Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Ελλάδα, στη μικρή αυτή χώρα με την τεράστια ιστορία για την οποία ο αγαπημένος μου ποιητής Κωστής Ελύτης είχε γράψει: «Εάν αποσυνθέσεις την Ελλάδα, στο τέλος θα δεις να σου απομένουν μια ελιά, ένα γυράδικο, και λίγο πασόκ». Βέβαια στην προσπάθειά του να σκεφτεί μια ψαγμενιά για να εντυπωσιάσει κάποιο γκομενάκι στο μπαρ (κλασικός Ελύτης) ξέχασε να συμπεριλάβει στην παραπάνω ρήση του ένα από τα σημαντικότερα στοιχεία της ελληνικής κουλτούρας: τη μουσική.
Για κάθε Έλληνα η μουσική είναι παρούσα σε κάθε πτυχή της ζωής του. Δε μπορώ να θυμηθώ Χριστούγεννα δίχως όλο το σόι να τραγουδάει γύρω από το γιορτινό τραπέζι με ένα ποτήρι στο χέρι, παράφωνα μεν αλλά πάντα χαμογελώντας, το “All Shall Fall” των Immortal περιμένοντας να πέσουν τα πρώτα χιόνια. Ατελείωτες ώρες αναμονής σε μαιευτική κλινική περιμένοντας τον ή την διάδοχο κάπου φίλου, οι οποίες τελειώνουν πάντα με την ανακοίνωση των χαρμόσυνων νέων από το γιατρό και με εμάς να απαντάμε αστειευόμενοι με το “Butchered at Birth” των Cannibal Corpse. Κηδεία χωρίς να σιγομουρμουράμε συγκινημένοι όλοι μαζί, πάντα στο τέμπο που δίνει ο θείος Ανέστης με το τακούνι του και τη βαριά μπάσα φωνή του, το “Slowly We Rot” των Obituary.
Πριν από λίγα χρόνια λοιπόν, γύρω στον Αύγουστο, έτυχε να είναι καλοκαίρι. Ήταν θυμάμαι μεσημεράκι και ξαπλωμένος στην ψάθινη καρέκλα του μπαλκονιού άκουγα μουσική στο τρανζίστορ, αναπολώντας τα ξέγνοιαστα παιδικά χρόνια όταν με τον αδερφό μου ακούγαμε Δάκη κάνοντας βόλτες με τη θωρακισμένη μερσεντές του πατέρα μας. Το ράδιο έπαιζε κάποιο τραγούδι του Κραουνάκη, στο οποίο δεν είχα δώσει σημασία μέχρι εκείνη τη στιγμή:
– Ρεσε, λέω στον εαυτό μου, κάτι μου θυμίζει αυτή η μουσική…
– Ναι και μένα, μου απαντάω.
Πηγαίνω τρέχοντας στο δωμάτιο, ανοίγω τη δισκοθήκη και βρίσκω κατευθείαν την κασέτα που έψαχνα: Iron Maiden, ο ομώνυμος δίσκος. Bάζω την κασέτα στο cd player, πηγαίνω τη βελόνα στο τέταρτο τραγούδι, πατάω το πλαίη, και περιμένω να φτάσει στο κατάλληλο σημείο…
Σύμπτωση; Ίσως…
Τύχη; Πιθανόν…
Δυσλεξία; Πμορεί.
Για μένα όμως τα πράγματα ήταν ξεκάθαρα: οι Iron Maiden είχαν κλέψει μουσική από τον Λαυρέντη Μαχαιρίτσα. Και αυτή ακριβώς η στιγμή έμελλε να είναι η άκρη του μίτου, ξετυλίγοντας τον οποίο τα επόμενα χρόνια συνειδητοποιούσα όλο και περισσότερο το μέγεθος της επιρροής που είχε η ελληνική μουσική στο παγκόσμιο metal στερέωμα…
Πέγκυ Ζήνα: Η ελληνίδα Angela Gossow
Τον χρυσό αιώνα του 1975 έρχεται στη ζωή ένα πανέμορφο ξανθό κοριτσάκι. Από τα εφηβικά της χρόνια η Παναγιώτα Καλλιόπη Χρυσικοπούλου, κατά κόσμον Πέγκυ Ζήνα, θα εξωτερικεύσει την αντίδρασή της για τη σάπια κοινωνία στην οποία ζει συμμετέχοντας ως τραγουδίστρια σε πολλές ελληνικές startup πάνκ μπάντες όπως η Γενιά του Χάουζ και οι Πανκς Ρε Μάνα, οι οποίες παρότι θα αποτύχουν παταγωδώς θα ενεπνεύσουν πλήθος επιτυχημένων πανκ μπαντών. Όταν λίγα χρόνια αργότερα συνειδητοποιεί τον κορεσμό της ελληνικής πανκ σκηνής, η Πέγκυ στρέφεται από αντίδραση στο λαικό τραγούδι χωρίς ποτέ όμως να ξεχάσει τις μουσικές της ρίζες. Έτσι λοιπόν το 1995 θα κυκλοφορήσει το τραγούδι “Αν Πας με Άλλη θα σου Σπάσω το Κεφάλι”, ένα τραγούδι που θα αποτελέσει ορόσημο στο λαϊκοπάνκ ιδίωμα λόγω του συνδυασμού της λαικής μουσικής και του εξαιρετικά βίαιου ρεφρέν του. Αυτή ακριβώς η αντίθεση της αγγελικής της εμφάνισης με τη ομώτητα των στίχων είναι αυτό που θα καθιερώσει την Πέγκυ στις συνειδήσεις των Ελλήνων σαν την “Angela Gossow της Ελλάδας”.
Το επόμενο καλοκαίρι, όπως και κάθε καλοκαίρι, οι Cannibal Corpse έρχονται στην Ελλάδα για να περάσουν λίγες βδομάδες στην Νάξο. Ενώ τρώνε θαλασσινά σε μια ταβέρνα θα ακούσουν στο ράδιο για πρώτη φορά το τραγούδι της Πέγκυς. Όταν λίγο αργότερα ο σερβιτόρος θα φέρει τη δεύτερη μερίδα σαρδέλες -είναι γνωστή η αγάπη των Cannibal Corpse για τη σαρδέλα- οι Cannibal Corpse θα ρωτήσουν το σερβιτόρο τι σημαίνουν οι στίχοι του ρεφρεν. Η απάντηση που πήραν σε άψογα αγγλικά (ο σερβιτόρος είχε Palso) ήταν πως “She threatens her boyfriend that if he considers cheating on her, she would smash his face”. Η βιαιότητα και σφοδρότητα των στίχων θα τους σοκάρει και θα τους στιγματίσει. Βαθύτατα επηρεασμένοι από το συγκεκριμένο τραγούδι, λίγους μήνες μετά οι Cannibal Corpse θα κυκλοφορήσουν το γνωστό σε όλους “Hammer Smashed Face”.
Σάκης Ρουβάς, όπως λέμε Sepultura
Για τον Σάκη Ρουβάς δε χρειάζεται καμία εισαγωγή. Όπως είναι γνωστό και πλέον διδάσκεται και στα σχολεία, τη δεκαετία του ’90 θα κυκλοφορήσει τον πρώτο του δίσκο ο οποίος θα γίνει αυτόματα πλατινένιος και διπλά τσιμεντένιος και θα εγκαθιδρύσει την κυριαρχία του στον μουσικό χώρο.
Κάτι που όμως δεν είναι ευρύτερα γνωστό και δυστυχώς δε διδάσκεται στα σχολεία είναι πως οι βραζιλιάνοι thrashαδες Sepultura ήταν μεγάλοι φαν του Σάκη, από την εποχή ακόμα που είχε κυκλοφορήσει το “Έλα μου είναι ακίνδυνη η Τρέλα μου”, τραγούδι που είχε ενεπνεύσει ολόκληρο το δεύτερό τους δίσκο “Schizophrenia”. Όταν λοιπόν θα λάβουν με το ταχυδρομείο την νέα κασέτα του Σάκη και θα ακούσουν το “Μετά από Σένα το Χάος” θα πάθουν αυτό που οι ίδιοι αναφέρουν στα βραζιλιάνικα ως “mounoplaka”. Εμφανώς επηρεασμένοι από το τραγούδι αυτό, λίγα χρόνια αργότερα θα κυκλοφορήσουν τον σχεδόν ομώνυμο δίσκο “Chaos A.D.”. Και για να πείσουμε και τους πιο δύσπιστους και καχύποπτους εκεί έξω, να προσθέσουμε σαν ένα επιπλέον στοιχείο στην κουβέντα πως “εντελώς συμπτωματικά” το πρώτο τραγούδι του δίσκου το οποίο θα γίνει και σήμα κατατεθέν των Sepultura είναι το “Refuse/Resist”, πασιφανέστατα εμπνευσμένο από το τραγουδι του Σάκη “Μην Αντιστέκεσαι”. Η μεγάλη αυτή αντιγραφή φυσικά και δε θα περάσει απαρατήρητη από το Σάκη, ο οποίος όμως σαν σωστός επαγγελματίας θα αγνοήσει αυτές τις μικρότητες και θα στραφεί στις μεγαλύτερες προτεραιότητες της ζωής του, την προώθηση της Trident και των Lays.
Βασίλης Καρράς: Ο Πατέρας του doom metal
Το πρώτο πράγμα που έρχεται στο μυαλό κάποιου όταν ακούει το όνομα Βασίλης Καρράς είναι γουίσκια, αναπνευστικά προβλήματα, αλκοολισμός, και φυσικά χωροχρονικά εντοπισμένοι περιθλαστικοί φωτονικοί σχηματισμοί σε ανομοιογενή και ανισοτροπικά υλικά. Στο χώρο του metal όμως το όνομα του Βασίλη Καρρά είναι ταυτόσημο με το doom metal: η βαριά φωνή του, το αργό τέμπο των τραγουδιών, και η σκοτεινή θεματολογία των στίχων είναι ακριβώς τα στοιχεία που θα ορίσουν σε παγκόσμιο επίπεδο το νεοεμφανιζόμενο τότε ιδίωμα του doom metal και θα καθιερώσουν τον Βασίλη ως τον “Πατέρα του doom metal”. Θα ήταν όμως τουλάχιστον άδικο να περιορίσουμε την επιρροή του Βασίλη στα στενά περιθώρια του doom metal, καθώς τα τραγούδια του έχουν επηρεάσει όσο λίγα ένα πολύ μεγάλο φάσμα από μέταλ μπάντες.
Όταν στην αρχή της καριέρας του ο Βασίλης τραγουδούσε σε ρυθμούς doom metal, μπουχτισμένος από την καθημερινότητα, το “Έχω Ανάγκη να Βγω” κανείς δε μπορούσε να φανταστεί πως λίγα τσιγάρα απόσταση μακρυά, στο Αμβγούργο της Γερμανίας, θα επηρέαζε τους Helloween οι οποίοι σε έναν από τους καλύτερους δίσκους του power metal θα τραγουδούσαν “I Want Out”. Λίγα χρόνια αργότερα ο Βασίλης θα κυκλοφορήσει με την Κωνσταντίνα το “Δηλητήριο”, ένα από τα πιο εμβληματικά ελληνικά doom metal κομμάτια. Βέβαια ούτε που θα περάσει από το μυαλό του πως ο αρχιμάγιστρος Alice Cooper θα το λάτρευε και λίγο αργότερα θα κυκλοφορούσε, εμφανώς επηρεασμένος από το τραγούδι του, το γνωστό ομώνυμο τραγούδι του “Poison”. Βλέπουμε έτσι πως στο μεγάλο σόι του metal ο πατέρας του doom metal και ο νονός του shock rock δεν έχουν να χωρίσουν τίποτα.
Παρεμπιπτόντως και μιας και αναφερθήκαμε στην Κωνσταντίνα, θα ήταν μεγάλη παράβλεψη εδώ να μην αναφέρουμε, το λιθαράκι θα πουν κάποιοι, τον ογκόλιθο θα πούμε εμείς που έβαλε η ίδια στην ανάδειξη μιας από τις μεγαλύτερες thrash metal μπάντες. Επηρεασμένοι λοιπόν από την υπερκομματάρα της Κωνσταντίνας “Άγγελε μου και Φονιά”, οι Slayer θα συνθέσουν και θα κυκλοφορήσουν το ομότιτλο και κατευθείαν από τα έγκατα της κόλασης κομμάτι “Angel of Death”. Μια Ελλάδα φως, θρας και ουρανός.
Σε μία στιγμή εσωτερικής αυτοκριτικής, ενδοσκόπησης και ανασκολόπισης ο Βασίλης θα κυκλοφορήσει μία από τις μεγαλύτερες του επιτυχίες, το τραγούδι – ορόσημο του doom metal “Δώδεκα Παρά”. Όπως και όλα τα υπόλοιπα τραγούδια του, το τραγούδι δε θα μπορέσει να περιοριστεί εντός των στενών ελληνικών μουσικών συνόρων και περιοδεύοντας ραδιοφωνικά σε πολλές χώρες του εξωτερικού θα πάει και θα εγκατασταθεί τελικά στις μουσικές συνειδήσεις των Iron Maiden, οι οποίοι και λίγους μήνες μετά θα κυκλοφορήσουν το “Two minutes to midnight”. Σε πρόσφατη συνέντευξή του στο περιοδικό “Κηπουρική και Grindcore”, ερωτηθείς για την επίδραση που είχαν τα τραγούδια του σε ένα μεγάλο πλήθος από μπάντες ο Βασίλης θα απαντήσει με την χαρακτηριστική ευθύτητά του και χωρίς υπεκφυγές: “Πού είναι το τζόνι;”.
Kreator: “Αν δεν υπήρχε ο Κότσιρας, τώρα θα παίζαμε πρέφα στο ΚΑΠΗ της γειτονιάς”
Και προφανώς, κρατήσαμε το καλύτερο για το τέλος: το τεύχος 217 του μουσικού περιοδικού ποικίλης ύλης και αντιύλης “Mono Thrash (Ante Kai Ligo Giannis Parios)”. Το συγκεκριμένο τεύχος περιέχει μία συνέντευξη που συζητήθηκε πάρα πολύ, ιδίως στους κύκλους των υπαλλήλων γαλακτοβιομηχανιών που δουλεύουν απογευματινές βάρδιες κάθε Πέμπτη. Στη συνέντευξη αυτή λοιπόν οι Kreator, των οποίων η αγάπη για την Ελλάδα είναι γνωστή και αποδεικνύεται και από το εξαιρετικά μέτριο και εντελώς low budget βίντεο που δημιούργησαν με πλάνα από τις πορείες στην Ελλάδα (λινξ), αναφέρουν:
[…] Το κακό με την Ελλάδα είναι ότι τρώει τα μεταλλικά παιδιά της. Έχετε ένα μεγάλο σύνολο από πολύ καλούς τραγουδιστές εκεί, τους οποίους όμως ακούτε πολύ επιφανειακά και δεν αναγνωρίζετε το μεταλλικό τους στοιχείο. Πάρε για παράδειγμα τον Πλούταρχο. Τον ανεβάζετε και τον κατεβάζετε “klapsomouni”. Δε ξέρω καν τι σημαίνει αυτό. Ξέρω όμως πως το τραγούδι του “Φοβάμαι Πως” ήταν για πολύ καιρό το αγαπημένο τραγούδι μας, και είναι αυτό που μας βοήθησε να εντοπίσουμε και μεις με τη σειρά μας τις δικές μας φοβίες, και να γράψουμε τελικά το δικό μας αντίστοιχο “Phobia”.
Μπορεί να σου φανεί λοιπόν αστείο και μπορεί να μη με πιστεύεις, αλλά κυριολεκτώ όταν λέω πως αν δεν υπήρχε ο Κότσιρας πιθανόν αυτή τη στιγμή να παίζαμε πρέφα στα ΚΑΠΗ της περιοχής. Το κομμάτι του “Προδοσία”, ένα τραγούδι που τα λέει χύμα και σταράτα, ήταν αυτό που μας ξύπνησε από τον μακροχρόνιο μουσικό μας λήθαργο, μας ταρακούνησε έντονα, και τελικά μας ενέπνευσε να γράψουμε το αντίστοιχο δικό μας “Betrayer”.
Αν δεν είχαμε ακούσει και χτυπηθεί αλύπητα με το τραγούδι του “Ήλιος Κόκκινος”, κανείς δε θα μας ήξερε γιατί δε θα υπήρχε το “When the Sun burns Red”.
Αν δεν είχε τραγουδήσει το “Ψέματα”, δε θα είχε γίνει ποτέ ασταμάτητο headbanging με το “People of the Lie”.
Αν δεν είχε ερμηνεύσει το “Τυφλές Ελπίδες”, δε θα είχαν ανοίξει ποτέ σε συναυλία μας ρουθούνια με το “Blind Faith”.
Χωρίς το τραγούδι του “Τίποτα” δε θα είχαμε γράψει το “Zero to None”, και θα ήμασταν ένα τίποτα. Και ο κατάλογος είναι μακρής και ατέλειωτος…
Κυριολεκτώ όταν λέω πως χωρίς τους Έλληνες καλλιτέχνες το μέταλ θα ήταν εντελώς διαφορετικό.
Έχετε βρει και σεις κάποιο παράδειγμα όπου κάποιος γνωστός ξένος καλλιτέχνης της μέταλ μουσικής έχει επηρεαστεί από κάποιον έλληνα καλλιτέχνη; Γράψτε την απάντησή σας σε σχόλιο κάτω από αυτό το άρθρο, και ένας ή μία από σας θα κερδίσει μία δωρεάν ετήσια συνδρομή στο blog gmargari.wordpress.com!
[Update]: Νικήτρια του διαγωνισμού η κυρία Αθανασία Νταβαρίνου. Συγχαρητήρια Αθανασία!
Όσοι δε προλάβατε να γράψετε κάποιο σχόλιο μπορείτε να συνεχίσετε να καταθέτετε τις συμμετοχές σας, καθώς πιθανότατα θα υπάρξει και δεύτερος διαγωνισμός.
Social Links: