Το πιο μεστό πολιτικά Athens Pride

Άγγελος Σκίμπας

Όταν βλέπω αστυνομικό με στολή πονάνε τα πλευρά μου, νιώθω φυσικό, σωματικό πόνο. Είναι απίστευτος ο τρόπος με τον οποίο το μυαλό θυμάται και το σώμα βιώνει μνήμες ξανά και ξανά. Μνήμες προσωπικές και μνήμες συντρόφων και συντροφισσών.

Στο φετινό Athens Pride, έκανε την εμφάνισή της μια δράση αστυνομικών ενάντια στον ρατσισμό, την ομοφοβία και την τρανσφοβία. Η πρώτη σκέψη, μετά το μειδίαμα που ακολουθεί την φράση «είμαστε μια δράση αστυνομικών για τα ανθρώπινα δικαιώματα», είναι ότι πρόκειται για ασφαλίτες, αλλά ας το δούμε συνολικά.

Ο ΛΟΑΤΚΙ ακτιβισμός κάνει μια κοινωνική ρωγμή. Μια ρωγμή στην αναπαραγωγή στερεοτυπικών αντιλήψεων και προκαταλήψεων για τα φύλα, τις σεξουαλικότητας, τα σώματα και όποιες κανονικότητες τα ακολουθούν. Αυτή η ρωγμή είναι σημαντική γιατί νοηματοδοτεί ξανά αυτές τις αναλυτικές κατηγορίες αμφισβητώντας την αρχική ιεραρχική δομή η οποία διατρέχει την κοινωνία και τους θεσμούς της. Θεσμοί αυτής της κοινωνίας είναι η εκπαίδευση και η αστυνομία.

Ως εκπαιδευτικός, είμαι μέρος ενός θεσμού που αστυνομεύει πρακτικές, συμπεριφορές, τρόπους με τους οποίους μπορεί κάποιο άτομο να είναι. Δεν βάζω όμως όλες και όλους τους εκπαιδευτικούς στο ίδιο τσουβάλι. Υπάρχουν άνθρωποι που θίγουν «δύσκολα ζητήματα», που είναι πραγματικά συμπεριληπτικοί και δημιουργικοί και αμφισβητούν τη μονοδιάστατη αντίληψη της πραγματικότητας.

Αντίστοιχα και η αστυνομία είναι ένας θεσμός που επιβάλλει την κυρίαρχη κανονικότητα. Η επιβολή αυτή γίνεται με βία, είτε σωματική είτε λεκτική είτε ψυχολογική. Αυτό είναι κάτι που πρέπει να θυμόμαστε ξανά και ξανά γιατί το να κάνεις μια ομάδα μέσα στην αστυνομία που θα μιλάει για τον ρατσισμό, την ομοφοβία και την τρανσφοβία είναι σα να προσπαθείς να σπείρεις βαμβάκι στην έρημο.

Όταν λοιπόν, κατά τη διάρκεια της πορείας του Pride κάποιες ομάδες προσπάθησαν να διώξουν αυτή την ομάδα, πήγα με άλλα άτομα και έκατσα ανάμεσα. Όχι για να στηρίξω την αστυνομία, αλλά για να στηρίξω το θάρρος κάποιων ανθρώπων εκεί μέσα. Θάρρος να ανοίξουν την κουβέντα για τα ανθρώπινα δικαιώματα στην ιδεολογική έρημο της ΕΛΑΣ, στο ελληνικορθοδοξοετεροκανονικορατσιστικό πηγάδι που εγκλωβίζουν τους/τις αστυνομικούς. Άντρες και γυναίκες που δεν είχαν κανένα όνειρο να χτυπάνε κόσμο, αλλά η κοινωνία τους οδηγεί μέσα από εκεί να βρουν μια εξασφαλισμένη δουλειά.

Συγγνώμη εικοσάχρονε εαυτέ μου, αλλά έκατσα δίπλα τους. Έκατσα δίπλα στους συγκεκριμένους κι ας πονούσαν τα πλευρά μου κι ας είχα μουδιάσει ολόκληρος. Δίπλα σε ανθρώπους που θέλουν να αλλάξουν τον κόσμο. Γιατί το θάρρος να κάνουν τη ρωγμή στην κανονικότητά τους συνοδεύεται από φόβο. Φόβο απέναντι στην αστυνομία, μεγαλύτερο απ’ όσο έχω νιώσει ποτέ εγώ.

Θεοδόσης Γκελτής

Ας αφήσουμε στο θέμα της αστυνομίας, και ας μεταφέρουμε την ματιά μας σε αυτή την ύποπτη νεκρανάσταση των λεγομένων του Σιμαρδάνη. Δε θυμάμαι πότε πρωτοέκανε αυτή τη βαθυστόχαστη πολιτική ανάλυση ο ηθοποιός μας. Πάντως βρήκε δεκτικό κοινό να πατήσει. Μέχρι και ο Παναγιώταρος της Χρυσής Αυγής, φιλενάδες, έσπευσε να προσυπογράψει το «αξιοπρεπές» των δηλώσεων. Δήλωση που κλιμακώνει την παιδαριώδη αφέλεια σε πολιτική πατάτα. Κανείς στο ΛΟΑΤΚΙ κίνημα δε πρεσβεύει ότι είναι καταστατικά υπερήφανος. Δε πρόκειται για μια εγγενή περηφάνια –που στο φινάλε φινάλε αρμόζει σε κάθε ανθρώπινο ον. Αντίθετα, πρόκειται για μια συσχεσιακή περηφάνια. Σε μια κοινωνία που πριμοδοτεί διαρκώς συγκεκριμένες μορφές ετερόφυλης σεξουαλικότητας και στιγματίζει, αστυνομεύει, πειθαρχεί και ενίοτε σκοτώνει άλλες εναλλακτικές, απαιτεί ένα είδος ηρωισμού η εναντίωση στο εν λόγω μόρφωμα.

Τα νέα κοινωνικά κινήματα αυτό ακριβώς κάνουν από τη δεκαετία του 1960. Διεκδικούν τον χαμένο σεβασμό, αξιοπρέπεια και περηφάνια που εμμενώς αποπειράθηκε να στερηθούν σε μαύρους, γυναίκες, ομοφυλόφιλους.

Τη στιγμή, Χρήστο μου, που οι ακροδεξιοί έρχονται στο Pride για να πετάξουν flyers που εξισώνουν τις λοατκι σεξουαλικότητες με τη νοσηρότητα(«είναι θέμα υγείας» έγραψαν για να πειράζουν το φετινό σύνθημα του Athens Pride), τη στιγμή που φωτογραφίζουν ακτιβιστές και τους πετάνε σε φασιστοφυλλάδες, στις οποίες άγραφη προτροπή είναι «αν τους δείτε, βαράτε», τη στιγμή που στην ομάδα που ακτιβίζομαι έχουμε παιδιά που έμειναν άστεγα και εκδιώχθηκαν από το σπίτι τους, τη στιγμή που το φάντασμα του Γιακουμάκη ακόμα στοιχειώνει την κοινότητα, ναι είναι πράξη πολιτική να βγεις εκεί έξω και να περπατήσεις ελεύθερα. Γιατί δε μπορεί να το κάνεις εύκολα κάθε μέρα. Αν είσαι γυναίκα, μετανάστης, Ρομά, ομοφυλόφιλος, τρανς.

Αλήθεια, προς τι το μένος με το Pride κάθε χρονιά (και δε μιλάω για την κριτική εξ αριστερών); Πρόσφατα ακαδημαϊκός ιστορικός της τέχνης(που βγάζει το ψωμάκι του αναλύοντας Μιχαήλ Άγγελο και Τσαρούχη, φιλενάδα μου) μίλαγε σε fb για «αδελφάτο» σε μια ανάλυση επιπέδου Χ.Α. με λίγο πιο ωραία λογάκια. Βροχή τα likes για την παπάτζα του. Ας την απολαύσουμε:

Ο συνδικαλισμός της επιθυμίας

“Πικρή, αλήθεια αλλά αλήθεια :
Το αδελφάτο που αυξάνεται και πληθύνεται αποενοχοποιημένο πλέον ως η άμμος της θαλάσσης, μονάχα εμείς οι κατηραμένοι στρέιτ μπορούμε εν τοις πράγμασιν – εννοώ βιολογικώς – να το ανανεώσουμε. Αν εννοείτε τι εννοώ. Γιαυτό αδέλφια μου αδελφές αφήστε μας να κάνουμε “σαν αρμηνεύγει η φύση” που λέει κι ο Βιτζέντζος Κορνάρος χωρίς επιπλέον ενοχές. Γιατί ακόμη και τον πιο ακτιβιστή ομοφυλόφιλο ένα ετεροφιλόφυλο ζευγάρι τον παρήγαγε ώσπου να αποφασίσει ο ίδιος ποιο είναι το “φύλο” του και να πράξει αναλόγως. Αυτά με αγάπη και… λόγω της ημέρας. Προσωπικά αν με ενοχλεί κάτι στην όλη κατάσταση είναι ο, τρόπον τινά, αντιαισθητικός συνδικαλισμός της επιθυμίας και η επιθετική εκείνη προπαγάνδα που προβάλλει την ομοφυλοφιλία ως must. Ενώ είναι παρέκκλιση.Τέλος το ότι μια κοινωνική κορεκτίλα ξενερώνει την γοητεία της αμαρτίας, το μυστήριο της κρεβατοκάμαρας.

( στη φωτογραφία η εξαιρετική αίθουσα του ΕΜΣΤ με την αναφορά στις εκτελέσεις των ομοφυλοφίλων από τους Ναζί. Και βέβαια ένα μπουκέτο φοιτητριών για να μην χαθεί η ισορροπία του κόσμου)”

Αγωνιά, κυρία μου, η εγχώρια διανόηση για τη βιολογική αναπαραγωγή του έθνους. Σου λέει εκεί είναι το πρόβλημα. Δεν έχουμε αρκετούς λεβέντες για να μας σώσουνε. Καταπίεζεται επίσης. Τη συμπαράστασή μας, στον χειμαζόμενο από την αδελφίστικη παράνοια ακαδημαϊκό. Να περιμένω δήλωση από τον σύλλογο καθηγητών της φιλοσοφικής για αυτή την απαράδεκτη δήλωση; Να κοιμηθώ; Θα στείλει;