Horrorscope: Τρόμος και Κωμωδία – 5 βιβλία για να πεθάνετε από τα γέλια και το φόβο σας!

«Το σύμπαν είναι μια αστειότητα… αλλά το αστείο είναι εις βάρος της ανθρωπότητας»

Howard Phillips Lovecraft

 

 

Πριν ξεκινήσω, να πω κάτι άσχετο: το αγαπημένο μου παγωτό είναι μακράν του δεύτερου το Salted Caramel. Όχι, αλήθεια τώρα.

Πάμε στα δικά μας. Η αγάπη μου για τη συγγραφή και την ανάγνωση τρόμου εδώ και χρόνια είναι σταθερή, όσο σταθερή είναι και η επιλογή του αγαπημένου μου συγγραφέα από το 2004 κι έπειτα. Ήταν, είναι και θα είναι ο ανυπέρβλητος Sir Terry Pratchett. Ο δημιουργός του Discworld, του καλύτερου κωμικού φάντασι που έχει γραφτεί ποτέ, και ο μοναδικός άνθρωπος για το θάνατο του οποίου έχω κυριολεκτικά θρηνήσει, κι ας μην τον γνώρισα ποτέ από κοντά. Ο θείος Τέρι έφυγε από κοντά μας στις 12 Μαρτίου του 2015, ακριβώς 2 χρόνια πριν.

 

 

Εξαιρώντας κάποιες σκηνές και σημεία που άνετα θα ταίριαζαν στο δικό μου αγαπημένο είδος, ο Pratchett δεν έγραψε ποτέ κάτι ταγμένο στον τρόμο. Εγώ πάλι που λατρεύω την κωμωδία –δώστε μου λογοπαίγνια και πάρτε μου την ψυχή– σπάνια θα δοκιμάσω να γράψω κάτι πέρα από τρόμο. Και ακούγεται φυσιολογικό. Με μια πρώτη σκέψη, πόσα κοινά σημεία μπορεί να βρει κανείς μεταξύ ενός είδους που από τη φύση του θέλει να σε δοκιμάσει με δυσάρεστα συναισθήματα και ενός είδους που έχει σκοπό να σου φέρει χαμόγελο;

Ελάχιστα. Οπότε, η ιδέα να λειτουργήσουν δυο τόσο διαφορετικά είδη αρμονικά μεταξύ τους είναι ανεκδιήγητη! Σαν να ρίχνεις αλάτι στην καραμέλα, ένα πράγμα!

 

 

Α, και κάτι ακόμη: να ξεκαθαρίσω πως μιλάμε για τρόμο-κωμωδίες αυστηρά για ενηλίκους. Οπότε οι Ανατριχίλες και ο R.L. Stine θα περιμένουν κάποιο άλλο άρθρο. Σαν φόρο τιμής λοιπόν στον αγαπημένο κωμωδό Sir Terry Pratchett, το Horrorscope σήμερα σας παρουσιάζει πέντε έργα που μπλέκουν τα δυο είδη μεταξύ τους. Ξεκινάμε!

 

 

1. The Legend of Sleepy Hollow – Washington Irving

Είπα να ξεκινήσω πηγαίνοντας πολύ πίσω! Ο Μύθος του Ακέφαλου Καβαλάρη εκδόθηκε πριν 200 χρόνια και είναι σίγουρα το πιο διάσημο έργο της πεντάδας μας και ίσως το πρώτο τόσο γνωστό κείμενο που μπλέκει τρόμο και κωμωδία. Το μεγαλύτερο διήγημα στη συλλογή διηγημάτων Sketch Book του συγγραφέα, έχει ως βασικό χαρακτήρα τον Ichabod Crane, έναν ψηλόλιγνο φοβητσιάρη και δεισιδαίμονα δάσκαλο που διεκδικεί το χέρι της νεαρής Katrina από τον Abraham Van Brunt, τον νταή του Sleepy Hollow. Ο Abraham του στήνει φάρσες που έχουν σκοπό να τον τρομάξουν και να τον διώξουν από το μέρος, κανονικό επεισόδιο Scooby Doo δηλαδή. Φυσικά το κλου της ιστορίας είναι ο καβαλάρης που σύμφωνα με το μύθο έφαγε μια κανονόμπαλα στο κεφάλι και παραμένει σούπερ σπασμένος με την όλη κατάσταση. Εκεί λοιπόν που οι δυο άντρες ορέγονται και διαπληκτίζονται για τα κάλλη και τα πλούτη της κορασίδας –επίσης, το ότι ο δάσκαλος γουστάρει την παιδούλα δεν ενοχλεί κανέναν, αλλά, εντάξει, o tempora, o mores– μπουκάρει το στοίχειωμα στην πλοκή και τα υπόλοιπα είναι ιστορία.

 

 

 

2. Οι γυναίκες με τα μαύρα – Edward Lee

Περνάμε στο σήμερα. Για να διαβάσεις Edward Lee χρειάζεσαι γερό στομάχι. Κι αυτό επειδή τη μια στιγμή θα το κρατάς από τα γέλια και την άλλη θα προσπαθείς να μην ξεράσεις. Στις Γυναίκες με τα μαύρα, βρισκόμαστε στην κολλεγιούπολη του Έξαμ, όπου είναι αρχή του καλοκαιριού και ακολουθούμε τον Wade, έναν κόπρο που τρώει τα λεφτά της οικογένειάς του και δέχεται τελεσίγραφο από τον πατέρα του: είτε θα ανεβάσει τους βαθμούς του, είτε θα βρει δουλειά, είτε θα τον αποκληρώσουν. Συγχρόνως, βλέπουμε και τους δυο κολλητούς του που τραβούν τα δικά τους ζόρια, ενώ σύντομα γνωρίζουμε και τις γυναίκες του τίτλου που μοιάζουν όπως αυτές στο εξώφυλλο –μακράν το αγαπημένο μου σε ελληνική έκδοση βιβλίου τρόμου.

 

 

Οι Γυναίκες με τα μαύρα πεινάνε. Και δεν είναι χορτοφάγες, αν με πιάνετε.

Όσο λιγότερα ξέρετε ξεκινώντας το βιβλίο, τόσο το καλύτερο. Είναι το καλύτερο παράδειγμα κάφρικου τρόμου και σπλάτερ με εξάρσεις κουλής κωμωδίας που έχω διαβάσει ποτέ μου. Είναι ο τρόμος που περιμένεις να πετύχεις σε b-movies όπου το ξαντέριασμα είναι πιο συνηθισμένος λόγος θανάτου από τα καρδιοαγγειακά ζητήματα, νεαρές γυναίκες τρέχουν ουρλιάζοντας και πέφτουν από το βάρος του στήθους τους και οι αστυνομικοί εμφανίζονται για να πεθάνουν φρικτά από το τσεκούρι του μασκοφόρου και αθόρυβου βουνού από μούσκλια που εμφανίζεται ακριβώς από πίσω τους.

 

 

3. Τραμ 1852 – Edward Lee

Συνεχίζω με Lee, τώρα όμως πηγαίνουμε σε ένα εντελώς διαφορετικό είδος τρόμου. Ο Lee λατρεύει τον Lovecraft και αυτό εδώ το μικρό βιβλιαράκι είναι ολότελα αφιερωμένο σε εκείνον. Μια ιστορία απολαυστική και κάφρικη όσο δεν πάει· καταπιάνεται έπειτα από ένα κομμάτι σε τρίτο πρόσωπο με τον ίδιο τον συγγραφέα από το Providence που, ενώ ζει στην ψάθα, λιγουρεύεται τη γάτα του γείτονα και δεν έχει στον ήλιο μοίρα, βρίσκει μια μεγάλη ευκαιρία: να γράψει ένα διήγημα με αντάλλαγμα χρήματα που δεν θα έβλεπε ούτε στον ύπνο του. Πού έχει το λάκκο η φάβα όμως; Το διήγημα πρέπει να είναι στο γνώριμο στυλ του ΚΑΙ να είναι πορνογραφικό.

 

 

Οπότε έχουμε μια ιστορία που μοιάζει σαν να την έγραψε ο Lovecraft, είναι συγχρόνως σκληρό πορνό, και την έχει γράψει ένας από τους πιο κάφρους τρομοσυγγραφείς που έχει βγάλει τούτη εδώ η γη. Ειδικά το τέλος του είναι η επιτομή του fan service και θα σας αφήσει με ένα πονηρό χαμόγελο.

 

 

4. John Dies at the End – David Wong

O David Wong είναι ένας από τους πρώτους αρθρογράφους του θρυλικού Cracked.com, της ιστοσελίδας που εγκαθίδρυσε τα άρθρα-λίστες στο διαδίκτυο, καλή ώρα σαν τούτο δω που διαβάζετε αυτή τη στιγμή. Το John Dies at the End είναι το πρώτο του βιβλίο και είναι ένα εξαιρετικό «πείραμα» μείξης κοσμικού τρόμου και μοντέρνας –εφηβικής, ώρες ώρες– κωμωδίας που θα σας φέρει στο νου ταινίες του Kevin Smith τύπου Dogma και Jay & Silent Bob. Με μια κουταλιά από Douglas Adams, μια τζούρα από Lovecraft και μπόλικο πηγαίο ταλέντο, ο Wong  διοχετεύει όλο το Americana, τα pop culture jokes και τα άρθρα του Cracked που έχει διαβάσει για να γράψει κάτι που ανάθεμα κι αν ήξερε από την αρχή ότι θα γίνει βιβλίο. Και τελικά δεν έγινε βιβλίο, αλλά βιβλιάρα.

 

 

Όπως και τα προηγούμενα βιβλία, όσο λιγότερα ξέρετε για την υπόθεση, τόσο το καλύτερο· απλά ας πούμε πως ένα νέο ναρκωτικό στην πιάτσα αποκαλύπτει στον χρήστη αβυσσαλέους κόσμους πέρα από τη δική μας διάσταση. Μόνο που οι εν λόγω αβυσσαλέοι κόσμοι μπορούν να επιστρέψουν το βλέμμα. Ο τύπος πετάει ιδέες κάθε τρεις-τέσσερεις σελίδες, στις οποίες μπορείς να στήσεις βιβλία ολόκληρα. Πετυχημένο χιούμορ, πετυχημένες τρομάρες και φοβερή ραφή μεταξύ των δύο. Είναι το μόνο από τα βιβλία της λίστας που δεν υπάρχει στα ελληνικά, αλλά πραγματικά αξίζει τον κόπο.

 

 

5. Ημερολόγιο Αφανισμού – Jeremy Robert Johnson

Μπορείς να επιβιώσεις από μια πυρηνική έκρηξη. Το μόνο που θα χρειαστείς είναι λίγη τύχη και ίσως ένα αυτοσχέδιο κοστούμι καλυμμένο με κατσαρίδες. Θα μπορούσε να δουλέψει.

Αυτή είναι η αρχή του bizarro πονήματος του Johnson, και βάζει τον αναγνώστη με τη μια στο ύφος που διακατέχει το βιβλίο. Τι θα επιζήσει από πυρηνικό πόλεμο; Οι κατσαρίδες. ΆΡΑ αν ράψω ένα κοστούμι από ζωντανές κατσαρίδες…

 

 

Ένα γιγαντιαίο WTF καλυμμένο με ραδιενεργή στάχτη ήταν η απόκρισή μου στην αρχή του βιβλίου που παρέμεινε ίδια μέχρι και το τέλος του. Εδώ έχουμε μετα-αποκαλυπτικό και χαλαρού στυλ τρόμο, όπου η παραπάνω ιδέα με το κοστούμι δουλεύει κανονικότατα και καταλήγει σαν ιστορία βγαλμένη από παλπ περιοδικό που θα έβρισκε κανείς στα συντρίμμια των πόλεων του Fallout. Δεν μπορείτε να πάρετε στα σοβαρά την ιστορία, αλλά μόνο να την ευχαριστηθείτε για αυτό που είναι. Εγώ το διάβασα σε μια δόση σε πτήση μεταξύ Ελλάδας και Σουηδίας και ένιωθα πραγματικά ότι ήμουν… high… αλλά όχι περισσότερο από τον συγγραφέα όταν το έγραφε. Να σημειώσω απλά πως, στην ιστορία, ο πρόεδρος των ΗΠΑ είχε την ίδια ιδέα με τον πρωταγωνιστή μας, μόνο που έραψε το δικό του κοστούμι με twinkies. Τα γεμιστά με κρέμα κεκάκια που –όπως και οι κατσαρίδες– υποτίθεται ότι δεν έχουν ημερομηνία λήξης και θα επιβιώσουν από πυρηνική καταστροφή. Οπότε η ιστορία ξεκινάει με τον χαρακτήρα μας να συνέρχεται μετά την καταστροφή στη Washington, ξαπλωμένο με το κατσαριδοκοστούμι του επάνω στον πρόεδρο. Οι κατσαρίδες έφαγαν τα κεκάκια… αλλά δεν σταμάτησαν εκεί.

 

 

Αυτά είναι τα πέντε έργα που προτείνουμε εδώ στο Horrorscope, απλά ένα δείγμα του είδους. Πάμε κι ένα lightning round με μερικές επιλογές ακόμη: Με το Zombie Survival Guide, ο Max Brooks πραγματικά τιμάει το όνομα του πατέρα του, Mel Brooks, και εξηγεί γιατί τα μακριά μαλλιά είναι μεγάλο λάθος σε μια μάχη με τα ζόμπια, γιατί το ποδήλατο είναι το πιο χρήσιμο αντικείμενο στον κόσμο και γιατί πρέπει ο καθένας να κουβαλάει μια σκάλα μαζί του όπου πάει. Ύστερα υπάρχει το Περηφάνεια και Προκατάληψη και Ζόμπι του Seth Grahame-Green, όπου οι αδελφές Μπένετ πρέπει φυσικά να νοικοκυρευτούν, όπως οφείλει η κάθε καθώς-πρέπει νεαρή δεσποινίδα, ενώ συγχρόνως πρέπει να εκπαιδευτούν στη μάχη ενάντια στους ζωντανούς νεκρούς που –ω θεία χάρις– έχουν κατακλύσει την αγγλική εξοχή (τόσο μπουρζουά…) Δεν ξεχνάμε και την ελληνική σκηνή φυσικά, όπου ο παλιός φίλος και stand-up comedian, Ηλίας Φουντούλης, κυκλοφορεί το βιβλίο του Κάτι χαμογελάει στις σκιές. Αυτή η Κατσαριδομάνα… Ύστερα, μπορείτε να συνεχίσετε με το Αβραάμ Λίνκολν, κυνηγός βρικολάκων, όπου ο πρόεδρος με το ημίψηλο τη βλέπει Μπάφι και κόβει βαμπιροπίσθια και γενικά να ψάξετε αυτό το ιδιαίτερο είδος τρόμου, κατά προτίμηση με ένα δροσερό Häagen Dazs Salted Caramel στο πλάι. Γιατί καλός και χρυσός ο τρόμος, αλλά μπορούμε μέχρι και τα τέρατα να τα πάρουμε στην πλάκα.

Τα λέμε ξανά σε δυο Κυριακές!