικο/κυπριακό καφέ. Βάζουμε να βράζει κριθαράκι, τελείως σκέτο, με πάρα πολύ, νερό να λασπώσει σίγουρα και το παρατάμε. Πάμε να βάλουμε για συνοδεία το μοναδικό άλμπουμ των Πολωνών Batushka με τον εύστοχο τίτλο Liturgiya. Οι ψαλμωδίες του και το γενικό προβλεπέ ορθόδοξο Blackmetal τους είναι ό,τι πρέπει, για να προετοιμαστούμε για τη λειτουργία του απογεύματος. Μετά απο τρεις τουλάχιστον ακροάσεις κι αφού φάμε το άμυλό μας, για να αντέξουμε την ορθοστασία, βάζουμε το καλό μας το Stryper μπλουζάκι και πάμε. Δίνουμε λίγα χρήματα παραπάνω από χθές για τα κεράκια μας κι αφού ευχηθούμε τα χειρότερα σε όποιον νομίζουμε πως μας έχει αδικήσει, στεκόμαστε στο μέρος όπου θα ενοχλούμε τον περισσότερο κόσμο. Φροντίζουμε να σπρώχνουμε όποιον περνάει από δίπλα μας για να γίνει άνθρωπος. Ο ιερέας, σήμερα, μας λέει για την καταδίκη του Χριστού από το συνέδριο των Ιουδαίων. Παίρνουμε μέσα μας τα πάντα κι ερχόμαστε ακόμα πιο κοντά στο μαρτύριο του Θεανθρώπου. Με δάκρυα στα μάτια γυρνάμε σπίτι μας. Δεν ανάβουμε καν φώτα, απλά βάζουμε τους Batushka να παίζουν και καθόμαστε στο σκοτάδι. Λογικά πεινάμε όσο ποτέ άλλοτε και βάζουμε μια κανάτα χλιαρό νερό. Αφού την πιούμε όλη, καταλαβαίνουμε πως απλά διψούσαμε και μας πιάνει μια αδικαιολόγητη νύστα. Την καταπολεμάμε βάζοντας άλλη μια κανάτα νερό και κάνοντας όσο πιο πολλά τσιγαράκια γίνεται. Αφήνουμε τον δίσκο να παίξει τόσο, μέχρι να πιστέψουμε πως είμαστε ακόμα στην εκκλησία και οι ψάλτες είναι τριγύρω μας. Κατόπιν επικεντρωνόμαστε στο έκτο τραγούδι του δίσκου μέχρι να βλέπουμε μπροστά στα μάτια μας μια γιαγιάκα να πλέκει πουλόβερ από κατάλευκη χαίτη προβάτου, ενώ κάθεται μπροστά στο τζάκι και οι φλόγες τρεμοπαίζουν. Τα κλείνουμε όλα και διαβάζουμε αποσπάσματα από την αυριανή λειτουργία. Με τον Κύριο στην καρδιά μας, πέφτουμε για ύπνο σε έναν υπνόσακο που πετάμε στο πάτωμα χωρίς μαξιλάρι.
Μεγάλη Τετάρτη
Ξυπνάμε ακόμα χειρότερα σωματικά, μα ούτε που το νιώθουμε. Είμαστε ακόμα μια μέρα πιο κοντά στην ένδοξη Ανάσταση του Κυρίου μας. Απόψε θα μας πούνε για τον Μυστικό Δείπνο και την αισχρή προδοσία του Ιούδα. Προφανώς μονάχα ψωμί, κατά προτίμηση ουχί φρέσκο και νερό για όλην την ημέρα – και αυτά σε μικρές ποσότητες. Βάζουμε απλά, κατάμαυρα ρούχα κι ανάβουμε κεράκια. Για σήμερα θα έχουμε συντροφιά τους Γάλλους Antaeus και φυσικά το αριστούργημα των αρχών του αιώνα μας Cut Your Flesh and Worship Satan. Μόλις μισή ώρα δίσκος, με τόσα τραγούδια όσα και οι σάλπιγγες των αγγέλων στην Αποκάλυψη. Και όντως ο δίσκος θα φέρει το μίσος για τη ζωή και το σκοτάδι τριγύρω μας. Εμείς θα παλέψουμε να δούμε την αγάπη και τη χάρη του Κυρίου, ακόμα και σε αυτήν την τόσο απελπιστική κατάσταση και, για να το καταφέρουμε αυτό, θα πρέπει να τον ακούσουμε τουλάχιστον μέχρι να σκεφτόμαστε σοβαρά να φάμε τα χέρια μας. Ίσως η πείνα να φταίει κάπως για αυτό, μα ως καθαρά πνευματικά όντα δεν πτοούμαστε. Με τα μαύρα μας, πάμε αργά στον Οίκο του Κυρίου μας και κάνουμε σταθερά εκδικητικές ευχές με τα κεράκια μας. Αρχίζουμε να τσαντιζόμαστε με τους άσχετους που δεν πατάνε τις Κυριακές και τώρα το παίζουν αφοσιωμένοι και φροντίζουμε να το δείξουμε σε όσους προλάβουμε. Με το πέρας της δοξασίας, φεύγουμε όσο πιο γρήγορα μπορούμε και πάμε στις καφετέριες να φωνάξουμε στους νέους που έχουν απομακρυνθεί από το μονοπάτι του Κυρίου. Προφανώς δεν θα προσευχηθούμε για αυτούς, τα θέλουν και θα τα πάθουν. Ξανά στα σκοτάδια του σπιτιού μας και μπορούμε να φάμε πάλι λίγο ψωμάκι. Στο μυαλό μας πάντα και μόνο πως αύριο θα δεχτούμε το δώρο της Θείας Κοινωνίας. Βάζουμε ξανά το δίσκο να παίζει και μπαίνουμε σε φόρουμ των Monty Python να βρίσουμε όσους γουστάρουν τη βλασφημία του Life of Brian. Με ήσυχο και καθαρό κεφάλι, τα κλείνουμε όλα και ξαπλώνουμε ξερά στο πάτωμα ανάσκελα, μέχρι να μας πάρει ο ύπνος και τα όνειρα της Δόξας Του.
Μεγάλη Πέμπτη
Δεν χάνουμε λεπτό και σηκωνόμαστε νωρίς νωρίς. Βάζουμε κάτι μωβ και πάμε τρέχοντας εκκλησία. Στεκόμαστε κοντά στην πόρτα για να λέμε πόσο λίγοι έχουν έρθει και παρακολουθούμε τη Θεία Λειτουργία του Μεγάλου Βασιλείου. Πάμε λίγο πριν τελειώσει στα πλάγια και μπροστά να πάρουμε θέση και μεταλαμβάνουμε, επιτέλους. Ζητάμε συγχώρεση για όσα έχουμε κάνει, τα οποία είναι σωστά, μα καλό είναι να είμαστε σίγουροι και πάμε σπίτι να προλάβουμε. Δεν μας απασχολεί καν, αλλά μόνο και μόνο για την κατάρα της σάρκας μας βάζουμε να βράσει λίγο ρύζι. Το μόνο που μπορεί να μας μιλήσει στην καρδιά τώρα είναι το ομώνυμο EP των Stabat Mater. Με τόσα κομμάτια, όσα τα μέλη της Αγίας Τριάδας – και φυσικά δίνουμε ασταμάτητη έμφαση στο τελευταίο του κομμάτι. Κομμάτι για τον πόνο της Αγίας Μητέρας και τη θλίψη της, ενώ έβλεπε τα βάσανα του γιου της. Του γιου του Θεού, που ήταν άνθρωπος και Θεός και οι άνθρωποι μέσα στην ανοησία και τη ζήλια τους καταδίκασαν σε μαρτυρικό θάνατο. Με την ανεπανάληπτη δεκάλεπτη κορύφωση του ύμνου αυτού και δάκρυα στα μάτια, πάμε ξανά στο δεύτερο σπίτι μας. Έχουμε την ακολουθία των Αγίων και Αχράντων Παθών, την οποία φυσικά διαβάζουμε από το Ευαγγέλιο τσέπης μας και αδιαφορούμε για όσους είναι δίχως και παλεύουν να δουν από το δικό μας. Στην περιφορά του Τιμίου Σταυρού, προφανώς κάνουμε συνεχώς προσευχή και τα μάτια καρφωμένα στο πάτωμα. Με την καρδιά μας πιο ελαφριά από ποτέ, πάμε στο σκοτάδι της μοναξιάς μας και ξαναβάζουμε το Stabat Mater. Γνωρίζοντας πως αυτές τις ώρες ετοιμάζεται ο Ιερός Επιτάφιος, το μυαλό μας είναι μόνο στην ηλιθιότητα του κόσμου που μας κρατάει ακόμα τόσο πίσω και στα αδικαιολόγητα βάσανα του Κυρίου. Αν νιώθουμε αδύναμοι, μα ψυχικά σωστοί, μπορούμε να βάλουμε ένα ποτήρι ρυζάκι ακόμα και να πάμε για ύπνο. Βάζουμε μια τάβλα του κρεβατιού μας ανάμεσα σε δύο καρέκλες και ξαπλώνουμε τελείως άβολα πάνω της. Δεν είναι αυτή η ώρα για πολυτέλειες.
Μεγάλη Παρασκευή
Ξυπνάμε από το πέσιμό μας από την τάβλα κι ευχαριστούμε τον Κύριο για όσα έχουμε. Η κορύφωση του Θείου Δράματος επιτέλους είναι πραγματικότητα κι εμείς καθόμαστε με κλειστά τα παντζούρια και σκεφτόμαστε. Όλα μας τα λάθη και τις αμαρτίες. Όλες. Μιας και μόνο αυτά μας απασχολούν κάθε μέρα, δεν παίρνει πολλή ώρα αυτό και βάζουμε το ανυπέρβλητο Salvation των Σουηδών Funeral Mist. Αυτομαστιγωνόμαστε μαζί με τις κραυγές και τη μανία του δίσκου. Η ψυχική φόρτιση των ημερών επιτέλους βρίσκει διέξοδο στο ιερό φαρμάκι του Arioch. Ο ήλιος της ελπίδας και οι πανούκλες μάς οδηγούν στον κύκλο των ματιών και μετά στο τέλος. Ανήμποροι να κάνουμε οτιδήποτε και χωρίς καμία διάθεση να φάμε, πίνουμε απλά λίγο νερό και ξαναβάζουμε τα μωβ μας. Μαζεύουμε ό,τι λεφτά έχουμε και πάμε να γίνουμε μάρτυρες της Αποκαθήλωσης. Με το πέρας αυτής, βάζουμε ξανά στο mp3 player μας το Circle of Eyes επαναλαμβανόμενα και κάνουμε βόλτες στο πουθενά. Όταν νιώσουμε έτοιμοι και φυσικά πριν αρχίσει να συρρέει κόσμος, πάμε για την περιφορά. Δεν θα γίνουμε ένα με όλους τους τουρίστες που έρχονται για γλέντι, έχουμε το φαναράκι μας και πάμε δίπλα στον επιτάφιο καθ’ όλη την περιφορά του. Ακόμα κι αν περνάει από το σπίτι μας, δεν μας νοιάζει, τον ακολουθούμε μέχρι την εκκλησιά και καθόμαστε ως το τέλος. Με την ελπίδα της Ανάστασης στο μυαλό και την ψυχή πάμε σπίτι και ψέλνουμε μόνοι μας με τα κεριά μας αναμένα. Σε όσους πνίγονται να δώσουμε νερό. Σε όσους πεινάνε να δώσουμε αέρα. Σε όσους διψάνε να δώσουμε χώμα. Και, πάνω απ’ όλα, σε όσους καίνε οι φλόγες τις αμαρτίας, να δώσουμε φωτιά. Καμία διάθεση για ύπνο πάνω σε καρφιά και μπρούμυτα, οπότε καθόμαστε όλο το βράδυ ξάγρυπνοι με τον δίσκο μοναδική μας συντροφιά.
Μεγάλο Σάββατο
Το Μεγάλο Σάββατο ξημερώνει κι εμείς νιώθουμε εξαντλημένοι. Μα πιο γεμάτοι ψυχικά από ποτέ. Επιτέλους Ανάσταση. Όχι αυτή που λέει ο κόσμος, αυτή για μας που ξέρουμε. Πάμε πρωί για την Πρώτη Ανάσταση και ουρλιάζουμε σαν δεκαπεντάχρονοι στο Alive In Athens Ανάστα, ο Θεός. Τελειώνει και ήρθε η στιγμή που περιμέναμε. Σπίτι και Deathspell Omega. Όλη η μέρα δική μας είναι, οπότε δεν κάνουμε εκπτώσεις. Si monumentum requires, circumspice για αρχή και το πνεύμα της Ορθοδοξίας παντού τριγύρω μας. Οι ετοιμασίες και οι προσευχές μας οδηγούν στο πιο μεγαλειώδες κομμάτι, τουλάχιστον του 2004. Carnal Malefactor και ξαναζούμε τα Πάθη που ζήσαμε αυτήν τη βδομάδα. Μετά απο ασταμάτητες επαναλήψεις, βρίσκουμε το κουράγιο να προχωρήσουμε. Fas – Ite, Maledicti, In Ignem Aeternum και να πάνε όλοι οι καταραμένοι στο πυρ το εξώτερον. Η κόλαση και ο πόνος μάς τυλίγουν και η μουσική που μπαίνει στα αυτιά μας δεν έχει προηγούμενο ή επόμενο. Μετά από όσο χρειαστεί, καταλήγουμε δίχως βούληση δικιά μας και δίχως ενδοιασμούς. Ως άψυχα όντα λοιπόν προχωράμε στο Γολγοθά μας. Paracletus για να τελειώσει και το δικό μας δράμα. Φανατισμένες επικλήσεις μάς οδηγούν στην αποκατάσταση των πάντων και η ζωή μας μπορεί ξανά να αποκτήσει μια υποψία νοήματος. Διότι, παρά τα όσα νομίζαμε πως ψάχναμε, βρήκαμε αυτό που έπρεπε. Βρήκαμε τον λάκκο μας. Και το όνομα αυτού: σιγή. Πάει βράδυ και βλέπουμε από το μπαλκόνι όλα τα πρόβατα να πηγαίνουν εκκλησία. Άσχετα γαμημένα ποζέρια που πάνε για δέκα λεπτά κι όλη τη βδομάδα τρώγανε κρέατα. Γελοίοι που πάνε και πάνω από τις καμπάνες της πίστης μας σκάνε βαρελότα. Εμείς δεν έχουμε ανάγκη – τα έχουμε βρει με τον εαυτό μας και είπαμε του γείτονα να μας χτυπήσει όταν έρθει στις δώδεκα και δέκα να μας δώσει το φως. Ικανοποιημένοι από την πίστη μας, τρώμε λίγο τσουρέκι και βάζουμε ξανά και ξανά αυτούς τους τρεις μνημειώδεις δίσκους να παίζουν μέχρι να λιποθυμήσουμε από την πείνα και την απραγία.
Λαμπρή
Ξημέρωσε η ημέρα του Πάσχα. Με ατέλειωτη αγάπη στην καρδιά σηκωνόμαστε από το πάτωμα και φτιάχνουμε ένα μέτριο φραπεδάκι και τρώμε τσουρέκι από χθες. Βεντούζα στους θείους να φάμε τζάμπα οτιδήποτε κρεατικό έχουνε, γαμώ την Παναγία μου, μόνο λεφτά για ρύζια και μακαρόνια παίζουν εδώ και κάνα εξάμηνο.
Social Links: