Φωτογραφίες: Δανάη Λύρατζη
Όσοι ήταν στο Fuzz το βράδυ του Σαββάτου παρακολούθησαν μια συναυλία για αστροναύτες. Η βραδιά ξεκίνησε με την ελληνική alternative atmospheric rock μπάντα Blame the Trees. Παρουσίασαν μια ενδιαφέρουσα δουλειά με post στοιχεία και ιδιαίτερα λυρικό ύφος που σχηματιζόταν από τα samples, τις μελωδικές τους γραμμές και κυρίως τη μαλακή φωνή της τραγουδίστριάς τους. Tα κομμάτια τους κινούνταν στο ίδιο μουσικό πλαίσιο με το “Trade” και το “Between the Lies” να ξεχωρίζουν, ενώ η παρουσία τους στη σκηνή ήταν ήπια αλλά δυνατή. Το τελευταίο τους τραγούδι ήταν η τελευταία στιγμή της συναυλίας που νιώσαμε την παρουσία μας στη Γη. Διότι αυτό που ακολούθησε σίγουρα δεν είχε σχέση με αυτόν τον πλανήτη.
Οι God Is an Astronaut ανέβηκαν στη σκηνή του Fuzz μερικά λεπτά μετά τις 10.30 και με τις πρώτες νότες του Pig Powder η αίσθηση της βαρύτητας μειώθηκε σημαντικά. Σταδιακά μία φωτεινή συμπαντική ενέργεια αγκάλιασε το κοινό και το σήκωσε μέχρι το διάστημα. Το συγκρότημα μας πέταξε κάπου στο σύμπαν και μας άφησε να κολυμπάμε εκεί μέχρι το τέλος του live. Η επιλογή να ντύσουν το σκοτεινό σκηνικό από πίσω τους με πολλά μικρά λαμπάκια ενίσχυε ακόμα περισσότερο αυτή την αίσθηση καθώς μας έπειθαν ότι το stage ήταν ο ουρανός και φωτιζόταν μόνο από τα αστέρια. Όσες φορές κατάφερα να τραβήξω το βλέμμα μου από την μπάντα για να παρατηρήσω τι συνέβαινε γύρω μου, έβλεπα τον κόσμο να έχει αφεθεί υπνωτισμένος στην έλξη που ασκούσαν οι μουσικοί.
Ένα από τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της post-rock και ambient μουσικής είναι η απουσία στίχων, που όπως έχω αναφέρει παλαιότερα σε αντίστοιχο review δίνει την ελευθερία να νοηματοδοτείς όπως θες αυτό που ακούς. Στην περίπτωση των God Is an Astronaut η απουσία αυτή καλύπτεται πολύ συχνά από την επιλογή των τίτλων στα κομμάτια τους. Έτσι, ακούγοντας live το Worlds in Collision, το Helios|Erebus ή το Fragile (το οποίο εύστοχα μας αφιέρωσαν αφού μας είχαν κάνει αρκετά εύθραυστους) ξέρεις ακριβώς για ποιο πράγμα μιλάνε. Αλλά το χαρακτηριστικότερο παράδειγμα αυτού είναι το ”All Is Violent, All Is Bright” που, ηχώντας προς το τέλος της συναυλίας, έφερε την πιο βίαιη και λαμπερή στιγμή της βραδιάς, γιατί έτσι συμβαίνει πάντα με τη λύτρωση. Κατά τη διάρκεια της συναυλίας συνειδητοποίησα πως όλα αυτά σκεπάζονται από το σημασιολογικό βάρος του ονόματός τους. Ήταν όλα μια αναζήτηση της αλήθειας για την ύπαρξη, για το σύμπαν, ζητήματα θρησκευτικότητας, το παιχνίδι της λογικής και των ορίων της, το άγχος και ο φόβος της άγνοιας (”Forever Lost”) και ύστερα μια βαθιά ανάσα και γαλήνη.
Αποδείχτηκε ότι σε αυτή τη συναυλία οι λέξεις δεν ήταν σχεδόν καθόλου χρήσιμες. Η επικοινωνία του συγκροτήματος με το κοινό ήταν περισσότερο διαισθητική παρά προφορική. Μας κατεύθυναν σε μια βόλτα ανάμεσα στους πλανήτες μέσω των εκφράσεων του προσώπου, των ασταμάτητων κινήσεων του σώματος και των μαλλιών τους που χόρευαν συνεχώς αλλά και τις μελωδίες που τραγουδούσε o κιθαρίστας Jamie Dean. Η παρουσία του τελευταίου δεν πέρασε καθόλου απαρατήρητη σε μεγάλο μέρος του γυναικείου κοινού, αλλά το δυνατό εσωτερικό δέσιμο του συγκροτήματος δεν επέτρεπε διακρίσεις. Λίγο πριν επιβιβαστούμε ξανά στο διαστημόπλοιό τους για να επιστρέψουμε στη Γη είδαμε ένα αστέρι να πεθαίνει. Οι God Is an Astronaut ολοκλήρωσαν τη συναυλία τους με το αγαπημένο ”Suicide by Star”.
Είναι απολαυστικό να έρχεσαι σε επαφή με συναισθήματα που δεν είσαι εξοικειωμένος, έχει άλλο ενδιαφέρον, είναι πιο εσωτερικό, πιο πρωτόγονο και σε φέρνει πιο κοντά στην αρχή, στη μεγάλη έκρηξη, στη γέννηση. Το live των God Is an Astronaut το αισθάνθηκα σα μια δύναμη που δεν εξηγείται (σκοπίμως δεν αναφέρθηκα σε τεχνικές λεπτομέρειες και στον κατά τ’άλλα άψογο ήχο τους) γιατί αποτελείται μόνο από συναίσθηματα και κυρίως δέος. Αυτή η αίσθηση δεν μπορεί να κορεστεί γι’αυτό και δε θα βαρεθούμε ποτέ να πηγαίνουμε σε ζωντανές εμφανίσεις τους όσες φορές και αν έχουν έρθει στη χώρα μας. Γι’αυτό ελπίζουμε να συνεχίσουν να μας προτιμούν και εμείς θα παραμένουμε πιστοί σε αυτές τις συναυλιακές συναντήσεις πολλά έτη φωτός μακριά από τη Γη.
Social Links: