Οδός 55 – Οδός 55
Ένα σκοτεινό αριστούργημα τροφοδοτούμενο από ρετρό ήχους και ηλεκτροπάνκικη αγριάδα. Η Δυστοπία δεν βρίσκεται σε ένα μακρινό μέλλον, ούτε είναι βγαλμένη από τις σελίδες ενός βιβλίου επιστημονικής φαντασίας. Η Δυστοπία είναι εδώ, είναι το τώρα, μας πνίγει, και οι Οδός 55 είναι οι βάρδοι της. (Φίλθυ Πάγκαν)
The Weeknd – Starboy
Όταν εσείς παίρνατε το καινούριο μετάλικα απ’το δισκάδικο, ο Weeknd κερνούσε σκόνες το κορίτσι σας. Το πιο σύγχρονο ποπ των καιρών μας, στην πιο καλογυαλισμένη συσκευασία που θα μπορούσε να δοθεί στον έξω κόσμο, με feats που θα ζήλευε και ο πιο μισητός σας βυσματίας στο στρατό. (ΚΜΔ)
Harakiri For The Sky – III: Trauma
Όταν το post συναντάει το black metal, καταφέρουν να λύσουν τις διαφορές τους με ωριμότητα και να συνυπάρξουν αρμονικά, χαίρεται όλη η πλάση. (Χρήστος Λιώτης)
Bardo Pond, Acid Mothers Temple, Guru Guru – AcidGuruPond
Acid Mother’s Temple, Guru Guru και Bardo Pond, σαν να λέμε όλες οι εκφάνσεις της ψυχεδέλειας. Συγκρατημένα και ταπεινά σαν τον Χριστούλη (να σας ζήσει), μετά από 20+ χρόνια πορείας (οι GG μετράνε 45) κυκλοφορούν με αφορμή το φετινό Record Store Day το AcidGuruPond. Trippy AF, το αποτέλεσμα μοιάζει λίγο με το jelly-like-μη-σου-τύχει-bioweapon που εμφανίζεται στην 1η σεζόν του The Expanse. (Abby Drohne)
The Dear Hunter – Act V: Hymns with the Devil in Confessional
Ένα χρόνο μόλις μετά το Act IV, οι Dear Hunter συνεχίζουν να εντυπωσιάζουν. Οι καταπληκτικές ενορχηστρώσεις και τα τρομερά φωνητικά του Casey Crescenzo σε αιχμαλωτίζουν και σε καθηλώνουν για πάνω από 1 ώρα σε μια μίξη alternative/prog. (Δημήτρης Κουτσούκος)
Cultes des Ghoules – Cove, ore evil ways instead of love
Αυτή τη χρονιά οι περισσότεροι την περάσαμε ευχαριστημένοι που δεν κάναμε μεν πολλά, κατορθώσαμε όμως το βασικό – υπήρξαμε και μπορέσαμε να ακούσουμε το νέο έπος των Cult Des Ghoules “Coven, or Evil Ways Instead of Love” – ένα σκοταδιστικό θεατρικό έργο σε πέντε πράξεις. Τα σατανικά γελάκια στο The Prophecy (Prologue) / Devell, the Devell He Is, I Swear God… και οι στίχοι «Proper life? It’s nothing but a folly No bonds I feel with values deemed worthwhile» παρμένοι από το Strange Day, See the Clash of Heart and Reason… (Scene III) αποδεικνύουν και στον πιο δύσπιστο ότι δε χρειάζεται να σου τραγουδούν με εξαιρετική άρθρωση για να χαράζουν σοφίες στο θυμικό σου. (Βικτώρια Λ.)
Michael Kiwanuka – Love & Hate
Ακούγοντας το Cold Little Heart, νιώθεις ότι έρχεσαι σε επαφή με κάτι σημαντικό. Το κομμάτι χτίζεται, ανοίγει τα φύλλα του, σε τραβάει μέσα του λυτρωτικά και σε αφήνει πλήρη συναισθημάτων. Η συνέχεια του album αποδεικνύει ότι δικαίως ο Michael Kiwanuka θεωρείται μαθητής των Bill Withers, Otis Redding,Curtis Mayfield και άξιος συνεχιστής μίας πλούσιας μουσικής παράδοσης. Στην παραγωγή ο Danger Mouse έχει βάλει το θαυματουργό χεράκι του. Αριστούργημα. (Γιάννης Ποταμιάνος)
Agatus – The Eternalist
Τους ξέραμε ως ακραίους ολιγόλογους καλλιτέχνες. Τους χάσαμε για καιρό και νομίζαμε πως όσα είχαμε μας έφταναν. Ως συνήθως όμως κάναμε λάθος και το The Eternalist ήρθε να εμπλουτίσει τη μουσική που αγαπάμε. Παθιασμένο Heavy Metal μακριά από περιττά συναισθήματα. Αγνό πάθος. Στα αστέρια και παραπέρα. (Αλέξης Bathory)
Cyanna Mercury – Archetypes
Τo πολυαναμενόμενο ντεμπούτο των Αθηναίων Cyanna Mercury αποτελεί έναν εκπληκτικό συνδυασμό 60’s ψυχεδέλειας, ελληνικής φολκ και (κυρίως) Gothic Americana αισθητικής. Το Archetypes διακατέχεται ολόκληρο (τόσο στις καταραμένες όσο και στις πιο ξέφρενες-χορευτικές του στιγμές), από αυτή την σπάνια ποιότητα δίσκων, που μπορούν να αποτελέσουν το ιδανικό soundtrack για τις αλκοολικές σας καταχρήσεις. (Φίλθυ Πάγκαν)
Perturbator – The Uncanny Valley
Απ’τη στιγμή που βγήκε και ο ξάδερφος ο Σώτος απ’το χωριό και έπαιξε synthwave, οι δυνατοί ξεχώρισαν ακόμα περισσότερο, έτσι και ο Γάλλος στο “The Uncanny Valley”, σαν εξάρι παλιάς κοπής όπως ο Πατρίκ Βιειρά, μας έκανε τη χάρη να μας δώσει ένα απ’τα πιο γεμάτα σιντί του είδους. Τσίτες, αγάπες, γκάζια, φρένα, στα μούτρα όλα. (ΚΜΔ)
Whores. – Gold.
Βρωμιά, παραμόρφωση, γκρουβ, όγκος, μηδενισμός.
Σλατζ. (Χρήστος Λιώτης)
Nicolas Jaar – Sirens
Μετά από 5 χρόνια και πολλές διάσπαρτες κυκλοφορίες, ο Jaar αποφασίζει να κυκλοφορήσει το 2ο full length του μετά το Space is only Noise. Λιγότερο ατμοσφαιρικός και σε πιο pop μονοπάτια, στα 40 λεπτά που διαρκεί ο δίσκος καταφέρει να χωρέσει μερικές από τις καλύτερες ηλεκτρονικές μουσικές που άκουσα φέτος. (Δημήτρης Κουτσούκος)
Ψ.Χ. – Το Φως Το Αληθινό
Κι όταν φανεί η Πούλια θα σε σκεπάσουν μαύρα τούλια.
Κι όταν φανεί ο αυγερινός, χαμέ θα κείτεσαι νεκρός.
Ρίξε ένα σάλτο μες τη βάρκα, έλα να πάμε μια τσάρκα.
Έλα και συ μαζί μου πέρα, κι από το θάνατο πιο πέρα.
Πουλιά πετάμε στον αγέρα, άδραξε τη στερνή σου μέρα.
Μα μήνυμα έφερε η εσπέρα
Όλα ένα ψέμα τελικά. (Αλέξης Bathory)
Wolvennest – WLVNNST
Συνεργατικό καφενείο αποτελούμενο από μέλη των La Muerte, Cult of Erinyes και Mongolito και με τη συνεισφορά των α̶μ̶φ̶ι̶λ̶ε̶γ̶ό̶μ̶ε̶ν̶ω̶ν̶ nazi-friendly Der Blutharsch. Ωδή στο kraut από ανθρώπους που στην καλύτερη περίπτωση θα πυροβολούσαν χίπηδες on sight. Μυστικιστικό, doomy και τελικά λυτρωτικό. (Abby Drohne)
Oranssi Pazuzu – Värähtelijä
Μια πεποίθηση αρχίζει να χτίζεται γύρω από το όνομα των Oranssi Pazuzu – δε θα μπορέσει ποτέ κανείς να ακούσει τη μουσική τους δίχως να βυθιστεί σε παραισθήσεις. Με προϋπηρεσία στο ψυχεδελικό μπλακ ή χωρίς, με γνώση φινλανδικών ή (κυρίως) χωρίς, με ψείρες ή βαρβάτα ηχεία, όπως κι αν ακούσεις το Värähtelijä σε γραπώνει. Χαμός και πάλι χαμός, από τους λίγους δίσκους που λιώσαμε τούτη τη χρονιά με τόση άδολη χαρά. (Βικτώρια Λ.)
David Bowie – Blackstar
Αντιμέτωπος με το θάνατο, ανήμπορος να τον αποφύγει, προσπαθώντας να υποτάξει τους φόβους της επόμενης νύχτας, καταφεύγει στην τέχνη του, αφήνοντας στην ανθρωπότητα το ιδανικό φινάλε, με χάρη και στυλ. Χωρίς να το κάνει θέμα. Look up here, I’m in heaven. (Γιάννης Ποταμιάνος)
Social Links: