Με αφορμή την πρώτη ημέρα του Rockwave Festival που κάνει την έναρξή του με ελληνικές μπάντες στις 30/6/17, μιλήσαμε με μια από τις πιο επιτυχημένες ελληνικές μπάντες, τους 1000mods. Ή καλύτερα, ήπιαμε καφέ στο ηλιόλουστο μπαλκόνι της Βαλτετσίου με τον Λάμπρο (τύμπανα) και τον Δάνη (φωνητικά και μπάσο) σε μία απολαυστική κουβέντα που δυσκολευτήκαμε να ολοκληρώσουμε. Αναφερθήκαμε σε πολλά που είχαμε στο μυαλό μας να ρωτήσουμε, αλλά κυρίως αφήσαμε τη συζήτηση να μας οδηγήσει. Τη συνέντευξη πήραν η Μαρία Βασιλάκου και η Δανάη Λύρατζη, ενώ οι φωτογραφίες είναι του Γιώργου Σινιοράκη.
Η πορεία της μπάντας μέχρι το “REPEATED EXPOSURE TO…”
Mαρία: Ως μπάντα είστε ενεργοί για πάνω από 10 χρόνια. Στην πορεία αυτών των χρόνων έχετε αλλάξει ως άνθρωποι και ως μουσικοί;
Δάνης: Ως μουσικοί ναι, από την άποψη ότι αλλάζουν τα πράγματα του ακούμε και επηρεαζόμαστε από αυτά. Νομίζω πιο πολύ σαν άνθρωποι ότι έχουμε αλλάξει.
Λάμπρος: Και η εμπειρία αλλάζει. Αλλά δεν έχουμε αλλάξει λόγω της μουσικής. Έχουμε αλλάξει ως άνθρωποι λόγω ηλικίας, λόγω του καιρού που περνάει.
Δάνης: Είμαστε και μαζί συνέχεια, οπότε ξέρεις.
Δανάη: Έχουν αλλάξει και οι σχέσεις μεταξύ σας, έχετε πάρει ερεθίσματα ο ένας από τον άλλον.
Δάνης: Είμαστε πολύ πιο δεμένοι σαν σύνολο σε σχέση με το πώς ήμασταν όταν ξεκινάγαμε.
Μαρία: Θεωρείστε εκπρόσωποι της ελληνικής stoner σκηνής, μελλοντικά, στην εξέλιξη του ύφους σας, βλέπετε ίσως και την ενσωμάτωση στοιχείων άλλων ειδών, δηλαδή τον πειραματισμό με άλλα είδη ή θέλετε να μείνετε πιστοί σε αυτό που ήδη υπηρετείτε;
Λάμπρος: Νομίζω ότι ήδη δεν είμαστε «πιστοί» στο αμιγές stoner. Ηχητικά και σαν συνθέσεις νομίζω ότι έχουμε βάλει στοιχεία που δεν είναι κολλημένα εκεί. Για μας, βέβαια, άλλος μπορεί να βλέπει ότι είναι τελείως έτσι.
Δάνης: Εντάξει δεν θα παίξουμε ποτέ και reggae.
Λάμπρος: Σίγουρα, όμως, μας αρέσουν οι πειραματισμοί και προσθέτουμε και άλλα πράγματα. Δεν θα ακούσεις στον επόμενο δίσκο να έχει μόνο μπιτάκια, αλλά σίγουρα μια εξέλιξη θα υπάρχει από δίσκο σε δίσκο. Νομίζω ότι έχει φανεί στους δίσκους μας ήδη ότι υπάρχει μια εξέλιξη. Όχι εννοώντας «κάτι καλύτερο», αλλά, για παράδειγμα, αλλάζουν και τα ακούσματα της κάθε εποχής.
Δανάη: Θα λέγατε στο πλαίσιο αυτό ότι το στοιχείο της ψυχεδέλειας είναι χαρακτηριστικό της μουσικής σας; Τι είναι ψυχεδέλεια για σας;
Δάνης: Για μένα ψυχεδέλεια είναι όλα τα 60ς και τα 70ς. Τότε δεν ήταν αμιγώς ψυχεδελικό, ήταν ροκ, απλά βάζανε μέσα σε αυτό, μέσα στα κομμάτια τους ένα μεγάλο μέρος που είχε jam, ειδικά στα live. Όλο αυτό με τη γενιά των λουλουδιών στην Αμερική, Σαν Φρανσίσκο, τα ναρκωτικά που παίζανε ρόλο τότε. Όλο αυτό έκανε το ψυχεδελικό το όλο πράγμα. Η ψυχεδέλεια είναι στο μυαλό κυρίως.
Λάμπρος: Ένα κομμάτι του ροκ. Πρώτα από όλα είναι και πώς καθορίζεις το τι ψυχεδέλεια θες. Αν το πάρουμε με τον όρο ότι ψυχεδέλεια είναι αυτό που σε κάνει να νιώθεις σαν να έχεις πάρει lsd, το οποίο μπορεί να συμβεί με ήχους ή εικόνες. Υπάρχουν φορές που και εμείς παίζουμε κομμάτια και τα θεωρούμε ότι είναι κάτι συνηθισμένο για μας και ο άλλος να «τριπάρει». Νομίζω ότι είναι στοιχεία που δεν αποτελούν τον βασικό σκοπό της μουσικής μας. Τα βάζουμε γιατί μας αρέσουν ή μας βγαίνουν σε jam και σε τέτοια πράγματα.
Δανάη: Όπως για παράδειγμα το γεγονός ότι πολλές φορές μπορεί να τραβάτε τα τραγούδια;
Λάμπρος: Αυτό σίγουρα, ναι.
Μαρία: Εσείς με τι «τριπάρετε» μουσικά;
Δάνης: Πολλά πράγματα…
Μαρία: Με 1000mods μόνο.
Λάμπρος: Αυτό σίγουρα (γέλια). Αυτό δεν είναι και εύκολο να γίνει. Το να ακούσεις κάτι που έχεις παράξει εσύ και να γίνεις ακροατής δεν είναι εύκολο.
Δάνης: Εγώ εδώ και δύο χρόνια ακούω πολύ 90ς μουσική. Για μένα είναι από τις καλύτερες περιόδους που πέρασε ποτέ η μουσική. Grunge, ροκ που γράφτηκε τότε.
Μαρία: Ένα άλλο συχνό φαινόμενο είναι το πάντρεμα της μουσικής με άλλες τέχνες, με artworks, short films, κτλ. Θα συνεργαζόσασταν με καλλιτέχνες που δουλεύουν σε άλλες τέχνες;
Λάμπρος: Σε ένα βαθμό το κάνουμε ήδη. Όσον αφορά τα artwork των άλμπουμ. Είμαστε λίγο δύσκολοι. Δεν είμαστε του στυλ κάποιος μας στέλνει κάτι και εμείς «πάμε, προχωράμε». Το τραβάμε αρκετά για να καταλήξουμε σε κάτι που μας αρέσει πολύ. Υπάρχουν ιδέες που έχουν έρθει και έχουμε πει ότι αυτό ήταν εκείνο που είχαμε στο μυαλό μας και ο άλλος το εξέφρασε ακριβώς και μας ταίριαξε απόλυτα. Γενικά, όμως, μας αρέσει να αλληλεπιδρούμε και με γραφίστες –κυρίως με γραφίστες λειτουργούμε. Θα μας ενδιέφερε κάποια στιγμή πάρα πολύ ένα σοβαρό art video που ίσως θα μπορούσε να παίζει από πίσω. Έχουμε συνεργαστεί με φωτιστές πολλές φορές. Έχουμε κάνει και ένα lyric video. Μας το έχει φτιάξει μια φίλη μας designer, η Μαρία η Μπότσιου. Γενικά, όσο περνάει ο καιρός μας ενδιαφέρει να ασχολούμαστε ακόμα περισσότερο και μας αρέσει να γνωρίζουμε άτομα και να συζητάμε μαζί τους.
Δάνης: Και όχι μόνο η ζωγραφική. Μπορεί και η ποίηση για παράδειγμα. Πόσοι συνθέτες έχουν δανειστεί λόγια από ποιήματα στα δικά τους τα τραγούδια.
Λάμπρος: Ή πόσες σκηνές από ταινίες σου χαράσσονται στο μυαλό λόγω της μουσικής; Η ένταση δημιουργείται συνδυαστικά.
Δανάη: Στον τομέα της τέχνης εντάσσονται προφανώς και τα video clips. Πριν παίξετε το Electric Carve στο Piraeus Academy, στην παρουσίαση του δίσκου, είπες, Δάνη, ότι αυτό είναι αφιερωμένο σε όσους καβαλάνε σανίδια και μετά από λίγο καιρό βγήκε και το video clip που, εκτός από την μπάντα, βλέπουμε και surfers και skaters και snowboarders. Ουσιαστικά όντως τους το αφιερώσατε.
Δάνης: Γι’αυτό τον λόγο γράφτηκε το κομμάτι.
Δανάη: Πώς ξεκίνησε αυτή η ιδέα;
Δάνης: Και εγώ και ο Γιώργος ασχολιόμασταν. Εγώ πιο μικρός με το skate, ο Γιώργος τα τελευταία χρόνια με τη θάλασσα και το βουνό. Γενικώς μας αρέσουν αυτά τα σπορ τα θαλάσσια και είχαμε κατά καιρούς πολλούς fans της μπάντας που χρησιμοποιούσαν κομμάτια μας σε βίντεο που κάνουν για skate, bmx, είτε οτιδήποτε. Επειδή το γουστάραμε αυτό το πράγμα και έκατσε να είναι και το κομμάτι έτσι όταν το γράφαμε που ήταν πιο τσιλαριστό. Εγώ το άκουγα και μου θύμιζε παραλία και θάλασσα και καταλήξαμε να το γράψουμε σαν φόρο τιμής σε όλους αυτούς που ντύνουν με τη μουσική μας αυτά τα βίντεο. Ουσιαστικά και ταlyrics μιλάνε για αυτό ακριβώς: να είσαι σε μια παραλία και να κάνεις surf και να το απολαμβάνεις.
Μαρία: Στην ουσία όπως επηρεάστηκαν αυτοί από εσάς, εμπνευστήκατε και εσείς από αυτούς.
Δάνης: Κάπως έτσι, ναι. Εμείς σίγουρα εμπνευστήκαμε από αυτούς. Τώρα εγώ δεν ξέρω αν αυτοί επηρεάστηκαν από εμάς, αλλά εμείς σίγουρα εμπνευστήκαμε από όλους αυτούς για να γράψουμε το κομμάτι.
Δανάη: Είδαμε σήμερα στο Instagram ότι θα κυκλοφορήσουν skateboards με artwork 1000mods.
Δάνης: Δικιά μου ιδέα ήταν.
Λάμπρος: Το συζητάγαμε πολύ καιρό. Είχαμε διάφορες ιδέες για το πώς θα στηθεί, πώς θα είναι το artwork κλπ. Είναι κάτι που συνηθίζεται αυτή τη στιγμή, δηλαδή στη μουσική, υπάρχουν πάρα πολλές μπάντες που κυκλοφορούν σανίδες με το artwork τους.
Δάνης: Είναι και η μουσική που ταιριάζει.
Λάμπρος: Ναι, είναι και η μουσική που στο βγάζει. Πολλές μπάντες το κάνουνε. Θέλαμε να το κάνουμε εδώ και καιρό. Τώρα ήρθε η κατάλληλη στιγμή.
Δανάη: Προς το τέλος του 2016 βγάλατε το ”Repeated Exposure to…”. Πώς αξιολογείτε εσείς το διάδοχο του Vultures; Άλλαξε κάτι από τον τελευταίο δίσκο και ποιο ήταν το feedback που λάβατε;
Λάμπρος: Πρώτα απ’ όλα κανένας δε θα είναι ποτέ εκατό τοις εκατό ευχαριστημένος με την κυκλοφορία του. Σίγουρα ήταν ένα album για το οποίο προσπαθήσαμε πάρα πολύ, στο οποίο αφοσιωθήκαμε για πάρα πολύ καιρό και για το οποίο μείναμε και πολύ καιρό στο στούντιο, προσπαθώντας ξανά και ξανά για το καλύτερο αποτέλεσμα. Νομίζω ότι το album αποτυπώνει ακριβώς το καθημερινό τζαμάρισμα στο στούντιο. Μας ικανοποιεί φυσικά το αποτέλεσμα, αλλιώς δε θα βγάζαμε και το δίσκο και σίγουρα υπάρχει μία εξέλιξη σε σύγκριση με το vultures. Και ηχητικά και παικτικά είναι δύο διαφορετικά albums. Το feedback είναι πολύ πιο θετικό απ’ ότι περιμέναμε. Πέρα από τις πωλήσεις, από τότε που κυκλοφόρησε ο δίσκος και τρεις μέρες πριν φύγουμε για περιοδεία ο κόσμος ήξερε ήδη τα κομμάτια και τα ζητούσε.
Δανάη: Πώς θα περιγράφατε εσείς το desert side of mind; Πιστεύετε πως έχουμε όλοι μία τέτοια πτυχή;
Δάνης: Δε νομίζω ότι είμαστε οι κατάλληλοι να το απαντήσουμε γιατί είναι έμπνευση του Γιώργου, του κιθαρίστα, ίσως και το πρώτο κομμάτι που έγραψε, πριν καν κυκλοφορήσουμε το demo το 2006. Ίσως να είναι και το πιο διαφορετικό κομμάτι των 1000mods σε όλη τη δισκογραφία μας. Πρώτον, έχει άλλο κούρδισμα και δεύτερον, μουσικά δεν μπορώ να το χαρακτηρίσω κάπως, είναι καθαρά rock, ούτε stoner, ούτε ψυχεδελικό. Μου θυμίζει παλιό rock, desert. Όσον αφορά το concept, ο καθένας μπορεί να το μεταφράσει όπως θέλει.
Οι 1000mods στο Rockwave
Μαρία: Όταν μπαίνετε στη διαδικασία να γράψετε, υπάρχει μία συγκεκριμένη διαδικασία που ακολουθείτε για να σας έρθει η έμπνευση ή είναι κάτι που προκύπτει συνολικά μέσα στο στούντιο;
Δάνης: Εμένα ας πούμε μου ήρθε έμπνευση προχθές που πήρα καινούργιο μπάσο. Κάθισα, έπαιξα δύο ώρες και μου ήρθε έμπνευση. Είναι πολύ υποκειμενική η έμπνευση και το πότε θα γράψεις κομμάτι. Μπορεί να κάτσουμε μία ώρα στο στούντιο και να γράψουμε δύο κομμάτια κατευθείαν, αλλά μπορεί να κάτσουμε και δέκα ώρες και να μη βγαίνει τίποτα και όσο δε βγαίνει να σε απωθεί ακόμα περισσότερο.
Μαρία: Δηλαδή συγχρονίζεστε σ’ αυτό το κομμάτι; Μπορεί να μην έχει ένας από εσάς έμπνευση και να επηρεαστούν και οι υπόλοιποι ή να έχει κάποιος και να τραβήξει και τους υπόλοιπους;
Δάνης: Και τα δύο. Περνάμε πολλές ώρες μαζί και πάντα κάποιος θα πει έχω κάτι έτοιμο, πάμε να το παίξουμε και ακόμα κι αν δεν έχω όρεξη εκείνη τη στιγμή θα ακολουθήσω. φέρνει τον κορμό και το κομμάτι φτιάχνεται σε real time, ομαδικά.
Μαρία: Φέτος εμφανίζεστε για τρίτη χρονιά στο Rockwave. Τρεις διαφορετικές εμφανίσεις, διαφορετικές φάσεις ζωής, διαφορετικές φάσεις για την μπάντα και διαφορετική φάση για το festival. Πώς νιώθατε τότε και πώς νιώθετε τώρα;
Δάνης: Η πρώτη φορά που παίξαμε στο μεγαλύτερο rock festivalτης Ελλάδας ήταν ένα όνειρο που έγινε αληθινό.
Λάμπρος: Νομίζω πως όλοι όσοι έχουν μπάντα και έχουν πάει στο Rockwave για να παρακολουθήσουν μία άλλη αγαπημένη τους μπάντα έχουν την επιθυμία να παίξουν εκεί. Συγκεκριμένα με τους Black keys ήταν κάτι το απίστευτο. Περιμέναμε ότι θα πάει καλά, αλλά πήγε εξωφρενικά καλά και από άποψη κόσμου και από άποψη feedback. Φέτος, η συγκεκριμένη μέρα που θα παίξουμε θα μπορούσε να είναι μία ιστορική μέρα για την ελληνική μουσική. Παίζουμε με μπάντες που τις ακούμε και τις θαυμάζουμε από μικροί, παίζουμε με μπάντες που ξέρουμε και έχουμε μεγαλώσει μαζί. Και εξάλλου έχουμε ξαναπεί ότι το Rockwave δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από άλλες ευρωπαϊκές σκηνές, αλλά ίσως εκείνοι να έχουν να ζηλέψουν από εμάς.
Δανάη: Στην ελληνική μέρα του Rockwave, στις 30 Ιουνίου παίζετε μαζί με τους Rotting Christ, μία ιδιαίτερα καταξιωμένη μπάντα. Πώς νιώθετε εσείς για αυτό το γεγονός; Παρά το διαφορετικό μουσικό background, θα λέγατε ότι έχουν αποτελέσει πρότυπο επιτυχίας ή ακόμα και επιρροή για εσάς;
Δάνης: Δε νομίζω πως υπάρχει πλέον ελληνική μπάντα που να έχει δει αυτά που έχουν κάνει οι Rotting Christ όταν κανείς δεν μπορούσε καν να σκεφτεί να τα κάνει. Βγήκαν από την Ελλάδα όταν δεν υπήρχε καν Internet και πήγαν σε όλον τον κόσμο δια αλληλογραφίας. Πέρα από τη μουσική που προσωπικά μου αρέσει και την άκουγα από παλιά, είναι μία μπάντα που τα έχει καταφέρει και συνεχίζει να κάνει το ίδιο μέχρι και σήμερα.
Λάμπρος: Νομίζω πως είναι πρότυπο για το πώς να τα καταφέρει μία μπάντα μόνη της, σε εποχές που κάτι τέτοιο ήταν πάρα πολύ δύσκολο.
Δάνης: Έρχεται κόσμος στα live μας στο εξωτερικό και φωνάζουν Rotting Christ.
Δανάη: Το 1994 οι Rotting Christ έπαιξαν σε μεγάλα festival της Λατινικής Αμερικής. Εσείς σαν μπάντα έχετε σκεφτεί να κάνετε το μεγάλο βήμα προς την Αμερική;
Δάνης: Θέλουμε να παίξουμε σε όλον τον κόσμο, είτε είναι σε πέντε άτομα, είτε σε εκατό, είτε σε χίλια.
Εμφανίσεις στο φεστιβάλ του εξωτερικού και ευρωπαϊκό tour
Δανάη: Κατά τη διάρκεια του τελευταίου σας ευρωπαϊκού tour πραγματοποιήσατε 40 shows, εκ των οποίων τα 14 ήταν sold out. Ποιο ήταν το γενικότερο feedback που πήρατε και σε ποια χώρα θα λέγατε ότι είχατε τη μεγαλύτερη απήχηση;
Δάνης: Στα Βαλκάνια έγινε χαμός. Βέβαια, γίνεται κάθε φορά, αλλά τώρα είχαμε και sold put shows. Στη Γερμανία ήταν πάρα πολύ ωραία, όπως και στην Ολλανδία παραδόξως. Ακόμα και σε χώρες που πήγαμε για πρώτη φορά, όπως η Πορτογαλία, είχαμε επίσης sold out show.
Λάμπρος: Γενικά ήταν ένα tour στο οποίο πήγαμε πολύ αισιόδοξοι αλλά πήγε καλύτερα απ’ ότι περιμέναμε και δεν υπήρξε τίποτα το οποίο να μας απογοήτευσε ή να πήγε μέτρια.
Μαρία: Σαν αίσθηση, ποια είναι η διαφορά μεταξύ ελληνικού και ευρωπαϊκού κοινού;
Δάνης: Δεν συγκρίνονται. Παίζεις στο σπίτι σου και το κοινό έχει τη δική σου νοοτροπία και ταπεραμέντο. Στην Ελλάδα οι συναυλίες είναι party.
Λάμπρος: Στην κεντρική Ευρώπη δεν το βλέπουμε αυτό. Ίσως μόνο σε χώρες που να ταιριάζουμε πιο πολύ, όπως τα Βαλκάνια, η Πολωνία. Βέβαια, πλέον έχουν αυξηθεί κατά πολύ και οι Έλληνες του εξωτερικού που έρχονται στα live μας.
Δανάη: Παίξατε επίσης σε ένα από τα μεγαλύτερα festival της Ευρώπης, το Desertfest στο Βερολίνο και το Λονδίνο. Ήσασταν headliners σε κάποιο από αυτά; Πώς θα περιγράφατε την εμπειρία;
Λάμπρος: Δεν ήμασταν headliners, αλλά ήμασταν και τις δύο φορές στο main stage. Είναι μία πολύ όμορφη εμπειρία. Στο Βερολίνο έχουμε ξαναπαίξει το 2013 και το 2015 και στο Λονδίνο είχαμε παίξει μόνο σε ένα pre-party το 2013. Πρώτα απ’ όλα, είναι φυσικά μεγάλη μας τιμή που παίξαμε με τόσο μεγάλα ονόματα.
Δάνης: Πλέον βέβαια δεν αγχωνόμαστε, απλά το απολαμβάνουμε.
Μαρία: Μπορούν τα μεγάλα ελληνικά festival να ανταγωνιστούν τα ευρωπαϊκά; Από την εμπειρία σας σε τι διαφέρει η διοργάνωση στο εξωτερικό από εκείνη στην Ελλάδα;
Λάμπρος: Έχουμε αρχίσει και τους φτάνουμε. Νομίζω πιο πολύ το venue έχουμε να ζηλέψουμε, δεν έχουμε να ζηλέψουμε κάτι τόσο πολύ όπως πχ τις παραγωγές. Όταν είχαμε πάει να παίξουμε σε μια επαρχιακή πόλη της Ολλανδίας, στο Deventer, είχε ένα venue που παρόμοιο του στην Αθήνα παίζει να έχουμε ένα ή δύο. Πεντακάθαρο, PA, άρτιο προσωπικό, δούλευαν όλα, ήταν όλα στην ώρα τους και το backstage ήταν πεντακάθαρο. Οι παραγωγές και οι promoters στην Ελλάδα και το ότι ακόμη και σε μικρές πόλεις υπάρχει κοινό και έρχονται μπάντες είναι πολύ θετικό και όλο και ανεβαίνει. Όσο παίζουμε είναι όλα πολύ πιο επαγγελματικά στα ελληνικά δεδομένα σε σχέση με 5 χρόνια πριν.
Δάνης: Βεβαία πρέπει να αναλογιστούμε την οικονομική κατάσταση της Ελλάδας σε σχέση με το εξωτερικό, άρα κάπου θα υστερούσαμε δεν γίνεται
Λάμπρος: Στην αντίληψη και στην αντιμετώπιση πάντως έχουμε αρχίσει και τους πλησιάζουμε αρκετά. Όταν είχαμε κάνει την πρώτη μας ευρωπαϊκή περιοδεία το 2011 μας είχαμε δει μεγάλη διαφορά στο εξωτερικό από ότι στην Ελλάδα, ωστόσο τώρα είμαστε πολύ κοντά.
Δανης: Υπάρχουν και live στο εξωτερικό που λέγαμε καλύτερα να παίζαμε στην Ελλάδα όπως στην Μαδρίτη. Αλλά εντάξει κάνεις το live, κοιμάσαι και συνεχίζεις
Λάμπρος: Όταν λέμε ότι όλα είναι τέλεια και το κοινό είναι σαν και εμάς στην Ευρώπη εννοούμε Βόρεια. Όσο πας πιο νότια όπως Ισπανία ή Ιταλία δεν είναι το ίδιο.
Ζώντας με τους 1000mods
Μαρία: Εσείς ως κοινό ήσασταν αυστηροί με τις αγαπημένες σας μπάντες; Τώρα που έχετε μία προσωπική εμπειρία είστε περισσότερο ή λιγότερο επικριτικοί με άλλους καλλιτέχνες;
Δάνης: Εμένα όμως δεν μου αρέσει να κρίνω μουσικά. Αν δεν μου αρέσει κάτι απλώς δεν θα το ακούσω, δεν θα πω ‘’γιατί το έκαναν αυτό’’. Η μουσική είναι ένα τελείως υποκειμενικό πράγμα δεν γίνεται να αρέσει σε όλους. Οπότε σαφώς από κάποιες μπάντες που έχω επιρροές και βγάλουν ένα κακό δίσκο θα πω τι γίνεται, αλλά επειδή θα έχει βγάλει δίσκους που μπορεί να μου αρέσουν δεν θα κάτσω να λέω ”αυτοί δεν έβγαλαν τον δίσκο που μου αρέσει γιατί θα ήθελα αυτό και αυτό το στοιχείο”. Πολύ απλά έχω άλλους 5 δίσκους από την ίδια μπάντα που τους αποθεώνω και με έχουν επηρεάσει.
Λάμπρος: Επίσης δεν μας αρέσει αυτό που κάποιος ξεχνάει με την μια τι έχει κάνει μια μπάντα που τόσο καιρό την αγαπάει και με το που βγει ένας δίσκος που κάτι δεν του αρέσει, επειδή τον άκουσε βιαστικά ή δεν του έδωσε τον απαραίτητο χρόνο και αμέσως αρχίζει να κράζει κάτι που πριν από δύο μέρες το εκθείαζε.
Δάνης : Βλέπεις ας πούμε μια μπάντα που δισκογραφεί από το 90, 80 και βγάζει τώρα ένα δίσκο τώρα που δεν είναι καλός. Τι να κάνουμε. Οι Motorhead ας πούμε έβγαζαν συνέχεια διαφορετικό δίσκο; Όχι. Οι Motorhead είναι, οπότε τέλος.
Μαρία: Ασχολείστε αποκλειστικά με την μπάντα και πώς αυτό έχει διαμορφώσει τη ζωή σας; Υπάρχουν στιγμές στις οποίες ζορίζεστε;
Δάνης: Πλέον ναι ασχολούμαστε αποκλειστικά με την μπάντα. Υπάρχουν τέτοιες στιγμές αλλά έχουν να κάνουν με το ότι ασχολούμαστε μόνο με τη μπάντα. Αλλά κρατάνε για μισή ώρα, άντε μια μέρα.
Λάμπρος: Για να μιλήσω προσωπικά δεν με ενοχλεί το να παίζω ή να περιοδεύω. Αυτό είναι η δουλειά μας . Και πάλι επίσης δεν είναι ότι με καταπιέζει αλλά μπορεί να έχουν μαζευτεί 30 mail επειδή το κάνουμε όλα εμείς, και επειδή μπορεί να έχω μπουχτίσει για μια μέρα δεν θα ασχοληθώ. Αλλά θα ξυπνήσω την επόμενη και θα λέω ότι πρέπει να γίνει αυτό και το άλλο. Ασχολούμαστε λοιπόν μόνοι μας με όλα.
Δανάη: Δεν έχει υπάρξει δηλαδή κάποια συγκεκριμένη στιγμή πιο έντονης κούρασης ή απογοήτευσης που να σας κάνει να τα παρατήσετε;
Λάμπρος: Η αλήθεια είναι ότι μέχρι τώρα δεν έχει συμβεί κάτι τέτοιο. Υπήρξαν και στιγμές που μας είχαν που μας είχαν ρίξει, όπως όταν είχαμε βγάλει τον πρώτο μας δίσκο και ο κιθαρίστας μας είχε μπει στρατό. Είχαμε μείνει για πολύ καιρό στον πάγο, αλλά ακόμα και τότε όλοι περιμέναμε πότε θα βγει για να κάνουμε αυτό που τόσο καιρό κάναμε .
Μαρία: Επομένως λειτουργείτε σαν οικογένεια.
Έτσι είναι η μπάντα ούτως ή άλλως. Γνωριζόμαστε τόσα χρόνια και κάναμε παρέα πριν φτιάξουμε την μπάντα, δεν είναι ότι κάνουμε παρέα λόγω της μπάντας. Υπήρχαν ήδη δεσμοί και έχουν γίνει πιο δυνατοί .
Δανάη: Πριν την μπάντα με τι ασχολιόσασταν και πώς καταλήξατε να ασχολείστε όντως αποκλειστικά με τη μουσική;
Δάνης: Πάρα πολλές δουλειές. Αλλά όσο πάει καλά η μπάντα δεν έχεις τον χρόνο να ασχοληθείς και με κάτι άλλο. Είδαμε ότι όλο αυτό πάει καλά και για να συνεχίσει να πηγαίνει καλά και όπως θέλουμε εμείς δεν γίνεται να έχουμε μια πρωινή δουλειά και να μπορέσουμε να φύγουμε 45 μέρες tour. Δηλαδή θα πούμε στον εργοδότη θα φύγουμε για 45 μέρες και θα μας πει και αυτό φύγετε και μη ξανάρθετε. Κάναμε δουλειές ευκαιριακές ή δουλεύαμε βράδυ, ακόμα το κάνουμε δηλαδή όταν γυρνάμε από τα tour.
Λάμπρος: Εγώ ας πούμε έκανα ιδιαίτερα μαθηματικών αλλά δεν μπορείς να πεις ότι θα πήγαινα να δουλέψω σε ένα σχολείο ή κάτι τέτοιο. Γενικά είχαμε κάποιες δουλειές αλλά τις παρατάγαμε εξαιτίας ας πούμε μιας περιοδείας. Μόνο ο ένας μας κιθαρίστας έχει δική του δουλειά, επομένως είναι πιο ευέλικτος. Οι υπόλοιποι τρείς κάνουμε πράγματα τα οποία δεν είμαστε τόσο δεσμευμένοι που δεν έχεις δηλαδή την ανάγκη του πενθήμερου οκταώρου και άρα δεν μπορείς να φύγεις.
Δανάη: Έχουμε δει μουσικούς που παίζουν σε μπάντες να παίζουν παράλληλα και αλλού, υποστηρίζοντας ότι αυτή είναι η δουλειά τους. Εσείς μουσικά ασχολείστε με κάτι άλλο σαν μουσικοί ή είστε εκατό τοις εκατό αφιερωμένοι στους 1000mods;
Λάμπρος. Εμείς ξεκινήσαμε την μπάντα σαν χόμπι, δεν είναι ότι είχαμε δουλειές στα ωδεία και είπαμε να φτιάξουμε μια μπάντα και ταυτόχρονα να είμασταν session κάπου. Ασχοληθήκαμε εξαρχής με τους 1000mods. Τώρα το να έχουμε προβάρει, jamάρει ή να έχουμε κάνει live με άλλες φιλικές μπάντες ή με άλλους φίλους μας μουσικούς, ναι. Αλλά το να έχουμε σαν εργασία αυτό το πράγμα δεν έχει συμβεί και δεν νομίζω να συμβεί.
Δάνης: Δεν το κατακρίνουμε, αλλά δεν είμαστε έτσι σαν άνθρωποι.
Δανάη: Στις 15 Ιουλίου επιστρέφετε στη βάση σας με ένα live στο δημοτικό στάδιο Κορίνθου. Θεωρείτε πως είναι μία πορεία προς την ελληνική καταξίωση το γεγονός ότι ξεκινήσατε να παίζετε δε μικρά bars και σκηνές και καταλήξατε να παίζετε στο δημοτικό στάδιο της ίδιας πόλης;
Δάνης: Ωραία νιώθουμε, εγώ σκέφτομαι την επόμενη μέρα που θα κάνω μπάνιο. (Γέλια). Κοίτα στην Κόρινθο είναι πάντα πιο οικογενειακά. Και τον χειμώνα δηλαδή όταν κάνουμε live σε κλειστά μαγαζιά το κλίμα είναι πιο εορταστικό, είναι σαν γεγονός δεν είναι μόνο σαν live. Παίζουμε στην Κόρινθο για εμάς όχι για τον κόσμο.
Λάμπρος: Μαζεύονται και φίλοι που ερχόντουσαν και μας βλέπανε πριν 12 χρόνια που παίζαμε ακόμα διασκευές. Είναι όλο πιο παρεϊστικο. Δεν μας έχει βγει αυτό το ‘’Suck it’’ μέχρι τώρα και δεν νομίζουμε να βγει αυτό.
Δανάη: Όταν πήρατε απόφαση να ξεκινήσετε την μπάντα οι φίλοι σας σας στήριξαν ή δεν το πήραν τόσο σοβαρά;
Λάμπρος: Ίσα ίσα, και πριν φτιάξουμε τους 1000mods που παίζαμε τα ίδια άτομα, κυρίως διασκευές, είτε σε μαγαζιά της Κορίνθου είτε στην Αθήνα, το κοινό μας ήταν για αρκετό καιρό μόνο οι φίλοι μας.
Δάνης: Και το λέμε συνέχεια στα live μας ότι είναι 10 άτομα που όταν ξεκινούσαμε μας στήριξαν, μας έλεγαν κάντε αυτό που θέλετε και είναι ακόμα μαζί μας.
Μαρία: Ένα ψέμα που έχετε πει σε συνέντευξη;
Λάμπρος: Ότι περνάμε καλά στις περιοδείες..
(γέλια)
Δάνης: Γενικώς δεν έχουμε πει ποτέ ψέματα, γιατί να πούμε; Μπορεί να κρύβουμε πράγματα αλλά όχι να λέμε ψέματα.
Λάμπρος: Πολλές φορές μπορεί να μη λέμε πολλά που ξέρουμε ότι θα γίνουν.
Δανάη: “Το επόμενο βήμα προς την Αμερική οι 1000mods..”
Μαρία: “..με μάνατζερ”
(γέλια)
Μαρία: Tώρα μου απαντήσατε στην επόμενη ερώτηση που είναι “Τι δε θα λέγατε ποτέ σε συνέντευξη;”
Λάμπρος: Tα άμεσά μας πλάνα.
Δάνης: Την προσωπική μας ζωή
Δανάη: Ποιό είναι το χειρότερο σκηνικό που έχει γίνει σε tour;
Λάμπρος: Στην τελευταία περιοδεία μας είχανε 5-6 ώρες στα σύνορα Γερμανίας-Αυστρίας και μας έψαχναν με σκύλους, είχαμε άλλα 250 χιλιόμετρα να φτάσουμε, μας έπαιρνε τηλέφωνο ο διοργανωτής, μας έλεγε ότι το live είναι sold out, ότι ο κόσμος περιμένε εμάς και ότι επρέπε να ξεκινήσουν και να βγει το support group. Και ενώ ήταν τόσο χάλια και δεν μπορούσαμε να κάνουμε τίποτα, ήταν τόσο αστείο ότι φτάσαμε μόλις είχε τελειώσει η support μπάντα και μας χειροκροτούσαν γιατί τους είχαν ενημερώσει για το τι είχε συμβεί. Τελικά το live ήταν πραγματικά από τα καλύτερα, ήταν ακραίο.
Δάνης: To άλλο άσχημο σκηνικό ήταν σε sold out headline live στη Μαδρίτη που αναγκαστήκαμε να παίξουμε μισή ώρα γιατί έπεσε το ρεύμα. Και εκεί αρρώστησα κιόλας.
Δανάη: Yπάρχει κάποιος από τους τέσσερίς σας που γκρινιάζει υπερβολικά στις περιοδείες;
Δάνης: Εγώ, πάρα πολύ. Δεν γκρινιάζω στους άλλους, γκρινιάζω μόνος μου, αλλά με ακούνε οι άλλοι.
Λάμπρος: Εγώ γκρινιάζω επειδή γκρινιάζει.
Mαρία: Ποια είναι η αγαπημένη στιγμή της καριέρας σας, όχι μόνο σε live, γενικά.
Λάμπρος: Eγώ δεν μπορώ να απαντήσω, αλήθεια. Δεν μπορώ να διαλέξω και δεν μου αρέσει να αποθηκεύω έτσι τα πράγματα.
Δάνης: Δεν ξέρω, θα σου πω όταν σταματήσουμε να παίζουμε, που θα τα έχω όλα στο μυαλό μου. Αν τα θυμάμαι.
Μαρία: Τότε ελπίζω να μη μου πεις.
Δάνης: Και εγώ το ελπίζω. Πολλές ωραίες, πολλές άσχημες, πολλές περίεργες στιγμές. Έχει ακόμα να δώσει όλο αυτό.
Λάμπρος: Και πολλές άσχημες που μετά από λίγο καιρό ακούγονται πολύ αστείες τις σκέφτεσαι πιο ωραία και πιο ρομαντικά. Όπως η πρώτη μας περιοδεία που είμασταν μόνο 23, ήταν η πρώτη φορά που βγαίναμε έξω και δεν είχαμε την εμπειρία, δε νιώθαμε πουθενά ασφαλείς. Αλλά τώρα τα θυμόμαστε όλα με νοσταλγία και μας αρέσουν και τα εκτιμάμε.
Δάνης: Ίσως οι τρεις καλύτερες στιγμές της πορείας μας για εμένα να ήταν οι τρεις δίσκοι που έχουμε βγάλει. Λες: “Αα έκανα αυτό και έχει το όνομά μου πάνω.”
Λάμπρος: Ή λες: “Αυτό ήταν αυτό που ήμουν εκείνο το χρονικό διάστημα, αυτό είχα τότε στο μυαλό μου”
Μαρία: Την πρώτη φορά που ακούτε ένα έτοιμο ηχογραφημένο κομμάτι πώς νιώθετε;
Δάνης: Υπάρχουν φορές που όταν παίζαμε ένα κομμάτι στην πρόβα ακουγότανε χάλια και επειδή το ηχογραφήσαμε με έναν συγκεκριμένο τρόπο ακούγεται ωραίο και ενθουσιαζόμαστε. Υπάρχουν και φορές, συνήθως τις περισσότερες, που δε μας αρέσει τίποτα.
Λ: ‘H λέμε: “Γιατί αυτό το κάναμε έτσι; Θα μπορούσαμε να το κάνουμε αλλιώς και να είναι τελείως διαφορετικό”. Επειδή πάντα θέλουμε να κάνουμε το καλύτερο, πάντα δε θα είμαστε ευχαριστημένοι με κάτι.
Δάνης: Ας πούμε εγώ μετανιώνω για κάποιες φωνές που δεν έχω γράψει, που ενώ ήθελα συμφωνήσαμε να μην το κάνω. Αλλά τις βάζω στα live, όποτε το θυμάμαι.
Δανάη: Επειδή είπες πριν για τα άλμπουμ Λάμπρο, το εξώφυλλο του ”Repeated exposure to…” πως βγήκε, από ποιον ήταν η φωτογραφία;
Δάνης: Είχαμε φτάσει στο σημείο της μίξης του δίσκου, είχαμε δώσει deadline να βγει τέλη Σεπτεμβρίου, ήταν μέσα Αυγούστου και υπήρχε μία ιδέα αλλά δεν είχε ξεκινήσει να υλοποιείται. Και ένα απόγευμα ο κιθαρίστας ο Γιώργος είχε μπροστά τον ενισχυτή και το σιδερένιο πάνελ που παίζει και ηχογραφεί και το έβγαλε μια φωτογραφία. Το βράδυ την είδαμε και είπαμε ότι είναι τέλεια για εξώφυλλο. Οπότε ήταν από μια αυθόρμητη στιγμή του Γιώργου και ενώ τραβήξαμε πολλές άλλες φωτογραφίες με το ίδιο concept καταλήξαμε σε αυτή, την original.
Μαρία: Σε όλα αυτά τα πρακτικά αφού είστε και φίλοι έχετε κοινή σκέψη ή διαφωνείτε συνήθως;
Δάνης : Κατά έναν μαγικό τρόπο στο τέλος συμφωνούμε όλοι, αλλά μέχρι να φτάσουμε εκεί έχουμε διαφωνήσει στα πάντα.
Μαρία: Επειδή γκρινιάζεις; (γέλια)
Δάνης: Όχι στα εικαστικά δε γκρινιάζω, στα διαδικαστικά γκρινιάζω.
Λάμπρος: Πάντως είναι ανάλογα τι τυχαίνει. Δηλαδή μπορεί να έρθει κάτι και να πει κάποιος “wow” και κάποιος άλλος “τι μαλακιάρα είναι αυτή” και υπάρχουν και άλλα που σκάνε και έχουν πιάσει την αισθητική όλων εκείνη τη στιγμή. Αλλά πάντα στο τέλος είτε είναι μπλουζάκι, είτε εξώφυλλο, είτε αφίσα έχουμε δώσει όλοι το οκ γιατί όντως γουστάρουμε.
Μαρία: Kαι στη μουσική έτσι λειτουργείτε;
Δάνης: Αν κάτι δεν αρέσει σε κάποιον δεν το βάζουμε ποτέ, όλοι πρέπει να συμφωνούμε σε όλα.
Δανάη: Ποια είναι μια πολύ αστεία στιγμή που θα ξεχωρίζατε είτε σε tour, είτε σε live, είτε στο κοινό, είτε στη μπάντα;
Λάμπρος: Είναι τόσες πολλές, πάντα έχουμε πρόβλημα σε αυτό το θέμα όταν μας ρωτάνε. Μια φορά παίζαμε σε ένα πολύ μικρό μαγαζί, σαν μπουάτ, που ο ιδιοκτήτης συνήθιζε σαν ιεροτελεστία να βάζει την μπάντα πίσω από μία κουρτίνα πριν παίξει, να την παρουσιάζει και μετά να την ανοίγουν. Εμείς αρνηθήκαμε γιατί θα μοιάζαμε με θίασο ή θεατρική παράσταση δημοτικού και περίμενα ανάμεσα στο κοινό μέχρι να μας παρουσιάσουν για να ανεβούμε να παίξουμε. Αλλά περάσαμε πολύ ωραία τελικά. Και το κλασσικό έχει συμβεί, να μας πετάξουν σουτιέν από το κοινό. Επίσης στην Πολωνία ένας πολύ καλός κύριoς, Έλληνας μετανάστης, δεν είχε καταλάβει ότι κάναμε soundcheck, νόμιζε ότι παίζαμε και άνοιξε την ελληνική σημαία.
Social Links: