Αλέξης Bathory
Ήταν το τέλος του 2008 με αρχές του 2009. Όλα ήταν όμορφα κι αισιόδοξα στη ζωή του μέσου Έλληνα. Οι σκληροί μεταλλάδες είχαν περήφανα Myspace και ορκίζονταν πως δεν θα γίνουν ποτέ πρόβατα με Facebook που είναι για μπουζουξήδες. Από το πουθενά κάπου εκεί κάναν την εμφάνιση τους οι Ψ.Χ. Στην αρχή με ένα δύο τραγούδια, στα οποία δεν έδωσε σημασία κανείς. Μετά από λίγο καιρό αρχίσαν να μιλάνε. Σε κοπέλες κυρίως του εναλλακτικού χώρου, σχολιάζοντας τι θα τους κάνουν αν τις βρουν. Πάλι δεν έδωσε σημασία κανείς. Μετά από λίγο ξεκίνησαν να λένε και στα αγόρια του χώρου τι θα κάνουν στις κοπέλες τους και σε αυτούς μαζί. Και θα έκαναν πολλά πράγματα, μόνο που δεν τους είχε δει κανείς. Ούτε τους έπαιρνε στα σοβαρά. Κάπου κει αποφάσισε ο κόσμος να ακούσει κάνα τραγούδι τους. Και φυσικά δεν κατάλαβε τίποτα.
Μετά από λίγο καιρό ξεκίνησαν να μιλάνε ξανά. Με τα λόγια του Euronymous στην ψυχή τους, υποστήριζαν πως οι Ψ.Χ. είναι οργάνωση –και όχι συγκρότημα. Πως δεν είναι ένας, δύο ή τρεις, αλλά άπειροι. Πως οι Ψ.Χ μετά από λίγο καιρό θα κάναν κουμάντο στον κόζμο όλο. Στα μουσικά θέματα, έλεγαν πως γράφουν όποτε θέλουν και ό,τι θέλουν. Λέγαν πως θα κυκλοφορήσουν δίσκο μόλις μαζέψουν έντεκα τραγούδια που τους ικανοποιούν. Με τα λόγια των Weakling στο μυαλό τους, υποστήριζαν πως θα βγάλουν όσα CD θέλουν και θα τα θάψουν σε χωράφια στα χωριά. Και θα δώσουν χάρτες σε όσους είναι άξιοι για να τα ξεθάψουν. Κυκλοφόρησαν στο σύνολό τους οχτώ τραγούδια, το ένα καλύτερο από το άλλο και ο δίσκος φάνταζε κοντινή πραγματικότητα. Και μετά τις «Κουκουβάγιες» χάθηκαν. Όσοι κι αν ήταν, φάνηκε να χάσαν το οποιοδήποτε ενδιαφέρον για να εκφράζονται κατ’ αυτόν τον τρόπο. Ο κόσμος έκανε προσπάθειες να βρει τους στίχους και να ανεβάσει τα τραγούδια τους στο YouTube για να γίνουν αντικείμενο χλευαζμού. Όλοι σχεδόν οι ειδικοί λέγαν τα δικά τους, για το πώς τα φωνητικά είναι σαν τη γιαγιά τους από το χωριό και πόσο αστείοι είναι κι ατάλαντοι. Οι επιστήμονες λέγαν πως είναι σα Silencer και τους αρέσουν γιατί είναι πολύ σκληροί. Κανείς σχεδόν δηλαδή δεν είχε αντιληφθεί στο ελάχιστο το νόημα των Ψ.Χ.
Τα χρόνια πέρασαν και το ενδιαφέρον έσβησε τελειωτικά. Ελάχιστοι γραφικοί μόνο συζητάγαν μια στο τόσο για αυτούς κυρίως με εγκυκλοπαιδικού χαρακτήρα ενδιαφέρον. Και ξάφνου άλλαξε η ζωή μας.
Μετά από απίστευτη σιωπή, μάζεψαν τα τραγούδια τα έντεκα, άλλαξαν λίγο δυο άλλα και το βγάλαν σε δίσκο. Χωρίς αξίνες και τσάπες και δυστυχώς χωρίς σε φυσικό προϊόν το δίσκο. Ξεκινάει με εισαγωγή που φέρνει ακόμα και σε εγκεφαλικά νεκρό δάκρυα στα μάτια. Με το θέμα της διαφήμισης του Racks Πετράκης. Με τις βιντεοκασσέτες, ναι. Και μετά με κιθάρα ροκάδικη ανεβαστική για να δώσει κουράγιο για την ημέρα που ξεκινά. Κι αυτό είναι πλέον το εισαγωγικό του «Άνθρωποι». Σιχαμένοι, μου μαυρίζετε την ψυχή. Τα πρώτα λόγια που ακούγονται στο δίσκο και σε έξι μόλις λέξεις συνοψίζουν όσα γίνονται στην επόμενη ώρα. Το πρώτο κομμάτι που είχαν κυκλοφορήσει και είχε ως τώρα τίτλο «428x11s72es», έγινε «Εγώ είμαι ο Θεός» και είναι μετά το αριστουργηματικό «Και Θα Με Τρώω Ζωντανό». Στη συνέχεια τέσσερα γνωστά τους έπη και περνώντας στη μέση νέο κομμάτι. «Η Νύχτα της Κρυστάλλινης Σιωπής». Και σοκ και δέος. Σκοτάδι απλώθηκε παντού και συνεχίζει. Από κάτι λιγότερο από τρία λεπτά, οι «Κουκουβάγιες» γίναν εννιά και κάτι. Με εισαγωγή με πιάνο για εφτά λεπτά. Με την κορύφωσή του σε ακολουθία με τη μοναδική οπαδική κραυγή του δίσκου κάνει το τραγούδι να μας οδηγεί σε σπαζμούς μέσα στο μετρό και το λεωφορείο. Χωρίς σταματημό, καινούργιο κομμάτι, «Νανούρισμα» και τα πράγματα είναι πλέον ξεκάθαρα και στο δρόμο τους. Αγόρασε πιστόλι κι έφτασε η ώρα του. Τα δέκα τραγούδια έχουν περάσει κι ετοιμαζόμαστε για το τέλος. Κι έρχεται, με τα «Νεκρικά Φεγγάρια». Και κάπου εκεί τελειώνουν όλα. Με τον μοναδικό τρόπο που δεν περίμενε κανείς μας. Αν είχε κάποιο θετικό νόημα η λέξη αυτή πλέον, θα έλεγα πως είναι μπαλάντα, αλλά δεν αρκεί για να χαρακτηρίσει τίποτα. Με καθαρά φωνητικά και χωρίς ηλεκτρισμό και με πολλές ατμόσφαιρες. Έτσι σαλπάρει μια και καλή και μας αφήνει ο δίσκος.
Και μένουμε να κοιτάμε σα χαμένοι το κενό. Πουλιά πετάμε στον αγέρα, άδραξε τη στερνή σου μέρα. Μα μήνυμα έφερε η εσπέρα, όλα ένα ψέμα τελικά. Και τέλος. Τέλος ένας δίσκος που δεν απευθύνεται σε κανέναν. Τέλος το αριστούργημα αυτό που –όπως όλα τα διαμάντια– δεν θα εκτιμηθεί πραγματικά σχεδόν από κανέναν. Φυσικά και δεν πειράζει. Δεν πειράζει καθόλου να μην μπορείτε να το καταλάβετε και ως αποτέλεσμα να το κοροϊδεύετε. Όσοι διαβάσετε τους στίχους και γελάσετε ή απορήσετε, σας εύχομαι να είστε έτσι σε όλη σας τη ζωή. Όσοι ακούτε οποιαδήποτε έκφανση ακραίου ήχου από τους φίλους σας και λέτε «μου αρέσει η μουσική, αλλά η φωνή είναι χάλια», μείνετε μακριά. Όσοι αντιλαμβάνεστε τη μουσική ως απλές νότες και όχι ως συναίσθημα, μην μπείτε καν στον κόπο να ακούσετε. Όσοι κάθεστε στις σκάλες του μετρό από τα αριστερά, όσοι σε δημόσιες υπηρεσίες και τράπεζες χώνεστε να πάρετε τη σειρά άλλων, όσοι εκμεταλλεύεστε τον κάθε γνωστό κι άγνωστο για το οποιοδήποτε συμφέρον σας, όσοι παινεύεστε για όσα δεν έχετε κάνει, όσοι διαιωνίζετε σάπιες συμπεριφορές από συνήθεια ή επειδή δεν μπορείτε να σκεφτείτε άλλες, όσοι ζείτε τη ζωή σας χωρίς να σκέφτεστε τι κάνετε, όλοι εσείς, όσο σιχαμένοι και να είστε, σας ευχαριστώ από τα βάθη της ψυχής μου. Όλοι εσείς είστε ο λόγος που οι Ψ.Χ. γεννήθηκαν και πέθαναν μέσα από αυτόν το δίσκο. Όλοι εσείς είστε ο λόγος που η στενοχώρια και η απελπισία είναι η έκφραση της κάθε Τέχνης. Πλέον είναι στις ζωές μας το Υπέρτατο Φως, το Αέναο, το Τρισμέγιστο, το Φως το Αληθινό. Όσοι αληθινά πιστοί, προσέλθετε.
Social Links: