Πρόσφατα η γνωστή ακροδεξιά και συνωμοσιολογική εφημερίδα Ελεύθερη Ώρα κυκλοφόρησε με δραματικό εξώφυλλο, ταράζοντας τους Έλληνες πατριώτες. Οι υπερδραστήριοι σεξουαλικά ξένοι έρχονται στην Ελλάδα και επιβουλεύονται τις Ελληνίδες –και όχι μόνο. Βασική αφορμή προφανώς θα στάθηκε η υπόθεση του βιασμού μιας Ελληνίδας από έναν Αφγανό και δύο Σύρους στον χώρο του ΑΠΘ, ένα ακόμη έγκλημα που προσφέρεται για εκμετάλλευση με συντηρητικό και ρατσιστικό πρόσημο.
Το καλοκαίρι του 2012 –που τώρα ίσως μας φαίνεται μακρινό, αν αναλογιστούμε το πόσο πυκνός σε εξελίξεις ήταν αυτός ο καιρός που πέρασε– ζήσαμε άλλη μια παρόμοια περίπτωση με τη δεκαπεντάχρονη Ελληνίδα που κακοποιήθηκε από Πακιστανό στην Πάρο. Δύο υποθέσεις που προβάλλονται πολύ περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο σεξουαλικό έγκλημα διαπράττεται στην χώρα. Σημασία έχει ότι το θύμα ήταν ελληνικής καταγωγής και οι θύτες ήταν αλλοδαποί και μάλιστα προέρχονται από ασιατικές χώρες. Εξαιρετική ευκαιρία για να σπεύσουν να εγκαλέσουν την αριστερά γενικότερα αλλά και τις φεμινίστριες «που δεν λένε τίποτα» όταν δημοσιοποιείται ένας βιασμός από πρόσφυγες, όσο και αν διατυμπανίσει κανείς ότι ο βιασμός είναι έγκλημα διαταξικό και διαφυλετικό.
Το ζήτημα της δήθεν προστασίας των γυναικών και κοριτσιών από τον πρόσφυγα-εισβολέα είναι ένα σύνηθες μέλημα των ακροδεξιών –και όχι μόνο, καθώς ρατσιστικά και συντηρητικά στοιχεία παρεπιδημούν και σε άλλους πολιτικούς χώρους. Είναι το πρώτο επιχείρημα που θα χρησιμοποιήσουν για να μεταπείσουν κάποιον που έχει διαφορετική αντίληψη. Ας θυμηθούμε λίγο εκείνο το απόσπασμα από την εκπομπή του Θέμου Αναστασιάδη, όπου ρωτάει την καλεσμένη του, Μαίρη Συνατσάκη, τι θα έκανε αν της έβαζαν χέρι μετανάστες που υποθέτει ότι είναι πεινασμένοι σεξουαλικά. Αντίστοιχα πολλές φορές το πρώτο πράγμα που θα ειπωθεί και προς κάποιον άντρα είναι το «τι θα κάνεις σου βιάσουν τη μάνα/αδερφή/γυναίκα». Πριν από οτιδήποτε άλλο ο ξένος πρέπει πάντα να ασκεί σεξουαλική τρομοκρατία.
Η πρακτική αυτή του στιγματισμού του ξένου ως ανήθικου όντος με κτηνώδη, ουσιαστικά, σεξουαλικότητα δεν είναι κάτι νέο: θυμίζει αυτό που που περιέγραψε η Άντζελα Ντέιβις ως «ο μύθος του μαύρου βιαστή». Η στερεοτυπική εικόνα που είχε σχηματιστεί από την λευκή ελίτ για τους αφροαμερικανούς, γυναίκες και άντρες, ήταν αυτή των διανοητικά απλοϊκών και υπερδραστήριων σεξουαλικά ατόμων με έντονα ζωώδη χαρακτηριστικά. Η υποτιθέμενη έκλυτη ζωή των μαύρων βόλευε πολύ ως μύθος καθώς έτσι η κυρίαρχη τάξη των λευκών, πλούσιων ανδρών μπορούσε να δικαιολογήσει τη σεξουαλική κακοποίηση και εκμετάλλευση των μαύρων υπηρετριών τους (να σημειωθεί ότι ήταν συχνό φαινόμενο να έχει κάποιος μια «κύρια» οικογένεια με μια λευκή γυναίκα και μια άλλη με μια μαύρη).
Μετά την απελευθέρωση των αφροαμερικανών από τη δουλεία, το μέσο που χρησιμοποιήθηκε για να συνεχίσουν να τους επιβάλλονται ήταν να κατηγορούνται συχνά για τους βιασμούς λευκών γυναικών. Πολλές ψευδείς κατηγορίες κατέληξαν σε θανατικές ποινές και λιντσαρίσματα. Ο μαύρος άντρας είχε μια κτηνώδη φύση και τη θέληση να εκδικηθεί τον λευκό μέσω του βιασμού ενός πολύτιμου αντικειμένου του, της γυναίκας του. Αυτό ήταν το αφήγημα που διατυπώθηκε και αποτέλεσε το ιδεολογικό κάλυμμα για την απρόσκοπτη συνέχιση της υποτίμησης και υποδούλωσης του αφροαμερικανικού πληθυσμού. Εκτός των άλλων, έπειθε και πολλές από τις λευκές φεμινίστριες της εποχής να ταχθούν με το μέρος των καταπιεστών και να μην καταφέρουν ποτέ να σχηματίσουν ένα ενιαίο μέτωπο μαζί με τις μαύρες γυναίκες.
Ο λευκός άνδρας σε όλες τις δυτικές κοινωνίες λειτουργεί ως προστάτης και θεματοφύλακας της τιμής των γυναικών και έχει μέσω την κυρίαρχης κουλτούρας αναχθεί σε πρότυπο της ηγεμονικής αρρενωπότητας, όπως αυτή παρουσιάζεται μέσα από τα ΜΜΕ. Το πρότυπο αυτό δημιουργείται με βάση το ότι δεν θα έπρεπε να είναι ένας άνδρας, δεν είναι δηλαδή δυνατόν να έχει χαρακτηριστικά που αποδίδονται σε γυναίκες, γκέι, ξένους ενώ σχετίζεται και με την κοινωνική τάξη. Είναι ένας συνδυασμός φύλου, φυλής, τάξης και σεξουαλικού προσανατολισμού. Ο ξένος συχνά είναι το ζώο που θα επιδίδονταν ακόρεστα σε οποιαδήποτε σεξουαλική πράξη, ο άνδρας-πρότυπο όμως μπορεί να είναι μόνο ετεροφυλόφιλος.
Βέβαια, τα στάνταρτς της πατριαρχικής κοινωνίας είναι προφανώς πάντοτε αρκετά καταπιεστικά και για τους ίδιους τους άνδρες που πρέπει να αποδεικνύουν πόσο σωστοί εκπρόσωποι του είδους είναι. Η γυναίκα από την άλλη –και δη η λευκή– αντλεί την όποια αξία της με βάση το αν σχετίζεται με κάποιον άνδρα. «Τι θα έκανες αν ήταν η κόρη σου/η μάνα σου/η αδερφή σου;»: μια φράση που χρησιμοποιείται αρκετά συχνά ως επιχείρημα. Το γυναικείο σώμα στην προκειμένη περίπτωση λειτουργεί ως ένα εργαλείο βιοπολιτικής, είναι κάτι που πρέπει να προστατευθεί από τον ξένο εισβολέα και γίνεται το άλλοθι για να διαιωνίζονται μύθοι που ενδυναμώνουν τα φασιστικά και ρατσιστικά στοιχεία.
Από την άλλη πλευρά, ο βιασμός από Έλληνα δεν είναι ποτέ τόσο ειδεχθής, όσο εάν διαπράττεται από έναν ξένο. Η κουλτούρα του βιασμού επιτρέπει μεν σε έναν που πληροί αρκετά από τα βασικά χαρακτηριστικά του προτύπου αρρενωπότητας να διατηρήσει το κοινωνικό του στάτους και να ενοχοποιήσει το θύμα για τη συμπεριφορά του. Το θύμα πιθανότατα φορούσε προκλητικά ρούχα ή είχε πιει και κυκλοφορούσε σε κάποια «ύποπτη» γειτονιά σε κάποια απαράδεκτη ώρα, ενώ ο θύτης που είναι άνδρας δικαιολογείται, γιατί εν μέρει «είναι στη φύση του».
Οι απόψεις αυτές είναι βαθιά ριζωμένες στην ελληνική κοινωνία και βρίσκονται σε όλες τις κοινωνικές τάξεις, ενώ μέσα από τις δικαστικές αίθουσες συνεχίζουν να νομιμοποιούνται. Επίσης, το να τονίζονται από τα ΜΜΕ τα εγκλήματα αλλοδαπών δημιουργεί την ψευδαίσθηση ότι τα ποσοστά εγκλημάτων από Έλληνες είναι μικρότερα, προσθέτοντας άλλο ένα μύθο εθνικιστικό σαν στήριγμα, ενώ αποσπά την προσοχή από τα εγκλήματα Ελλήνων ρατσιστών, υποβαθμίζοντάς τα.
Εντέλει, η απειλή του βιασμού είναι μια τακτική που αποδίδει: ένας πολύ αποτελεσματικός τρόπος που μπορεί να χρησιμοποιηθεί από ένα βαθιά συντηρητικό κομμάτι της κοινωνίας ώστε να καταφέρει να επιβληθεί σε μια άλλη ομάδα με τη δικαιολογία ότι βρίσκεται σε άμυνα. Όπως άλλωστε βρίσκεται μονίμως σε άμυνα απέναντι στους «ανθέλληνες», αυτούς που δήθεν θέλουν να υποδουλωθεί η χώρα μας από κάποια άλλη δύναμη. Δεν είναι το μόνο επιχείρημα που χρησιμοποιείται φυσικά, έχουμε δει εντελώς αστήρικτες κατηγορίες προς τους πρόσφυγες σχετικά με ασθένειες που θα μας μεταφέρουν ή ακόμη και κατσαρίδες που κουβαλούν μαζί τους και ένα σωρό άλλα δραματικά που στερούνται επιστημονικής βάσης. Όλα αυτά συνιστούν μια ακόμη έκφραση μιας παρωχημένης εθνικιστικής πολιτικής κουλτούρας που σε καιρό κρίσης μάλιστα διογκώνεται και σπέρνει πατριωτικό πανικό με μεγάλη άνεση.
Social Links: