Συνέντευξη: Οι Hypnotic Nausea στο Defcon Fest 8

Οι instrumental rockers Hypnotic Nausea κατάγονται από το Αγρίνιο και αυτή τη περίοδο προσπαθούν να παίξουν τη μουσική τους στην Αθήνα και να ξεχωρίσουν μέσα από αυτήν (γεγονός που είναι αρκετά αξιοθαύμαστο από μόνο του) και μάλιστα τα καταφέρνουν πολύ καλά! Τους συναντήσαμε στο Θησείο, τους φωτογραφίσαμε και κάναμε μαζί τους μια μικρή κουβέντα. Ο ομιλητικότατος Γιώργος (κιθάρα) απάντησε στην πλειοψηφία των ερωτήσεων αποδεικνύοντας μια και καλή πως οι Hypnotic Nausea … είναι στον κόσμο τους! Σε έναν μουσικό κόσμο πολύ όμορφο που κανείς μπορεί να βρεθεί –όπως φαίνεται– μόνο παρακολουθώντας τους ζωντανά ή ακούγοντας το πρόσφατο album τους “Hypnosis”.

Το πρώτο πράγμα που φέρνω στο μυαλό μου, όποτε μιλάω με μια μπάντα που κατάγεται από μια πόλη εκτός Αθήνας, είναι οι δυσκολίες που συναντάει κανείς στην ελληνική επαρχία, προσπαθώντας να παίξει δικό του αγγλόφωνο rock υλικό. Ο Γιώργος –όπως και τα υπόλοιπα παιδιά– μοιάζει να έχει μια έμφυτη αισιοδοξία πάνω στο όλο θέμα και δεν διστάζει να βάλει σε ζυγαριά το δίπτυχο Αγρίνιο-Αθήνα, λέγοντάς μας δυο πράγματα σχετικά με τις πρώτες μέρες του σχήματος.

«Ξεκινήσαμε ως μία παρέα, πρώτα απ’ όλα. Κολλήσαμε μεταξύ μας και περνούσαμε χρόνο μαζί. Εν τω μεταξύ έτυχε να είμαστε όλοι μουσικοί, οπότε κάποια στιγμή, δουλεύοντας πάνω σε ριφάκια κλπ, είδαμε πως ”έδενε το γλυκό” κι έτσι είπαμε να το κάνουμε μπάντα, χωρίς όμως να ξέρουμε τι θα γίνει και πώς. Μέλη πέρασαν κι έφυγαν πολλά και είναι σίγουρα μια δυσκολία κι αυτή, αλλά η πρώτη σοβαρή δυσκολία που συναντήσαμε είναι το ότι στο Αγρίνιο είσαι αποκομμένος από αυτή τη σκηνή. Με πολλά εμπόδια καταφέρναμε να κάνουμε τα πρώτα μας live, ακόμη και στην ίδια μας την πόλη, οπότε όταν στην πορεία οι δουλειές και οι σπουδές μας το επέτρεψαν, ήρθαμε στην Αθήνα και ξεκινήσαμε σιγά σιγά μια πιο επισταμένη προσπάθεια πάνω στο όλο πράγμα».

«Είναι τρελοί οι ρυθμοί εδώ», του λέω σκεπτόμενος το πώς νιώθω όταν γυρνάω στην Αθήνα, μετά από μια εβδομάδα διακοπές στην ελληνική επαρχία. «Υπάρχει κόσμος που για να ηρεμήσει φεύγει από την Αθήνα πλέον. Εσείς παρ’ όλα αυτά κάνατε το αντίθετο».

«Εμείς ήμασταν ήρεμοι πολλά χρόνια! Δεν πήγαινε άλλο! Χαχαχα! Κι εδώ είμαστε ήρεμοι, όσο μας επιτρέπεται βέβαια. Η αλήθεια είναι πως την Αθήνα τη γνωρίζαμε πριν έρθουμε να μείνουμε εδώ, από φίλους, συμφοιτητές, συγγενείς κλπ. Δεν δυσκολευτήκαμε καθόλου πάντως να προσαρμοστούμε, παρά τους γρήγορους ρυθμούς της πόλης. Έχει να κάνει με το πώς θα ρυθμίσεις τον χρόνο σου περισσότερο όλο αυτό. Ο Νίκος (drums) ωστόσο παραμένει μόνιμος κάτοικος Αγρινίου, αλλά ακόμη κι αυτό δεν αποτελεί πρόβλημα για εμάς. Ίσα ίσα που μας βάζει στη διαδικασία να έχουμε και ένα πιο συγκεκριμένο πρόγραμμα».

Ο Γιώργος είναι χειμαρρώδης πάνω στο θέμα. Όσο κι αν η νέα πραγματικότητα της μπάντας είναι σαφέστατα βελτιωμένη σε σχέση με το παρελθόν, ο ίδιος δεν μοιάζει να έχει ξεχάσει τα εμπόδια που χρειάστηκε να υπερπηδήσουν για να φτάσουν μέχρι εδώ: «Το πρόβλημα είναι πως στο Αγρίνιο υπάρχουν πολλοί λίγοι και συγκεκριμένοι χώροι για να παίξεις τη μουσική σου. Φαντάσου: έχει μόνο ένα στούντιο εκεί! Ακόμη και η τριβή με μια πιο ενεργή underground σκηνή όπως αυτή της Αθήνας, που σου δίνει την δυνατότητα να βλέπεις ζωντανά άλλες μπάντες, να παραδειγματίζεσαι από αυτές ή και να συζητάς μαζί τους για τις μεθόδους σας και την αντίληψή σας σχετικά με την αντιμετώπιση του όλου πράγματος είναι πολύτιμη. Εκτός από το ότι στο Αγρίνιο δεν υπάρχουν πολλές μπάντες, δεν υπάρχει και live-άδικο πλέον. Ένα που υπήρχε πρόσφατα έκλεισε και έγινε mainstream club. Ακούγαμε τόσα χρόνια τον κόσμο να λέει στα παιδιά που το έτρεχαν πως είναι τρελοί και να που αποδείχτηκε! Δεν μπορείς να κάνεις πολλά πράγματα εκεί και πρέπει όντως να είσαι τρελός για να πιστεύεις το αντίθετο!»

Γνωρίζοντας πως θα ακουστεί ελαφρώς αφελές, τους ρωτάω γιατί επέλεξαν τον instrumental δρόμο και την γενικότερη απουσία στίχων και ευτυχώς αποζημιώνομαι με την απάντηση:

«Ουσιαστικά έχουμε αντικαταστήσει τα φωνητικά με samples από οτιδήποτε μπορείς να φανταστείς. Από ταινίες και λόγους μέχρι και ηχοτοπία από τη φύση. Αυτό είναι όλο! Τα χρησιμοποιούμε σαν ξεχωριστό και μάλιστα πολύ βασικό όργανο στη μουσική μας. Υπάρχουν κάποια λίγα φωνητικά, αλλά δεν το σκεφτόμαστε πολύ. Μας ενδιαφέρει να περνάει το μήνυμα, όποιο κι αν είναι το μέσον».

«Είναι progressive ο ήχος σας;»

«Progressive όχι με την κλασική έννοια του όρου μιας που δεν έχουμε τόσο πολυρυθμικά σημεία. Από την άλλη δεν βάζουμε στεγανά στη μουσική μας και αυτό θα έλεγες πως είναι μια προοδευτική προσέγγιση. Δεν θα ακούσεις επιρροές από The Doobie Brothers στη μουσική των Hypnotic, αλλά έχουμε μέχρι και funk σημεία».

Ο εξοπλισμός είναι taboo στον σκληρό ήχο και μαθαίνοντας πως η μπάντα έχει το δικό της studio στο Αγρίνιο, στημένο από το υστέρημά της, αποφασίζω να τους ρωτήσω τι πιστεύουν για την τάση που τα heavy rock σχήματα έχουν να παίζουν με πολλά και hi-end μηχανήματα.

«Πιστεύουμε στην έξυπνη χρήση του εξοπλισμού. Υπάρχει κόσμος που πετάει χρήματα σε gear σχεδόν ψυχαναγκαστικά, χωρίς να εξερευνεί τις δυνατότητες του κάθε οργάνου ή μηχανήματος. Είναι χίλιες φορές καλύτερα να αγοράσεις ένα πράγμα και να το “λιώσεις” μέχρι να δεις τι μπορεί να κάνει. Ο πλουραλισμός είναι περιττός. Παίρνουμε και χρησιμοποιούμε μόνο ό,τι χρειάζεται».

Μέσα από τη συζήτηση μαθαίνω πως ο έτερος Γιώργος (μπάσο) είναι ο άνθρωπος πίσω από το πανέμορφο cover artwork του παρθενικού τους album “Hypnosis” (που μου θυμίζει πολύ έντονα το “In the Court of the Crimson King” των King Crimson) κι έτσι τον ρωτάω να μου πει περισσότερα πάνω σε αυτό:

«Ήθελα να έχουμε κάτι σουρεαλιστικό στο εξώφυλλο. Νομίζω πως και η μουσική που παίζουμε έχει μέσα της τον σουρεαλισμό. Δεν έχει φόρμες και είναι αρκετά πειραματική, οπότε το εξώφυλλο του “Hypnosis” ήρθε κι έδεσε! Λέμε εν τω μεταξύ να κρατήσουμε την ίδια αισθητική και στο επόμενο album, μιας που η κεντρική ιδέα είναι τα πρώτα μας τρία albums να αποτελέσουν μια τριλογία με ένα ενιαίο concept».

«Concept χωρίς στίχους;» αναρωτιέμαι. «Και ποιο είναι αυτό;»

«Ο άνθρωπος κοιμάται μέσα στις σύγχρονες κοινωνίες. Αυτό εκφράζει ο τίτλος “Hypnosis” και αυτό προσπαθεί να πει και η μουσική του, με ή χωρίς στίχους. Ισχύει και για εμάς τους ίδιους αυτή η ύπνωση. Είναι πολύ εύκολο να χάσει τον δρόμο του ο άνθρωπος και όσο μεγαλώνει και ενηλικιώνεται το ένστικτο, ο αυθορμητισμός και η ελευθερία κάνουν φτερά. Πλέον όλοι λειτουργούν μηχανικά και αυτό βολεύει. Έτσι μας θέλουν».

«Ποιοι;»

«Αυτοί…»

Πάνω στη συζήτηση προκύπτει το ότι η μπάντα ετοιμάζει τον δεύτερο δίσκο της αυτή τη περίοδο. Ζητάω να μάθω περισσότερα.

«Το δεύτερο album θα μιλάει για τη θρησκεία και τη σχέση της με τον άνθρωπο. Σκέψου λίγο την φράση ”οργανωμένη θρησκεία”. Μιλάμε για corporation κανονικά. Μπορεί δύο άνθρωποι να πιστεύουν ακριβώς το ίδιο πράγμα και να το έχουν και με τον ίδιο τρόπο στο μυαλό τους χωρίς να είναι “οργανωμένοι”. Η θρησκεία είναι ακριβώς σαν το corporate sector και την πολιτική. Είναι ένας τρόπος ελέγχου και χειραγώγησης και τίποτα παραπάνω –κι όσο κι αν εσχάτως αποδυναμώνεται έντονα στον δυτικό κόσμο, είναι πάντα εκεί και μας ελέγχει. Χρησιμοποιώ ένα περίεργο παράδειγμα πάντα όταν η συζήτηση πάει εκεί. Σκέψου να κρατάω ένα κουτάκι και να σου λέω πως μέσα έχει τρία πράσινα ανθρωπάκια και παρά το ότι δεν ανοίγω αυτό το κουτάκι ποτέ, εσύ να πιστεύεις πως τα ανθρωπάκια υπάρχουν και να το αφήνεις μάλιστα σαν γεγονός να ορίζει τη ζωή σου. Τόσο παράλογο μου φαίνεται όλο αυτό».

«Με την πολιτική τι σχέση έχετε;»

«Καμία σχέση δεν έχουμε. Εχουμε βαρεθεί να ψάχνουμε ποιος είναι ο λιγότερο μαλάκας. Ακόμη και να το βρούμε δηλαδή, θα είναι ένα ακόμη ψέμα που μας ταΐζουν. Εμείς όπως νιώθουμε πράττουμε, χωρίς να ασπαζόμαστε απαραίτητα κάποια συγκεκριμένη πολιτική ιδεολογία. Ο καθένας είναι στον κόσμο του στην πολιτική, ξέρεις πώς είναι. Εκείνοι δεν νοιάζονται για εμάς κι έτσι κι εμείς δεν νοιαζόμαστε για εκείνους. Απλά παρατηρούμε όλη αυτή την παρωδία και μας πιάνει κλαυσίγελος».

Με ιδιαίτερη προσήλωση στην διαδικασία, οι Hypnotic Nausea μοιάζουν να έχουν ορίσει στόχους και να δουλεύουν με αφοσίωση πάνω σε αυτούς. «Τι στόχους έχετε για τη συνέχεια;», ρωτάω.

«Οι στόχοι αλλάζουν συνέχεια, είμαστε αρκετά ανήσυχοι σε αυτό το θέμα. Για εμάς σημασία έχει να μπορούμε να συνεχίσουμε αυτό που κάνουμε με αγάπη, συνέπεια, μεράκι και να είμαστε δεμένοι μεταξύ μας. Δεν είναι εύκολο αυτό που έχουμε διαλέξει και ο σκληρός ήχος είναι φτιαγμένος για να μην μπορεί να περάσει στο ευρύ κοινό, μη γελιόμαστε. Μέσα σε όλο αυτό το χάος ωστόσο, κάποιοι άνθρωποι θα υπάρχουν που θα μπορούν να ταυτιστούν με το έργο μας και αυτό μας αρκεί. Κι όσο κι αν ακουστεί φιλόδοξο, το δικό μας μερίδιο στην underground σκηνή και κουλτούρα θα το προσφέρουμε όσο μπορούμε καλύτερα. Θα προσπαθήσουμε να έχουμε την ταυτότητά μας, όπως και να παρουσιάζουμε πάντα ένα άρτιο θέαμα που θα επιτρέπει στον θεατή να κάνει το ταξίδι του ανενόχλητος από διακοπές και γήινες παρεμβάσεις. Δεν ανακαλύπτουμε τον τροχό, αυτό έλειπε, δεκαετίες ολόκληρες γίνονται αυτά. Με έναν συνδυασμό εικόνας και ήχου ωστόσο προσπαθούμε κι εμείς να αφήσουμε το στίγμα μας όσο μπορούμε πιο ποιοτικά. Αυτός είναι ο στόχος μας».

Η συζήτηση έχει πάει αλλού πλέον και ο Γιώργος μοιάζει να το απολαμβάνει, οπότε απλά τον αφήνω να συνεχίσει.

«Αυτό που κάνουμε δεν είναι προσωποκεντρικό εν τω μεταξύ, δεν μας ενδιαφέρει να φανούμε με οποιονδήποτε τρόπο. Σημασία έχει το έργο. Αν έρθεις σε μια συναυλία των Hypnotic Nausea και θες να δεις κάτι, φρόντισε καλύτερα να δεις τα visuals. Είναι ένα ωραίο trip αυτό, μας αρέσει πολύ και προσπαθούμε να το βελτιώνουμε συνέχεια. Εμείς είμαστε ασήμαντοι, απλά υπηρετούμε το έργο και το σύνολο».

Βλέποντας πως έχει πάρει πάνω του το μεγαλύτερο μέρος της κουβέντας, μπαίνω στην διαδικασία να τον ρωτήσω αν η μουσική προκύπτει επίσης από αυτόν.

«Δεν υπάρχει mastermind σε αυτή τη μπάντα. Δουλεύουμε τα τραγούδια όπως και οτιδήποτε άλλο όλοι μαζί. Αυτό μας έχει δέσει πολύ εν τω μεταξύ κι έτσι έχουμε φτάσει σε σημείο να αλληλοσυμπληρωνόμαστε».

«Πού εκφράζεστε καλύτερα; Στο στούντιο, στο live, στην πρόβα;»

«Εμείς γουστάρουμε τα πάντα το ίδιο. Προχτές κάναμε μια πολύ καλή πρόβα και δεν μπόρεσα να κοιμηθώ το βράδυ από τη χαρά μου. Κυριολεκτικά».

Μετά από τη μετακόμισή τους στην Αθήνα, οι Hypnotic Nausea αποτελούν και επίσημα πλέον μέρος μιας ταχέως αναπτυσσόμενης σκηνής που μοιάζει να ανθίζει μέρα τη μέρα και αυτό φαίνεται να τους χαροποιεί ιδιαίτερα: «Είναι απίστευτο αυτό που συμβαίνει με τις μπάντες στην Ελλάδα. Είμαστε απλά ευλογημένοι και ευγνώμονες για όλο αυτό. Έχω φτάσει στο σημείο να έχω ως μουσικούς ήρωες παιδιά της διπλανής πόρτας. Οι Stonebringer ας πούμε είναι απίστευτοι. Έχω πάθει την πλάκα μου μαζί τους. Θα δεις πως σε κάποια χρόνια θα μιλάνε για αυτή τη σκηνή και αυτή τη περίοδο που διανύουμε, με ιδιαίτερο δέος. Μιλάμε για μπάντες που θέλουν να βγάλουν τα εσώψυχά τους. Που προσπαθούν να βρουν την θέση τους εκεί έξω και να εκφραστούν. Να κάνουν κάτι δημιουργικό. Στις χειρότερες περιόδους συμβαίνουν τα καλύτερα πράγματα και το πιστεύω ακράδαντα αυτό! Δεν έχει κανείς τι να χάσει πλέον και τα δίνει όλα στη δημιουργία. Εξωτερικεύουν όλοι τα μέσα τους πιο εύκολα!»

Οι Hypnotic Nausea πρόκειται να εμφανιστούν το Σάββατο 1 Οκτωβρίου στο Defcon Fest 8, στο ιστορικό υπόγειο του An Club, οπότε ζητάω να μάθω περισσότερα για το τι θα δούμε και τι θα ακούσουμε εκεί πέρα.

«Για το Defcon ετοιμάζουμε ένα μέρος του “Hypnosis” και ένα κομμάτι από τον νέο δίσκο που θα παρουσιαστεί για πρώτη φορά στην Αθήνα».

«Ακούτε νέες μπάντες και νέες κυκλοφορίες;», ρωτώ και ο Γιώργος κλείνει τη συζήτησή μας δίνοντάς μου ένα ακόμη σχήμα να ψάξω:

«Γουστάραμε πολύ το “White Light Generator”, τον τελευταίο δίσκο των Βρετανών “Crippled Black Phoenix”. Εντυπωσιακότατο! Είμαστε ευλογημένοι! Στο είπα!»