Αυτό το κείμενο απευθύνεται βασικά σε σένα, φίλε ή φίλη 25χρονε/η –ή φίλε/η που είσαι στο συν-πλην 1. Έχεις σκεφτεί ποτέ τι είναι η ηλικία μας; Είναι η στιγμή που βλέπουμε να απομακρύνεται σιγά σιγά το (φανταστικό ή πραγματικό) yolo των 20 και να πλησιάζει σιγά σιγά το 3 μπροστά φορώντας γραβάτα.
Είναι η στιγμή που αρχίζεις να σκέφτεσαι όχι τι θες να γίνεις όταν μεγαλώσεις, αλλά πώς θα εφαρμόσεις τις σπουδές σου (ή και όχι) σε μόνιμη βάση με σκοπό να καταφέρεις να συγκεντρώνεις ένα μηνιαίο εισόδημα που είναι κάτι παραπάνω από χαρτζιλίκι. Φυσικά αυτό δεν το καταφέρνεις σχεδόν ποτέ, με αποτέλεσμα σχεδόν όλοι να μένουν με τους γονείς τους, με ό,τι αυτό συνεπάγεται.
Είναι η στιγμή που αρχίζεις να καταλαβαίνεις ότι το σώμα σου έχει ξεπεράσει το peak του και μπαίνει πλέον πολύ αργά στην περίοδο της παρακμής. Φτιάχνεις ένα πολύ μικρό κουτάκι στο μυαλό σου και βάζεις εκεί τις ιατρικές σου ανησυχίες, κρατώντας τις υπό έλεγχο για περίπου 5 χρόνια ακόμα. Στην πραγματικότητα, η ενηλικίωση δεν συμβαίνει στα 18, αλλά την πρώτη φορά που πληροφορείσαι πως πρέπει να προσέχεις, έστω λίγο, κάτι στην υγεία σου.
Αλλά καλοκαίρι είναι, ας μην μιζεριάζουμε φίλες και φίλοι. Μπορεί να είμαστε πλέον με το ένα πόδι στον τάφο, αλλά αυτό έχει και τα καλά του: έχουμε το δικαίωμα να νοσταλγούμε τα παλιά, να λέμε πόσο καλύτερα ήταν τα παλιά και να βγάζουμε αυθαίρετα συμπεράσματα για το πώς ο κόσμος πάει κατά διαόλου επειδή εμείς μεγαλώσαμε. Με άλλα λόγια, το γεγονός ότι έχουμε καμιά εικοσαριά χρόνια συγκροτημένων αναμνήσεων μας επιτρέπει πλέον να νιώθουμε ανωτερότητα σε σχέση με τους νεότερους –όπως οι 35ρηδες νιώθουν ανώτεροι από εμάς, κ.ο.κ.
Φίλε ή φίλη που είσαι περίπου μέχρι 21 χρονών, είναι προφανές ότι ανήκουμε σε διαφορετική γενιά. Όπως έλεγε, άλλωστε, και μια καθηγήτριά μου στο πανεπιστήμιο, πλέον οι γενιές αλλάζουν περίπου ανά 5 χρόνια. Για να δούμε λοιπόν τι έχει να σου πει ένας 25χρονος θείος Αιμίλιος.
Εμείς μεγαλώσαμε με Σημίτη και Κώστα Καραμανλή. Μεγαλώσαμε με ισχυρή Ελλάδα, με Euro, με Ολυμπιακούς Αγώνες, με Παπαρίζου και «My Number One». Είμαστε αρκετά μεγάλοι ώστε να πανηγυρίζουμε το 2004, αλλά αρκετά μικροί ώστε όταν έσκασε το Χρηματιστήριο να μην καταλαβαίνουμε ακριβώς τι συνέβαινε. Είμαστε η γενιά του εθνικού θριάμβου και της γέφυρας «Χαρίλαος Τρικούπης» στο Ρίο-Αντίρριο.
Είμαστε η γενιά που πρόλαβε να ζήσει αρκετά τα προμνημονιακά χρόνια ώστε έχει μια σαφή εντύπωση του τι σημαίνει «παχιές αγελάδες», αλλά και να καταστραφεί ανεπανόρθωτα με την κρίση. Γελάς, φίλε 18χρονε, με την κατάληξη των πραγμάτων; Τουλάχιστον εμείς πανηγυρίσαμε τα γκολ του Χαριστέα όταν εσύ ήσουν 6 χρονών. Και αυτό δεν μπορεί κανείς να μας το πάρει.
Εμείς μεγαλώσαμε χωρίς Facebook. Όσο απίθανο κι αν φαίνεται αυτό, το ΦΒ μετράει μόλις 12 χρόνια ζωής. Ξέρεις, τότε που πήραμε το Euro κι εσύ ήσουν 6 χρονών. Για την ακρίβεια, πολλοί από εμάς πρωτοχρησιμοποιήσαμε γρήγορο ίντερνετ στα τέλη του γυμνασίου ή και στο λύκειο ακόμα.
Κι εδώ όμως ζήσαμε τη μετάβαση. Προλάβαμε το θρυλικό dial-up που έπεφτε αν κάποιος χρησιμοποιούσε το τηλέφωνο και έκανε θόρυβο σαν experimental ιαπωνικό συγκρότημα, αλλά προλάβαμε και τη μετάβαση στο adsl. Προλάβαμε το limewire και το kazaa, που μαζί με κάθε τραγούδι σού κατέβαζαν και έναν ιό δώρο, προλάβαμε τις πιξελιασμένες τσόντες στα κινητά και τα MIDI ringtone που ανταλλάζαμε με υπέρυθρες και με bluetooth. Προλάβαμε το hi5 που για κάποιο λόγο υπάρχει ακόμα και μου στέλνει mail μπας και μπω να το τσεκάρω.
Λιώσαμε το FIFA 2003, ψωνίζαμε 5 ευρώ το παιχνίδι από αντιγραφάδικα και μυηθήκαμε (κάποιοι) στη μυσταγωγία του crack –του να αντιγράφεις συγκεκριμένους φακέλους για να παίξει ένα αντιγραμμένο παιχνίδι, για να μην παρεξηγούμαστε. Γελάς, φίλη 19χρονη, με τις δυσκολίες που περνούσαμε για να φτάσουμε να παίξουμε ένα παιχνίδι ή να αποκτήσουμε το «It’s my Life» του Τζον Μποντζόβη σε ringtone ενώ εσύ παίζεις ό,τι θες με δύο κλικ σε τόρρεντ ή με ένα κλικ σε app; Τουλάχιστον εμείς είχαμε το κούτελο καθαρό… οκ, αυτό στο δίνω, ήμασταν λίγο μετά την Εποχή του Χαλκού αλλά οι κακουχίες μας έκαναν σκληρούς και συνθέταμε ringtones στο ΝΟΚΙΑ 3310. Θλιβεροί τουλάχιστον.
Καλοκαίρι, λοιπόν, νοσταλγικά παραληρήματα και ψευδαισθήσεις μεγαλείου και σοφίας. Πονεμένη κραυγή μιας κατεστραμμένης γενιάς ή εμπόριο νοσταλγίας; Γιατί όχι και τα δύο; Γελάς, φίλε 20χρονε, με τα παραληρήματα ενός ανθρώπου που αγόραζε CD και είδε το 7-0 του Ολυμπιακού με τη Γιουβέντους στην τηλεόραση; Για να σε δω σε 5 χρόνια όταν θα σε πιάσει κι εσένα η κρίση μικρομεσαίας ηλικίας και θα θυμάσαι με νοσταλγία το Pro 2010 και το δημοψήφισμα του 2015. Όταν γίνει αυτό, έλα να με βρεις και σου υπόσχομαι ότι θα σνομπάρουμε μαζί τους τότε 18χρονους κοιτώντας το ηλιοβασίλεμα μέσα από τα virtual reality γυαλιά μας.
Social Links: