«από βοή γραμμένες στιγμές σε μαύρο Μονόλιθο»
Ορισμένες πρωτοβουλίες ξεχωρίζουν ήδη από το πρωταρχικό συμβολικό τους στήσιμο, τόσο που κινδυνεύει ακόμη και να επικαλυφθεί από αυτό η μετέπειτα σκηνική απόδοση.
Μία από αυτές είδαμε την περασμένη Κυριακή στη Λευκή Αίθουσα του θεάτρου Δίπυλον, όπου οι Omega Monolith και οι 3 Shades of Black, με καλεσμένο τον Νίκο Βελιώτη, παρουσίαζαν το καινούριο τους άλμπουμ «Fungus», σηματοδοτώντας, κατά την περιγραφή του event στο Facebook, «το τέλος και την αρχή μιας εποχής» για τους ίδιους. Support συγκροτήματα δεν υπήρχαν, αλλά η έκπληξη της βραδιάς έμελλε να είναι η συμμετοχή του τσελίστα Νίκου Βελιώτη, συνιδρυτή των In Trance 95, ενός από τα πρωτοπόρα σχημάτα ηλεκτρονικής μουσικής στην ελληνική σκηνή, που άνοιξε με τη συνοδεία του τσέλο του (από ανθρακονήματα) με ένα υποβλητικό σαρανταπεντάλεπτο drone το live.
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή, για να επισημάνουμε κάποια σημεία: τι σηματοδοτεί ακριβώς ο χώρος σε μια παρουσίαση άλμπουμ –μια θεατρική αίθουσα, εν προκειμένω; Στα κείμενα του περιοδικού μας για το Roadburn, αναφερθήκαμε πολλές φορές στο πόσο ενδιαφέρον και ταιριαστό με το περιεχομένο πολλών live ήταν το γεγονός ότι φιλοξενούνταν σε ένα χώρο που αποτελούσε μίμηση εκκλησίας. Η εκκλησία είναι ο κατεξοχήν χώρος επικοινωνίας με το θείο· το θέατρο; Οι διοργανωτές του event είχαν φροντίσει να καλύψουν με ένα πέπλο αφαίρεσης και μυστηρίου το βράδυ, αποκαλύπτοντας τι πρόκειται να δούμε μόνο με μεταφορές· καταφθάνοντας στη Λευκή Αίθουσα, συναντούσες μόνο αφαίρεση, μυστήριο και καπνούς. Ακόμη και αφού τέλειωσε το υποβλητικό του σετ ο Νίκος Βελιώτης, δεν σου δινόταν ξεκάθαρη απάντηση ως προς το τι είναι αυτό που παρακολουθείς: live ή δράμα;
Το ίδιο αίνιγμα συνέχισε να πλανάται στον αέρα, όταν εμφανίστηκαν οι Omega Monolith (ΩΜ) στη σκηνή –λίγα βήματα μπροστά από ένα μικρό κοινό. Δεν ήταν η πρώτη φορά που τους συναντούσαμε επί σκηνής –είχε προηγηθεί και η παρουσία τους ως support στον Stephen O’Malley, τον περσινό Φεβρουάριο, στο Fuzz. Ένα ψυχολογικό ταξίδι προς το βάθος του παρελθόντος ήταν και το σετ τους στο live της Κυριακής: «The future is gone» – «The time has come» – «The past is now» είναι οι τίτλοι από τα ετερόκλητα κομμάτια που συναπαρτίζουν το «Fungus». Ψυχεδέλεια, σλατζοντούμ, μπολιασμένα με αρκετή πειραματική διάθεση συνυπήρξαν σε μια παρουσίαση που φιλοδοξούσε να «παραποιήσει τον ρυθμό και τον χρόνο μέσα από τον ήχο και την αντήχηση». Και ήταν, κατά τη γνώμη μου, κάτι που κατάφερε.
Δεν γίνεται να μην υπογραμμίσω ξανά ότι μεγάλο μερίδιο σε αυτή την επιτυχία είχε η επιλογή του χώρου και η ελλειπτική σκηνοθεσία του γεγονότος, έτσι ώστε να ξεφύγει από το πλαίσιο μιας απλής παρουσίασης άλμπουμ. Πρόκειται για πρωτοβουλίες που, όπως είπαμε στην αρχή, διευρύνουν την καλλιτεχνική εμβέλεια μιας μουσικής. Η διάθεση για ειδολογικό πειραματισμό στη μουσική τους επενδύθηκε με μοναδικές παραστατικά εικόνες χάρη στη Λευκή Αίθουσα, γεμίζοντάς τη με κάτι περισσότερο από υπνωτικό drone και σκληρό, οστέινο sludge: από βοή γραμμένες στιγμές σε μαύρο Μονόλιθο.
(Φωτογραφίες: Έλενα Πατσουράκου –περισσότερες εδώ)
Social Links: