Τα 10 καλύτερα επεισόδια σειρών για το 2016

To 2016 ήταν μια καλή χρονιά για σειρές. Η επιλογή των καλύτερων επεισοδίων της σεζόν διακρίνεται εμφανώς από μια λίστα για τις καλύτερες σειρές του 2016. Αυτό έχει να κάνει κυρίως με την ίδια την «υπόθεση της αυτονομίας» του κάθε επεισοδίου. Μπορεί -αν και ομολογουμένως είναι σπάνιο- να εμφανιστεί ένα επεισόδιο διαμάντι μέσα σε μια πολύ μέτρια σεζόν. Δευτερευόντως, δεν αφορά μόνο τις σειρές που πρωτοπαίχτηκαν το 2016, αλλά και άλλες που έχουν προχωρήσει σε νέες σεζόν.

 

10. Walking Dead (S07E01)

Πάταξον μεν, άκουσον δε. Προφανώς πρόκειται για μια μετριότατη σειρά, την οποία βλέπεις για να περάσει η ώρα. Προφανώς το πρώτο μισό της 7ης σεζόν που είδαμε μέχρι τώρα είναι το χειρότερο όλων. Το συγκεκριμένο πρώτο επεισόδιο, ωστόσο, είχε κάτι που με εντυπωσίασε: τη πρωτόγονη διεκδίκηση της εξουσίας. Τους λόγους τους έχω εξηγήσει πιο αναλυτικά εδώ.

9. The Americans (S04E13)

 

To Americans είναι στην 4^η σεζόν του καλύτερο από κάθε φορά. Ένα show που ξεκίνησε με την απλή λογική του cliffhanger και σιγά-σιγά άρχισε να στήνει έναν διπλό κόσμο. Παρότι πρόκειται για ένα κατασκοπευτικό θρίλερ, εστιάζει στον έσω κόσμο της οικογένειας των σοβιετικών κατασκόπων. Μια διαρκής σύγκρουση μεταξύ ιδιωτικής και δημόσιας σφαίρας, με ένα ζευγάρι που προσπαθεί να ισορροπήσει σε αυτό. Το 13^ο επεισόδιο της σεζόν τονίζει ακριβώς αυτόν τον χαρακτήρα του show. Δεν εστιάζει τόσο στην τεράστιας κλίμακας και σημασίας επιχείρηση, όσο στα αποτελέσματα που είχε αυτή πάνω στις ζωές των πρωταγωνιστών. Και μετά η πατρίδα. Αλλά κανείς δεν ξέρει τι είναι πατρίδα για την οποία τόσο ρισκάρει.

8. Last Week Tonight (S03E30)

 

O John Oliver έχει καταφέρει να γίνει η μασκότ του liberal πλανήτη. Όλο και κάπου στo fb σας θα πετύχατε το στιγμιότυπο της έκρηξης μια ταμπέλας που έγραφε με φωτεινά γράμματα «2016». Είχε προηγηθεί ένα σχεδόν λυτρωτικό πεντάλεπτο όπου διάφοροι άνθρωποι στέκονταν μπροστά στην κάμερα και έκαναν κωλοδάχτυλο απευθυνόμενοι στο 2016. Το κομμάτι αυτό γίνεται ακόμα πιο σημαντικό αν συνυπολογίσει κανείς ότι το επεισόδιο αυτό βγήκε στον αέρα μια βδομάδα περίπου μετά την εκλογή του Trump.

Fuck you, 2016. Fuck you.

 

7. Westworld (S01E07)

Για να είμαι ειλικρινής, δεν έχω αποφασίσει ακόμα αν το Westworld μου αρέσει. Μάλλον για κριτική υποστήριξη με κόβω. Σέβομαι απόλυτα το γεγονός ότι οι δημιουργοί της σειράς, παρά το τεράστιο hype, διάλεξαν έναν μη εμπορικό τρόπο αφήγησης. Το γεγονός, μάλιστα, ότι το έκαναν σε ένα τόσο εμπορικό εγχείρημα ίσως γίνει τομή για τον γενικότερο τρόπο στησίματος σειρών. Πολλές φορές, βέβαια, το Westworld αδικεί τον εαυτό του προσπαθώντας να εντυπωσιάσει με εξυπνακισμούς και ατάκες περιορισμένου βάθους. Οι περισσότερες ερμηνείες είναι πάντως εξαιρετικές, το ίδιο βέβαια και η βασική ιδέα.

To 7^ο επεισόδιο της σεζόν, το οποίο επιλέγω, δεν είναι μόνο ότι λειτουργεί ως αρχή του ξετυλίγματος όλων όσα μάθαμε προηγουμένως. Είναι -κυρίως γι’αυτό το αγάπησα- το Westworld χωρίς περιττά πράγματα. Είναι η τραγωδία που κρύβεται πίσω από όλη την υπαρξιακού τύπου κεντρική ιδέα της σειράς στο πρόσωπο του πιο συμπαθητικού της χαρακτήρα. Δεν είναι μόνο το twist εδώ. Είναι πάνω από όλα το πρώτο χτύπημα στην υπαρξιακή κρίση που μπορεί να περνάς και εσύ ο ίδιος.

6. Better Call Saul (S02E10)

Διάβασα κάπου ότι το Better Call Saul είναι σαν το Breaking Bad, μόνο που δεν μας πρήζει συνέχεια για το πόσο αριστούργημα είναι. Ο Gilligan αδιαφορεί πλέον γι’αυτό. Ξέρει ότι το μέγεθος της επιτυχίας του Breaking Bad δεν θα το πιάσει ποτέ και απελευθερώνεται. Όσοι περιμέναμε μια απλή κωμωδία διαψευστήκαμε πλήρως.

Σκελετός όλου του κόσμου του Better Call Saul είναι η σχέση του μικροαπατεώνα Saul Goodman με τον αδερφό του Chuck. Στο 8^ο επεισόδιο της 2^ης σεζόν η προβληματική αυτή σχέση μπαίνει ουσιαστικά σε ένα νέο πλαίσιο.

5. Stranger Things (S01E01)

 

Ε δεν θα έλειπε προφανώς. Το πρόβλημα με σειρές σαν το Stranger Things είναι ότι δεν είναι ακριβώς εύκολο να ξεχωρίσεις τα επεισόδια τους. Η ίδια η δομή του σε εμποδίζει να το κάνεις αυτό. Το πλαίσιο της mini σειράς λειτουργεί με τέτοιο τρόπο, ώστε η αυτονομία του κάθε επεισοδίου σε σχέση με το προηγούμενο (ή το επόμενο) ξεθωριάζει.

Επιλέγω, λοιπόν, το πρώτο επεισόδιο κυρίως συμβατικά, αλλά και με βάση την αμυδρά εντύπωση ότι μέσα σε μια ομάδα έξοχα γυρισμένων επεισοδίων, το συγκεκριμένο ήταν το καλύτερο όλων.

4. Black Mirror (S03E04)

 

Εδώ πάμε σε κάτι τελείως διαφορετικό, καθώς μιλάμε για μια σειρά με εντελώς αυτοτελή επεισόδια. Νομίζω ότι το San Junipero είναι το καλύτερο όλων. Μια πόλη του 1987 γίνεται το σκηνικό της γνωριμίας ενός ντροπαλού κοριτσιού γύρω στα 25 με ένα party girl. Για κάποια περίπου 20 λεπτά μένεις με την απορία: «Γιατί αυτό το επεισόδιο είναι στο Black Mirror;». Όταν γίνεται το πρώτο twist καταλαβαίνεις αμέσως.

Ένα διαρκές ερώτημα πάνω στη φύση της αιωνιότητας. Η δημιουργία μιας φανταστικά δοσμένης ανθρώπινης σχέσης. Αναμφίβολα, ένα μικρό αριστούργημα.

3. Young Pope (S01E8)

 

Tώρα που εξελέγη ο Trump και η εικόνα της cool Αμερικής θα χαθεί, είναι η τεράστια ευκαιρία των Ευρωπαίων δημιουργών να διεκδικήσουν τον χώρο τους. Με αυτή την έννοια, το Young Pope έσκασε την κατάλληλη ώρα και την κατάλληλη στιγμή τοποθετώντας το ευρωπαϊκό στιλιζάρισμα και τις (όχι αργές αλλά) δικές του ιδιαίτερες αφηγηματικές δομές μέσα στο περιτύλιγμα του pop.

Στο 8^ο επεισόδιο της σεζόν ο Young Pope φτάνει στο αποκορύφωμα μιας κρίσης. Κρίσης στην οποία έχει περιέλθει το Βατικανό από τη μία και κρίσης ως προς την ίδια τη σχέση του ηγέτη του με τον Θεό («Δεν είστε ένας απλός άνθρωπος, είστε η Εκκλήσια». Αν στα προηγούμενα επεισόδια τον είδαμε να αναζητά το παρελθόν του, εδώ τον βλέπουμε να αναζητά τον Θεό απομονωμένος από όλους στις μελαγχολικές διακοπές του. Άλλωστε, κάθε άνθρωπος επικοινωνεί με τον δικό του Θεό μόνον όταν έρχεται μόνος αντιμέτωπος ένας προς έναν με τον ίδιο τον εαυτό του.

2. Night Of (S01E08)

Το Night Of  αναμενόταν πολλά χρόνια και, όπως αποδείχθηκε, η αναμονή άξιζε τον κόπο. Από τα πρώτα κιόλας λεπτά η επιτηδευμένα λιτή -σαν να ήταν μυθιστόρημα του Φίλιπ Ροθ- σκηνοθετική ματιά, τα σκοτεινά χρώματα και οι μετρημένες ερμηνείες σε κεντρίζουν.

Πλάι σε αυτά υπάρχει μια πραγματεία σε σύνοψη. Μια πραγματεία για τις κοινωνικές προεκτάσεις του εγκλήματος και κυρίως για το δικαστικό σύστημα των Η.Π.Α. Μια κριτική στον αμερικανικό τρόπο σκέψης 15 χρόνια μετά την 11^η Σεπτεμβρίου. Η κακοχωνεμένη εφαρμογή της πολυπολιτισμικότητας και του melting pot που φαίνεται φανταστικά στην περιφέρεια του κυρίως σκελετού ενός καλογυρισμένου αστυνομικού θρίλερ (βλ. δήλωση μουσουλμανικής πίστης για πιο νόστιμες μερίδες στις φυλακές). Χωρίς περιττές και γενικόλογες καταγγελίες μια κάποιας αφηρημένης «μικροαστικής» σκέψης, το Night Of μας βάζει και εμάς στη θέση του ποινικού εγκληματία.

Αν το δεις σκηνοθετικά, το πρώτο επεισόδιο της σεζόν ήταν με διαφορά το καλύτερο. Διαλέγω το finale ακριβώς γιατί όλη αυτή η κριτική συμπυκνώθηκε με έναν εντέλει καθόλου αισιόδοξο τρόπο. Το Night Of  θα μπορούσε να γίνει κάτι σαν η συνέχιση του The Wire με άλλα μέσα.

 

1. Bojack Horseman (S03E04)

 

Έχω ξεκινήσει να γράφω αυτό το κομμάτι πάνω από 7-8 φορές και μετά ξανασβήνω. Το  Fish Out Of Water είναι πρώτα από όλα «εμπνευσμένο». Σου παίρνει 2-3 λεπτά, βέβαια, να προσαρμοστείς και να καταλάβεις πού το πάει. Μια αναζήτηση νοήματος μέσα σε έναν κόσμο απόκοσμο και παράξενο. Έναν κόσμο που είναι φτιαγμένος για άλλους, δεν είναι όμως για τον Bojack. Ο απαραίτητος πυρήνας όλου του υπαρξιακού χαρακτήρα του show. Το καλύτερο επεισόδιο γίνεται και ο σκελετός των πάντων.

Εκεί που έχεις μείνει με ανοιχτό το στόμα, έρχεται ο τρόπος που κλείνει το επεισόδιο για να γουρλώσεις και τα μάτια. Το ξέρω ότι δεν ισχύει, αλλά ο τρόπος που στήθηκε το επεισόδιο δίνει την εντύπωση ότι απλά προέκυψε χωρίς πολύ δούλεμα. Ότι ήρθε σαν μια σκέψη όχι μέσα από τη γραμματολογική κατάρτιση του δημιουργού του. Ότι υπαγορεύτηκε από κάποιον στο μυαλό ενός δημιουργού και όχι μετά από brainstorming ή συγκολλώντας κομμάτι μιας ολόκληρης ομάδας ταλαντούχων ανθρώπων.

Αγνή, προνεοτερική και ατόφια έμπνευση. Ό,τι καλύτερο είδα φέτος.