Ας ξεκινήσουμε με τη μία και μοναδική μου βασική παραδοχή: το συναίσθημα του να παρακολουθείς μια συναυλία δεν νομίζω πως μπορεί να συγκριθεί με κάποιο άλλο. Πρόκειται για την ειδική αυτή αίσθηση του να βλέπεις αγαπημένα σου συγκροτήματα να παίζουν μπροστά στα μάτια σου τα αγαπημένα σου κομμάτια, τα οποία για σένα δεν είναι απλά κομμάτια. Για την ακρίβεια είναι μονάδες αυτογνωσίας, αφού σε έχουν βοηθήσει να καταλάβεις τον εαυτό σου μέσα από την υφή τους. Το να έχεις την ευκαιρία να τραγουδήσεις μαζί τους όλα αυτά τα τραγούδια, για να καταφύγω σε ένα κλισέ, είναι κάτι που δεν περιγράφεται.
Depeche Mode: ένα από τα πιο θρυλικά alternative, new age rock συγκροτήματα, που είχα την ανείπωτη χαρά να παρακολουθήσω, με την απίστευτη σκηνική παρουσία, τα απίστευτα εφέ, τα απίστευτα τραγούδια, τη μαγευτική μουσική.
Πραγματικά άξιζαν κάθε δευτερόλεπτο στους 14 βαθμούς της Μαλακάσας το βράδυ της Τετάρτης. Ξεκινώντας, όλοι μέσα μας ευχόμασταν να βρέξει έστω και λίγο για να νιώσουμε πραγματικά ζωντανοί σε αυτόν τον μαγευτικό –για τα ελληνικά δεδομένα– χώρο του Terravibe.
Οι στερεοτυπικά ρομαντικοί σταθήκαμε τυχεροί και για αυτό το λόγο, αντί για το συνηθισμένο τριανταβάλε που αναμέναμε παραδοσιακά στην αρχή κάθε νέας έναρξης του καλοκαιρινού φεστιβάλ, μας ήρθε αυτό το συναυλιακά ιδανικό μείγμα βροχής και έκστασης.
Αυτό που έκανε περισσότερη εντύπωση ήταν τα πράσινα, μπλε, και κίτρινα αδιάβροχα που φορούσαν παραπάνω από τους μισούς θεατές του χώρου. Όμως δεν ήταν μόνο το πολύχρωμο ψηφιδωτό αυτό το οποίο βρέθηκε να μαγνητίζει την προσοχή όλων μας και κυρίως τη δική μου. Όπου και να κοίταζες διακρινόταν πως οι ηλικίες που περνούσαν το 45-50+ ήταν ίσως η κυρίαρχη ηλικιακή ομάδα –αντίθετα με ό,τι περίμενα.
Άνθρωποι, σε τελική ανάλυση, πολλών ηλικιών, πολλών εθνικοτήτων και κοινωνικών τάξεων (αν είναι ασφαλής δείκτης ταξικότητας το dress code και τα σταθμευμένα αυτοκίνητα στην αρχή και το κόστος των εισιτηρίων) μαζεύτηκαν για να παρακολουθήσουν την μαγεία των «live» και ίσως αυτό το μωσαϊκό να ήταν και το πιο όμορφο της βραδιάς. Να είσαι με καλή παρέα, να ακούς τις σωστές για σένα μουσικές φωνές (που δεν έχεις ξανακούσει) και να βλέπεις άτομα που δεν θα ξαναδείς, αλλά φευγαλέα να τα νιώθεις σαν οικογένεια σου. Να πιάνει ο ένας τον ώμο του άλλου για να τραγουδήσετε μαζί ένα από τα πιο γνωστά τραγούδια τους, που ακόμα και να μην έχεις ακούσει ποτέ το όνομα των Depeche Mode, για κάποιο λόγο είσαι σε θέση να ανακαλέσεις σχεδόν όλους τους στίχους του. Μιλάω για το «Enjoy the Silence» φυσικά.
Πόσο οξύμωρο μπορεί να είναι να ακούς ένα τραγούδι που σε καλεί να απολαύσεις την ησυχία, αλλά οι εκκωφαντικές φωνές που ακούγονται σε όλο το στάδιο του Terravibe να σε αγκαλιάζουν και να συνεπαίρνουν, ώστε για μια γαμημένη στιγμή να απολαμβάνεις όλα αυτά τα μικρά παροδικά θραύσματα που σε έκαναν να πέσεις σε μια προσωρινή λήθη των εξωσυναυλιακών υποθέσεων.
Η παρουσίαση του καινούργιου τους δίσκου ήταν πολύ καλή και ακούστηκαν φυσικά τραγούδια και από άλλα albums, στα οποία το κοινό δεν σταμάτησε να ζητωκραυγάζει και να χορεύει. Όταν προσπαθώ να ανασυστήσω την αγαπημένη μου στιγμή της βραδιάς, δύο εικόνες μου συναγωνίζονται για την πρωτιά· η πρώτη ήταν το μεγαλύτερο ζευγάρι μπροστά μου, που χόρευε με μια απίστευτη εφηβική δυναμική και ένα αμείλικτο χαμόγελο. Η δεύτερη ήταν ένας καρμικός συντονισμός που δεν πίστευα ότι θα ζούσα εκείνη τη βραδιά. Το να διασκευάζουν το αγαπημένο μου τραγούδι, από τον αγαπημένο μου τραγουδιστή στον παλιοντουνιά αυτό, ήταν πραγματικά κάτι το συγκινητικό και αξιομνημόνευτο, δεδομένου κιόλας ότι δεν είχα ποτέ την ευκαιρία να το ακούσω από τον ίδιο. Πρόκειται για το «Heroes» του David Bowie με μια απίστευτη δυναμική μέσα του.
Συμπερασματικά, μετά από σχεδόν 6 ώρες ορθοστασίας στην βροχή, στην υγρασία, στο ασύλληπτο κρύο της περιοχής και στην αποπνικτική ομίχλη (τι δυστοπία, ρε ΣΚΡΑ!), η βραδιά έφτασε στο τέλος της και χιλιάδες κόσμος ξεκίνησε προς την έξοδο, κάνοντας τη βραδιά ακόμα πιο κινηματογραφική, καθώς οι περισσότεροι από εμάς είχαμε κυριολεκτικά βυθιστεί στη λάσπη!
Ας μην μιζεριάζω όμως. Παρόλη την ταλαιπωρία και την γενικότερη εξάντληση, η βραδιά άξιζε κάθε δευτερόλεπτο του χρόνου μας.
Social Links: